Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 4 sierpnia 1999 r.
I PKN 191/99
Strony mogą w umowie o pracę określić, że wynagrodzenie za pracę
płatne miesięcznie wypłaca się z góry.
Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza, Sędziowie: SN Józef Iwulski,
SA Katarzyna Gonera (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 4 sierpnia 1999 r. sprawy z powódz-
twa Stanisława F. przeciwko Leonardowi P. - właścicielowi Zakładu Mięsnego „P.” w
A. o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Wo-
jewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Siedlcach z dnia 29 grudnia
1998 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Siedlcach wyrokiem z dnia 4 września 1998 r.
zasądził od pozwanego Leonarda P. właściciela Zakładu Mięsnego „P.” w A. na
rzecz powoda Stanisława F. kwotę 10.500 złotych z ustawowymi odsetkami od 4
września 1998 r. tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę bez wypo-
wiedzenia z naruszeniem przepisów dotyczących rozwiązywania umów o pracę w
tym trybie.
Sąd Rejonowy ustalił, że strony zawarły umowę o pracę na czas określony -
od 19 stycznia 1998 r. do 31 grudnia 2002 r. - zgodnie z którą powód objął stanowis-
ko dyrektora Zakładu Mięsnego „P.” w A. W czasie, gdy powód podejmował pracę u
pozwanego, był zatrudniony w Zakładach Mięsnych w Ł. na stanowisku specjalisty
do spraw rozwoju produkcji. Świadcząc pracę u pozwanego, powód wykorzystywał
zaległy urlop wypoczynkowy, który przysługiwał mu w Zakładach Mięsnych w Ł. Poz-
wany, zatrudniając powoda wiedział, że pozostaje on w stosunku zatrudnienia z in-
nym pracodawcą. Strony uzgodniły, że powód rozwiąże umowę o pracę z Zakładami
2
Mięsnymi w Ł. na mocy porozumienia stron po wykorzystaniu urlopu. Zawierając
umowę o pracę, strony uzgodniły warunki wynagrodzenia powoda na stanowisku dy-
rektora, przewidując w § 5 aneksu do umowy między innymi, że „ustala się dla za-
rządzającego wynagrodzenie płatne do dnia 10-go każdego bieżącego miesiąca
(...)”. Powód interpretował ten zapis w ten sposób, że przysługujące mu wynagrodze-
nie płatne jest do 10-go dnia za dany miesiąc (czyli z góry) i polecił, aby księgowa
zrealizowała na jego rzecz wypłatę wynagrodzeń za luty i marzec 1998 r. zgodnie z
tą interpretacją. W dniu 31 marca 1998 r. pozwany pracodawca rozwiązał z powo-
dem umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika na podstawie art. 52 § 1
KP. Jako przyczynę rozwiązania umowy wskazano ciężkie naruszenie obowiązków
pracowniczych - pobieranie nienależnych wynagrodzeń.
Sąd Rejonowy ocenił, że wskazana w piśmie pozwanego przyczyna rozwiąza-
nia umowy o pracę z powodem bez wypowiedzenia w rzeczywistości nie miała miejs-
ca, a zatem brak jest przesłanek do przypisania powodowi ciężkiego naruszenia
podstawowych obowiązków pracowniczych. Zapis § 5 aneksu do umowy o pracę z
dnia 19 stycznia 1998 r. nie jest precyzyjnie sformułowany, nie określa on bowiem
jednoznacznie, że wynagrodzenie za pracę płatne do 10-go dnia każdego miesiąca
należy się za miesiąc poprzedzający miesiąc, w którym następuje wypłata. Żaden
przepis prawa pracy nie zakazuje, aby strony umowy o pracę uzgodniły, iż wypłata
wynagrodzenia będzie następowała w ustalonej dacie za bieżący miesiąc pracy (w
trakcie tego miesiąca, za który wynagrodzenie przysługuje). Art. 85 § 2 KP, służący
ochronie wynagrodzenia za pracę należnego pracownikowi, zakreśla granicę czaso-
wą wypłaty wynagrodzenia, której pracodawca nie może przekroczyć. Powód - ko-
rzystnie dla siebie interpretując zapis § 5 aneksu do umowy o pracę - pobrał wyna-
grodzenie za luty i marzec 1998 r. w trakcie bieżących miesięcy. Kwoty pobranych
przez niego wynagrodzeń były zgodne z treścią umowy. Z tej przyczyny zarzut poz-
wanego pracodawcy zawarty w piśmie rozwiązującym umowę o pracę z powodem
bez wypowiedzenia („pobieranie nienależnych wynagrodzeń”) jest nieuzasadniony.
W ocenie Sądu Rejonowego, powoływane przez pozwanego w toku postępo-
wania dodatkowe zarzuty wobec powoda - że świadczył pracę u pozwanego, będąc
jednocześnie zatrudnionym u innego pracodawcy oraz że pobierał nienależne mu
świadczenia z ubezpieczenia społecznego (zasiłek chorobowy) u innego pracodaw-
cy, pracując jednocześnie u pozwanego - są niezasadne z tej przyczyny, że nie doty-
czą wzajemnej relacji powód-pozwany. Prowadząc z powodem rozmowy w sprawie
3
zatrudnienia go w Zakładzie Mięsnym „P.” w A. pozwany wiedział, że powód jest pra-
cownikiem Zakładów Mięsnych w Ł. W chwili zawierania z powodem umowy o pracę
pozwany nie sprawdził, czy ustał stosunek zatrudnienia powoda z jego dotychczaso-
wym pracodawcą, choć to na pracodawcy ciąży, wynikający z art. 94 pkt 9a KP, obo-
wiązek prowadzenia dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy
oraz akt osobowych pracownika. Zarzut nadużycia świadczeń z ubezpieczenia
społecznego mógł postawić powodowi ten pracodawca, od którego powód pobrał
nienależne świadczenia - czyli Zakłady Mięsne w Ł. - a nie pozwany.
Reasumując, na podstawie art. 59 KP w związku z art. 58 KP Sąd Rejonowy
zasądził na rzecz powoda odszkodowanie odpowiadające trzymiesięcznemu wyna-
grodzeniu za pracę.
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Siedlcach wyro-
kiem z dnia 29 grudnia 1998 r. oddalił apelację pozwanego od omówionego wyżej
wyroku, podzielając ustalenia faktyczne oraz ocenę prawną Sądu Rejonowego.
Wskazaną przez pracodawcę przyczyną rozwiązania z powodem umowy o pracę
było ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych w postaci pobierania nienależ-
nych wynagrodzeń. Według wyjaśnień pozwanego owa „nienależność” miała polegać
na pobieraniu przez powoda wynagrodzeń z góry. Również w ocenie Sądu Woje-
wódzkiego fakt ten nie mógł być uznany za ciężkie naruszenie obowiązków pracow-
niczych, albowiem treść § 5 aneksu do umowy o pracę nie budzi wątpliwości – strony
ustaliły prawo powoda do otrzymywania wynagrodzenia z góry. Okoliczność, że takie
rozwiązanie pozostaje w sprzeczności z treścią obowiązującego u pozwanego regu-
laminu wynagradzania, pozostaje bez wpływu na skuteczność postanowień łączącej
strony umowy o pracę. Przepisy prawa pracy nie wprowadzają zakazu wypłaty wy-
nagrodzenia z góry, a zatem takie ustalenie leżało w gestii stron stosunku pracy. Art.
85 § 2 KP określa minimalne gwarancje pracownika i nie stanowi przeszkody do ko-
rzystniejszych rozwiązań w omawianej sprawie zawartych w umowie o pracę. Pod-
niesione przez pozwanego w toku procesu okoliczności dotyczące zatrudnienia po-
woda u dwóch pracodawców w tym samym czasie oraz nadużycia świadczeń z
ubezpieczenia społecznego pozostają bez wpływu na rozstrzygnięcie, albowiem sąd
pracy jest związany przyczyną rozwiązania umowy o pracę wskazaną w oświadcze-
niu pracodawcy, a ponadto okoliczności te nie dotyczą stosunku pracy łączącego
strony, tylko stosunku pracy powoda z Zakładami Mięsnymi w Ł. Zgłoszenie przez
powoda roszczenia o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o
4
pracę bez wypowiedzenia nie może być traktowane jako nadużycie prawa podmioto-
wego lub czynność sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, skoro postawio-
ne powodowi zarzuty ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowni-
czych nie zostały potwierdzone.
Kasację od wyroku Sądu Wojewódzkiego wniósł pozwany, opierając ją na
obydwu podstawach wskazanych w art. 3931
KPC, a mianowicie: 1) naruszeniu
prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 8 KP, art. 18 KP, art. 52 KP, art. 58
KP i art. 85 KP, 2) naruszeniu przepisów postępowania, w szczególności art. 233 § 1
KPC i art. 328 § 2 KPC, przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, do-
konanie błędnych ustaleń faktycznych, całkowite pominięcie faktów i dowodów, z
których wynika bezzasadność dochodzonego roszczenia, nierozważenie wszystkich
istotnych okoliczności - co miało istotny wpływ na wynik sprawy.
Pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Wojewódzkiego oraz
poprzedzającego go wyroku Sądu Rejonowego i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja nie ma uzasadnionych podstaw.
W pierwszej kolejności rozważenia wymaga podniesiony w niej zarzut naru-
szenia przepisów prawa procesowego, w szczególności art. 233 § 1 KPC i art. 328 §
2 KPC. Drugi z tych przepisów dotyczy wymaganej treści uzasadnienia wyroku. W
uzasadnieniu kasacji skarżący wskazuje na wady konstrukcyjne uzasadnienia zas-
karżonego orzeczenia polegające na braku rozważenia wszystkich zarzutów posta-
wionych w apelacji, a także pominięciu w ustaleniach i rozważaniach Sądu Woje-
wódzkiego istotnych okoliczności faktycznych podnoszonych przez pozwanego oraz
zgłoszonych przez niego dowodów, z których wynika - w ocenie pozwanego - bezza-
sadność dochodzonych roszczeń. Skarżący zarzuca zwłaszcza pominięcie i brak
rozważenia postawionego powodowi zarzutu oszukania pozwanego co do rozwiąza-
nia umowy o pracę z Zakładami Mięsnymi w Ł. oraz korzystania z fikcyjnych zwolnień
lekarskich i pobierania dodatkowych nienależnych świadczeń z tych Zakładów, cho-
ciaż powód nie był w rzeczywistości chory i świadczył pracę u pozwanego przez
okres kilku tygodni rzekomej choroby. Zarzuca również pominięcie i brak oceny zez-
nań świadków P. i M. Z tym ostatnim zarzutem łączy się zarzut naruszenia art. 233 §
5
1 KPC polegający na tym, że Sąd drugiej instancji - podzielając ustalenia faktyczne
Sądu pierwszej instancji - nie dokonał wnikliwej i rzetelnej oceny całości materiału
dowodowego w ramach swobodnej oceny dowodów.
Zarzut naruszenia przez Sąd drugiej instancji art. 233 § 1 KPC jest w istocie
zarzutem naruszenia art. 382 KPC, skoro Sąd ten orzekał na podstawie materiału
zebranego w pierwszej instancji, sam żadnych dowodów nie przeprowadzał i w isto-
cie podzielił jedynie dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę materiału dowodowego
zebranego w pierwszej instancji. Można jednak przyjąć, że chociaż skarżący nie po-
wołał przepisu art. 382 KPC w ramach podstawy kasacyjnej wskazanej w art. 3931
pkt 2 KPC, kasacja jest dopuszczalna - i podlega rozpoznaniu - w zakresie zarzutów
odnoszących się do oceny zebranego materiału dowodowego (podobne stanowisko
wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 września 1997 r., II UKN 262/97,
OSNAPiUS 1998 nr 14, poz. 433).
