I CZ 129/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:28-02-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 129/06
POSTANOWIENIE
Dnia 10 stycznia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Marian Kocon (sprawozdawca)
SSN Iwona Koper
w sprawie z wniosku J. P.
przy uczestnictwie S. C.
o stwierdzenie nabycia spadku,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 10 stycznia 2007 r.,
zażalenia uczestnika postępowania
na postanowienie Sądu Okręgowego w P.
z dnia 31 października 2006 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w P. postanowieniem z dnia 31 października 2006 r. odrzucił
skargę kasacyjną uczestnika postępowania S. C., a to z tej przyczyny, że nie
odpowiada ona wymaganiom ustawowym, bowiem nie zawiera wniosku o przyjęcie
jej do rozpoznania oraz uzasadnienia tego wniosku.
W zażaleniu uczestnik wnosił o uchylenie postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
W art. 3984
§ 1 k.p.c. zostały określone wymagania wobec treści skargi
kasacyjnej. Skarga kasacyjna powinna zatem zawierać oznaczenie orzeczenia, od
którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości czy
w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek
o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania i jego uzasadnienie oraz wniosek
o uchylenie lub uchylenie i zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego
uchylenia i zmiany.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowane jest stanowisko, że
wymaganie przedstawienia okoliczności uzasadniających przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania, które podlegają badaniu na etapie tzw. przedsądu
kasacyjnego, jest wymaganiem odrębnym od obowiązku przytoczenia podstaw
kasacyjnych i ich uzasadnienia. Powinno ono przybrać formę wyodrębnionego
wywodu prawnego, w którym skarżący powinien wskazać, jakie okoliczności
pozwalają zakwalifikować skargę do rozpoznania oraz jednocześnie uzasadnić,
dlaczego odpowiadają one co najmniej jednej z ustawowego katalogu przesłanek
usprawiedliwiających przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, określonych
w art. 3989
§ 1 k.p.c. (zob. np. postanowienie Sądu Najwyższego z 12 grudnia
2000 r., V CKN 1780/00, OSNC 2001, nr 3, poz. 52, postanowienie Sądu
Najwyższego z 30 maja 2001 r., III CZ 36/01, OSNC 2002, nr 2, poz. 22,
postanowienie Sądu Najwyższego z 17 października 2001 r., III CZ 98/01, OSNC
2002, nr 5, poz. 71, uchwała połączonych Izb: Izby Administracyjnej, Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych oraz Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z 17 grudnia
3
2002 r., III CZP 72/02, OSNC 2003, nr 7-8, poz. 92). Powyższe oznacza, że
wnoszący skargę kasacyjną powinien wykazać, że w sprawie występuje istotne
zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących
poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów,
zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście
uzasadniona.
Obowiązek przedstawienia stosownego wniosku i wskazania okoliczności
uzasadniających rozpoznanie skargi kasacyjnej należy do wymagań dotyczących
tego szczególnego środka prawnego. Podstawowym celem skargi kasacyjnej nie
jest korekta orzeczeń wydawanych przez sądy powszechne, lecz ochrona interesu
publicznego przez zapewnienie jednolitości wykładni oraz stosowania prawa.
Wykazanie okoliczności, uzasadniających ponowną kontrolę jest elementem
konstrukcyjnym skargi kasacyjnej, umożliwiającym Sądowi Najwyższemu
dokonanie stosownej oceny.
