I CZ 27/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:30-05-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 27/07
POSTANOWIENIE
Dnia 11 maja 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Barbara Myszka (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marian Kocon
SSN Elżbieta Skowrońska-Bocian
w sprawie z wniosku A.K.
przy uczestnictwie S.G.
o stwierdzenie nabycia spadku,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 11 maja 2007 r.,
zażalenia wnioskodawczyni
na postanowienie Sądu Okręgowego w R.
z dnia 27 listopada 2006 r., sygn. akt [...],
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 27 listopada 2006 r. Sąd Okręgowy w R. odrzucił
„środek odwoławczy” wniesiony przez wnioskodawczynię od postanowienia tego
Sądu z dnia 20 czerwca 2006 r., zmieniającego postanowienie Sądu Rejonowego w
Ł., wydane w sprawie o stwierdzenie nabycia spadku, stwierdzając, że
wnioskodawczyni, którą reprezentował profesjonalny pełnomocnik, nazwała złożony
środek odwoławczy kasacją, a środek taki już nie funkcjonuje. Ustawą z dnia 22
grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy –
Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 13, poz. 98), z dniem 6 lutego
2005 r., uchylono bowiem przepisy o kasacji, w tytule VI księgi pierwszej części
pierwszej kodeksu postępowania cywilnego dodano dział Va o skardze kasacyjnej i
dotychczasowy środek w postaci kasacji zastąpiono skargą kasacyjną. Zgodnie z
art. 3 tej ustawy, do złożenia i rozpoznania kasacji od orzeczenia wydanego przed
dniem jej wejścia w życie stosuje się przepisy dotychczasowe. Nie ulega zatem
wątpliwości, że do zaskarżenia postanowienia sądu drugiej instancji w niniejszej
sprawie zastosowanie mają już przepisy kodeksu postępowania cywilnego w
brzmieniu nadanym im powołaną ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. Skoro zaś
środek odwoławczy w postaci kasacji nie ma w sprawie zastosowania, należało
uznać go za niedopuszczalny i jako taki odrzucić, niezależnie od dalszej jego treści
(art. 3986
§ 2 k.p.c.).
W zażaleniu na to postanowienie wnioskodawczyni zarzuciła Sądowi
Okręgowemu naruszenie art. 3984
§ 1 w związku z art. 3986
§ 2 k.p.c. przez
przyjęcie, że błędne nazwanie wniesionego środka kasacją zamiast skargą
kasacyjną może być podstawą do jego odrzucenia. W konkluzji żaląca wniosła
o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sąd Okręgowy niewątpliwie trafnie zauważył, że zgodnie z art. 3 i 6 ustawy z
dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz
ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych, do zaskarżenia postanowienia
z dnia 20 czerwca 2006 r. należy stosować przepisy kodeksu postępowania
3
cywilnego w brzmieniu nadanym im powołaną ustawą. Oznacza to, że
wnioskodawczyni przysługiwał nadzwyczajny środek odwoławczy w postaci skargi
kasacyjnej (art. 5191
§ 1 k.p.c.), nie zaś – jak miało to miejsce przed nowelizacją –
w postaci kasacji.
Nie można jednak podzielić poglądu tego Sądu, że błędne nazwanie
wniesionego środka kasacją, zamiast skargą kasacyjną, i to w sytuacji, w której
oczywistą intencją skarżącej było wniesienie skargi kasacyjnej, stanowi
wystarczającą podstawę do jego odrzucenia z powodu niedopuszczalności.
Nie można bowiem przyjmować, że skarżąca wniosła niedopuszczalny
w rozumieniu art. 3986
§ 2 k.p.c. środek zaskarżenia, tylko dlatego, że błędnie
nazwała go kasacją. Profesjonalny pełnomocnik składając środek zaskarżenia
powinien, oczywiście, prześledzić zmiany, jakie nastąpiły w stanie prawnym,
i wskazać poprawną nazwę wnoszonego środka. Ze względu na dużą
częstotliwość zmian może się jednak zdarzyć czasami pomyłka, która nie powinna
a limine dyskwalifikować wniesionego środka, jeżeli – poza tym – czyni on zadość
przepisanym wymaganiom. Mylne oznaczenie pisma bowiem nie stanowi
przeszkody do nadania mu właściwego biegu. Poza tym pogląd Sądu Okręgowego
razi nadmiernym formalizmem.
Skarżąca wniosła od postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 20 czerwca
2006 r. „kasację”, w której powołała się na nie obowiązujący już i nie mający
w sprawie zastosowania przepis art. 3933
§ 1 pkt 3 k.p.c. Uchybienia te jednak nie
przesądzają o tym, że wniesiony nadzwyczajny środek odwoławczy, choć błędnie
nazwany kasacją, nie czyni zadość wymaganiom przewidzianym w art. 3984
§ 1
k.p.c. dla skargi kasacyjnej.
Jak wskazał już Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 15 grudnia 2005 r.,
I PZ 23/05, błędne nazwanie środka zaskarżenia kasacją, która spełnia wymagania
określone w art. 3984
k.p.c., nie uzasadnia jej odrzucenia przez sąd drugiej instancji
(art. 3986
§ 2 k.p.c.), jeżeli oczywistą intencją skarżącego jest wniesienie skargi
kasacyjnej (zob. OCNP 2006, nr 21-22, poz. 331).
