Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 3 lipca 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Małgorzata Dasiewicz - Kowalczyk

Protokolant:Magdalena Truszkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lipca 2014 r. we W.

sprawy z powództwa B. C. (1)

przeciwko L. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej L. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce na rzecz powódki B. C. (1) kwotę 16230,41 zł (szesnaście tysięcy dwieście trzydzieści złotych 41/100) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi w następujący sposób:

- od kwoty 15000,00 zł od dnia 08.06.2011r do dnia zapłaty;

- od kwoty 101,69 zł od dnia 01.08.2012r do dnia zapłaty;

- od kwoty 1128,72 zł od dnia 31.08.2012r do dnia zapłaty;

II.  oddala dalej idące powództwo;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 5097,16 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt XI C 591/12

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym do tut. Sądu w dniu 20.04.2012 r. powódka B. C. (1) domagała się zasądzenia od strony pozwanej L. S. C. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. kwoty 16.230,41 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi:

- od kwoty 15.000,00 zł od dnia 29.05.2011 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.230,41 zł od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia od strony pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu powódka B. C. (1) wskazała, że w dniu 29.03.2011 r. na terenie W. uległa wypadkowi komunikacyjnemu - kierowała pojazdem, na który najechał inny pojazd. Samochód powódki został zniszczony w znacznym stopniu, nie nadawał się do dalszego użytkowania. Sprawca zdarzenia posiadał umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w Towarzystwie (...) (polisa nr (...)). Bezpośrednio po wypadku B. C. (1) została przewieziona do (...) Szpitala (...) we W., gdzie została zbadana przez lekarza ortopedę. Powódkę poddano badaniu RTG. Stwierdzono u niej m.in. zniesienie lordozy szyjnej, uraz skrętny kręgosłupa, stłuczenie kręgosłupa L-S, ograniczenie ruchomości. Powódce towarzyszył ból głowy oraz kręgosłupa, zalecono jej leczenie ortopedyczne oraz neurologiczne. Powódka wskazała, że po opuszczeniu szpitala odczuwała silne dolegliwości bólowe. Zaniepokojona swoim stanem zdrowia tego samego dnia, w celu dalszej diagnostyki, udała się do Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Przychodnia (...) Sp. z .o.o. we W.. Po wizycie lekarskiej zalecono powódce regularną kontrolę lekarską oraz wystawiono zwolnienie od pracy na okres od dnia 29.03.2011 r. do 05.04.2011 r. Powódka kontynuowała leczenie u lekarza ortopedy i neurologa. W trakcie leczenia powódka otrzymała skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne i rehabilitacyjne. Powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim do dnia 19.04.2011 r. W dalszej części uzasadnienia pozwu B. C. (1) podniosła, że mimo upływu kilku miesięcy od zdarzenia nadal odczuwała duże dolegliwości bólowe. W dniu 28.11.2011r. powódka poddała się badaniu MR kręgosłupa szyjnego, w wyniku którego stwierdzono u niej spłycenie fizjologiczne lordozy z kyfotycznym ustawieniem od C3 do C5, na poziomach C3/C4, C4/C5 widoczna duża pośrodkowo-prawoboczna przepuklina krążka międzykręgowego, która uciska worek oponowy, prawy korzeń nerwowy i zwęża prawy otwór międzykręgowy. Ponadto na poziomie C3/C4 stwierdzono umiarkowanej wielkości pośrodkową wypuklinę krążka międzykręgowego, która uciska na worek oponowy, korzenie nerwowe i zbacza na stronę prawą. Stwierdzono nadto, że opisywane krążki międzykręgowe wykazują degeneracyjne obniżenie sygnału i wysokości. Z powodu bólów kręgosłupa, drętwienia palców u ręki i bólu biodra lewego powódka musiała kontynuować rehabilitację. Otrzymała skierowanie do szpitala na oddział rehabilitacyjny. Mimo upływu roku od zdarzenia powódka nadal zmaga się z dolegliwościami bólowymi i odczuwa skutki wypadku. Powódka wskazała, że poza dolegliwościami fizycznymi na skutek wypadku odczuwa również dolegliwości w zakresie zdrowia psychicznego. Potrzebowała konsultacji u psychiatry i psychologa. Stwierdzono u niej depresję i zaburzenia adaptacyjne po wypadku komunikacyjnym. Z uwagi na leczenie farmakologiczne, które odbywała, nie mogła przyjmować leków antydepresyjnych. Odczuwany przez powódkę ból oraz uszkodzenie samochodu, skutkujące niemożności korzystania z niego, pogłębiały u powódki poczucie bezradności, nieporadności. Z uwagi na brak dysponowania przez powódkę pojazdem zastępczym, powódka miała trudności w dojeżdżaniu do placówek medycznych, zakładu pracy, który znajduje się na B., załatwianiu bieżących spraw. Sytuacja ta zdezorganizowała dotychczasowe życie powódki, musiała ona poruszać się autobusami oraz tramwajami. Problemy te spowodowały, że powódka zaczęła mieć problemy z radzeniem sobie w zwykłych sprawach życia codziennego, jak zakupy, dojazd do pracy, nie potrafiła opiekować się psem. Powódka stała się labilna emocjonalnie. Z uwagi na te problemy oddała psa pod opiekę mamy. Z tych przyczyn powódka zaczęła obwiniać się, że jest osobą nieporadną, jako kobieta w sile wieku zamiast opiekować się matką, stwarza kolejne problemy i obarcza ją nimi. To pogłębiło uraz psychiczny powódki. Powódka swoimi problemami zaczęła obciążać znajomych. Ponadto reagowała płaczem na najmniejsze trudności, jakie pojawiły się w jej życiu, miała problemy ze snem. We wrześniu 2011 r. matka powódki zmarła, za którą to okoliczność powódka obwinia siebie z uwagi na nieudzielanie matce niezbędnej pomocy i obciążenie jej własnymi problemami. W związku z doznanymi obrażeniami powódka B. C. (1) pismem z dnia 28.04.2011 r. dokonała zgłoszenia szkody osobowej w L. D., swoje roszczenia z tytułu zadośćuczynienia określiła na kwotę 31 500 zł. Decyzją z dnia 03.06.2011 r. Towarzystwo (...) przyznało powódce tytułem zadośćuczynienia kwotę 2500,00 zł, 210,00 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia oraz 101,25 zł z uwagi na poniesione przez poszkodowaną koszty przejazdu. Ubezpieczyciel L. D. ustalił 4% uszczerbek na zdrowiu powódki.

W ocenie powódki przyznana jej tytułem zadośćuczynienie kwota 2500,00 zł jest rażąco niska, nie uwzględnia krzywdy jakiej powódka doznała w wyniku zdarzenia. Ponadto doznany przez nią uszczerbek na zdrowiu, w kontekście doznanych przez nią urazów, został ustalony na stosunkowo niskim poziomie.

W dalszej części uzasadnienia pozwu powódka, powołując się na treść art. 445 § 1 k.c. oraz orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazała, że w jej ocenie kwota, o którą wnosi tytułem zadośćuczynienia nie spowoduje jej wzbogacenia, a spełni jedynie funkcję kompensacyjną. Podkreśliła, że w związku z wypadkiem doznała bólu fizycznego, musiała poświęcić czas na leczenie, często towarzyszyło jej poczucie bezradności i dyskomfortu, zmagała się z zaburzeniami adaptacyjnymi, miała poważne problemy emocjonalne. Jako że samotnie prowadzi gospodarstwo domowe, to z uwagi na towarzyszący jej ból dbanie o dom, robienie zakupów i praca były dla niej zadaniami niełatwymi. Po wypadku powódka uczęszczała na wizyty diagnostyczne, dążyła do zminimalizowania skutków wypadku. Częste wizyty w placówkach medycznych sprawiły, że cały swój czas musiała podporządkować wizytom lekarskim, co z kolei łączyło się z długotrwałym oczekiwaniem w kolejkach. Powódka wskazała również, że jest zatrudniona na stanowisku kontrolera finansowego i ze względu na to, że jej praca wpływa na czynności innych osób, nie mogła skorzystać ze zwolnienia lekarskiego po dniu 19.04.2011 r. i musiała wrócić do wykonywania obowiązków pracowniczych. Z uwagi na siedzący charakter pracy powódka odczuwała duży dyskomfort spowodowany bólem pleców i kręgosłupa, co utrudniało jej skupienie się na wykonywanych czynnościach. Mimo upływu czasu powódka odczuwa cierpnięcie prawej ręki, ból biodra oraz szyi, w dalszym ciągu ma depresję, źle reaguje na sytuacje stresowe, ma trudności ze snem. Powódka podała, że w celu poprawy stanu zdrowia wykonuje samodzielnie ćwiczenia w domu, poddaje się zabiegom akupunktury. Z uwagi na obrażenia doznane w czasie wypadku powódka musiała zrezygnować z zajęć aerobiku, basenu oraz uprawiania nordic walkingu, zmieniła tryb życia co wpłynęło na stan jej zdrowia psychicznego - aktywność fizyczna ułatwiała jej kontakt z innymi osobami, aktywny wypoczynek, a przez to obniżała poczucie samotności.

