Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I ACz 62/13

POSTANOWIENIE

Dnia 22 lutego 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie I Wydział Cywilny w składzie następującym

Przewodniczący:

SSA Andrzej Palacz (spr.)

Sędziowie:

SA Anna Gawełko

SA Anna Pelc

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2013 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy

z powództwa Syndyka Masy Upadłości (...) Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej w R.

przeciwko (...) – S Sp. z o.o. w K.

w przedmiocie skargi pozwanego o wznowienie postępowania

na skutek zażalenia pozwanego – wnoszącego skargę o wznowienie

na postanowienie Sądu Okręgowego w Rzeszowie

z dnia 5 grudnia 2012 r., sygn. akt VI GC 27/12

p o s t a n a w i a:

u c h y l i ć zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać Sądowi Okręgowemu – Sądowi Gospodarczemu w Rzeszowie do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy odrzucił skargę pozwanego (...) – S Sp. z o.o. w K. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 13 sierpnia 2010r., sygn. akt VI GC 46/10 stwierdzając, że nie została ona oparta na występującej w rzeczywistości podstawie wznowienia. W ocenie Sądu Okręgowego zarzucana przez skarżącego nieważność postępowania - którego wznowienia żąda - polegająca na braku zdolności procesowej i braku należytej reprezentacji, nie może prowadzić do nieważności postępowania, skoro pozwaną spółkę reprezentowała osoba ujawniona w KRS, a domniemanie prawdziwości wynikające z treści rejestru nie było podważane w czasie trwania procesu, także przez wspólników tej spółki.

W zażaleniu na powyższe postanowienie pozwany domagał się jego uchylenia i zasądzenia kosztów postępowania zażaleniowego, powtarzając argumenty podniesione w skardze, mające przemawiać za jej zasadnością. Zarzucił naruszenie art. 410 § 1 kpc, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie oraz art. 401 pkt 1 kpc, poprzez jego niezastosowanie i błędną wykładnię.

Zdaniem skarżącego nie można wymagać, aby pozwana spółka w trakcie postępowania (którego wznowienia domaga się) miała obowiązek podnoszenia zarzutu braku nienależytej reprezentacji, gdyż stanowiłoby to przesłankę negatywną skargi o wznowienie postępowania.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie zważył co następuje:

Dla prawidłowego rozstrzygnięcia zażalenia wnoszącego skargę o wznowienie postępowania istotnym jest, w świetle art. 410 § 1 kpc, kiedy skarga o wznowienie jest nieoparta na ustawowej podstawie.

Dominuje stanowisko, że skarga o wznowienie nie opiera się na ustawowej podstawie nie tylko wtedy, gdy podana w skardze podstawa nie odpowiada wzorcowi, którejkolwiek z podstaw wskazanych w art. 401, 401¹ lub 403 kpc lecz także wtedy, gdy podstawa ta odpowiada wprawdzie takiemu wzorcowi, ale w rzeczywistości nie wystąpiła (vide np. post. SN z 15 czerwca 2005 r. IV Cz 50/05 – nie publ., z 12 marca 2010 r. III CZ 6/10 – Lex nr 852673, z 17 czerwca 2010 r. III CZ 18/10 – Lex nr 686067) i takie też stanowisko zajął Sąd Okręgowy.

Istnieje jednak także zapatrywanie, że odrzucenie skargi o wznowienie postępowania zgodnie z art. 410 § 1 zd. pierwsze kpc z powodu nie oparcia jej na ustawowej podstawie może nastąpić tylko wtedy, gdy podana w skardze podstawa nie da się podciągnąć pod żadną z przyczyn wznowienia określonych w art. 401, 401¹ lub 403 kpc. Sąd na podstawie art. 410 § 1 zd. pierwsze kpc nie jest natomiast władny badać, czy podana w skardze o wznowienie podstawa w rzeczywistości się potwierdziła (vide np. post. SN 11 stycznia 2006 r. II CZ 121/05, z 10 lipca 2008 r. III CZ 28/08, z 25 listopada 2011 r. II CZ 86/11).

Zagadnienie dopuszczalności skargi o wznowienie wiąże się z dopuszczalnością jej merytorycznego rozpoznania, natomiast ocena dopuszczalności wznowienia jest wyrazem oceny zasadności skargi (M. Waligórski – Jakie środki odwoławcze służą w postępowaniu ze skargi o wznowienie ,s. 693, M. Waligórski glosa do orzeczenia SN z 15 kwietnia 1950 r. ŁC 310/50). Przyjmując takie rozumowanie należy uznać, że na etapie badania dopuszczalności skargi o wznowienie (art. 410 § 1 zd. pierwsze kpc) ocena, czy skarga jest oparta na ustawowej podstawie musi zostać ograniczona do prostego tylko porównania podstawy wznowienia przytoczonej w skardze z wzorcem ustawowym i ustalenia, czy podane przez skarżącego twierdzenia faktyczne uzasadniające skargę popadają pod którąkolwiek z podstaw wskazanych w art. 401, 401¹ lub 403 kpc.

Ocena ta nie może natomiast objąć ustalenia czy twierdzenia faktyczne skarżącego są prawdziwe i czy merytorycznie uzasadniają wznowienie postępowania. Należy to bowiem do etapu badania zasadności skargi o wznowienie, którym rozstrzygnięta musi być kwestia, czy wznowienie postępowania jest dopuszczalne. Stwierdzenie niedopuszczalności wznowienia, a więc z tego że skarga o wznowienie jest bezzasadna ze względu na niespełnienie powołanej w niej podstawy wznowienia, powinno skutkować oddaleniem skargi, a nie jej odrzuceniem na postawie art. 410 § 1 zd. pierwsze kpc.

Skoro więc w niniejszej sprawie wnoszący skargę oparł ją na nieważności (art. 401 pkt 2 kpc) i przytoczył w skardze okoliczności faktyczne z których, jego zdaniem, tak było, to rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego o odrzuceniu skargi na posiedzeniu niejawnym ze stwierdzeniem, że podstawa wznowienia postępowania w rzeczywistości nie występuje, jest błędne, bo zdaniem Sądu Apelacyjnego w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, na posiedzeniu niejawnym nie można merytorycznie oceniać trafności ustawowej podstawy wznowienia podanej w skardze, i w konsekwencji odrzucić skargę o wznowienie jako nieopartej na ustawowej podstawie.

Mając powyższe na uwadze należy przyjąć, że zażalenie jest zasadne - co jednak nie przesądza, że skarga o wznowienie postępowania jest merytorycznie zasadna – i dlatego też Sąd Apelacyjny orzekł jak w postanowieniu na mocy
art. 386 § 4 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc i art. 108 § 2 kpc.

I ACz 62/13

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE