Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lutego 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2013 r. w Krakowie

sprawy z wniosku E. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w K.

o podleganie ubezpieczeniom społecznym

na skutek apelacji wnioskodawcy E. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach Wydziału V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 8 czerwca 2012 r. sygn. akt V U 447/11

I.  o d d a l a apelację,

II.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Apelacyjnego w Krakowie na rzecz adwokata A. K. –. S. kwotę 120 zł oraz 23 % tej kwoty jako podatek od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt III AUa 1157/12

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 8 czerwca 2012 r. Sąd Okręgowy w Kielcach V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie E. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. z dnia 7 marca 2011 r., obejmującej wnioskodawcę ubezpieczeniem emerytalnym, rentowym i wypadkowym od dnia 5 listopada 1999 r. do dnia 21 lipca 2010 r.

Sąd Okręgowy ustalił, że E. K. od dnia 20 marca 1990 roku prowadził nieprzerwanie działalność gospodarczą pod nazwą Agencja (...) pod numerem ewidencyjnym (...) w ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez Burmistrza Miasta S.. W roku 2010 zmianie uległ przedmiot prowadzonej przez E. K. pod powyższym numerem ewidencyjnym działalności gospodarczej, zmianie uległa również nazwa działalności gospodarczej na Agencja (...), a następnie na Przedsiębiorstwo(...)Z dniem 22 lipca 2010 roku E. K. zawiesił na okres 24 miesięcy działalność gospodarczą prowadzoną pod numerem ewidencyjnym (...).

Ponadto w okresie od 1 czerwca 1990 roku do 31 grudnia 2002 roku E. K. prowadził działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo (...)

Działalność gospodarcza pod nazwą Przedsiębiorstwo (...) E. K. prowadził również w okresie od 1 stycznia 2003 roku do 1 września 2008 roku - pod numerem ewidencyjnym (...) w ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez Burmistrza Miasta S..

W okresie od 1999 roku E. K. uzyskał z pozarolniczej działalności gospodarczej dochody brutto rzędu: w 1999 roku – 8936,42 zł, w 2000 roku – 8460,93 zł, w 2001 roku – 4214,52 zł, w 2002 roku – 3978,31 zł, w 2003 roku – 2580 zł, w 2004 roku – 2796,95 zł, w 2005 roku – 2406,18 zł, w 2006 roku – 3346,10 zł, w 2007 roku – 343,21 zł, w 2008 roku – 236,46 zł, w latach 2009 – 2011 nie osiągał dochodów.

E. K. nie podlega ubezpieczeniu społecznemu rolników od dnia 5 listopada 1999 roku.

W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy Sąd Okręgowy przyjął, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 12 ust. 1 w zw. z art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2009 r., nr 205, poz. 1585 ze zm.) obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu podlegają osoby prowadzące pozarolniczą działalność w okresie od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Zdaniem Sądu Okręgowego Zakład Ubezpieczeń Społecznych zasadnie objął wnioskodawcę w spornym okresie ubezpieczeniem społecznym z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej wobec nie posiadania innego tytułu do ubezpieczenia, co uzasadniało oddalenie odwołania na zasadzie art. 477 ¹⁴ §1 kpc.

Apelację od wyroku wywiódł wnioskodawca E. K., zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu:

- naruszenie przepisów postępowania cywilnego tj. art. 233 kpc przez niedostateczne rozważenie materiału dowodowego zebranego w sprawie polegające na niezasadnym nieuwzględnieniu wyjaśnień wnioskodawcy co do prowadzenia przez niego działalności gospodarczej w latach 1999 – 2010 oraz informacji z Urzędu Skarbowego w S., z której wynika, że dochody osiągane przez wnioskodawcę były w skali rocznej znikome w latach 1999 – 2008, zaś w latach 2009 – 2011 nie osiągnął ich wcale, co potwierdza, iż faktycznie nie prowadził działalności gospodarczej w tym okresie,

- naruszenie art. 277 kpc poprzez nie przeprowadzenie dowodu z akt administracyjnych KRUS wnioskodawcy mimo, iż przeprowadzenie tego dowodu miało istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy,

- błąd w ustaleniach faktycznych Sądu polegający na przyjęciu, że wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w latach 1999 – 2010.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty wnioskodawca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku oraz poprzedzającej go decyzji i ustalenie, że w okresie od 5 listopada 1999 r. do 21 lipca 2010 r. nie podlegał ubezpieczeniu społecznemu w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji z rozstrzygnięciem o kosztach postępowania.

W uzasadnieniu wywodów apelacji wnioskodawca podniósł, że w spornym okresie podlegał ubezpieczeniu społecznemu rolników. Sprawa dotycząca wyłączenia go z tego ubezpieczenia jest w toku, bowiem w sprawie III AUz 191/11/SA w K. została złożona skarga kasacyjna do Sądu Najwyższego w Warszawie. Zatem objęcie go ubezpieczeniem społecznym z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej, której nie prowadził jest przedwczesne.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie w pierwszym rzędzie należy zauważyć, iż jej rozstrzygnięcie zależy od wyjaśnienia czy wnioskodawca E. K. w związku z prowadzeniem pozarolniczej działalności gospodarczej w okresie od 5 listopada 1999 r. do 21 lipca 2010 r. spełniał przesłanki do objęcia go obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych z uwagi na wyłączenie go z rolniczego ubezpieczenia społecznego na mocy decyzji KRUS z dnia 31 maja 2010 r. Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jednolity: Dz. U. z 2008 r. Nr 205, poz. 291 ze zm.), rolnik, którego gospodarstwo obejmuje obszar użytków rolnych powyżej 1 ha przeliczeniowego lub dział specjalny, podlega z mocy ustawy ubezpieczeniu emerytalno - rentowemu i dotyczy to także domownika rolnika. Przepisu tego nie stosuje się jednakże do osoby, która podlega innemu ubezpieczeniu społecznemu lub ma ustalone prawo do emerytury lub renty (ust. 3). Na mocy art. 7 ust. 1 pkt 1 i 2 w/w ustawy, ubezpieczeniu wypadkowemu, chorobowemu i macierzyńskiemu podlega z mocy ustawy rolnik (domownik rolnika), którego gospodarstwo obejmuje obszar użytków rolnych powyżej 1 ha przeliczeniowego lub dział specjalny, jeżeli rolnik (domownik) ten nie podlega innemu ubezpieczeniu społecznemu i nie ma ustalonego prawa do emerytury lub renty.

