Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 20 kwietnia 2006 r.
I UK 260/05
Umowa „o dofinansowanie dokształcania zawodowego" zawarta na pod-
stawie § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra
Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i wa-
runków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego doro-
słych (Dz.U. Nr 103, poz. 472 ze zm.) jest czynnością prawną uzupełniającą
treść stosunku pracy wówczas, gdy nałożenie na pracownika obowiązku pod-
noszenia kwalifikacji zawodowych wynika z jej postanowień.
Przewodniczący SSN Roman Kuczyński, Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk,
Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 20 kwietnia
2006 r. sprawy z odwołania Jadwigi K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecz-
nych-Oddziałowi w Z.W. o odszkodowanie z tytułu wypadku w drodze do pracy, na
skutek skargi kasacyjnej ubezpieczonej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Sieradzu z dnia 29 kwietnia 2005 r. [...]
o d d a l i ł skargę kasacyjną.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 26 stycznia 2005 r. Sąd Rejonowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Sieradzu oddalił odwołanie Jadwigi K. od decyzji Zakładu Ubezpie-
czeń Społecznych-Oddziału w Z.W. z dnia 2 lipca 2004 r., którą odmówiono wnio-
skodawczyni jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku w drodze do pracy.
Sąd Rejonowy ustalił, iż wnioskodawczyni była zatrudniona w Urzędzie Gminy w L.
Umową z dnia 16 grudnia 2002 r. pracodawca skierował ją na studia w Wyższej
Szkole Pedagogicznej w C. (na kierunku administracja) i zobowiązał się do częścio-
wej refundacji kosztów wynikających z nauki i dojazdów. W dniu 26 stycznia 2003 r.
pracodawca wystawił wnioskodawczyni delegację służbową na samochód prywatny
2
w celu wyjazdu na zajęcia na uczelnię. W czasie podróży doszło do wypadku, w wy-
niku którego wnioskodawczyni doznała ciężkiego urazu czaszkowo-mózgowego krę-
gosłupa, powodującego niedowład kończyn górnych i paraplegią kończyn dolnych. W
oparciu o powyższe ustalenia Sąd Rejonowy uznał, iż wypadek, jakiemu uległa wnio-
skodawczyni, nie wydarzył się w czasie podróży służbowej lub w związku z wykony-
waniem czynności służbowych, które służyły realizacji obowiązku świadczenia pracy i
obowiązku z art. 17 k.p. Podróż odbywała się w niedzielę, zaś pracodawca nie trak-
tował jej jako podróży służbowej, o czym świadczy pokrywanie przez niego tylko czę-
ści kosztów wyjazdu.
Wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2005 r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Sieradzu oddalił apelację wnioskodawczyni wskazując, iż
umowa o dokształcanie nie zmodyfikowała dotychczasowego stosunku pracy po-
przez rozszerzenie zakresu obowiązków stron. Nie uzupełniała ona, ani nie modyfi-
kowała istniejącej umowy o pracę w zakresie obowiązków pracowniczych, a określiła
jedynie zobowiązania stron. Zdaniem Sądu Okręgowego w ramach stosunku pracy,
poza umową o pracę, do której stosuje się bezpośrednio przepisy Kodeksu pracy
oraz inne przepisy prawa pracy, strony mogą zawrzeć różne umowy kształtujące sto-
sunek pracy, ale nie będące umowami o pracę w rozumieniu Kodeksu pracy i nie
podlegające jego przepisom, lecz przepisom Kodeksu cywilnego. Umowy te mają o
tyle związek ze stosunkiem pracy, że są zawierane przez jego strony i gdyby taki
stosunek stron nie łączył, nie zostałyby zawarte. Nie oznacza to jednak, że umowy te
stanowią integralną część umowy o pracę. Przedmiotowa umowa o podnoszeniu
kwalifikacji zawodowych jest wprawdzie umową prawa pracy, ale nie jest umową o
pracę. Stosuje się więc do niej bezpośrednio przepisy Kodeksu cywilnego, a nie Ko-
deksu pracy. Oznacza to, iż zobowiązania z niej wynikające, takie jak zobowiązanie
pracodawcy do pokrycia części kosztów przejazdów i opłat za naukę, a z drugiej
strony zobowiązanie pracownika do zwrotu tych kosztów w razie niewywiązania się z
warunków umowy, mają charakter cywilnoprawny. Sąd wskazał również, iż obowią-
zek podnoszenia kwalifikacji zawodowych nie należy do istoty stosunku pracy. Do
takiego wniosku prowadzi brzmienie przepisu art. 17 k.p. w związku z art. 103 k.p., z
którego wynika dla pracodawcy jedynie obowiązek ułatwiania pracownikowi podno-
szenia kwalifikacji, a nie uprawnienie do ustalania takiego obowiązku. A zatem wy-
stawienia powódce przez pracodawcę delegacji w celu uczestnictwa w zajęciach wy-
kładowych na uczelni nie można traktować jako służbowego polecenia wyjazdu, a w
3
konsekwencji podróży służbowej. Tym samym wypadek, jakiemu uległa wniosko-
dawczyni w dniu 26 stycznia 2003 r. podczas podróży na uczelnię w celu podniesie-
nia kwalifikacji zawodowych nie ma charakteru wypadku w czasie podróży służbowej
w rozumieniu art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpiecze-
niu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. Nr 199,
poz. 1673 ze zm.).
