IV CNP 37/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-04-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 37/07
POSTANOWIENIE
Dnia 20 kwietnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie ze skargi strony powodowej
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 2 lutego 2005 r.,
w sprawie z powództwa Regionalnego Szpitala Specjalistycznego
im. dr. […]
przeciwko Narodowemu Funduszowi Zdrowia […]
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 kwietnia 2007 r.,
1) odrzuca skargę;
2) zasądza od strony powodowej na rzecz strony pozwanej
kwotę 3 600 zł (trzy tysiące sześćset) tytułem zwrotu
kosztów postępowania.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 2 lutego 2005 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację
powodowego Szpitala […] od wyroku Sądu Okręgowego w B. z dnia 2 czerwca
2004 r. oddalającego jego powództwo skierowane przeciwko Narodowemu
Funduszowi Zdrowia […] o zasądzenie kwoty 3.533.548,26 zł z odsetkami tytułem
zwrotu wypłaconej przez stronę powodową jej pracownikom podwyżki wynagrodzeń
wynikającej z art. 4a ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie
kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz
o zmianie niektórych innych ustaw.
Strona powodowa nie wniosła kasacji od wyroku Sądu drugiej instancji,
który uprawomocnił się.
W dniu 5 stycznia 2007 r. strona powodowa wniosła skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem tego wyroku, opartą na art. 4241
§ 2 k.p.c., w której
wyjaśniając przyczynę nie skorzystania z przysługującego jej prawa do wniesienia
kasacji od tego wyroku wskazała, że brak było podstaw do wniesienia tego środka
odwoławczego, a w uzasadnieniu stwierdziła, że utraciła zaufanie do organów
wymiaru sprawiedliwości, bowiem orzecznictwo nie wypracowało przez wiele lat
jednoznacznego stanowiska co do wykładni tzw. „lex 203”, czego poniosła
konsekwencje będąc pozbawiona możliwości odzyskania wypłaconych
pracownikom należności, w wyniku działań Sądów w granicach prawa i dozwolonej
zmiany stanowiska.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 2 w zw. z art. 4241
§ 2
k.p.c., bowiem nie wykazano w niej, że nieskorzystanie przez stronę
z przysługujących środków odwoławczych spowodowane było wyjątkowymi
okolicznościami w rozumieniu art. 4241
§ 2 k.p.c.
Przepis art. 4241
§ 2 k.p.c. jest wyjątkiem od zasady określonej w art. 4241
§ 1 k.p.c. stwierdzającej, że przesłanką dopuszczalności skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest wykorzystanie przez stronę
przysługujących jej środków prawnych, w tym środków odwoławczych zarówno
zwykłych, jak i o charakterze nadzwyczajnym. Jeżeli zatem od orzeczenia Sądu
3
drugiej instancji przysługiwała stronie kasacja, jak to niewątpliwie miało miejsce
w rozpoznawanej sprawie, stronie co do zasady nie przysługuje skarga
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (art. 4241
§ 1
k.p.c., chyba że wykaże, iż zachodziły wyjątkowe okoliczności, o których mowa
w art. 4241
§ 2 k.p.c., który, jak każdy wyjątek od zasady, powinien być wykładany
ściśle.
Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 2 lutego
2006 r. I CNP 4/06 (OSNC 2006/6/113) dopuszczalność wniesienia skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia w sytuacji, gdy
strona nie skorzystała z przysługującego jej środka prawnego, jest uzależniona od
kumulatywnego spełnienia obu przesłanek określonych w art. 4241
§ 2 k.p.c., to jest
wykazania istnienia wyjątkowego wypadku (wyjątkowych okoliczności),
w rozumieniu obiektywnym, oraz występowania niezgodności z prawem
o kwalifikowanym charakterze, wynikającej z naruszenia podstawowych zasad
porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka.
W rozpoznawanej skardze strona skarżąca nie wykazała istnienia żadnej
wyjątkowej okoliczności uzasadniającej niewniesienie przez nią kasacji od
zaskarżonego obecnie wyroku Sądu Apelacyjnego. Okoliczność, że zrezygnowała
z wniesienia tego środka bowiem w jej ocenie nie miała do tego podstaw i nie
wierzyła w jego skuteczność wobec braku jednoznacznego stanowiska sądów co
do wykładni przepisów prawa będących podstawą jej roszczenia – z pewnością nie
jest „wyjątkowym wypadkiem” w rozumieniu omawianego przepisu, w którym, jak
wskazano wyżej, chodzi o sytuacje, gdy nieskorzystanie z przysługującego stronie
środka odwoławczego spowodowane było wyjątkowymi okolicznościami, które
obiektywnie uniemożliwiały jej jego wniesienie. Przepis ten bez wątpienia nie
obejmuje przypadków, gdy nieskorzystanie z takiego środka wynikało
z subiektywnego przekonania strony o braku podstaw do jego wniesienia lub
wątpliwości co do jego skuteczności albo „utraty zaufania do sądów” (porównaj
także w tym przedmiocie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego
2007 r. I CNP 5/07 i z dnia 22 marca 2007r. II CNP 35/07 nie publ.).
4
Z tych przyczyn Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
k.p.c. odrzucił
skargę strony powodowej jako niedopuszczalną.