Zgodnie zaś z dyspozycją art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 12 ust. 1 i 13 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.), osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu, a obowiązek ten datuje się od dnia rozpoczęcia wykonywania tej działalności do dnia zaprzestania jej wykonywania. Należy mieć na uwadze, iż do dnia 31 grudnia 1999 r. obowiązywała ustawa z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 41, poz. 324 ze zm.). zgodnie z którą (art. 2) działalnością gospodarczą była „działalność wytwórcza, budowlana, handlowa i usługowa, prowadzona w celach zarobkowych i na własny rachunek podmiotu prowadzącego taką działalność” (ust. 1), a „podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, zwanym dalej przedsiębiorcą”, mogła być osoba fizyczna, osoba prawna, a także jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, utworzona zgodnie z przepisami prawa, jeżeli jej przedmiot działania obejmował prowadzenie działalności gospodarczej (ust. 2). Z dniem 1 stycznia 2000 r. weszła w życie ustawa z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178), a następnie aktualnie obowiązująca ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173 poz. 1807 ze zm.). Zarówno w rozumieniu art. 2 ust. 1 w/w ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. prawo działalności gospodarczej, jak i art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, handlowa, budowlana, usługowa (...) wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Zarówno w rozumieniu art. 2 ust. 1 w/w ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. prawo działalności gospodarczej, jak i art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, handlowa, budowlana, usługowa (...) wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Prowadzenie działalności gospodarczej obejmuje nie tylko faktyczne wykonywanie czynności należących do jej zakresu, lecz także czynności zmierzające do zaistnienia takich czynności gospodarczych (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 17 grudnia 2003 r., III AUa 1531/03 OSAB 2004/1/51). Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o działalności gospodarczej, podjęcie działalności gospodarczej przez osoby fizyczne i jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej wymaga, z zastrzeżeniem art. 9-11, zgłoszenia do ewidencji działalności gospodarczej. Również na gruncie art. 7 ust. 2 ustawy prawo działalności gospodarczej, usankcjonowano zasadę, w świetle której przedsiębiorca będący osobą fizyczną może podjąć działalność gospodarczą po uzyskaniu wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Powyższe unormowanie koresponduje z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, który zarówno w dniu wejścia w życie, jak i na dzień wydania zaskarżonej decyzji przewidywał, iż przedsiębiorca będący osobą fizyczną może podjąć działalność gospodarczą po uzyskaniu wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Oznacza to, że istnienie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej nie przesądza o faktycznym prowadzeniu tej działalności, ale prowadzi do domniemania prawnego (art. 234 k.p.c.), według którego osoba wpisana do ewidencji jest traktowana jako prowadząca działalność gospodarczą. Domniemanie to może być obalone. Podleganie ubezpieczeniu społecznemu z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej jest zatem ściśle powiązane z faktycznym wykonywaniem tej działalności.

W ramach przedmiotowej sprawy Sąd Apelacyjny w pełni podziela ustalenia Sądu Okręgowego, że wnioskodawca w spornym okresie od dnia 5 listopada 1999 r. do dnia 22 lipca 2010 r. wykonywał pozarolniczą działalność gospodarczą. Działalność tę wnioskodawca prowadził w oparciu o wpis do ewidencji działalności gospodarczej pod numerem (...) oraz (...). Stosownie do decyzji Burmistrza Miasta S. z dnia 11 września 2008 r. do wykreślenia z ewidencji działalności gospodarczej wpisu dokonanego pod numerem (...) doszło z dniem 1 września 2008 r. na skutek wniosku wnioskodawcy o zaprzestaniu wykonywania działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwą Przedsiębiorstwo (...)Natomiast działalność gospodarczą prowadzoną pod numerem (...) i pod nazwą Agencja (...) wnioskodawca zawiesił z dniem 22 lipca 2010 r. na okres 24 miesięcy. Wnioskodawca z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej w okresie od 1999 r. do 2008 r. uzyskiwał dochody (jedynie w latach 2009 – 2011 nie osiągnął dochodów). W świetle powyższego wątpliwości nie może budzić fakt, iż na dzień złożenia wniosku o objęcie rolniczym ubezpieczeniem społecznym tj. w dniu 5 listopada 1999 r., jak i przez cały sporny okres wnioskodawca figurował w ewidencji działalności gospodarczej i działalność pozarolniczą prowadził, co w świetle ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych stanowi podstawę do podlegania obowiązkowi ubezpieczenia na zasadach tam przewidzianych.