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku wnioskodawczyni zarzuciła na-
ruszenie prawa materialnego polegające na błędnej wykładni art. 3 ust. 2 pkt 1
ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypad-
ków przy pracy i chorób zawodowych przez przyjęcie, że wypadek, jakiemu uległa w
dniu 26 stycznia 2003 r. podczas podróży na uczelnię w celu podniesienia kwalifikacji
zawodowych nie miał charakteru wypadku podczas podróży służbowej w rozumieniu
tego przepisu oraz na niezastosowaniu do ustalonego stanu faktycznego norm praw-
nych zawartych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 12 paź-
dziernika 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i
wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz.U. Nr 103, poz. 472), a mianowicie niezasto-
sowanie § 1 ust. 1, § 2 ust. 3, § 4 ust. 1 oraz § 6 ust. 1 tego rozporządzenia w
związku z art. 103 k.p. oraz w związku z art. 17 k.p., z których wynika, że zawarta
przez powódkę i jej pracodawcę umowa „w sprawie dofinansowania dokształcania
zawodowego", na podstawie której pracodawca skierował powódkę do szkoły wyż-
szej celem odbycia nauki, nie jest umową cywilnoprawną, podlegającą regulacji
prawa cywilnego, lecz jest umową uzupełniającą wzajemne obowiązki pracownika i
pracodawcy zawarte w umowie o pracę, której treść powinna być oceniana z punktu
widzenia przepisów prawa pracy.
Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego
wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi drugiej
instancji, ewentualnie o jego uchylenie i wydanie orzeczenia co do istoty sprawy po-
przez przyznanie wnioskodawczyni prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu
wypadku przy pracy, jakiemu uległa w dniu 26 stycznia 2003 r., określonego w art. 6
ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z
tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Skarżąca wywiodła, że zawarta
przez nią z pracodawcą umowa z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dofinansowania
dokształcania zawodowego, stanowiąca podstawę skierowania na studia, a w konse-
kwencji podstawę do wystawienia polecenia wyjazdu służbowego (tzw. delegacji
4
służbowej), nie była umową cywilnoprawną nie dającą podstaw do uznania, że skar-
żąca odbywała podróż służbową w rozumieniu art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy wypadkowej.
Umowa ta została zawarta w oparciu o § 6 ust. 1 w związku z § 1 ust. 1 i § 4 ust. 1
rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 12 października 1993 r.,
wydanego na podstawie delegacji zawartej w art. 103 k.p. Zawarcie umowy o do-
kształcanie na podstawie § 6 ust. 1 rozporządzenia, a w szczególności podnoszenie
przez wnioskodawczynię kwalifikacji na podstawie skierowania zakładu pracy nie
może być obojętne dla oceny prawnego charakteru umowy. Skarżąca powołała się w
tym zakresie na pogląd zawarty w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28
lipca 1999 r., I PKN 180/99, z którego wynika, że przy ocenie prawnego charakteru
umowy o dokształcanie należy uwzględnić, czy umowa taka podlega uregulowaniom
powołanego wyżej rozporządzenia, czy też nie. Odpowiedź twierdząca na to pytanie
uzasadnia w ocenie skarżącej pogląd, że odbywanie przez nią podróży na uczelnię w
ramach umowy o dofinansowanie dokształcania zawodowego i na podstawie skiero-
wania zakładu pracy (delegacji służbowej) stanowiło realizację obowiązków pracow-
niczych. Podróż ta miała charakter podróży spełniającej kryteria podróży służbowej, o
czym świadczy traktowanie w taki sposób wyjazdu przez pracodawcę, wydanie pole-
cenia wyjazdu służbowego z określeniem miejsca, celu, czasu podróży i środka lo-
komocji, częściowe pokrywanie przez pracodawcę kosztów przejazdu i nauki oraz
pozostawanie przez wnioskodawczynię w czasie podróży w dyspozycji pracodawcy.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 39813
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy rozpoznaje skargę kasacyjną w
granicach zaskarżenia oraz w granicach podstaw, biorąc w granicach zaskarżenia z
urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Granice te wytyczone są
zawartymi w skardze kasacyjnej zarzutami naruszenia prawa materialnego i prawa
procesowego oraz wnioskami zakreślającymi zakres zaskarżenia. W myśl art. 3983
§
1 k.p.c. skargę kasacyjną strona może oprzeć na podstawach naruszenia prawa
materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1) bądź
naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ
na wynik sprawy (pkt 2). W skardze kasacyjnej wnioskodawczyni sformułowane zo-
stały jedynie zarzuty podniesione w ramach pierwszej z wymienionych podstaw ka-
sacyjnych, zasadniczo opierające się na kwestionowaniu dokonanych w sprawie
5
ustaleń faktycznych. W rezultacie skarżąca przypisuje w istocie Sądowi Okręgowemu
błąd w zastosowaniu przepisów prawa materialnego w stosunku do własnej wersji
zdarzeń, a nie w odniesieniu do ustalonego przez ten Sąd stanu faktycznego, wywo-
dząc, iż odbywanie przez nią podróży na uczelnię w ramach umowy o dofinansowa-
nie dokształcania zawodowego stanowiło realizację zadań pracowniczych, zaś po-
dróż ta miała charakter podróży służbowej z uwagi na to, iż pracodawca tak ją trak-
tował, wydał polecenie służbowe wyjazdu, dokonywał zwrotu części kosztów związa-
nych z przejazdem oraz kosztów nauki, zaś w czasie podróży wnioskodawczyni po-
zostawała w jego dyspozycji. Tymczasem zarzut naruszenia prawa materialnego nie
może być skutecznie uzasadniany próbą zwalczania ustaleń faktycznych, gdyż mo-
głaby ona ewentualnie odnieść zamierzony skutek wyłącznie w ramach drugiej pod-
stawy kasacyjnej. Zarówno dokonanie przez strony czynności prawnej uzupełniającej
łączącą je umowę o pracę w zakresie obowiązków pracowniczych, jak i charakter
podróży, jaką pracownik odbywa na zajęcia w ramach podnoszenia kwalifikacji za-
wodowych, należy do ustaleń faktycznych i z tego względu, w razie braku w tym za-
kresie stosownych zarzutów, o których mowa w art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c., nie podlega
kontroli kasacyjnej, zaś Sąd Najwyższy orzeka w ramach ustalonego w postępowa-
niu stanu faktycznego. Skoro zatem w skardze kasacyjnej wnioskodawczyni nie zo-
stał sformułowany jakikolwiek zarzut naruszenia przepisów postępowania, przeto
Sąd Najwyższy jest związany ustaleniami faktycznymi przyjętymi w zaskarżonym
wyroku.
Z poczynionych przez Sądy obu instancji ustaleń wynika, że łącząca skarżącą
z Urzędem Gminy w L. umowa o pracę nie przewidywała obowiązku podnoszenia
przez nią kwalifikacji zawodowych. W dniu 16 grudnia 2002 r. wnioskodawczyni za-
warła z pracodawcą umowę w sprawie dofinansowania dokształcania zawodowego,
w ramach której pracodawca skierował ją na studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej
w C. i zobowiązał się do częściowej refundacji kosztów nauki i dojazdów. Przedmio-
towa umowa nie nakładała na wnioskodawczynię obowiązku podnoszenia kwalifikacji
i nie uzupełniała ani nie modyfikowała dotychczasowego stosunku pracy w zakresie
obowiązków pracowniczych, a jedynie określiła wynikające z niej zobowiązania stron.
W konsekwencji, pomimo iż w dniu 26 stycznia 2003 r. wystawione zostało wniosko-
dawczyni polecenie wyjazdu służbowego „na samochód prywatny” w celu wzięcia
udziału w zajęciach wykładowych na uczelni, wyjazd wnioskodawczyni nie był podró-
6
żą służbową i nie był tak również traktowany przez pracodawcę, który zobowiązał się
do pokrywania tylko części jego kosztów.
Skarżąca wywodzi, iż okoliczność, że zawarcie umowy o dofinansowanie do-
kształcania zawodowego nastąpiło w oparciu o § 6 ust. 1 w związku z § 1 ust. 1 i § 4
ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki So-
cjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia
kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz.U. Nr 103, poz. 472
ze zm.) powoduje, iż nie była ona umową cywilnoprawną, lecz umową uzupełniającą
wzajemne prawa i obowiązki pracownika i pracodawcy zawarte w umowie o pracę, a
tym samym jej treść winna być oceniana z punktu widzenia przepisów prawa pracy.