Na wniosek strony pozwanej zawarty w odpowiedzi na skargę zasądzono na
jej rzecz od strony powodowej zwrot kosztów postępowania (art. 98 w zw. z art. 108
§ 1, art. 42412
i art. 39821
k.p.c.).
jz
POSTANOWIENIE
Dnia 20 kwietnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie ze skargi strony powodowej
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 2 lutego 2005 r.,
w sprawie z powództwa Regionalnego Szpitala Specjalistycznego
im. dr. […]
przeciwko Narodowemu Funduszowi Zdrowia […]
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 kwietnia 2007 r.,
1) odrzuca skargę;
2) zasądza od strony powodowej na rzecz strony pozwanej
kwotę 3 600 zł (trzy tysiące sześćset) tytułem zwrotu
kosztów postępowania.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 2 lutego 2005 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację
powodowego Szpitala […] od wyroku Sądu Okręgowego w B. z dnia 2 czerwca
2004 r. oddalającego jego powództwo skierowane przeciwko Narodowemu
Funduszowi Zdrowia […] o zasądzenie kwoty 3.533.548,26 zł z odsetkami tytułem
zwrotu wypłaconej przez stronę powodową jej pracownikom podwyżki wynagrodzeń
wynikającej z art. 4a ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie
kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz
o zmianie niektórych innych ustaw.
Strona powodowa nie wniosła kasacji od wyroku Sądu drugiej instancji,
który uprawomocnił się.
W dniu 5 stycznia 2007 r. strona powodowa wniosła skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem tego wyroku, opartą na art. 4241
§ 2 k.p.c., w której
wyjaśniając przyczynę nie skorzystania z przysługującego jej prawa do wniesienia
kasacji od tego wyroku wskazała, że brak było podstaw do wniesienia tego środka
odwoławczego, a w uzasadnieniu stwierdziła, że utraciła zaufanie do organów
wymiaru sprawiedliwości, bowiem orzecznictwo nie wypracowało przez wiele lat
jednoznacznego stanowiska co do wykładni tzw. „lex 203”, czego poniosła
konsekwencje będąc pozbawiona możliwości odzyskania wypłaconych
pracownikom należności, w wyniku działań Sądów w granicach prawa i dozwolonej
zmiany stanowiska.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 2 w zw. z art. 4241
§ 2
k.p.c., bowiem nie wykazano w niej, że nieskorzystanie przez stronę
z przysługujących środków odwoławczych spowodowane było wyjątkowymi
okolicznościami w rozumieniu art. 4241
§ 2 k.p.c.
Przepis art. 4241
§ 2 k.p.c. jest wyjątkiem od zasady określonej w art. 4241
§ 1 k.p.c. stwierdzającej, że przesłanką dopuszczalności skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest wykorzystanie przez stronę
przysługujących jej środków prawnych, w tym środków odwoławczych zarówno
zwykłych, jak i o charakterze nadzwyczajnym. Jeżeli zatem od orzeczenia Sądu
3
drugiej instancji przysługiwała stronie kasacja, jak to niewątpliwie miało miejsce
w rozpoznawanej sprawie, stronie co do zasady nie przysługuje skarga
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (art. 4241
§ 1
k.p.c., chyba że wykaże, iż zachodziły wyjątkowe okoliczności, o których mowa
w art. 4241
§ 2 k.p.c., który, jak każdy wyjątek od zasady, powinien być wykładany
ściśle.
Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 2 lutego
2006 r. I CNP 4/06 (OSNC 2006/6/113) dopuszczalność wniesienia skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia w sytuacji, gdy
strona nie skorzystała z przysługującego jej środka prawnego, jest uzależniona od
kumulatywnego spełnienia obu przesłanek określonych w art. 4241
§ 2 k.p.c., to jest
wykazania istnienia wyjątkowego wypadku (wyjątkowych okoliczności),
w rozumieniu obiektywnym, oraz występowania niezgodności z prawem
o kwalifikowanym charakterze, wynikającej z naruszenia podstawowych zasad
porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka.
W rozpoznawanej skardze strona skarżąca nie wykazała istnienia żadnej
wyjątkowej okoliczności uzasadniającej niewniesienie przez nią kasacji od
zaskarżonego obecnie wyroku Sądu Apelacyjnego. Okoliczność, że zrezygnowała
z wniesienia tego środka bowiem w jej ocenie nie miała do tego podstaw i nie
wierzyła w jego skuteczność wobec braku jednoznacznego stanowiska sądów co
do wykładni przepisów prawa będących podstawą jej roszczenia – z pewnością nie
jest „wyjątkowym wypadkiem” w rozumieniu omawianego przepisu, w którym, jak
wskazano wyżej, chodzi o sytuacje, gdy nieskorzystanie z przysługującego stronie
środka odwoławczego spowodowane było wyjątkowymi okolicznościami, które
obiektywnie uniemożliwiały jej jego wniesienie. Przepis ten bez wątpienia nie
obejmuje przypadków, gdy nieskorzystanie z takiego środka wynikało
z subiektywnego przekonania strony o braku podstaw do jego wniesienia lub
wątpliwości co do jego skuteczności albo „utraty zaufania do sądów” (porównaj
także w tym przedmiocie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego
2007 r. I CNP 5/07 i z dnia 22 marca 2007r. II CNP 35/07 nie publ.).
4
Z tych przyczyn Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
k.p.c. odrzucił
skargę strony powodowej jako niedopuszczalną.
Na wniosek strony pozwanej zawarty w odpowiedzi na skargę zasądzono na
jej rzecz od strony powodowej zwrot kosztów postępowania (art. 98 w zw. z art. 108
§ 1, art. 42412
i art. 39821
k.p.c.).
jz