Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący : SSO Irena Żarnowska-Sporysz

Protokolant: protokolant Anna Łachman

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2014 r. w Krakowie

sprawy z powództwa J. J.

przeciwko S. P. S. O. w. G., S. A. w. G., S. N. w. W., S. R. K. W. w. K. (1), S. O. w. K. (1)

o zapłatę

I. powództwo oddala;

II. zasądza od powoda na rzecz P. G. S. P.kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

III. przyznaje adwokatowi M. P. z kancelarii adwokackiej w K. od Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Krakowie kwotę 4428 zł brutto tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu;

IV. przyznaje adwokatowi T. T. z kancelarii adwokackiej w W. od Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Krakowie kwotę 4428 zł brutto tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu.

Sygn. akt I C 168/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 13 listopada 2014 roku

Powód J. J. w pozwie z dnia 17 listopada 2011 r. domagał się zasądzenia na jego rzecz od S. P. –. S. O. w. G. (1) ,. S. A. w. G., S. N. w. W. S. R. K. –. W. w. K., S. A. w. K. kwoty 80 000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz obciążenia Skarbu Państwa kosztami postępowania w niniejszej sprawie.

Uzasadniając żądanie pozwu powód J. J. podał, że:

- w sprawie I C 356/09 w Sądzie Okręgowym w Gdańsku złożył skargę w dniu 5 września 2011 r. na przewlekłość postępowania, lecz postanowieniem Sądu Apelacyjnego z dnia 20 października 2011 r., sygn. akt I S 84/11 Sąd oddalił skargę i nie przyznał mu pełnomocnika z urzędu.

- w sprawie I C 213/07 Sąd okręgowy w Gdańsku, postanowieniem z dnia 20 maja 2008 r. Sąd Okręgowy zawiesił postępowanie, a następnie umorzył. Powód zarzucił w tym postępowaniu opieszałość w okresie od 1 lipca 2007 r. do 17 października 2011 r.

- w sprawie I ACa 717/10 Sąd Apelacyjny w Gdańsku w dniu 1 lutego 2011 r. złożył skargę kasacyjną od wyroku z dnia 28 września 2010 r., a została ona rozpoznana postanowieniem Sądu Najwyższego w Warszawie z dnia 5 sierpnia 2011 r. IV CSK 148/11. Powód zarzucił w tym postępowaniu opieszałość w okresie od 15 października 2010 r. do 5 sierpnia 2011 r.

- w sprawie I C 574/10 Sąd Okręgowy w Gdańsku w dniu 20 grudnia 2010 r. wydał wyrok, a Sąd Apelacyjny w Gdańsku w dniu 7 października rozpoznał apelację, powód zarzucił opieszałość w tym postępowaniu w okresie od 15 czerwca 2010 r. do 7 października 2011 r.

- w sprawie I Co 321/11 Sąd Rejonowy Katowice – Wschód w Katowicach w dniu 13 września 2011 r., zaś Sąd Okręgowy w Katowicach rozpoznał jego zażalenie w dniu 25 października 2011 r. , powód zarzucił w tym postępowaniu opieszałość w okresie od 15 maja 2011 r. do 25 października 2011 r.

- w sprawie I C 425/11 Sąd Okręgowy w Gdańsku w dniu 24 sierpnia 2011 r. zarządził zwrot pozwu, a w dniu 20 października 2011 r. Sąd Apelacyjny rozpoznał zażalenie powoda, powód zarzucił opieszałość w okresie od 15 maja 2011 r. do 20 października 2011 r.. Powód wskazał, że skarga na przewlekłość postępowania została bezpodstawnie oddalona, a nadto nie przyznano mu w postępowaniu pełnomocnika z urzędu, co mogło mieć wpływ na reprezentowany mój interes i dlatego powód skargę podtrzymuje i domaga się rozpoznania jej w tym procesie z zachowaniem jej żądania. Powód zarzucił, że pozostałe postępowania trwały długo i naruszyły prawo powoda do rozsądnego rozpoznania sprawy. Wskazywał dalej, iż przewłoki w postępowaniach spowodowały u niego cierpienia fizyczne i psychiczne, gdyż czuł się zlekceważony oraz potraktowany instrumentalnie z uwagi na jego położenie życiowe jako osoby przebywającej w więzieniu i będącej stroną w postępowaniach. Owe odczucia natury psychicznej doprowadziły do znacznego pogorszenia się stanu zdrowia powoda, jak nadciśnienie, bóle i zawroty głowy, bóle wątroby i żołądka, stany stresowe. Nadto nie jest w stanie normalnie funkcjonować w społeczeństwie, ani podjąć pracy.

W piśmie z dnia 26 stycznia 2012 r. (k. 15) powód wskazał, że postanowieniami Sądu Apelacyjnego w Gdańsku; z dnia 20 grudnia 2011 r., I S 122/11, z dnia 22 grudnia 2011 r., I S 121/11,z dnia 30 grudnia 2011 r. I S 125/11, z dnia 3 stycznia 2012 r. IS 128/11, z dnia 16 stycznia 2012 r. VS 6/12 skargi na przewlekłość postępowania zostały oddalone lub odrzucone, a także nie przyznano powodowi pełnomocnika z urzędu.

W pozostałych sprawach: w sprawie I Co 100/11 postanowieniem Sądu Okręgowego w Słupsku oddalono wniosek powoda o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika z urzędu, zaś postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku w sprawie I ACa 1985/11 rozpoznano zażalenie, skutkiem czego powód zarzucił opieszałość w tym postępowaniu w okresie od 1 czerwca 2011 do 30 listopada 2011 r.. Ponadto w sprawie I C 1069/11 Sądu Okręgowego w Gdańsku zarzucił opieszałość w okresie od 1 maja 2011 do 7 grudnia 2011, w sprawie 797/11, zarzucił opieszałość w okresie w okresie od 15 lipca 2011 do 14 grudnia 2011 r., w sprawie I C 1702/10 wskazał na opieszałość w okresie od 15 sierpnia 2010 r. do 2 grudnia 2011 r. , zaś w sprawie I C 927/11 w okresie od 1 sierpnia 2011 r. do 30 grudnia 2011 r. Dalej w sprawie I C 245/10 Sądu Okręgowego w Słupsku wskazał na opieszałość w okresie od 7 sierpnia 2010 r. do 11 stycznia 2012 r. , a w sprawie I Co 3814/10 Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia zarzucił opieszałość za okres 15 grudnia 2010 r. do 16 stycznia 2012 r.

W piśmie procesowym z dnia 13 lutego 2013 r. (k. 227) pełnomocnik powoda ostatecznie sprecyzował żądanie pozwu, wskazując, że powód żąda od Skarbu Państwa solidarnie na jego rzecz kwoty 80 000 zł. z tytułu wystąpienia nieuzasadnionej przewlekłości postępowania w czterech wskazanych w pozwie sprawach sądowych, przy czym nie sprecyzował o które cztery sprawy konkretnie chodzi . Jako podstawę prawną wskazał przepis art. 417 k.c. w zw. z art. 16 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy (…) w postępowaniu sądowym bez uzasadnionej zwłoki., a w zakresie naruszenia dóbr osobistych w art. 448 k.c.

W odpowiedzi na pozew (k. 257) pozwany Skarb Państwa wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda J. J. na rzecz S. P. –. P. G. S. P. zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwany zarzucił, że powód w żaden sposób, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c., nie wykazał, że nastąpiła przewlekłość postępowania w przedmiotowych sprawach. Skargi powoda składane w trybie ustawy o przewlekłości zostały oddalone, co świadczy o braku bezprawności zachowania pozwanego. Zdaniem pozwanego powód nie udowodnił przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa, a to niezgodności z prawem, wystąpienia szkody oraz związku przyczynowego pomiędzy niezgodnym z prawem zachowaniem a szkodą. Ponadto powód nie wykazał przesłanek odpowiedzialności w oparciu o treść art. 445 k.c. oraz 448 k.c. Nie wykazał naruszenia dobra osobistego, bezprawności zachowania, wystąpienia krzywdy oraz normalnego związku przyczynowego między niezgodnym z prawem zachowaniem a krzywdą. Dalej pozwany podnosił, że powód nie wykazał, by jego stan zdrowia był skutkiem działań pozwanych sądów, nie udowodnił, które z działań pozwanych sądów było bezprawne, nie wskazał związku przyczynowego między procedowaniem spraw a dochodzoną kwotą zadośćuczynienia.