Wyjątkowa sytuacja, w której osoby prowadzące działalność gospodarczą mogą podlegać ubezpieczeniu społecznemu rolników, została uregulowana w ramach art. 5a ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników. W związku z tym, iż – jak podniesiono powyżej - zasadą jest wyłączenie z obowiązku rolniczego ubezpieczenia społecznego osób spełniających warunki do objęcia innym ubezpieczeniem społecznym (art. 7 ust. 1 i art. 16 ust. 3 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników), art. 5a ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników winien być interpretowany w sposób ścisły i stosowany jedynie w przypadku spełnienia wszystkich wskazanych w nich warunków. Stosownie do treści obowiązującego na dzień ubiegania się o objęcie rolniczym ubezpieczeniem społecznym art. 5a przedmiotowej ustawy rolnik lub domownik, który podlegając ubezpieczeniu w pełnym zakresie z mocy ustawy, nieprzerwanie co najmniej jeden rok podejmuje pozarolniczą działalność gospodarczą nie będąc pracownikiem i nie pozostając w stosunku służbowym, podlega nadal temu ubezpieczeniu. W dalszej części przepis pozwala na podleganie rolnika innemu ubezpieczeniu społecznemu, jeżeli wyrazi taką wolę w odpowiednim oświadczeniu. Przepis nie zawiera więc bezwzględnego obowiązku podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników rolnika lub domownika, który podejmuje prowadzenie działalności gospodarczej, lecz pozostawia do wyboru rolnika system ubezpieczenia (zobacz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2005 r., II UK 41/05, OSNP 2006/15-16/250). Tym samym art. 5a ustawy nie statuuje zasady prymatu podlegania rolniczemu ubezpieczeniu społecznemu w przypadku zbiegu tego ubezpieczenia z innym tytułem ubezpieczenia społecznego, jeżeli rolnik lub domownik nie podlegał wcześniej nieprzerwanie rolniczemu ubezpieczeniu społecznemu w pełnym zakresie (zobacz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 czerwca 2000 r., II UKN 618/99, OSNP 2002/1/27).

Zaakcentować trzeba, iż możliwość skorzystania z rolniczego ubezpieczenia społecznego ma rolnik podejmujący działalność gospodarczą. Musi to być osoba, która przed podjęciem działalności gospodarczej była rolnikiem w rozumieniu art. 6 pkt 3 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników, a więc prowadziła działalność rolniczą jako posiadacz gospodarstwa rolnego. Ponadto musiała w pełnym zakresie podlegać ubezpieczeniu społecznemu rolników, to znaczy nie mogła być wyłączona z ubezpieczenia jako osoba podlegająca innemu ubezpieczeniu społecznemu albo mająca ustalone prawo do emerytury lub renty, przy czym ubezpieczenie to nie mogło trwać krócej niż jeden rok. Przepis daje takiemu rolnikowi prawo do kontynuowania powstałego przed podjęciem działalności gospodarczej rolniczego ubezpieczenia społecznego (zobacz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2005 r., II UK 41/05, OSNP 2006/15-16/250).

W rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, iż już w momencie wydania przez KRUS decyzji z dnia 5 listopada 1999 r. w sprawie objęcia wnioskodawcy rolniczym ubezpieczeniem społecznym (na wniosek w pełnym zakresie) od dnia 5 listopada 1999 r., nie spełniał on wszystkich przesłanek koniecznych do podlegania takiemu ubezpieczeniu. Dyspozycja art. 5a ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników jednoznacznie wyklucza bowiem możliwość ubiegania się o objęcie rolniczym ubezpieczeniem społecznym przez osobę aktualnie prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą. Wynikająca z tego przepisu (w ówczesnym stanie prawnym) możliwość równoległego podlegania rolniczemu ubezpieczeniu społecznemu aktualizowała się bowiem najwcześniej po upływie roku od nieprzerwanego podlegania rolniczemu ubezpieczeniu społecznemu i dotyczyła wyłącznie osób, które już posiadając status rolnika i realizując związany z tym obowiązek ubezpieczeniowy dopiero podejmuje się prowadzenia działalności gospodarczej. Podleganie rolniczemu ubezpieczeniu społecznemu przez okres wskazany w ustawie jest więc przesłanką o charakterze uprzednim w stosunku do okoliczności prowadzenia działalności gospodarczej. Tym samym fakt prowadzenia przez wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej począwszy od 20 marca 1990 r. już w dniu ubiegania się o objęcie rolniczym ubezpieczeniem społecznym skutecznie eliminował go z zakresu podmiotowego art. 5a ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników. Niezależnie od powyższego należy podnieść, iż wobec dzierżawienia gospodarstwa rolnego o powierzchni jedynie 0,22 ha przeliczeniowego (co zostało ujawnione w 2010 r.) wnioskodawca nie spełniał warunków do podlegania z mocy ustawy ubezpieczeniu społecznemu rolników. W związku z powyższym decyzją z dnia 31 maja 2010 r. stwierdzono nieważność decyzji z dnia 5 listopada 1999 r. w przedmiocie podlegania wnioskodawcy ubezpieczeniu społecznemu rolników. Postanowieniem z dnia 20 września 2011 r. (V U 867/11) Sąd Okręgowy w Kielcach odrzucił odwołanie E. K. od w/w decyzji jako spóźnione. Sąd Apelacyjny w Krakowie postanowieniem z dnia 1 listopada 2011 r. III AUz 191/11 oddalił zażalenie wnioskodawcy na postanowienie Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 20 września 2011 r., a Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 17 października 2012 r. (I UK 317/12) odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania. Nadto należy zauważyć, iż obowiązek ubezpieczenia społecznego zarówno rolniczego jak i w ogólnym systemie ubezpieczeń społecznych, w tym osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą, powstaje z mocy prawa w przypadku zaistnienia warunków do objęcia ubezpieczeniem. Okoliczność, iż wnioskodawca – zgodnie z powyższymi ustaleniami - nieprzerwanie od 5 listopada 1999 r. do 21 lipca 2010 r. prowadził działalność gospodarczą w oparciu o wpis do ewidencji działalności gospodarczej, a jednocześnie nie spełnił przesłanek koniecznych do objęcia go rolniczym ubezpieczeniem społecznym oznacza, iż w spornym okresie podlegał on z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu na zasadach określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2010 r., I UK 240/09, LEX nr 585723).