Zarzut naruszenia prawa procesowego nie zasługuje na uwzględnienie. Zgod-
nie z treścią art. 3931
pkt 2 KPC podstawę kasacji może stanowić naruszenie przepi-
sów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Skarżący takiego związku pomiędzy ewentualnym naruszeniem wskazanych w kasa-
cji przepisów postępowania a wynikiem sprawy nie wykazał. Trudno przyjąć, że błędy
i wady konstrukcyjne uzasadnienia wyroku sądu drugiej instancji mogą jako takie
mieć istotny wpływ na wynik sprawy (por. wyrok SN z 1 lipca 1998 r., I PKN 220/98,
OSNAPiUS 1999 nr 15, poz. 482). Z kolei zawarte w kasacji zarzuty odnoszące się
do pominięcia niektórych faktów i dowodów są o tyle chybione, że nie dotyczą oko-
liczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.
Zgodnie z treścią art. 30 § 4 KP pracodawca ma obowiązek wskazania pra-
cownikowi przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy o pracę. Obowiązek ten
dotyczy każdego oświadczenia woli pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez
wypowiedzenia, w tym również z przyczyn wymienionych w art. 52 § 1 KP. Wskaza-
nie w pisemnym oświadczeniu pracodawcy przyczyny uzasadniającej rozwiązanie
umowy o pracę bez wypowiedzenia pełni funkcję ochronną wobec pracownika i prze-
sądza o tym, że spór przed sądem pracy w sprawie o roszczenia pracownika wyni-
kające z niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę bez
wypowiedzenia toczy się tylko w granicach przyczyny wskazanej w oświadczeniu
pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę, zaś pracodawca pozbawiony jest możli-
wości powoływania się w toku procesu na inne przyczyny, które również mogły uza-
6
sadniać rozwiązanie umowy o pracę, ale nie zostały wskazane w pisemnym oświad-
czeniu o rozwiązaniu umowy (por. wyrok SN z 3 września 1980 r., I PRN 86/80,
Służba Pracownicza 1981 nr 8, s. 12).
W rozpoznawanej sprawie przyczyna rozwiązania z powodem umowy o pracę
została wskazana w sposób konkretny, jednoznaczny i nie budzący wątpliwości in-
terpretacyjnych. Pracodawca zarzucił mianowicie pracownikowi „pobieranie niena-
leżnych wynagrodzeń”. W tej przyczynie nie mieści się w żaden sposób postawiony
powodowi dopiero w toku procesu zarzut oszukania pozwanego co do rozwiązania
umowy o pracę z Zakładami Mięsnymi w Ł. i pozostawania w stosunku pracy z innym
pracodawcą równocześnie ze świadczeniem pracy na rzecz pozwanego oraz zarzut
korzystania z fikcyjnych zwolnień chorobowych podczas zatrudnienia u innego pra-
codawcy i pobierania z tego tytułu nienależnych świadczeń z ubezpieczenia społecz-
nego. Skoro ostatnio wskazane zarzuty nie mieszczą się w przyczynie rozwiązania z
powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia wskazanej przez pracodawcę w pi-
semnym oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę, dokonywanie przez Sądy
pierwszej i drugiej instancji ustaleń dotyczących tych zarzutów było w istocie zbędne
z punktu widzenia przedmiotu procesu, a pominięcie rozważenia dowodów, które
zostały przeprowadzone z inicjatywy pozwanego, co do okoliczności objętych wska-
zanymi zarzutami, nie miało wpływu na wynik sprawy.
Jak wynika z powyższych rozważań, jeżeli nawet miało miejsce naruszenie
art. 233 § 1 KPC (w związku z art. 382 KPC) oraz art. 328 § 2 KPC, to pozostaje ono
bez wpływu na wynik sprawy, albowiem nawet ustalenie przez Sądy meriti stanu
faktycznego zgodnie z twierdzeniami pozwanego i w oparciu o dowody, jakie pozwa-
ny przedstawiał (co do nierozwiązania przez powoda umowy o pracę z innym praco-
dawcą, co do dokonania nadużyć w zakresie pobierania świadczeń z ubezpieczenia
społecznego, w szczególności korzystania z fikcyjnych zwolnień lekarskich), nie
mogłoby w rozpoznawanej sprawie skutkować oceny, że rozwiązanie umowy o pracę
z powodem z jego winy było uzasadnione, albowiem pracodawca nie wskazał tych
okoliczności jako przyczyny rozwiązania umowy o pracę w pisemnym oświadczeniu
o rozwiązaniu umowy.