Uzasadniając żądanie pozwu powódka wskazała, że domaga się zasądzenia na swoją rzecz kwoty 15 000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 1230,41 zł tytułem odszkodowania, w tym:

- kwoty 78,72 zł tytułem utraconych zarobków,

- kwoty 1050,00 zł tytułem kosztów leczenia (z zastrzeżeniem możliwości zwiększenia żądanej kwoty w toku postępowania),

- kwoty 82,20 zł tytułem kosztów dojazdu,

- 19,49 zł tytułem poniesionych kosztów za otrzymanie zaświadczenia z dnia 14.04.2011 r.

W odniesieniu do żądania zasądzenia odsetek powódka wskazała, ze strona pozwana pismem z dnia 28.04.2011 r. została poinformowana o szkodzie wynikłej ze zdarzenia z dnia 29.03.2011 r. i z tego powodu zasadne jest zasądzenie odsetek od dnia 29.05.2011 r.

W odpowiedzi na pozew, wniesionej do tut. Sądu w dniu 16.08.2012 r. strona pozwana L. S. C. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Strona pozwana potwierdziła, że w dniu 29 marca 2011 r. doszło we W. do wypadku, skutkiem którego powódka doznała obrażeń ciała. Strona pozwana przyjęła odpowiedzialność odszkodowawczą za skutki wypadku i wypłacił na rzecz powódki sumę 2811,25 zł (z czego 2500,00 zł tytułem zadośćuczynienia, 210,00 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia oraz 101,25 zł za koszty dojazdów do placówek medycznych). W ocenie strony pozwanej wypłata w/w świadczeń wyczerpuje roszczenia powódki z tytułu negatywnych następstw wypadku.

W odniesieniu do żądania zadośćuczynienia strona pozwana wskazała, że nie ponosi ona skutków za wszystkie wymienione przez powódkę w pozwie negatywne następstwa zdrowotne wypadku. Przyznała, że zgadza się na skutek w postaci urazu kręgosłupa szyjnego (skręcenie kręgosłupa szyjnego oraz stłuczenie odcinka lędźwiowego kręgosłupa) i w ocenie strony pozwanej zadośćuczynienie z tego tytułu zostało już wypłacone powódce całości, w kwocie 2500 zł. Nie ma zdaniem strony pozwanej podstaw do przyznania dodatkowego zadośćuczynienia w wysokości 15 000 zł.

Strona pozwana podała, że występowanie u powódki licznych zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa, zarówno szyjnego, jak i lędźwiowego nie miało związku z wypadkiem z dnia 29.03.2011 r. i istniało u powódki już przed tym dniem. W jej ocenie schorzenia kręgosłupa są samoistnymi zmianami zwyrodnieniowymi i degeneracyjnymi kręgosłupa, związanymi z istniejącymi wadami postawy, wiekiem, uprawianiem różnych sportów, siedzącym trybem życia.

Strona pozwana podkreśliła, że powódka w 2002 r. na skutek upadku z konia doznała podwichnięcia kości ogonowej oraz złamania dwóch kręgów kręgosłupa (...) i Th 12, co nie mogło pozostawać bez wpływu na stan zdrowia powódki, zwłaszcza na stan narządów ruchu. W ocenie strony pozwanej doznany przez nią uraz musiał objawiać się dolegliwościami bólowymi już przed wypadkiem. Strona pozwana podkreśliła nadto, że złamanie kręgosłupa w odcinku piersiowym wiąże się z zaburzeniami czucia w kończynach górnych, na co powołuje się powódka w związku z wypadkiem. Ponadto powódka nie podała, że w okresie przed wypadkiem doznała złamania kości krzyżowej, co najprawdopodobniej pozostaje w związku z odczuwanym przez nią bólem biodra. Strona pozwana podkreśliła także, że na skutek wypadku powódka nie doznała poważniejszych urazów w postaci złamań. Ponadto powódka nie wymagał długotrwałej hospitalizacji, została wypisana ze szpitala w tym samym dniu z zaleceniem konsultacji ortopedycznej i neurologicznej. Strona pozwana zakwestionowała, by wskazane przez powódkę w pozwie dolegliwości bólowe były konsekwencją wypadku z dnia 29.03.2011 r., a ich przyczyny upatruje we wcześniejszych urazach, jakich doznała powódka, tj. podwichnięcia kości ogonowej na skutek upadku z konia oraz złamania kręgosłupa (...) i (...). Strona pozwana zakwestionowała, by drętwienie palców ręki i ból biodra lewego pozostawały w związku z wypadkiem, gdyż dolegliwości te są związane raczej z urazami odcinka piersiowego kręgosłupa. Podkreśliła, że jak przyznaje sama powódka, to w związku z tymi dolegliwościami kontynuowała rehabilitację. Podniosła ona również, że powódka nie wykazała związku przyczynowego pomiędzy zaistniałym wypadkiem, a odczuwanymi przez nią dolegliwościami.

W odniesieniu do wskazanych przez powódkę zaburzeń w postaci: depresji, zaburzeń adaptacyjnych, zaburzeń snu strona pozwana podniosła, że powódka nie udowodniła ich występowania, a nawet gdyby przyjąć ich występowanie u powódki, to nie wykazała ona, by pozostawały one w związku przyczynowo – skutkowym z zaistniałym wypadkiem. Strona pozwana podkreśliła, że zaburzenia psychiczne powódki mogą mieć wiele źródeł – wiek, tryb życia, stres, czynniki genetyczne, występowanie innych chorób, żałoba po stracie bliskiej osoby. W ocenie strony pozwanej powódka na skutek wypadku nie odniosła na tyle istotnych urazów, aby można było przyjąć za realnie możliwe powstanie tak poważnych skutków dla zdrowia psychicznego. W szczególności strona pozwana zakwestionowała, aby pomiędzy śmiercią matki powódki, a wypadkiem zachodził jakikolwiek związek przyczynowy. Powódka nie wykazała również, że regularnie uprawiała takie sporty jak nordic walking, aerobik, pływanie. Strona pozwana, odwołując się do poglądów doktryny i orzecznictwa w zakresie kompensacyjnego charakteru zadośćuczynienia wskazała, że żądana przez powódkę kwota w sposób rażący odbiega od ustalonego uszczerbku na zdrowiu (4%) i nie może być uznana za adekwatną.

W odniesieniu do żądania powódki w zakresie zadośćuczynienia strona pozwana zakwestionowała jego zasadność wobec nieudowodnienia przez powódkę konieczności poniesienia wskazanych przez nią kosztów oraz ich związku przyczynowo-skutkowego z zaistniałym wypadkiem. Strona pozwana wskazała, że powódka nie udowodniła, by odbyte przez nią konsultacje i wizyty lekarskie miały związek z wypadkiem z dnia 29.03.2011 r. Ponadto w treści zaświadczeń i rachunków nie wynika, jakiej specjalności lekarze konsultowali powódkę. Strona pozwana wskazała, że nie ma obowiązku ponoszenia kosztów świadczeń medycznych nie mających związku z wypadkiem, tym bardziej, że przedstawione przez powódkę rachunki zostały wystawione w rok po wypadku. Strona pozwana podkreśliła, że powódka sama przyznała, że kontynuowała rehabilitację w związku z drętwieniem palców ręki oraz bólem prawego biodra, co w jej ocenie, z uwagi na brak związku tych dolegliwości z wypadkiem, nie może jej obciążać.

W odniesieniu do kosztów dojazdu do placówek medycznych oraz utraconych zarobków strona pozwana podniosła, że powódka nie wykazała ich związku przyczynowo-skutkowego z wypadkiem. Powódka nie wykazała, by poruszała się taksówkami w celu dojazdu do placówek medycznych. Strona pozwana zakwestionowała również dochodzoną pozwem kwotę 78,72 zł wskazując, że skoro powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim związany z wypadkiem w drodze do pracy, to powinna otrzymywać zasiłek chorobowy w wysokości 100% wynagrodzenia.

W odniesieniu do kwoty 19,49 zł strona pozwana wskazała, że powódka mogła uzyskać zaświadczenie samodzielnie i nie wymagało to wiedzy prawniczej i konieczności zastępstwa profesjonalnego pełnomocnika. Nie jest zasadne generowanie dodatkowych kosztów celu wykonania nieskomplikowanej czynności, jaką jest uzyskanie zaświadczenia.

W odniesieniu do żądania zasądzenia odsetek strona pozwana wskazała, że w odniesieniu do zadośćuczynienia żądanie odsetek od dnia 29 maja 2011 r. jest niezasadne, gdyż podstawą ustalenia wysokości zadośćuczynienia będzie stan zdrowia powódki ustalony dopiero w wyroku sądowym. Żądanie zapłaty odsetek za opóźnienie wskazane w pozwie zdaniem strony powodowej stoi w sprzeczności z charakterem zadośćuczynienia i zasadami dotyczącymi jego wymagalności.

W odniesieniu do żądania odsetek w zakresie kosztów leczenia strona pozwana wskazała, że rachunki zostały doręczone jej po raz pierwszy dopiero wraz z pozwem, zatem dopiero od daty doręczenia tych rachunków zaczął biec 30 dniowy termin na ich rozpatrzenie przez pozwanego i ewentualną zapłatę. Wobec czego zdaniem strony pozwanej odsetki ustawowe mogą być liczone dopiero po upływie 30 dni od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu.