Sąd pominął dowody zawnioskowane przez powoda a to: dowód ze wskazanych w pozwie akt sądowych , dowód z dokumentacji medycznej powoda oraz dowód z opinii biegłego lekarza , a także pominął dowód z przesłuchania powoda z przyczyn niżej naprowadzonych.

Sąd bowiem zważył co następuje :

Powództwo J. J. jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Jako podstawę faktyczną powództwa o zapłatę zadośćuczynienia J. J. wskazywał zaistnienie przewlekłości postępowania w inicjowanych przez niego sprawach, a która to przewlekłość skutkować miała pogorszeniem się jego stanu zdrowia psychicznego i fizycznego. W odczuciu powoda został on bowiem potraktowany w sposób instrumentalny i lekceważący, co skutkowało pogorszeniem zdrowia powoda, zwiększeniem nadciśnienia, bólami i zawrotami głowy, bólami wątroby i żołądka, stanami stresowymi.

Tak sformułowaną podstawę faktyczną żądania pozwu należało rozpatrywać z jednej strony na gruncie art. 417 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c., z drugiej na gruncie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c. – a obie w związku z art. 16 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. z 2004 r. Nr 179, poz. 1843 ze zm.) .

Zgodnie z art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. z 2004 r. Nr 179, poz. 1843 ze zm.) strona może wnieść skargę o stwierdzenie, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiło naruszenie jej prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, jeżeli postępowanie w tej sprawie trwa dłużej, niż to konieczne dla wyjaśnienia tych okoliczności faktycznych i prawnych, które są istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, albo dłużej niż to konieczne do załatwienia sprawy egzekucyjnej lub innej dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego (przewlekłość postępowania). Dla stwierdzenia, czy w sprawie doszło do przewlekłości postępowania, należy w szczególności ocenić terminowość i prawidłowość czynności podjętych przez sąd , w celu wydania w sprawie rozstrzygnięcia co do istoty albo czynności podjętych przez prokuratora prowadzącego lub nadzorującego postępowanie przygotowawcze w celu zakończenia postępowania przygotowawczego lub czynności podjętych przez sąd lub komornika sądowego w celu przeprowadzenia i zakończenia sprawy egzekucyjnej albo innej sprawy dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego, uwzględniając charakter sprawy, stopień faktycznej i prawnej jej zawiłości, znaczenie dla strony, która wniosła skargę, rozstrzygniętych w niej zagadnień oraz zachowanie się stron, a w szczególności strony, która zarzuciła przewlekłość postępowania. Stosownie do treści art. 15 ust. 1 i 2 powołanej wyżej ustawy strona, której skargę uwzględniono, może w odrębnym postępowaniu dochodzić naprawienia szkody wynikłej ze stwierdzonej przewlekłości od Skarbu Państwa albo solidarnie od Skarbu Państwa i komornika. Przy czym postanowienie uwzględniające skargę wiąże sąd w postępowaniu cywilnym o odszkodowanie lub zadośćuczynienie, co do stwierdzenia przewlekłości postępowania.

Z kolei zgodnie z art. 16 cytowanej ustawy strona, która nie wniosła skargi na przewlekłość postępowania zgodnie z art. 5 ust. 1, może dochodzić na podstawie art. 417 k.c. naprawienia szkody wynikłej z przewlekłości, po prawomocnym zakończeniu postępowania co do istoty sprawy.

Z powołanych przepisów wynika zatem, że weryfikacja i ocena czy w sprawie doszło do przewlekłości postępowania jest możliwa w postępowaniu o zapłatę odszkodowania jedynie wtedy, gdy strona nie złożyła skargi na przewlekłość postępowania i doszło do zakończenia postępowania co do istoty sprawy. Nie można zaś w razie negatywnego rozstrzygnięcia skargi o stwierdzenie przewlekłości postępowania, ponownie w sprawie o odszkodowanie opartej na regulacji przyjętej w art. 417 k.c. dowodzić, że owa przewlekłość postępowania miała miejsce, mimo odmiennej oceny dokonanej w postępowaniu skargowym.