Stanowisko to, aczkolwiek częściowo nie pozbawione słuszności, nie może być
uznane za uzasadnione w stanie faktycznym sprawy z następujących względów.
Powołane rozporządzenie zostało wydane na podstawie art. 103 § 1 k.p.,
zgodnie z którym w zakresie i na warunkach ustalonych, w drodze rozporządzenia,
przez Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej praco-
dawca ułatwia pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych. Przepis ten sta-
nowi realizację wynikającego z art. 17 k.p. obowiązku pracodawcy ułatwienia pra-
cownikom podnoszenia kwalifikacji zawodowych, co jednak nie jest równoznaczne z
obowiązkiem stwarzania pracownikowi warunków do uzyskania określonych kwalifi-
kacji (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 1998 r., II UKN 80/98,
OSNAPiUS 1999 nr 11, poz. 380 oraz z dnia 25 maja 2000 r., I PKN 657/99,
OSNAPiUS 2001 nr 22, poz. 660). Rozporządzenie reguluje dwa sposoby odbywania
nauki w szkole przez osobę dorosłą pozostającą w stosunku pracy - na podstawie
skierowania pracodawcy (§ 4) oraz bez takiego skierowania (§ 5). W przypadku obu
tych sposobów podjęcia nauki przepisy rozporządzenia przewidują dla pracownika
różnego rodzaju ułatwienia: urlop szkoleniowy (płatny i bezpłatny), dodatkowy urlop
szkoleniowy, zwolnienie z części dnia pracy (płatne lub bezpłatne) oraz świadczenia
dodatkowe, w tym zwrot kosztów przejazdu, zakwaterowania i wyżywienia, pokrycie
kosztów podręczników i innych materiałów szkoleniowych, a także pokrycie opłat za
naukę pobieranych przez szkołę. W przypadku podjęcia nauki na podstawie skiero-
wania pracodawcy część wymienionych ułatwień ma charakter obligatoryjny, nato-
miast w razie odbywania nauki bez skierowania pracodawcy wszelkie jego świadcze-
nia mają charakter fakultatywny. Stosownie do § 6 ust. 1 rozporządzenia w przypad-
ku skierowania pracownika do podjęcia nauki w szkole pracodawca zawiera z nim
7
(musi zawrzeć) umowę określającą wzajemne prawa i obowiązki stron, której zakres
przedmiotowy określają § 4 i § 6 rozporządzenia. Postanowienia takiej umowy po-
winny mieścić się w ramach określonych rozporządzeniem, uwzględniając standard
ochrony pracownika wynikający z jego przepisów, co oznacza, iż nie może ona być
mniej korzystna dla pracownika, niż to wynika z przepisów rozporządzenia i w tym
znaczeniu podlega ocenie z punktu widzenia przepisów prawa pracy. Zasady te nie
obowiązują w przypadku umowy zawartej z pracownikiem podejmującym naukę bez
skierowania przez pracodawcę, albowiem rozporządzenie treści takiej umowy nie
reguluje. Umowa taka jest wówczas oparta o zasadę swobody umów (art. 3531
k.c. w
związku z art. 300 k.p.), zgodnie z którą strony zawierające umowę mogą ułożyć sto-
sunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się
właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.
Oznacza to, iż umowa zawarta przez strony stosunku pracy w sytuacji, o jakiej sta-
nowi § 5 rozporządzenia, zbliżona jest do umów o cywilnoprawnym charakterze, w
których strony mogą swobodnie kształtować swoje prawa i obowiązki (por. wyroki
Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 1980 r., IVPR 63/80, Służba Pracownicza
1980 nr 12, str. 28 i z dnia 28 lipca 1999 r., I PKN 180/99, OSNAPiUS 2000 nr 21,
poz. 789 oraz uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2005 r., II PZP 2/05,
OSNP 2005 nr 16, poz. 240).