W piśmie z dnia 30 sierpnia 2012 r. powódka zaprzeczyła, by dolegliwości wskazane przez nią w pozwie mogły mieć związek z upadkiem z konia, który miał miejsce w 2002 r. B. C. (1) podała, że leczenie powódki po upadku z konia zostało zakończone kilka lat przed wypadkiem komunikacyjnym i przez okres do wypadku komunikacyjnego powódka nie odczuwała żadnych dolegliwości z nim związanych. Natomiast dopiero po zdarzeniu z dnia 29.03.2011 r. powódka zaczęła odczuwać bóle szyi, głowy, cierpnięcie ręki, bóle biodra.

Powódka wskazała, że na rozprawie w dniu 24.08.2012 r. wskazała w jakich okolicznościach poniosła koszty leczenia i transportu, których zwrotu domaga się od strony pozwanej na zasadzie odszkodowania. Podkreśliła nadto, że wszelkie leczenie, w tym akupunktura, były zastosowane za wiedzą, zleceniem lub poleceniem lekarzy. Wydatki te były w jej ocenie uzasadnione i miał związek z leczeniem po wypadku. Jej żądanie jest tym bardziej zasadne, że strona pozwana w trakcie likwidacji szkody przyznała powódce częściowo odszkodowanie z tytułu poniesionych wydatków na leczenie. Zdaniem powódki brak jest podstaw do przyjęcia, że cześć wydatków podlegała rozliczeniu w ramach odszkodowania, a część nie, skoro ich poniesienie było w jednakowy sposób uzasadnione i udowodnione przedstawionymi przez powódkę rachunkami i fakturami.

W odniesieniu do argumentów strony pozwanej co do daty, od której winny zostać zasądzone odsetki, powódka wskazała, że strona pozwana powołuje się na nieaktualne orzecznictwo. Powołując się na treść orzeczenia Sadu Najwyższego powódka wskazała, że zadośćuczynienie przysługuje z odsetkami od dnia opóźnienia, czyli wezwania do zapłaty, a nie od dnia jego zasądzenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W 1998 r. B. C. (1) doznała podwichnięcia kości ogonowej oraz stłuczenia kości krzyżowej. W związku z tymi dolegliwościami B. C. (1) nie była poddana leczeniu.

B. C. (1) w dniu 30.07.2003 r. została przyjęta na Oddział (...) Urazowo-Ortopedycznej SPZOZ (...) Szpitala (...) ze złamaniem kręgosłupa (...) i podejrzeniem złamania kręgosłupa (...) w związku z upadkiem z konia. Przeprowadzone badanie tomograficzne kręgosłupa wykazało, że w zakresie 2/3 przednich trzonu (...) widoczne jest wieloodłamowe złamanie bez istotnego zwężenia kanału kręgowego, a w zakresie blaszek granicznych trzonów (...), (...), Th 12 widoczne są guzki S.. B. C. (1) założono gorset syntetyczny. B. C. (1) została przed ukończeniem obserwacji i leczenia wypisana na własne żądanie.

B. C. (1) w związku w upadkiem z konia uczęszczała na zabiegi fizjoterapii po złamaniu kręgów w odcinku piersiowym kręgosłupa w okresie od 03.11.2003 r. – 23.12.2003r. (26 dni zabiegowych). Ponadto w 2003 roku była konsultowana w (...) Przychodnia (...).

Po zakończeniu rehabilitacji B. C. (1) nie odczuwała w związku z przedmiotowym upadkiem żadnych dolegliwości.

Dowód:

- dokumentacja medyczna z (...) Szpitala (...) – k. 122-132,

- zaświadczenie z Centrum (...) we W. k. 133,

- dokumentacja medyczna k. 134-135,

- historia choroby k. 110-118,

- przesłuchanie B. C. (1) k. 89

W dniu 29.04.2011 r. W. R. (1), kierujący samochodem osobowym marki F. (...), o nr rej. (...), na skutek niezachowania bezpiecznej odległości między pojazdami, spowodował zderzenie tylne z samochodem osobowym marki N. (...), o nr rej. (...), kierowanym przez B. C. (1). W. R. (1) był ubezpieczony w L. S. C. de S. y (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. (L. D.) , nr polisy (...).

Dowód:

- bezsporne, a nadto zaświadczenie z dnia 14.04.2011 r. k. 45,

- zgłoszenie szkody – k. 32 akt szkody 512653/673265,

- przesłuchanie powódki B. C. (1) k. 88,

Po zdarzeniu B. C. (1) została przewieziona do (...) Szpitala (...) Centrum Medycyny Ratunkowej. Rozpoznano u niej uraz skrętny kręgosłupa szyjnego oraz stłuczenie kręgosłupa L-S. Wskazano, że powódka wymaga dalszego leczenia w poradniach specjalistycznych – ortopedycznej i neurologicznej.

Po przeprowadzeniu w dniu 29.03.2011 r. badania RTG stwierdzono u B. C. (1) zniesienie lordozy szyjnej, dyskopatię C4-5, zmiany zwyrodnieniowo-zniekształcające w trzonach szyjnych zaawansowane w C4-C5, złamania nie wykazano. Ponadto stwierdzono u niej obniżenie trzonów (...),12, stan po starych złamaniach, świeżego złamania nie wykazano. Stwierdzono również skrzywienie rotacyjne kręgosłupa lędźwiowego, węższą szczelinę L5-S1, złamania nie wykazano.

Dowód:

- informacja dla lekarza kierującego z dnia 29.03.2011 r. - k. 39 akt szkody 512653/673265,

- wynik badania RTG z dnia 29.03.2011 r. - k. 35 akt szkody 512653/673265,

B. C. (1) od dnia 05.01.2006 r. była zatrudniona w (...) Sp. z o.o. B. na podstawie umowy na czas nieokreślony na stanowisku kontrolera finansowego. W okresach od 29.03.2011 r. do 05.04.2011r. oraz od 06.04.2011 r. do 19.04.2011 r. B. C. (1) przebywała na zwolnieniu lekarskim związanym z wypadkiem w drodze do pracy.

B. C. (1) za okres od dnia 29.03.2011 r. do dnia 19.04.2011 r. utraciła dochód w wysokości 78,72 zł.

Dowód:

- zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości wynagrodzenia z dnia 05.03.2012 r. k. 15,

- zwolnienia lekarskie k. 37, 41,

- przesłuchanie powódki B. C. (1) k. 88,

Pismem z dnia 18 kwietnia 2011 r. L. D. poinformowało B. C. (1) o ustaleniu zakresu odpowiedzialności w sprawie. Wskazano w nim, iż w jej sprawie brak jest podstaw do zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego. Szkoda na pojeździe miała charakter całkowity, zatem przewidywany koszt naprawy pojazdu przekraczał jego wartość rynkową w dniu zdarzenia, co czyniło naprawę ekonomicznie nieuzasadnioną.

Dowód:

- korespondencja email z dnia 18 kwietnia 2011 r. – k. 105,

Pismem z dnia 28.04.2011 r. B. C. (1) zgłosiła wobec L. D. żądanie odszkodowania w łącznej wysokości w kwocie 3530,04 zł, na które składały się między innymi kwoty z tytułu:

- przejazdów taksówkami w dniu 06.04.2011 r.- 35,70 zł oraz 46,50 zł,

- przejazdów taksówkami w dniu 29.03.2011 r. - 35,10 zł i 54 zł,

- przejazdu taksówką w dniu 05.04.2011 r. - 12,15 zł

- wizyty u neurologa w dniu 13.04.2011 r. - 110 zł,

- wizyty u psychologa w dniu 13.04.2011 r. - 100 zł,

- wizyty u psychologa w dniu 20.04.2011 r. - 100 zł,

- zwrotu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego - 885 zł,

- kosztów paliwa do wynajmowanego auta - 250 zł,

- opłaty za wydanie notatki policyjnej - 19,49 zł,

- kosztów połączeń telefonicznych - 300 zł,

- zwiększonej opłaty za Internet w okresie przebywania w domu - 56 zł

- zaliczki na rehabilitację i dojazdów na nią - 1500 zł.

Ponadto B. C. (1) domagała się zadośćuczynienia w wysokości 31.500 zł oraz rekompensaty za niewyrażenie zgody na wynajem pojazdu w kwocie 1770 zł.

Dowód :

- pismo B. C. (1) z dnia 28.04. 11 r. k. 21-23;

B. C. (1) w dniu 08.05.2011 r. na dokonała zgłoszenia stronie pozwanej szkody na osobie z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (druk zgłoszenia szkody). L. D. Oddział w Polsce potwierdziło przyjęcie zawiadomienia o szkodzie pismem z dnia 12.05.2011 r. Jednocześnie wezwało B. C. (1) do dostarczenia dokumentów umożliwiających ustalenie okoliczności i odpowiedzialności za zaistniałe zdarzenie, w tym notatki policyjnej z miejsca zdarzenia lub wspólnego oświadczenia dotyczącego okoliczności spisanego przez jednego z uczestników.

Dowód:

- druk zgłoszenia szkody – k. 29- 32 akt szkody nr 512653/673265,

Zgodnie z opinią lekarską z dnia 12.05.2011 r., wystawioną przez konsultanta medycznego L. D. P. P., B. C. (1) na skutek wypadku z dnia 29.03.2011 r. doznała stałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 4 %.