Art. 15 w/w ustawy przesądza bowiem o prejudycjalności dla postępowania odszkodowawczego rozstrzygnięcia stwierdzającego istnienie przewlekłości postępowania i rozstrzyga, że w takim wypadku strona może domagać się naprawienia szkody w odrębnym postępowaniu, ale nie tylko. Stwierdza przede wszystkim jednoznacznie, że prawo domagania się przyznania odszkodowania ma strona, której skargę uwzględniono.

Reasumując wskazać należy, że stronie, która występowała ze skargą o stwierdzenie przewlekłości postępowania przysługuje prawo domagania się odszkodowania tylko wtedy, gdy jej skargę uwzględniono. Takie rozwiązanie zapobiega konieczności dokonania ponownej oceny jednego z istotnych elementów podstawy powództwa odszkodowawczego (kwestia istnienia przewlekłości postępowania) i mogącej stąd wyniknąć rozbieżności ocen postępowania odszkodowawczego i skargowego zakończonego niepomyślnie dla autora skargi ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13 stycznia 2011 roku, I ACa 1136/10, POSAG 2011/3/11-21).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy trzeba wskazać, że powód J. J. domagając się zadośćuczynienia za doznaną w związku z przewlekłością postępowania krzywdę powołał się na szereg postępowań z których w jednych rozpoznawane były jego skargi na przewlekłość postępowania w innych nie.

Jeśli chodzi o sprawy w których skargi były rozpoznawane to jak wynika z twierdzeń powoda w żadnej z nich skargi nie uwzględniono – albo też skargi były odrzucane – a zatem nie stwierdzono przewlekłości postepowania , a skoro tak to sąd w tym postepowaniu nie jest uprawniony do ponownego badania kwestii przewlekłości postępowania w tamtych sprawach lecz przyjąć musi iż do takiej przewlekłości nie doszło . Przykładem takich orzeczeń są te których odpisy powód dołączył do pozwu . I tak np. Sąd Okręgowy w Gdańsku, postanowieniem z dnia 31 marca 2010 r., III S 14/10 (k. 50) odrzucił skargę powoda o naruszenie prawa strony do rozpoznawania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, postanowieniem z dnia 31 marca 2010 r. , sygn. akt I S 5/10 Sąd Apelacyjny w Gdańsku oddalił skargę. (k. 103), postanowieniem z dnia 7 kwietnia 2010 r. Sąd Okręgowy w Warszawie odrzucił skargę (k.161). Ponadto zarządzeniem z dnia 7 kwietnia 2010 r. sygn. akt III SPP 9/10 Sąd Najwyższy na podstawie art. 130§ 5 w zw. z art. 87 ¹ k.p.c. zarządził zwrot skargi. (k. 173).

Jeżeli natomiast chodzi o sprawy w których skargi nie były w ogóle składane – a które powód wymienia również w pozwie- to stwierdzić należy bez potrzeby dopuszczania dowodu z określonych dokumentów z tych akt, że do przewlekłości w tych sprawach nie doszło bowiem okresy pomiędzy orzeczeniami Sądu I instancji a orzeczeniami sądu II instancji –( w których zdaniem powoda nastąpiła przewłoka ) a które dokładnie wskazuje powód są okresami standardowymi , niezbednymi do rozpoznania środka odwoławczego. Przykładowo przywołana przez powoda sprawa I C 425/11 tocząca się przed Sądem Okręgowym w Gdańsku, w której od momentu zwrotu pozwu (zarządzenie z dnia 24.08.2011 r., a rozpoznaniem zażalenia powoda na to zarządzenie przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku (postanowienie z dnia 20.10.2011 r.) upłynęło dwa miesiące, a zatem biorąc pod uwagę obowiązujące standardy i praktykę, nie sposób uznać by doszło do przewłoki postępowania. Tak samo jest we wszystkich wskazanych w pozwie sprawach. Tak więc opierając się wyłącznie na twierdzeniach pozwu można bez trudu ocenić iż do przewłoki postępowania nie doszło.