W świetle poczynionych powyżej rozważań i ustaleń faktycznych za chybione należało uznać również pozostałe zarzuty podniesione w apelacji, w tym zarzut naruszenia zaskarżonym wyrokiem prawa procesowego, a w szczególności zasady swobodnej oceny dowodów. Normy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000/17/655). Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga zatem wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Nie jest wystarczające jedynie przekonanie o innej, niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1998 r. sygn. akt II CKN 4/98 niepubl.). Zwalczenie swobodnej oceny dowodów nie może zatem polegać tylko na przedstawieniu własnej korzystnej dla skarżącego wersji zdarzeń, ustaleń stanu faktycznego opartej na jego własnej ocenie lecz konieczne jest przy posłużeniu się argumentami wyłącznie jurydycznymi wykazywanie, że wskazane w art. 233 § 1 k.p.c. kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone, co miało wpływ na wynik sprawy. To, że określony dowód został oceniony niezgodnie z intencją skarżącego, nie oznacza zatem naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Ocena dowodów należy bowiem do sądu orzekającego i nawet w sytuacji, w której z dowodu można było wywieść wnioski inne niż przyjęte przez sąd, nie dochodzi do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 10 kwietnia 2003 r., I ACa 1137/02, LEX nr 193544 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 9 kwietnia 2008 r., I ACa 205/08, LEX nr 465086).

Co więcej, brak było również podstaw do przyjęcia, iż w niniejszej sprawie doszło do naruszenia przepisów postępowania poprzez brak zawieszenia przedmiotowego postępowania, z uwagi na fakt wywiedzenia przez wnioskodawcę skargi kasacyjnej w sprawie dotyczącej ustalenia rolniczego ubezpieczenia społecznego (III AUz 191/11), albowiem postanowieniem z dnia 16 października 2012 r. (sygn. I UK 317/12 Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

W konkluzji powyższych rozważań stwierdzić należy, iż zaskarżony wyrok oparty został na niewadliwych ustaleniach faktycznych i jest zgodny z prawem, a apelacja jako nie zawierająca usprawiedliwionych zarzutów na zasadzie art. 385 k.p.c. podległa oddaleniu. O wynagrodzeniu należnym pełnomocnikowi skarżącego z urzędu orzeczono zgodnie z wnioskiem stosownie do stawek odpowiadających przedmiotowi sprawy §12.2, §13.2, §19, §13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

MZ