Dowód:

- opinia L. D. z dnia 12.05.2011 r. k. 17-18,

Pismem z dnia 19 maja 2011 r. L. D. wystąpiło do B. C. (1) z propozycją ugodowego zakończenia postępowania likwidacyjnego poprzez przyznanie poszkodowanej kwoty 4000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 301,25 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz dojazdów zgodnie z rachunkami.

W piśmie z dnia 2 czerwca 2011 r. B. C. (1) nie wyraziła zgody na propozycję ugodowego zakończenia postępowania likwidacyjnego zgłoszoną przez L. D.. Wskazała, że nie wyraża zgody na pominięcie konieczności zwrotu kosztów za wynajęty pojazd, telefon i Internet. Wskazała, że domaga się pełnej kwoty odszkodowania w wysokości 3503,04 zł. B. C. (1) wniosła również o ponowne rozważenie jej roszczeń w zakresie zadośćuczynienia na łączną kwotę 33.270 zł.

Dowód:

- korespondencja email z dnia 18 kwietnia 2011 r. – k. 105,

- druk zgłoszenia szkody – k. 29- 32 akt szkody nr 512653/673265,

- korespondencja email z dnia 12 maja 2011 r. – k. 21 akt szkody 512653/673265,

- korespondencja email z dnia 16 maja 2011 r. – k. 48-49 akt szkody 512653/673265,

- propozycja ugody - korespondencja email z dnia 19 maja 2011 r. – k. 50 akt szkody 512653/673265,

- odmowa zawarcia ugody – korespondencja email z dnia 2 czerwca 2011r. – k. 55 akt szkody 512653/673265,

Pismem z dnia 03.06.2011 r. L. D. poinformowało B. C. (1) o przyznaniu jej tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę łącznej kwoty 2500 zł. Ponadto L. D. uznało zasadność roszczeń poniesionych przez B. C. (1) kosztów leczenia w wysokości 210 zł (zgodnie z przedłożonym rachunkiem) oraz w zakresie poniesionych kosztów dojazdu w wysokości 101,25 zł (zgodnie z przedłożonymi paragonami).

Dowód:

- pismo L. D. z dnia 03.06.2011 r. k. 20,

Pismem z dnia 02.02.2012 r. L. D. poinformowało B. C. (1), że na skutek ponownego rozpatrzenia sprawy w związku z wypadkiem komunikacyjnym z dnia 29.03.2011 r. nie znajduje podstaw do zmiany dotychczasowego stanowiska w zakresie przyznanego tytułem zadośćuczynienia świadczenia.

W odniesieniu do roszczeń w zakresie poniesionych kosztów leczenia oraz kosztów dojazdu wskazano, że ubezpieczyciel uznał zasadność zgłaszanych roszczeń i wypłacił należne świadczenie zgodnie z przedłożonymi rachunkami. Wskazano również, że w wypadku przedstawienia dodatkowych rachunków mających związek z przedmiotowym zdarzeniem oraz historią leczenia specjalistycznego, potwierdzającą ich zasadność, ubezpieczyciel wróci do sprawy.

Dowód:

- pismo L. D. z dnia 02.02.2012 r. k. 19,

Po wypadku z dnia 29.03.2011 r. B. C. (1) odbyła konsultacje i badania lekarskie:

- konsultacja psychologiczna w dniu 13.04.2011 r. ze stwierdzeniem zaburzeń adaptacyjnych po wypadku komunikacyjnym,

- konsultacja neurologiczna w dniu 13.04.2011 r. z zaleceniami: rehabilitacja, magnetronie kręg C i L-S, laser kręg C, (...) kręg L-S, terapia indywidualne C i L-S, masaż,

- konsultacja psychiatryczne w dniu 18.05.2011 r.,

- konsultacja psychologiczna w dniu 07.03.2012 r. ze stwierdzeniem zaburzeń adaptacyjnych i zaburzeń depresyjno-lękowych,

- konsultacja radiologiczno- chirurgiczna w dniu 07.03.2012 r. z rozpoznaniem: stan po wypadku, bóle biodra lewego – podejrzenie uszkodzenia stawu biodrowo-krzyżowego lewego,

- konsultacji w poradni chirurgii urazowo-ortopedycznej w dniach 08.12.2011 r., 05.01.2012 r.,

- konsultacji lekarskich w dniach 03.11.2011r., 16.12.2011 r. (objawy: bóle w okolicach biodra lewego od 3-4 miesięcy, z zaleceniem w rtg stawu biodrowego lewego).

Dowód:

- zaświadczenie lekarskie z dnia 13.04.2011 r. k. 24,

- dokumentacja medyczne z dnia 18.05.2011 r. k. 25,

- zaświadczenie lekarskie z dnia 07.03.2012 r. k. 26, 27,28

- dokumentacja medyczna z poradni chirurgii urazowo – ortopedycznej k. 29, 33, 39-40

- historia choroby k. 30,

- dokumentacja medyczna z dnia 13.04.2011 r. k. 35,

- skierowanie na rehabilitację k. 36,

- skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne k. 38,,

- dokumentacja medyczna k. 42-43,

W kwietniu 2011 r. B. C. (1) w związku z utrzymującymi się dolegliwościami bólowymi udała się do (...) Sp. z o.o. Została skierowana na zabiegi fizjoterapeutyczne – (...), masaż suchy.

Dowód:

- skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne z dn. 05.04.2011 r. – k. 38 akt szkody 512653/673265,

- przesłuchanie powódki B. C. (1) k. 88,

B. C. (1) w lipcu 2011 r. odbyła trzy serie zabiegów fizjoterapeutycznych w Polskim Centrum (...) Instytut Medyczny Sp. z o.o. we W..

Dowód:

- zaświadczenie potwierdzające wykonanie zabiegów fizjoterapeutycznych k. 34,

W dniu 26 listopada 2011 r. B. C. (1) w (...) Sp. z o.o. została poddana badaniom medycznym. Koszt przeprowadzenia badań wynosił 450 zł.

W dniu 28 listopada 2011 r. u B. C. (1) na skutek przeprowadzonego badania MR kręgosłupa szyjnego ujawniono: widoczne spłycenie fizjologicznej lordozy, na poziomach C3/C4, C4/C5 stwierdzono osteofity brzeżne na przednio – bocznych i tylnych krawędziach trzonów, na poziomie C4/C5 stwierdzono przepuklinę krążka międzykręgowego, która uciska na worek oponowy, prawy korzeń nerwowy i zwęża prawy otwór międzykręgowy, na poziomie C3/C4 ujawniono umiarkowanej wielkości wypuklinę krążka międzykręgowego, która uciska na worek oponowy, korzenie nerwowe i zbacza na stronę prawą. Ponadto wskazano, że opisywane krążki międzykręgowe wykazują degeneracyjne obniżenie sygnału i wysokości.

Dowód:

- wyniki badania z dnia 28.11.2011 r. k. 32;

- rachunek z dnia 26.11.2011 r. k. 13,

- przesłuchanie powódki B. C. (1) k. 88,

B. C. (1) w dniu 8 grudnia 2011 r. została skierowana do szpitala na oddział rehabilitacyjny z rozpoznaniem: stanu po załamaniu kręgosłupa (...), stanu po stłuczeniu kręgosłupa szyjnego, stanu po złamaniu kości krzyżowej.

Dowód:

- skierowanie z dnia 08.12.2011 r. – k. 31

B. C. (1) poniosła koszty związane z przejazdem taksówkami w kwotach:

- 35,70 zł w dniu 06.04.2011 r.,

- 46,50 zł w dniu 06.04.2011 r.

W dniu 07.07.2012 r. B. C. (1) odbyła wizytę u lekarza psychiatry – P. C.. Stwierdzono u niej zaburzenia adaptacyjne oraz zaburzenia depresyjno-lękowe. Koszty wizyty wynosił 100 zł.

Ponadto B. C. (1) uiściła w dniu 13.03.2012 r. kwotę 500 zł z tytułu 10 zabiegów akupunktury (po 50,00 zł każdy).

B. C. (1) poniosła także koszty wydania zaświadczenia z Komendy Miejskiej Policji z dnia 14.04.2011 r. w łącznej wysokości 19,49 zł.

Dowód:

- rachunek nr (...) z dnia 06.04.2011 r. k. 14,

- rachunek nr (...) z dnia 06.04.2011 r. k. 14,

- rachunek nr (...) z dnia 13.03.2012 r. k. 11,

- rachunek nr (...) z dnia 07.03.2012 r. k. 12,

- zaświadczenia lekarskie z dnia 07.03.2011 r. k. 26-27,

- paragon fiskalny z dn. 26.11.2011 r. k. 13,

- polecenie przelewu z dnia 11.04.2011 r. k. 10,

- przesłuchanie powódki B. C. (1) k. 88,

W dniu 12 kwietnia 2011 r. w (...) Przychodnia (...) lekarz neurolog był nieobecny z powodu choroby.

Dowód:

- zaświadczenie z dnia 12.04.2011 r. k. 16,

W okresie bezpośrednio po wypadku B. C. (1) odczuwała dolegliwości bólowe karku, szyi, głowy, lewej nogi, kulała. Ból nie pozwalał jej spać, ponadto w czasie chodzenia bolały ją noga i stopa. Dodatkowo po pewnym czasie od wypadku powódka zaczęła odczuwać ból dwóch palców prawej ręki, promieniujący aż do łokcia. Dolegliwości te utrudniały powódce pracę – posługiwanie się myszką od komputera. Nadto powódka przy chodzeniu odczuwa ból lewego biodra.