Dodatkowo podnieść należy iż profesjonalny pełnomocnik powoda w piśmie, w którym miał sprecyzować żądanie pozwu (k. 227) podał iż powód domaga się odszkodowania w wysokości 80.000,00 zł tj. po 20.000,00 zł za przewłokę w każdej z czterech spraw- ale już nie zadał sobie trudu aby te konkretne cztery sprawy( spośród kilkunastu podanych przez powoda w pozwie) wskazać i określić w którym momencie i w jakiej sprawie doszło do przewłoki oraz jak długo ta przewłoka trwała.

Sąd ma ocenić czy wskazane konkretne czynności w konkretnej sprawie zostały zdziałane w sposób przewlekły - a nie szukać dla powoda tej przewlekłości i zgadywać o które cztery sprawy powodowi chodzi.

Dla określenia odpowiedzialności odszkodowawczej władz publicznych na gruncie art. 417 k.c. konieczne jest ustalenie zdarzenia sprawczego, zaistnienia szkody w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. oraz adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy owym zdarzeniem a szkodą, który to związek winien być oceniany stosownie do treści art. 361 § 1 k.c. jako będący normalnym następstwem działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Przesłanką odpowiedzialności pozwanego na gruncie powołanych przepisów jest jednak przede wszystkim bezprawność działania lub zaniechania.

O przewlekłości postępowania można mówić wówczas, gdy występuje brak czynności zmierzających do rozstrzygnięcia sprawy, zachodzący dłużej niż jest to konieczne do rozważenia sprawy, czy też zebrania dowodów. W ocenie Sądu powód wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c. w zw. z art. 232 zd. 1 k.p.c. nie wykazał istnienia przewlekłości, z jaką mógłby wiązać swoje roszczenie. Nie sprecyzował, na czym owa opieszałość sądów miałaby polegać, podał jedynie okresy co do których upatruje wystąpienie przewlekłości – od wniesienia pozwów lub skarg do wydania orzeczeń kończących sprawy. W szczególności nie wykazał, by w toczących się z jego inicjatywy postępowaniach nastąpiło naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, nie wykazał iżby postępowania z udziałem powoda trwały dłużej niż było to konieczne i uzasadnione.

Sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu ze wskazanych w pozwie akt z przyczyn wyżej naprowadzonych a konkretnie dlatego ,że ostatecznie nie wskazano o które cztery sprawy chodzi ( spośród wielu wymienionych w pozwie) a nadto dlatego ,że powód jak i jego profesjonalny pełnomocnik wnoszą o dopuszczenie dowodu z akt sprawy, nie wskazując konkretnych dokumentów z tych akt . Wskazać trzeba, że zasadniczo dowodem mogą być określone dokumenty zawarte w aktach innej sprawy i to tylko te dokumenty, które mogą wykazać fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.). Powołujący dowód, winien wskazać, zatem które dokumenty zgromadzone w innym postępowaniu uzasadniają wskazaną przez nią tezę dowodową, ewentualnie wyjaśnić z jakich przyczyn takiemu obowiązkowi nie może podołać i uzasadnione jest uwzględnienie ogólnie sformułowanego wniosku o przeprowadzenie dowodu z akt postępowania (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 kwietnia 2012 r., III APz 1/12, Lex nr 1163467, wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 lipca 2007 r., I CSK 134/07 - Lex nr 485999, z dnia 30 maja 2008 r., III CSK 344/07, Lex nr 490435, z dnia 13 stycznia 2012 r., I CSK 133/11 - Lex nr 1133786). Możliwe jest jedynie dopuszczenie w charakterze dowodu określonych dokumentów zawartych w aktach innej sprawy, bowiem art. 244 i następne k.p.c. przewidują tylko dowody z dokumentów, a nie dowód z akt innej sprawy. Bez naruszenia zasady bezpośredniości przewidzianej w art. 235 k.p.c., możliwe jest jedynie dopuszczenie dowodu z poszczególnych, ściśle określonych dokumentów.