O ile, nawet po zmianie art. 52 KP, dokonanie nadużyć w zakresie korzystania
ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego może stanowić uzasadnioną przyczynę
podjęcia decyzji o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracow-
nika z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych (por.
7
wyrok SN z 17 września 1984 r., I PRN 122/84, OSNCP 1985 nr 5-6, poz. 75), to
dotyczy to jednak relacji pomiędzy pracownikiem a tym pracodawcą, w stosunku do
którego nastąpiło nadużycie w zakresie korzystania z tych świadczeń, nie zaś relacji
z innym pracodawcą. Dopuszczenie się przez pracownika ciężkiego naruszenia jego
podstawowych obowiązków pracowniczych w czasie zatrudnienia u jednego praco-
dawcy i w stosunku do tego pracodawcy nie może w zasadzie uzasadniać rozwiąza-
nia z pracownikiem z jego winy umowy o pracę bez wypowiedzenia przez innego
pracodawcę. Może natomiast - prowadząc do utraty zaufania do takiego pracownika
- być traktowane jako przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie mu umowy o pracę
(por. podobne stanowisko zawarte w wyroku SN z 17 listopada 1997 r., I PKN
361/97, OSP 1999, nr 2 poz. 45). Pozwany powołuje się w kasacji na to, że powód
zajmował w Zakładzie Mięsnym „P.” w A. najwyższe stanowisko dyrektora, a zatem
pozwany mógł wymagać od niego „wzorowej uczciwości i rzetelności”. Nie kwestio-
nując słuszności takiego poglądu pozwanego pracodawcy, podkreślić należy, że jest
to argument przemawiający za ewentualnym wypowiedzeniem pracownikowi na
kierowniczym stanowisku umowy o pracę z powodu utraty do niego zaufania, jeżeli
zastrzeżenie co do uczciwości i rzetelności nie łączy się postawieniem pracownikowi
uzasadnionego i zindywidualizowanego zarzutu ciężkiego naruszenia podstawowych
obowiązków pracowniczych.
Poza tym wszystkim, co zostało wyżej podniesione, wskazać należy, że -
wbrew zarzutom kasacji - Sąd Wojewódzki odniósł się do zarzutów podnoszonych
przez pozwanego w stosunku do powoda w toku procesu i ocenił, że zarzuty te -
podniesione dodatkowo dopiero w toku postępowania - są nieuzasadnione w rela-
cjach pomiędzy stronami procesu jako stronami umowy o pracę.
W ustalonym przez Sąd Wojewódzki i przyjętym za podstawę orzekania stanie
faktycznym nie stanowi uzasadnionej podstawy kasacyjnej zarzut naruszenia prawa
materialnego.
Spór sprowadzał się do oceny, czy powodowi jako pracownikowi można przy-
pisać ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych uzasadniające
rozwiązanie z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia z jego winy na podstawie art.
52 § 1 pkt 1 KP. Przede wszystkim chodziło o to, czy wskazana w oświadczeniu pra-
codawcy przyczyna rozwiązania z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia -
„pobieranie nienależnych wynagrodzeń” - była rzeczywista i faktycznie zaistniała,
8
gdyż tylko wtedy można było przyjąć, że rozwiązanie umowy jest uzasadnione i
zgodne z prawem.
Sądy pierwszej i drugiej instancji dokonały prawidłowej wykładni art. 85 § 2
KP. Skarżący cytuje w kasacji brzmienie tego przepisu wprowadzone ustawą z dnia
2 lutego 1996 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw
(Dz. U. Nr 24, poz. 110), podczas gdy został on znowelizowany ponownie jeszcze w
1996 r. przez ustawę z dnia 6 grudnia 1996 r. o zmianie ustawy o zatrudnieniu i
przeciwdziałaniu bezrobociu oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 147, poz.
687).