Dowód:

- przesłuchanie powódki B. C. (1) k. 88-89,

Na skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 29.03.2011 r. z urazem głowy i kręgosłupa rozpoznano u B. C. (2):

- stan po urazie głowy (bez utraty przytomności) – z zespołem nerwicowo-pourazowym,

- stan po urazie skrętnym odcinka szyjnego kręgosłupa – z zespołem bólowym szyjnym korzeniowym typu cervicalagii ( z zaznaczonym ograniczeniem ruchomości) i rwą barkowo-ramienną bólowo parestetyczną prawostronną,

- stan po urazie odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa – z niewielkim zespołem bólowym.

B. C. (1) w związku z wypadkiem z dnia 29.03.2011 r. doznała 7% uszczerbku na zdrowiu:

- zespół nerwicowy pourazowy - 1% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu,

- zespół bólowy szyjny pourazowy korzeniowy z rwą barkowo-ramienną prawostronną – 5 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;

- zespół bólowy lędźwiowo-krzyżowy pourazowy o niewielkim nasileniu – 1 %długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Obrażenia doznane przez powódkę w wypadku komunikacyjnym z dnia 29.03.2011 r. skutkują do chwili obecnej dolegliwościami bólowymi głowy, bólowym ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej kręgosłupa szyjnego, dolegliwościami bólowymi kręgosłupa lędźwiowego oraz ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej stawu biodrowego lewego. Ponadto powódka musi często przyjmować leki przeciwbólowe. Dolegliwości odczuwane przez B. C. (1) utrudniają jej w sposób zasadniczy czynności życia codziennego, jak i pracę zawodową.

Dowód:

- pisemna opinia biegłych lekarzy sądowych z zakresu neurochirurgii i chirurgii z dnia 17.01.2013 r. k. 164-166,

B. C. (1) na skutek wypadku z dnia 29.03.2011 r. doznała urazu psychicznego w postaci depresyjnej reakcji adaptacyjnej. Skutkiem doznanych urazów jest występowanie u niej wygasających lęków komunikacyjnych. W związku z doznanymi urazami B. C. (1) poniosła długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 1 %. Prognoza medyczna co do trwania skutków urazu z dnia 29.03.2011 r. jest pozytywna – nie dojdzie do wystąpienia nowych następstw wypadku w przyszłości, ani do pogorszenia następstw już zaistniałych. Obecny dyskomfort psychiczny powódki wynika z innych okoliczności życiowych - poczucia osamotnienia i tęsknoty za zmarłą matką.

Dowód:

- pisemna opinia sądowo-psychiatryczna z dnia 27.09.2013 r. k. 204-207

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo B. C. (1) zasługiwało na uwzględnienie prawie w całości.

Samoistnym źródłem zobowiązania jest na ogół fakt wyrządzenia szkody, za którą ustawa czyni kogoś odpowiedzialnym. Treścią nowo powstałego stosunku jest uprawnienie do uzyskania odszkodowania i odpowiadający temu uprawnieniu obowiązek naprawienia szkody nazywany reżimem odpowiedzialności ex delicto.

Powódka mogła dochodzić odszkodowania według swego wyboru od ubezpieczonego sprawcy, od ubezpieczyciela lub obu łącznie. Współodpowiedzialność tych podmiotów ma charakter in solidum, bowiem każdy z nich ma obowiązek zaspokoić to samo roszczenie odszkodowawcze, z innych jednak tytułów prawnych. Zawarcie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej nakłada zatem na ubezpieczyciela obowiązek naprawienia szkody w razie nastąpienia określonego w umowie wypadku. Adresatem tego świadczenia odszkodowawczego jest osoba trzecia, która doznała uszczerbku majątkowego lub niemajątkowego, jakkolwiek samo zdarzenie wyrządzające szkodę obciąża ubezpieczonego, a nie ubezpieczyciela. Ubezpieczyciel staje się zobowiązanym wobec poszkodowanego z racji wiążącej go umowy z ubezpieczającym. Przesłanką zatem powstania obowiązku świadczenia przez ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (art. 822 § 1 k.c.) jest stan odpowiedzialności cywilnej ubezpieczającego (ubezpieczonego) za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej.

Przepis art. 822 § 1 k.c. stanowi bowiem, iż przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Według § 2 umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. W oparciu zaś o § 4 uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Przesłankami odpowiedzialności z tytułu czynu niedozwolonego, które warunkują powstanie obowiązku naprawienia szkody w rozumieniu przepisów reżimu deliktowego są: szkoda w znaczeniu uszczerbku w dobrach osoby poszkodowanej, fakt wyrządzający szkodę czyli działanie lub zaniechanie działania oraz związek przyczynowy pomiędzy szkodą, a faktem. Pierwsza grupa przepisów, na której opiera się odpowiedzialność, a z którą mamy do czynienia w niniejszym przypadku, to odpowiedzialność na zasadzie winy z uwagi na art. 436 par 2 kc. Zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przepis art. 415 k.c. przyznaje zdecydowane pierwszeństwo zasadzie winy przed innymi zasadami odpowiedzialności i wskazuje na konieczność ustalenia wszystkich trzech opisanych powyżej przesłanek odpowiedzialności sprawcy czyli szkody, fakt z którym ustawa wiąże odpowiedzialność sprawcy – czyn własny noszący znamiona winy w znaczeniu obiektywnym – co oznacza bezprawność postępowania, czyli działanie naruszające jakieś reguły postępowania, nakazy czy zakazy i w znaczeniu subiektywnym, czyli wadliwość działania sprawcy: podmiotowa, subiektywna, związana z elementem przewidywania i skutku, a wreszcie związek przyczynowy pomiędzy działaniem sprawcy i szkodą. Zgodnie z ogólnymi regułami dowodowymi ( art. 6 kc ) ciężar dowodu co do wszystkich wymienionych w art. 415 kc przesłanek odpowiedzialności spoczywa na poszkodowanym.

Na gruncie przedmiotowej sprawy odpowiedzialność strony pozwanej, wynikająca z obowiązywania pomiędzy stroną pozwaną, a sprawcą kolizji drogowej W. R. (2) umowy ubezpieczenia, nie była kwestionowana. Strona pozwana w toku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego, uznając swoją odpowiedzialność, wypłaciła powódce kwotę 311,25 zł tytułem odszkodowania, jak również kwotę 2500,00 zł tytułem zadośćuczynienia.

Okolicznościami spornymi i wymagającymi rozstrzygnięcia przez Sąd były kwestia zaistnienia po stronie powódki dalszych szkód, niż uznane przez stronę pozwaną w toku postępowania likwidacyjnego, a wskazanych przez powódkę B. C. (1) w pozwie, tj. kosztów związanych z badaniami lekarskimi na łączną kwotę 1050, 00 zł, kosztów transportu na kwotę 82,20 zł, utraconego przez powódkę zarobku w wysokości 78,72 zł oraz kwoty 19,49 zł uiszczonej przez powódkę w związku z uzyskaniem przez nią zaświadczenia o zaistniałej kolizji drogowej. Ponadto sporne między stronami były również związek przyczynowy pomiędzy w/w szkodą, a zdarzeniem ją powodującym. Strona pozwana kwestionowała również zasadność żądania przez powódkę dalszej kwoty zadośćuczynienia w wysokości 15 000 zł i związek przyczynowy między krzywdą wskazaną przez powódkę, a zaistniałą kolizją drogową.

Jak stanowi przepis art. 444 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach sprawy, pisemnej opinii biegłych z zakresu neurochirurgii oraz ortopedii i traumatologii z dnia 17.01.2013 r., których żadna ze stron nie kwestionowała oraz przesłuchania samej powódki Sąd ustalił, że powódka B. C. (1) na skutek kolizji drogowej z dnia 29.03.2011 r. doznała urazu głowy (bez utraty przytomności), połączonego z zespołem nerwicowo-pourazowym, urazu skrętnego odcinka szyjnego kręgosłupa – z zespołem bólowym szyjnym korzeniowym typu cervicalagii (z zaznaczonym ograniczeniem ruchomości) i rwą barkowo-ramienną bólowo parestetyczną prawostronną oraz urazu odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa – z niewielkim zespołem bólowym. W ocenie biegłych w związku z zaistnieniem przedmiotowych obrażeń powódka B. C. (1) doznała 7% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Nie ulega zatem wątpliwości, że na skutek wypadku z dnia 29.03.2011 r. powódka doznała znacznych obrażeń ciała, których skutki, jak wskazała, mimo znacznego upływu czasu, odczuwa do dnia dzisiejszego. Z uwagi na utrzymujące się dolegliwości bólowe powódki trudno uznać za zasadne podnoszone przez stronę pozwaną argumenty, że nie jest wiadome czy dolegliwości powódki i podejmowane w związku z nimi leczenie nie pozostaje w związku z doznanymi przez nią wcześniej obrażeniami – podwichnięcia kości ogonowej oraz złamania dwóch kręgów kręgosłupa (...) i Th 12.