Zażalenie nie jest zasadne. Skarga nie spełnia wymagania przewidzianego
w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c., ponieważ nie zawiera stosownej argumentacji
odpowiadającej wyżej przedstawionym wymaganiom. Skarżący nie sformułował
nawet wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania. Również w zażaleniu
odwoływał się wyłącznie do podstaw kasacyjnych. Wniesiona skarga kasacyjna
podlegała zatem – jak trafnie uznał Sąd Okręgowy – odrzuceniu z powodu
niespełnienia wymagania niepodlegającego uzupełnieniu.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia (art. 39414
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
db
POSTANOWIENIE
Dnia 10 stycznia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Marian Kocon (sprawozdawca)
SSN Iwona Koper
w sprawie z wniosku J. P.
przy uczestnictwie S. C.
o stwierdzenie nabycia spadku,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 10 stycznia 2007 r.,
zażalenia uczestnika postępowania
na postanowienie Sądu Okręgowego w P.
z dnia 31 października 2006 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w P. postanowieniem z dnia 31 października 2006 r. odrzucił
skargę kasacyjną uczestnika postępowania S. C., a to z tej przyczyny, że nie
odpowiada ona wymaganiom ustawowym, bowiem nie zawiera wniosku o przyjęcie
jej do rozpoznania oraz uzasadnienia tego wniosku.
W zażaleniu uczestnik wnosił o uchylenie postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
W art. 3984
§ 1 k.p.c. zostały określone wymagania wobec treści skargi
kasacyjnej. Skarga kasacyjna powinna zatem zawierać oznaczenie orzeczenia, od
którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości czy
w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek
o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania i jego uzasadnienie oraz wniosek
o uchylenie lub uchylenie i zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego
uchylenia i zmiany.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowane jest stanowisko, że
wymaganie przedstawienia okoliczności uzasadniających przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania, które podlegają badaniu na etapie tzw. przedsądu
kasacyjnego, jest wymaganiem odrębnym od obowiązku przytoczenia podstaw
kasacyjnych i ich uzasadnienia. Powinno ono przybrać formę wyodrębnionego
wywodu prawnego, w którym skarżący powinien wskazać, jakie okoliczności
pozwalają zakwalifikować skargę do rozpoznania oraz jednocześnie uzasadnić,
dlaczego odpowiadają one co najmniej jednej z ustawowego katalogu przesłanek
usprawiedliwiających przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, określonych
w art. 3989
§ 1 k.p.c. (zob. np. postanowienie Sądu Najwyższego z 12 grudnia
2000 r., V CKN 1780/00, OSNC 2001, nr 3, poz. 52, postanowienie Sądu
Najwyższego z 30 maja 2001 r., III CZ 36/01, OSNC 2002, nr 2, poz. 22,
postanowienie Sądu Najwyższego z 17 października 2001 r., III CZ 98/01, OSNC
2002, nr 5, poz. 71, uchwała połączonych Izb: Izby Administracyjnej, Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych oraz Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z 17 grudnia
3
2002 r., III CZP 72/02, OSNC 2003, nr 7-8, poz. 92). Powyższe oznacza, że
wnoszący skargę kasacyjną powinien wykazać, że w sprawie występuje istotne
zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących
poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów,
zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście
uzasadniona.
Obowiązek przedstawienia stosownego wniosku i wskazania okoliczności
uzasadniających rozpoznanie skargi kasacyjnej należy do wymagań dotyczących
tego szczególnego środka prawnego. Podstawowym celem skargi kasacyjnej nie
jest korekta orzeczeń wydawanych przez sądy powszechne, lecz ochrona interesu
publicznego przez zapewnienie jednolitości wykładni oraz stosowania prawa.
Wykazanie okoliczności, uzasadniających ponowną kontrolę jest elementem
konstrukcyjnym skargi kasacyjnej, umożliwiającym Sądowi Najwyższemu
dokonanie stosownej oceny.
Zażalenie nie jest zasadne. Skarga nie spełnia wymagania przewidzianego
w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c., ponieważ nie zawiera stosownej argumentacji
odpowiadającej wyżej przedstawionym wymaganiom. Skarżący nie sformułował
nawet wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania. Również w zażaleniu
odwoływał się wyłącznie do podstaw kasacyjnych. Wniesiona skarga kasacyjna
podlegała zatem – jak trafnie uznał Sąd Okręgowy – odrzuceniu z powodu
niespełnienia wymagania niepodlegającego uzupełnieniu.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia (art. 39414
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
db