Art. 85 § 2 KP, podobnie jak wiele innych przepisów prawa pracy, ma charak-
ter normy semiimperatywnej, jednostronnie bezwzględnie obowiązującej. Jest to
norma, która wyznacza minimalny zakres ochrony interesów pracownika jako zwykle
słabszej strony stosunku pracy. Zastosowanie takiej normy może być uchylone lub
ograniczone przez strony stosunku prawnego tylko wtedy, gdy postanowienia umowy
są korzystniejsze dla strony objętej ochroną normatywną. Wynagrodzenie przysłu-
guje pracownikowi zasadniczo za pracę wykonaną (art. 80 KP) i dlatego wypłaca się
je z dołu (art. 85 § 2 KP). Przepisy Kodeksu pracy nie zabraniają jednak wprowadze-
nia odstępstwa od tej reguły np. w regulaminie wynagradzania albo w umowie o
pracę. Treść umowy o pracę może być swobodnie kształtowana przez strony w ra-
mach obowiązujących przepisów prawa. Strony mogą wprowadzać do umowy o
pracę dowolne ustalenia, pod warunkiem, że nie będą one mniej korzystne dla pra-
cownika niż obowiązujące normy prawne (art. 18 KP). Żaden przepis prawa ani cha-
rakter (natura) stosunku pracy lub zasady współżycia społecznego, nie stoją na
przeszkodzie, aby strony umowy o pracę uzgodniły wcześniejszy, niż wynikający z
art. 85 § 2 KP, termin płatności wynagrodzenia za pracę. Zgodnie z art. 18 § 1 KP
postanowienia umowy o pracę mogą być korzystniejsze dla pracownika niż przepisy
prawa pracy. Ta podstawowa, ogólna zasada ochrony uprawnień pracowniczych
może być oczywiście odniesiona również do przepisów dotyczących ochrony wyna-
grodzenia za pracę. Wykładnia wzajemnej zależności pomiędzy art. 85 KP i art. 18
KP dokonana przez Sąd Wojewódzki jest prawidłowa i odpowiada powszechnie
przyjmowanej w doktrynie i orzecznictwie.
Sąd Wojewódzki prawidłowo ocenił treść § 5 aneksu do umowy o pracę za-
wartej przez strony, z którego jednoznacznie wynika, że powód miał otrzymywać wy-
nagrodzenie za pracę do 10-go dnia każdego miesiąca za miesiąc bieżący, czyli za
9
ten, w którym następowała wypłata wynagrodzenia (np. za marzec - do 10-go
marca).
Jak wynika z powyższych rozważań, rozwiązanie umowy o pracę z powodem
było nieuzasadnione, albowiem wskazana w oświadczeniu przyczyna rozwiązania
faktycznie nie zaistniała. Oznacza to, że prawidłowa jest również dokonana przez
Sąd Wojewódzki wykładnia art. 52 § 1 pkt 1 KP, zgodnie z którą powodowi nie
można przypisać ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych w
postaci pobrania nienależnych wynagrodzeń w stosunku pracy łączącym go z poz-
wanym.
Prawidłowa jest również wykładnia art. 58 KP, albowiem w ustalonym stanie
faktycznym powodowi należy się odszkodowanie za dokonane z naruszeniem prze-
pisów Kodeksu pracy rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia.
Bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 8 KP. Skorzystanie przez pracownika z
uprawnień przysługujących mu w związku z bezzasadnym, a więc niezgodnym z
prawem, rozwiązaniem z nim przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia,
nie może być traktowane jako nadużycie prawa. Nie ma znaczenia okoliczność, że
powód nie poniósł szkody w wyniku rozwiązania z nim umowy o pracę, ponieważ
pobierał nadal świadczenia z Zakładów Mięsnych w Ł. Odszkodowanie przewidziane
w art. 58 KP należy się pracownikowi bez względu na wysokość poniesionej przez
niego szkody. Zarzut naruszenia tego przepisu jest zatem również nieuzasadniony.
Kierując się powyższymi względami Sąd Najwyższy oddalił kasację na pods-
tawie art. 39312
KPC.
========================================