Odnosząc się do powyższych zarzutów w pierwszej kolejności wskazać należy, że u powódki na skutek wskazanego przez stronę pozwaną upadku z konia w 2003 r. rozpoznano: w zakresie 2/3 przednich trzonu (...) złamanie bez istotnego zwężenia kanału kręgowego, w zakresie blaszek granicznych trzonów (...), (...), Th 12 wykryto guzki S.. Przedmiotowych obrażeń powódka doznała w lipcu 2003 roku, zatem ponad 7 lat przed kolizją z dnia 29.03.2011 r. Powódka w toku postępowania przed Sądem wykazała, że po doznanym w 2003 r upadku z konia odbyła szereg zabiegów fizjoterapeutycznych (26), miała również założony gorset syntetyczny, a nadto została skierowana do odbycia zabiegów rehabilitacyjnych. W toku przesłuchania przed Sądem powódka podała ponadto, że po przeprowadzeniu zabiegów w związku z upadkiem z konia z 2003 r. nie odczuwała dolegliwości bólowych.

B. C. (1) wskazała również, że jeszcze przed upadkiem z konia doznała podwichnięcia kości ogonowej i stłuczenia kości krzyżowej. W związku z tymi obrażeniami powódka nie podejmowała żadnego leczenia.

W zakresie doznanych przez powódkę urazów oraz odczuwanych przez nią dolegliwości bólowych z nimi związanych, zarówno po wypadku z dnia 29.03.2011 r., jak i zdarzeń wcześniejszych, Sąd dał wiarę twierdzeniom B. C. (1). Powódka nie zataiła przed Sądem, iż przed wypadkiem doznała jeszcze jednego urazu (w 1998 r.), niż ten wskazywany przez stronę pozwaną w odpowiedzi na pozew. Ponadto twierdzenia powódki co doznanych urazów w związku z wypadkiem z dnia 29 marca 2011 r. znajdują potwierdzenie w opinii biegłych sądowych, których opinia w przedmiotowej sprawie dotyczyła skutków wypadków z dnia 29 marca 2011 r. tj. urazów doznanych przez powódkę i pozostających w związku przyczynowym z w/w wypadkiem.

W ocenie Sądu opisane wyżej okoliczności nakazują przyjąć, że dolegliwości bólowe wskazane przez powódkę w pozwie oraz szeroko opisane w dokumentacji medycznej były konsekwencją kolizji drogowej z udziałem powódki, która miała miejsce w dniu 29.03.2011 r. Tym samym uznać należy, że koszty, jakie poniosła powódka w związku z wizytami lekarskimi oraz przeprowadzonymi badaniami pozostają w związku przyczynowym z w/w kolizją. Niewątpliwie zatem strona pozwana winna zwrócić powódce koszty w wysokości 450 zł z tytułu badań lekarskich przeprowadzonych w dniu 26.11.2011 r. W kontekście zasadności obciążenia strony pozwanej kosztami tychże badań wskazać należy, iż co prawda badania te zostały przeprowadzone 8 miesięcy po wypadku to trudno uznać, że wobec utrzymujących się dolegliwości bólowych ich przeprowadzenie nie było zasadne. Co do żądania powódki zasądzenia kwoty 500 zł z tytułu poniesionych przez nią kosztów przeprowadzenia 10 zabiegów akupunktury uznać należy, że domaganie się ich zwrotu przez powódkę również było w pełni uzasadnione. Jakkolwiek Sąd miał na względzie, że przedłożony przez powódkę rachunek został wystawiony 13.03.2012 r., zatem rok po zdarzeniu, jednakże okoliczność ta w ocenie Sądu nie może stanowić podstawy uznania bezzasadności żądania powódki, gdyż przepis art. 444 § 1 k.c. nie przewiduje żadnych ograniczeń co do odległości czasowej pomiędzy zdarzeniem wywołującym szkodę, a momentem poniesienia przez poszkodowanego kosztów. Zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, że również koszty poniesione przez powódkę z tytułu poddania się zabiegom akupunktury pozostają w związku przyczynowym ze zdarzeniem z dnia 29.03.2011 r. Fakt, iż powódka w celu zmniejszenia odczuwanych na skutek wypadku dolegliwości bólowych sięgnęła do niekonwencjonalnych metod leczenia nie wyklucza uznania jej żądania w tym zakresie. Przywołać w tym miejscu należy pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 czerwca 1969 r., sygn. akt II PR 217/69 , zgodnie z którym szukanie pomocy i porady u wybitnych specjalistów oraz w znanym zakładzie leczniczym nie może być uznane za zbędne, obowiązek więc zwrócenia związanych z tym wydatków objęty jest przepisem art. 444 § 1 k.c. W świetle powyższego orzeczenia nie można w ocenie Sądu odmówić powódce prawa do podejmowania wszelkich środków mających na celu odzyskanie przez powódkę do pełnej sprawności fizycznej po doznanym przez nią wypadku, w tym również do korzystania z niekonwencjonalnych metod leczenia, jak akupunktura.

W odniesieniu do żądania przez powódkę kwoty 100 zł z tytułu wizyty lekarskiej w dniu 07.03.2012 r. strona pozwana podniosła, że B. C. (1) nie wskazała zakresu specjalności lekarza, który udzielił jej porady lekarskiej w dniu 07.03.2012 r. oraz nie wykazała, że konsultacje medyczne pozostawały w związku z wypadkiem z dnia 29.03.2011r. Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego – zaświadczeń z dnia 07.03.2012 r. (k. 26 i 27) B. C. (1) w tym dniu odbyła konsultację u lekarza psychiatry – P. C.. W związku z przedmiotową wizytą, zgodnie z rachunkiem nr (...) z dnia 07.03.2012 r. (k.12) powódka uiściła kwotę 100 złotych.

Koniecznym dla ustalenia zasadności żądania powódki zasądzenia tejże kwoty na jej rzecz jest ustalenie związku przyczynowego pomiędzy szkodą (kosztami), a zdarzeniem z dnia 29.03.2011r. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy – zaświadczenia z dnia 07.03.2012 r., a także pisemna opinia psychologiczna z dnia 27.09.2013 r. wskazują w sposób jednoznaczny, że powódka na skutek wypadku doznała urazu psychicznego w postaci depresyjnej reakcji adaptacyjnej. W opinii psychologicznej, niekwestionowanej przez stronę pozwaną, biegła stwierdziła, że skutkiem doznanych urazów jest występowanie u powódki również wygasających lęków komunikacyjnych. Nie ulega zatem wątpliwości, że skoro powódka w dacie sporządzania przez biegłą opinii odczuwała lęki komunikacyjne, stanowiące bezsprzecznie konsekwencję kolizji drogowej z dnia 29.03.2011 r., to skutki te odczuwała tym bardziej pół roku wcześniej, zatem w czasie udzielenia porady psychiatrycznej przez lekarza psychiatrę. Tym samym w ocenie Sądu poniesione przez B. C. (1) koszty w związku z przedmiotową konsultacją specjalistyczną pozostawały w związku przyczynowym z wypadkiem z dnia 29.03.2011 r., a zatem żądanie ich zasądzenia na rzecz powódki na podstawie art. 444 § 1 k.c. należało uznać za zasadne.

Powódka oprócz kosztów leczenia domagała się także zasądzenia na swoją rzecz kwoty 82,20 z tytułu poniesionych przez nią kosztów dojazdu.Na dowód ich poniesienia powódka przedłożyła dwa rachunki za przejazd taksówkami z dnia 06.04.2011 r., opiewające na kwoty 35,70 zł oraz 46,50 zł (k.14). W ocenie Sądu domaganie się przez powódkę od strony pozwanej zwrotu w/w kwot jest uzasadnione. Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie samochód powódki na skutek wypadku z dnia 29.03.2011 r. uległ uszkodzeniu w stopniu uzasadniającym przyjęcie powstania szkody całkowitej. Jak wynika z korespondencji prowadzonej pomiędzy powódką, a stroną pozwaną, B. C. (1) została pozbawiona jedynego środka transportu, jakim dysponowała. Ponadto po kolizji powódka miała założony kołnierz ortopedyczny, który, nawet gdyby dysponowała innym samochodem, uniemożliwiał jej kierowanie pojazdem. Z tego względu mogła ona korzystać jedynie ze środków komunikacji miejskiej lub taksówek. Nadto wskazać należy, że do 19.04.2011 r. powódka w związku z doznanymi wskutek wypadku obrażeniami pozostawała na zwolnieniu lekarskim. Wskazane wyżej okoliczności, a nadto stan zdrowia powódki po wypadku, zdaniem Sądu uzasadniał przyjęcie, że domaganie się przez powódkę zwrotu kosztów dojazdu było w pełni uzasadnione. Trudno wymagać, by osoba u której doszło do obrażeń kręgosłupa poruszała się w kołnierzu ortopedycznym środkami komunikacji miejskiej. Nie miał w ocenie Sądu znaczenia cel, w jakim powódka korzystała z przejazdów taksówkami. Należy mieć na względzie, że B. C. (1) jest osobą samotną, zatem zmuszona była do samodzielnego podejmowania wszelkich czynności dnia codziennego, co z racji jej stanu zdrowia było w sposób znaczący utrudnione. Bez znaczenia pozostaje okoliczność, że w tym czasie powódka korzystała z pomocy nieżyjącej już matki.