Sąd dopuścił dowód z przesłuchania powoda celem ustalenia na czym polega konkretnie szkoda niemajątkowa powoda którą poniósł on na skutek wskazanych przez niego przewlekłości postępowań sądowych . Dowód ten został dopuszczony dlatego ,że strona pozwana zaprzeczyła aby do powstania takiej szkody doszło . Powód jednak prawidłowo wezwany na rozprawę – przed Sąd Rejonowy w. W. odmówił przybycia na nią bez podania przyczyny. Sąd tamten otrzymał informację z Aresztu Śledczego w W., w którym aktualnie przebywa powód ,że powód zgłosił administracji Aresztu iż nie będzie uczestniczył w wyznaczonej rozprawie –vide – pismo k. 393. Do przesłuchania powoda zatem nie doszło. Zaznaczyć przy tym należy iż specjalnie dla celów przesłuchania powoda przed sądem wezwanym w W. ustanowiono dla niego pełnomocnika z urzędu – który stawił się na wyznaczoną rozprawę dnia 9 lipca 2014r.

Adwokat M. P. , który reprezentuje powoda przed tut. Sądem Okręgowym kwestionował prawdziwość dokumentu z Aresztu Śledczego w W. doręczonego Sądowi Rejonowemu w (...) twierdząc ,że dokument ten nie został przez powoda podpisany , poza tym jest to tylko kopia dokumentu.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zanegowania wiarygodności tego pisma z dnia 4 lipca 2014 r. Zostało ono do Sądu przesłane fax-em i jest podpisane przez osobę uprawnioną tj. osobę pełniącą funkcję kierownika działu ewidencji AŚ. w W.. Sąd Rejonowy w W. po otrzymani w/w faxu – skserował to pismo – celem utrwalenia zapisanej w nim treści. Taki sposób korespondencji nie jest zabroniony. Pełnomocnik powoda natomiast – jeżeli sugeruje ,że powód nie wie o tym piśmie , lub ,że pismo to nie odzwierciedla prawdy winien przedstawić tut. Sądowi stosowne oświadczenie powoda ,że oto był on gotów stawić się przed sądem w W. a odmówiono mu takiego prawa . Akta niniejszej sprawy są do wglądu dla pełnomocników stron , a odezwa z Sądu Rejonowego wW.powróciła do SO w K.dnia 24 lipca 2014 zatem do wyznaczonej na dzień 13 listopada 2014r rozprawy było wystarczająco dużo czasu do skontaktowania się z powodem i uzyskania od niego oświadczenia co do przyczyny jego nieobecności na rozprawie przed Sądem Rejonowym w W.dnia 9 lipca 2014r . Bez takiego oświadczenia powoda – twierdzenie jego pełnomocnika odnośnie niewiarygodności pisma z Aresztu Śledczego w W. jest gołosłowne. W związku z tym Sąd oddalił też jego wniosek o przesłuchanie powoda przez tut. Sąd na sesji wyjazdowej do W. lub przez Sąd w W. ale w Areszcie Śledczym w tamtym mieście. Ostatecznie więc sąd pominął dowód z przesłuchania powoda.

Wobec takiej zatem postawy powoda , który odmawiając złożenia zeznań sam siebie pozbawił możliwości dowodzenia swych twierdzeń - Sąd oddalił także jego wnioski o przeprowadzenie dowodu z jego dokumentacji medycznej oraz opinii biegłego sądowego na okoliczność wpływu przewlekłości postępowań na stan jego zdrowia .

Sąd bowiem najpierw musiałby stwierdzić istnienie zdarzenia sprawczego a więc przewlekłości ( a takiej nie stwierdzono) , następnie szkody niemajątkowej i związku przyczynowego pomiędzy nimi ( a takich nie stwierdzono) , aby ustalać wysokość ewentualnego uszczerbku na zdrowiu powoda przy pomocy opinii biegłych . Brak udowodnienia choćby jednej z przesłanek roszczenia odszkodowawczego – czyni całe żądanie odszkodowania bezzasadnym , a przeprowadzanie dowodów w kierunku w/w bezcelowym.

Ponadto Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia żądania powoda jako zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku z naruszeniem jego dóbr osobistych na zasadzie art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c.