Trafnie skarżąca podnosi, że określona w § 6 ust. 1 rozporządzenia umowa o
dofinansowanie dokształcania zawodowego została zawarta przez strony stosunku
pracy w okolicznościach określonych w § 4 rozporządzenia, co oznacza, iż nie ma
ona cywilnoprawnego charakteru, albowiem jej treść jest regulowana zawartymi w
rozporządzeniu przepisami prawa pracy. Skoro jednak § 6 ust. 1 rozporządzenia sta-
nowi, że umowa ta określa wzajemne prawa i obowiązki stron (wynikające z rozpo-
rządzenia), to nie w każdym przypadku zmienia (modyfikuje) ona treść łączącej
strony umowę o pracę w taki sposób, iż uzupełnia ją o nałożenie na pracownika
obowiązku podniesienia kwalifikacji zawodowych. Tylko w takiej sytuacji można by
bowiem podzielić pogląd skarżącej, że strony dokonały czynności prawnej uzupeł-
niającej umowę o pracę w tym zakresie. Tak dzieje się wówczas, gdy strony zawie-
rają umowę, której przedmiotem jest określenie ich praw i obowiązków w związku ze
skierowaniem pracownika do podjęcia nauki w szkole i w umowie tej zawierają po-
stanowienie, iż pracodawca nakłada na pracownika obowiązek podniesienia kwalifi-
kacji zawodowych, bądź pracownik zobowiązuje się do podniesienia tych kwalifikacji.
8
Jeżeli natomiast przedmiotem takiej umowy są jedynie prawa i obowiązki stron w
zakresie przewidzianym przez przepisy rozporządzenia ułatwień w przypadku podję-
cia bądź kontynuowania (jak w niniejszej sprawie) nauki na podstawie skierowania
pracodawcy, to nie można mówić, że doszło w ten sposób do uzupełnienia wzajem-
nych praw i obowiązków stron stosunku pracy zawartych w umowie o pracę o obo-
wiązek pracownika podniesienia kwalifikacji zawodowych. Obowiązek ten nie wynika
bowiem wówczas ani z jakiegokolwiek przepisu prawa pracy, ani też z umowy o
pracę. W takiej sytuacji wystawienie dokumentu polecenia wyjazdu służbowego sta-
nowi jedynie realizację przyjętego w umowie przez pracodawcę zobowiązania do
ponoszenia kosztów przejazdu na zasadach obowiązujących przy podróżach służ-
bowych na obszarze kraju (§ 4 ust. 2 pkt 1 w związku z § 6 ust. 1 rozporządzenia) i
służy udokumentowaniu naliczenia i wypłaty tego świadczenia. Nie oznacza ono na-
tomiast, iż wyjazd pracownika na zajęcia szkolne stanowi podróż służbową, podczas
której pracownik świadczy pracę lub wykonuje poza zakładem pracy inne zadania
wynikające z jego obowiązków pracowniczych. Udzielenie pracownikowi skierowania
na podjęcie nauki w szkole z reguły oznacza, iż to pracodawcy zależy na osiągnięciu
przez pracownika określonego wykształcenia lub kwalifikacji, gdyż jest to potrzebne,
konieczne bądź pożądane przez pracodawcę ze względu na zajmowane przez pra-
cownika stanowisko, charakter pracy, powierzone mu obowiązki lub przewidywaną
zmianą w strukturze zatrudnienia. Nie jest jednak wyłączona sytuacja, w której skie-
rowanie ma na celu jedynie zapewnienie pracownikowi korzystniejszych ułatwień w
podnoszeniu kwalifikacji od tych, jakie przysługują pracownikowi podejmującemu
naukę bez takiego skierowania, takich jak płatny urlop szkoleniowy i płatne zwolnie-
nie z części dnia pracy oraz dodatkowy urlop szkoleniowy (§ 4 ust. 1 i 2 pkt 4 rozpo-
rządzenia). Skoro zatem z poczynionych w sprawie ustaleń wynika, że łącząca strony
umowa o pracę oraz umowa o dofinansowanie dokształcania zawodowego nie na-
kładały na skarżącą obowiązku podnoszenia kwalifikacji, a w konsekwencji ta druga
nie uzupełniała dotychczasowego stosunku pracy w tym zakresie oraz wobec tego,
że wyjazd wnioskodawczyni w celu wzięcia udziału w zajęciach wykładowych na
uczelni nie był podróżą służbową i nie był tak przez pracodawcę traktowany, przeto
prawidłowo Sąd drugiej instancji uznał, iż wypadek, jakiemu skarżąca uległa podczas
tej podróży nie był wypadkiem w czasie podróży służbowej, a w konsekwencji wy-
padkiem zrównanym z wypadkiem przy pracy w rozumieniu art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy
9
z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu z tytułu wypadków przy pracy i cho-
rób zawodowych (Dz.U. Nr 199, poz. 1673 ze zm.).
Z powyższych względów skarga kasacyjna podlega oddaleniu na podstawie
art. 39814
k.p.c.
========================================