Na uwzględnienie zasługiwało również żądanie powódki zasądzenia na jej rzecz kwoty 19,49 zł z tytułu opłaty za zaświadczenie o kolizji drogowej z dnia 14.04.2011 r. Zaświadczenie to zostało przez powódkę przedłożone ubezpieczycielowi w toku postępowania likwidacyjnego (k. 33 akt szkody) na skutek wezwania powódki do przedłożenia przez nią notatki policyjnej z miejsca zdarzenia lub wspólnego oświadczenia dotyczącego spisanego przez jego uczestników na miejscu zdarzenia w piśmie z dnia 12.05.2011 r. (k. 48 akt szkody).Wystąpienie przez powódkę o wydanie tego zaświadczenia było zatem w pełni uzasadnione i nastąpiło na skutek wezwania strony pozwanej, a zatem pozostawało w niewątpliwym związku przyczynowym ze zdarzeniem. Z tego wzglądu Sąd uznał zasadność żądania powódki w tym zakresie.

Na uwzględnienie zasługiwało również roszczenie powódki zasądzenia na jej rzecz kwoty 78,72 zł z tytułu utraconych zarobków. Powódka przedłożyła zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości wynagrodzenia wystawione przez swojego pracodawcę (...) Sp. z o.o. B. z dnia 05.03.2012 r. (k. 15), z którego wynikało, że utraciła zarobek w wysokości 78,72 zł. Autentyczność przedmiotowego dokumentu prywatnego nie była kwestionowana przez stronę pozwaną i nie budziła wątpliwości Sądu, zatem należało uznać, że powódka w sposób należyty wykazała wysokość poniesionej w tym zakresie szkody.

Mając zatem powyższe Sąd uznał, iż zasadne było żądanie powódki zasądzenia od strony pozwanej na podstawie art. 444 par. 1 kc kwoty 1230,41 zł na którą składały się:

- kwoty 78,72 zł tytułem utraconych zarobków,

- kwoty 1050,00 zł tytułem kosztów leczenia (z zastrzeżeniem możliwości zwiększenia żądanej kwoty w toku postępowania),

- kwoty 82,20 zł tytułem kosztów dojazdu,

- 19,49 zł tytułem poniesionych kosztów za otrzymanie zaświadczenia z dnia 14.04.2011 r.

Odnośnie żądania zasądzenia zadośćuczynienia to zgodnie z art. 445 k.c., w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym (w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia) sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Przepisy kodeksu cywilnego w części dotyczącej czynów niedozwolonych stanowią jedynie podstawę materialnoprawną roszczenia o zadośćuczynienie, jednakże nie zawierają żadnych kryteriów jakie należałoby uwzględnić przy ustaleniu jego wysokości. Kryteria te zostały wypracowane przez judykaturę, szczególnie przez Sąd Najwyższy. Kierując się tymi wskazaniami należy stwierdzić, że Sąd każdorazowo winien jest oceniać wysokość zadośćuczynienia w oparciu o konkretne okoliczności faktyczne sprawy, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. Ocena tego, co niezmierzalne jest zawsze sporna, bo należy ocenić stopień i czas odczucia cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość skutków deliktu, rozmiar kalectwa, prognozy na przyszłość czy niemożność wykonywania czynności życia codziennego, które dotychczas nie stanowiły problemu.

Zadośćuczynienie, zgodnie z art. 445 § 1 k.c., przyznawane jest poszkodowanemu w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia jako odpowiednia suma, stanowiąca odpłatę za doznaną krzywdę. Przyznanie zadośćuczynienia nie wymaga zatem w zasadzie oceny rozmiaru szkody związanej z uszczerbkiem na zdrowiu, kosztami wynikłymi z uszkodzenia ciała czy utratą zdolności zarobkowej lub zwiększeniem potrzeb, albo zmniejszeniem widoków na przyszłość; istotne są natomiast okoliczności składające się na pojęcie krzywdy, które nie są tożsame z okolicznościami decydującymi o pogorszeniu sytuacji życiowej lub majątkowej poszkodowanego. Jak podkreśla się w orzecznictwie, przy ocenie wysokości zadośćuczynienia za krzywdę (art. 445 § 1 k.c.) należy uwzględniać przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym (vide: wyrok Sadu Najwyższego z dnia 10.06.1999r., II UKN 681/98, OSNAP 2000/16/626). Godzi się zauważyć, iż pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie z art. 445 k.c. ma przede wszystkim charakter kompensacyjny; wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty sumy symbolicznej, czy też określonej sztywnymi regułami, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.09.2001r., III CKN 427/00, LEX 52766). Zadośćuczynienie winno uwzględniać doznaną krzywdę poszkodowanego, na którą składają się cierpienia fizyczne w postaci bólu i innych dolegliwości oraz cierpienia psychiczne polegające na ujemnych uczuciach przeżywanych bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi lub nieodwracalnymi. Pamiętać należy, iż zadośćuczynienie nie jest karą, lecz sposobem naprawienia krzywdy. Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie cierpień. Przy ocenie więc „odpowiedniej sumy” należy brać pod uwagę wszelkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03.02.2000r., I CKN 969/98, LEX nr 50824). Krzywdą w rozumieniu art. 445 k.c. będzie z reguły trwałe kalectwo poszkodowanego powodujące cierpienie fizyczne oraz ograniczenie ruchów i wykonywanie czynności życia codziennego. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2006 r., sygn. akt IV CSK 99/05, LEX nr 198509 kryteriami, jakimi należy kierować się przy ustalaniu „odpowiedniej” sumy zadośćuczynienia są: rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek pokrzywdzonego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość, stopień winy sprawcy. Odnotowania wymaga również stanowisku Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 5 października 2005 r., sygn. akt I PK 47/05, LEX nr 176307 zgodnie z którym procentowo określony uszczerbek służy tylko jako pomocniczy środek ustalania rozmiaru odpowiedniego zadośćuczynienia. Należne poszkodowanemu (pokrzywdzonemu czynem niedozwolonym) zadośćuczynienie nie może być mechanicznie mierzone przy zastosowaniu stwierdzonego procentu uszczerbku na zdrowiu.

W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana uznała zasadność roszczenia powódki w zakresie zadośćuczynienia do kwoty 2500 zł wskazując, że zgodnie z orzeczeniem lekarskim OC L. D. z dnia 12 maja 2011 r. powódka doznała 4% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

W ocenie Sądu kwota 2500 zł w świetle dokonanych wyżej ustaleń faktycznych nie może być uznana za kwotę odpowiednią, o jakiej mowa w art. 445 § 1 k.c.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że powódka na skutek wypadku z dnia 29.03.2011 r. doznała znacznego uszczerbku na zdrowiu. Jak ustalił Sąd na podstawie opinii biegłych sadowych z dnia 17.01.2011 r., powódka doznała urazu głowy (bez utraty przytomności) – z zespołem nerwicowo-pourazowym, urazu skrętnego odcinka szyjnego kręgosłupa – z zespołem bólowym szyjnym korzeniowym typu cervicalgii (z zaznaczonym ograniczeniem ruchomości) i rwą barkowo-ramienną bólowo parestetyczną prawostronną oraz urazu odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa – z niewielkim zespołem bólowym.

W ocenie Sądu przedmiotowa opinia zasługiwała na przyznanie jej waloru wiarygodności. Jest ona spójna i logiczna, została poprzedzona przeprowadzeniem przez biegłych badań o charakterze ogólnym, a także badań neurologicznych i ortopedycznych. Biegli dokonali w opinii rozpoznania stanu zdrowia powódki, wyodrębniając występujące u powódki dolegliwości związane z wypadkiem z dnia 29.03.2011 r. Podkreślenia wymaga, że mimo podnoszenia przez stronę pozwaną, iż wskazane przez powódkę dolegliwości nie pozostają w związku przyczynowym z wypadkiem z dnia 29.03.2011 r., nie zakwestionowała ona przedmiotowej opinii, nie wniosła również o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłych. W świetle tych okoliczności Sąd w całości uwzględnił opinię pisemną z dnia 17.01.2013 r., uznając ją za wiarygodną.