Przesłanką dochodzenia zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych jest zawinienie sprawcy naruszenia, a zatem zachowanie sprawcy obiektywnie bezprawne i subiektywnie zarzucalne. Powód jako jedyny przejaw bezprawności zachowania się strony pozwanej powołuje rzekomą długotrwałą i nieusprawiedliwioną przewlekłość wymienionych w pozwie postępowań, podczas gdy przewlekłość taka nie wystąpiła. Zachowanie strony pozwanej nie nosi znamion bezprawności. Powód nie wykazał, jakie konkretnie dobra osobiste zostało przez stronę pozwaną naruszone i w jaki sposób. Twierdzenia powoda o odczuciu „bezradności, tj. lekceważącego podejścia i wykorzystywania położenia życiowego powoda jako osoby będącej w więzieniu i strony powodowej” są ogólnikowe i nie wskazują na konkretne dobra osobiste. Reasumując tę część rozważań, brak jest podstaw do zasądzenia od strony pozwanej na rzecz powoda jakiegokolwiek zadośćuczynienia z tytułu naruszenia dóbr osobistych na podstawie art. 448 k.c.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd oddalił powództwo o zasądzenie kwoty 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia na podstawie art. 417 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. w zw. z art.445 § 1 k.c. i art. 448 k.c. w zw. z art. 24 k.c.

Brak jest również podstaw do zasądzenia zadośćuczynienia z uwagi na rozstrój zdrowia powoda na podstawie art. 445 § 1 w zw. z art. 444 § 1 k.c. Przyjmując hipotetycznie, że dolegliwości na które powód się powołał rzeczywiście w jego organizmie się pojawiły, to dolegliwości tego typu nie są normalnym następstwem (w rozumieniu art. 361 § 1 k.c.) uczestniczenia w jakimkolwiek sądowym postępowaniu cywilnym, nawet prowadzonym w warunkach przewlekłości. Powód i tak cały czas przebywa w ośrodkach penitencjarnych a na ten pobyt tam nie mają żadnego wpływu toczące się z jego inicjatywy postępowania cywilne. Warunki jego pobytu w tych placówkach od tychże postępowań nie zależą. Postępowania te ani nie mogą pobytu powoda w tych placówkach skrócić ani wpłynąć na ich jakość. Wyklucza to odpowiedzialność strony pozwanej za ewentualny rozstrój zdrowia powoda również ze względu na brak zdarzenia, z którym art. 445 § 1 w zw. z art. 444 § 1 k.c. wiąże obowiązek zapłaty zadośćuczynienia, gdyż zadośćuczynienie to przysługuje tylko w wypadku istnienia ogólnych przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej (w wypadku odpowiedzialności Skarbu Państwa za wykonywanie władzy publicznej – art. 417 k.c.), w szczególności zaś bezprawnego zachowania się pozwanego. Nie można nadto stwierdzić przesłanek po temu, by powodowi przyznać zadośćuczynienie na zasadach słuszności, zgodnie z art. 417 ² k.c. za krzywdę wynikłą ze zgodnego z prawem wykonywania władzy publicznej, albowiem powoływany przez powoda rozstrój zdrowia nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym (w rozumieniu art. 361 § 1 k.c.) z przebiegiem powołanych w pozwie postępowań sądowych.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd – na podstawie powołanych powyżej przepisów prawnych – powództwo oddalił jako bezzasadne, o czym orzeczono w punkcie I. sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, w zw. z art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 8 lipca 2005 roku

o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa.

Na zasądzoną w punkcie II wyroku od powoda J. J. jako strony przegrywającej na rzecz S. P. –. P. G. S. P. kwotę 3.600 złotych złożyły się koszty zastępstwa procesowego, która to kwota została obliczona w oparciu o treść art. 99 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. z 2013 poz. 461 j.t. ).

W punkcie III i IV wyroku Sąd przyznał od Skarbu Państwa na rzecz każdego z pełnomocników reprezentujących powoda kwotę 4.428 zł ( w tym 828 zł podatku VAT) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu powodowi na podstawie § 2 pkt 1 ,2 i 3 w zw. z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. 2013.461 j.t. ).