W zakresie dolegliwości odczuwanych przez powódkę bezpośrednio po wypadku Sąd oparł się również na dowodzie z przesłuchania B. C. (1). Jak wskazano we wcześniejszej części uzasadnienia, okoliczności przez nią podane, a dotyczące przebytych przez nią wcześniej urazów, uzasadniały uwzględnienie podanych przez nią okoliczności w całości. Powódka B. C. (1) wskazała zatem, że bezpośrednio po wypadku powódka odczuwała ból lewej nogi – kulała, bolały ją szyja i głowa. Z tego względu powódka udała się do przychodni, gdzie otrzymała skierowanie do ortopedy oraz uzyskała zwolnienie lekarskie na okres 7 dni (ostatecznie 3 tygodnie). Mimo przeprowadzonych zabiegów rehabilitacyjnych B. C. (1) nadal odczuwała ból szyi, głowy, nogi oraz stopy. Ból towarzyszył powódce w trakcie wykonywania czynności życia codziennego. Dodatkowo powódka zaczęła odczuwać ból prawej ręki, który promieniował aż do łokcia. Ból ręki utrudniał powódce pracę, gdyż musi ona operować myszką do komputera. Nadto B. C. (1) zaczęła odczuwać ból lewego biodra, który towarzyszy jej przy wchodzeniu po schodach. Powódka przez 3 tygodnie po wypadku zażywała tabletki przeciwbólowe – T.. B. C. (1) nadal odczuwa dolegliwości bólowe głowy, bólowe ograniczenie ruchomości biernej i czynnej kręgosłupa szyjnego, lędźwiowego oraz ograniczenie ruchomości biernej i czynnej stawu biodrowego lewego. Biegli stwierdzili również, że powódka na skutek wypadku doznała 7% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Oprócz dolegliwości w sferze fizycznej powódka B. C. (1) na skutek wypadku z dnia 29.03.2011 r. odniosła również negatywne skutki w sferze zdrowia psychicznego. Jak wskazała sama powódka po wypadku płakała, była bezradna, nie potrafiła poradzić sobie z wykonywaniem czynności życia codziennego, skutkiem czego zmuszona była korzystać z pomocy swojej matki. W miesiąc po zdarzeniu (kwiecień 2011 r.) zdiagnozowano u powódki zaburzenia adaptacyjne po wypadku komunikacyjnym. W rok po wypadku u powódki zdiagnozowano zaburzenia depresyjno-lękowe oraz zaburzenia adaptacyjne (k. 26,27). Zgodnie z pisemną opinią psychologiczną z dnia 27.09.2013 r. w związku z uczestnictwem w wypadku drogowym z dnia 29.03.2011 r. stwierdzono u powódki przemijające łagodne zaburzenia lękowe. Uzasadniały one przyjęcie, iż na skutek wypadku powódka w sferze zdrowia psychicznego odniosła 1% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

W odniesieniu do podniesionych przez stronę pozwaną argumentów co do bezzasadności domagania się przez powódkę dalszej kwoty 15 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wskazać należy, że nie zasługiwały one na uwzględnienie. Wskazane wyżej pisemne opinie biegłych z zakresu psychologii, a także z zakresu neurochirurgii i ortopedii w sposób jednoznaczny wskazują, że zdarzenie z dnia 29.03.2011 r. spowodowało znaczące i długotrwałe skutki w zakresie zarówno zdrowia fizycznego, jak i psychicznego powódki B. C. (1). Powódka w chwili zdarzenia miała 43 lata, była osobą aktywną zawodowo. Przed wypadkiem była zupełnie samodzielna, nie odczuwała żadnych dolegliwości bólowych, nie korzystała z porad psychologa czy psychiatry. Ponadto powódka udzielała wsparcia i pomocy swojej matce.

Na skutek kolizji powódka odczuwała intensywne dolegliwości bólowe, które nadal się utrzymują (ponad 3 lata od wypadku). Powódka zmuszona była zatem, w celu normalnego funkcjonowania, do przyjmowania środków przeciwbólowych. Ponadto powódka wielokrotnie była poddawana zabiegom rehabilitacyjnym, musiała podporządkować swój czas częstym wizytom lekarskim. Na skutek doznanych obrażeń B. C. (1) miała również trudności z efektywnym wykonywaniem swojej pracy, tak jak to miało miejsce przed wypadkiem. Nie była już w stanie pomagać swojej matce, a co więcej sama musiała korzystać z jej pomocy, co wywoływało u niej poczucie winy. U powódki w związku z wypadkiem zdiagnozowano również lękowo-depresyjną reakcję adaptacyjną, w związku z którą powódka odczuwa wygasające lęki komunikacyjne.

W świetle wskazanych wyżej okoliczności w ocenie Sądu zasadnym było przyjęcie, iż wskazana w pozwie kwota 15 000 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w świetle art. 445 § 1 k.c. stanowi kwotę odpowiednią. W tym zakresie Sąd uwzględnił roszczenie powódki w całości.

Odnośnie żądania zasądzenia odsetek to wskazać należy, iż zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Zgodnie natomiast z art. 817 § 2 k.c. gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie (30 dni) okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela nie było możliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Odnośnie natomiast odsetek od żądanej przez powódkę kwoty tytułem zadośćuczynienia to wskazać ponadto należy, iż obowiązek zaspokojenia roszczenia o zadośćuczynienie z tytułu uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nie staje się wymagalny dopiero z datą wydania uwzględniającego to roszczenie wyroku wydanego w toku wytoczonego o nie procesu sądowego, lecz z chwilą wezwania dłużnika do jego zaspokojenia (art. 455 KC). W przypadku zaś, gdy odpowiedzialność za wyrządzoną przez sprawcę szkodę ponosi ubezpieczyciel, zobowiązany on jest na podstawie art. 817 § 1 KC spełnić świadczenie w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku ( vide: wyrok S.A. w Białymstoku z dnia 12.10.1999r., I ACa 318/99, OSA 2000/6/27).

Powódka w dniu 08.05.2011 r. dokonała zgłoszenia stronie pozwanej szkody na osobie z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (druk zgłoszenia szkody z potwierdzoną datą zgłoszenia k. 32 akt szkodowych ) w którego treści wniosła o wypłatę zadośćuczynienia w kwocie 33.270 zł. Odnośnie pisma z dnia 28 kwietnia 2011 r. zawierającego wezwanie do zapłaty zadośćuczynienia strony pozwanej, powódka nie wykazała kiedy zostało ono doręczone stronie pozwanej w związku z powyższym Sąd przyjął za datę wezwania tą wskazaną w protokole zgłoszenia szkody. A zatem przyjąć należało, iż odsetki należą się powódce po upływie 30 dni od daty wezwania czyli od 8.06.2011 r.

W odniesieniu do zasądzonych kwot tytułem odszkodowania to wskazać należy, iż powódka domagała się ich zasądzenia od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że co do żądanych przez powódkę kwot: 82,20 zł z tytułu kosztów dojazdu, 19,49 zł z tytułu opłaty za wydanie zaświadczenia z dnia 14.04.2011 r., powódka domagała się ich wypłacenia przez stronę pozwaną już w piśmie z dnia 28.04.2011 r. Z materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, w tym z akt szkody nr 512653/573265 nie wynika, jak wskazano powyżej, kiedy ubezpieczycielowi zostało doręczone pismo z dnia 28.04.2011 r. Z tego względu data ta nie może stanowić początku dla obliczania terminu, o którym mowa w art. 817 § 1 k.c. Skoro jednak strona pozwana była w posiadaniu w/w pisma, co potwierdzają akta szkodowe, a zgłoszenie szkody na formularzu, jak wskazano powyżej nastąpiło w dniu 8.05.2011 r. to przyjąć należało, iż już wtedy była w posiadaniu w/w pisma. Zatem od tej daty rozpoczął się dla strony pozwanej bieg określonego w art. 817 § 1 k.c. 30 dniowego terminu do spełnienia świadczenia. Z uwagi jednak na fakt, iż powódka domagała się zasądzenia odsetek od dnia doręczenia pozwu, co nastąpiło w dniu 01.08.2012 r., Sąd zasądził odsetki od w/w kwot zgodnie z żądaniem pozwu.

W odniesieniu do żądanych przez powódkę kwot 78,82 zł z tytułu utraconego dochodu oraz 1050,00 zł z tytułu kosztów leczenia wskazać należy, że powódka nie domagała się ich przyznania na swoją rzecz w toku postępowania likwidacyjnego. Zgodnie z art. 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. W zakresie wskazanych wyżej kosztów funkcję wezwania do zapłaty w niniejszej sprawie pełnił pozew, który został doręczony stronie pozwanej w dniu 01.08.2012 r. 30 dniowy termin, o jakim mowa w art. 817 § 1 k.c. na spełnienie świadczenia przez ubezpieczyciela upłynął zatem w dniu 31 sierpnia 2012 r. Sąd nie uwzględnił w zakresie w/w kwot żądania powódki o zasądzenie odsetek od dnia doręczenia pozwu przyjmując, że ubezpieczyciel pozostawał w opóźnieniu dopiero od dnia 31 sierpnia 2012 r. i dopiero od tej daty zasadnym było zasądzenie odsetek na rzecz powódki.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w pkt I wyroku oddalając żądanie w pozostałym zakresie jak w pkt II wyroku.

Orzeczenie w pkt III wyroku Sąd oparł o treść przepisu art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu)( § 1 ). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony ( § 3 ). Powyższy przepis ustanawia zatem dwie zasady rozstrzygania o kosztach procesu zasadę odpowiedzialności za wynik procesu oraz zasadę kosztów niezbędnych i celowych. Zasada odpowiedzialności za wynik procesu, oznacza, że strona, która przegrała sprawę zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi poniesione przez nią koszty procesu. Z kolei z zasady kosztów niezbędnych i celowych wynika, że strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi tylko te poniesione koszty procesu, które były niezbędne do celowego dochodzenia praw lub celowej obrony.

Na koszty postępowanie poniesione przez powódkę składały się następujące kwoty: 812 zł z tytułu uiszczonej przez powódkę opłaty stosunkowej od pozwu, 17 zł opłaty skarbowej z tytułu udzielenia pełnomocnictwa, 1868,16 zł tytułem wykorzystanej zaliczki na poczet sporządzenia opinii przez biegłych sądowych oraz kwota 2400 zł z tytułu zastępstwa procesowego, wyliczona zgodnie za § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2012 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490), czyli w sumie 5097,16 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować;

2.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć:

- peł. powódki;

3. kal. 14 dni.

4. po prawomocności wykonać pkt 3 zarządzenia z dnia 3 lipca 2014 r.