4
Z powyższych względów Sąd Najwyższy, podzielając stanowisko wyrażone
w powołanym orzeczeniu, na podstawie art. 39815
§ 1 zdanie pierwsze w związku
z art. 3941
§ 3 k.p.c. uchylił zaskarżone postanowienie.
POSTANOWIENIE
Dnia 11 maja 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Barbara Myszka (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marian Kocon
SSN Elżbieta Skowrońska-Bocian
w sprawie z wniosku A.K.
przy uczestnictwie S.G.
o stwierdzenie nabycia spadku,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 11 maja 2007 r.,
zażalenia wnioskodawczyni
na postanowienie Sądu Okręgowego w R.
z dnia 27 listopada 2006 r., sygn. akt [...],
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 27 listopada 2006 r. Sąd Okręgowy w R. odrzucił
„środek odwoławczy” wniesiony przez wnioskodawczynię od postanowienia tego
Sądu z dnia 20 czerwca 2006 r., zmieniającego postanowienie Sądu Rejonowego w
Ł., wydane w sprawie o stwierdzenie nabycia spadku, stwierdzając, że
wnioskodawczyni, którą reprezentował profesjonalny pełnomocnik, nazwała złożony
środek odwoławczy kasacją, a środek taki już nie funkcjonuje. Ustawą z dnia 22
grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy –
Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 13, poz. 98), z dniem 6 lutego
2005 r., uchylono bowiem przepisy o kasacji, w tytule VI księgi pierwszej części
pierwszej kodeksu postępowania cywilnego dodano dział Va o skardze kasacyjnej i
dotychczasowy środek w postaci kasacji zastąpiono skargą kasacyjną. Zgodnie z
art. 3 tej ustawy, do złożenia i rozpoznania kasacji od orzeczenia wydanego przed
dniem jej wejścia w życie stosuje się przepisy dotychczasowe. Nie ulega zatem
wątpliwości, że do zaskarżenia postanowienia sądu drugiej instancji w niniejszej
sprawie zastosowanie mają już przepisy kodeksu postępowania cywilnego w
brzmieniu nadanym im powołaną ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. Skoro zaś
środek odwoławczy w postaci kasacji nie ma w sprawie zastosowania, należało
uznać go za niedopuszczalny i jako taki odrzucić, niezależnie od dalszej jego treści
(art. 3986
§ 2 k.p.c.).
W zażaleniu na to postanowienie wnioskodawczyni zarzuciła Sądowi
Okręgowemu naruszenie art. 3984
§ 1 w związku z art. 3986
§ 2 k.p.c. przez
przyjęcie, że błędne nazwanie wniesionego środka kasacją zamiast skargą
kasacyjną może być podstawą do jego odrzucenia. W konkluzji żaląca wniosła
o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Sąd Okręgowy niewątpliwie trafnie zauważył, że zgodnie z art. 3 i 6 ustawy z
dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz
ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych, do zaskarżenia postanowienia
z dnia 20 czerwca 2006 r. należy stosować przepisy kodeksu postępowania
3
cywilnego w brzmieniu nadanym im powołaną ustawą. Oznacza to, że
wnioskodawczyni przysługiwał nadzwyczajny środek odwoławczy w postaci skargi
kasacyjnej (art. 5191
§ 1 k.p.c.), nie zaś – jak miało to miejsce przed nowelizacją –
w postaci kasacji.
Nie można jednak podzielić poglądu tego Sądu, że błędne nazwanie
wniesionego środka kasacją, zamiast skargą kasacyjną, i to w sytuacji, w której
oczywistą intencją skarżącej było wniesienie skargi kasacyjnej, stanowi
wystarczającą podstawę do jego odrzucenia z powodu niedopuszczalności.
Nie można bowiem przyjmować, że skarżąca wniosła niedopuszczalny
w rozumieniu art. 3986
§ 2 k.p.c. środek zaskarżenia, tylko dlatego, że błędnie
nazwała go kasacją. Profesjonalny pełnomocnik składając środek zaskarżenia
powinien, oczywiście, prześledzić zmiany, jakie nastąpiły w stanie prawnym,
i wskazać poprawną nazwę wnoszonego środka. Ze względu na dużą
częstotliwość zmian może się jednak zdarzyć czasami pomyłka, która nie powinna
a limine dyskwalifikować wniesionego środka, jeżeli – poza tym – czyni on zadość
przepisanym wymaganiom. Mylne oznaczenie pisma bowiem nie stanowi
przeszkody do nadania mu właściwego biegu. Poza tym pogląd Sądu Okręgowego
razi nadmiernym formalizmem.
Skarżąca wniosła od postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 20 czerwca
2006 r. „kasację”, w której powołała się na nie obowiązujący już i nie mający
w sprawie zastosowania przepis art. 3933
§ 1 pkt 3 k.p.c. Uchybienia te jednak nie
przesądzają o tym, że wniesiony nadzwyczajny środek odwoławczy, choć błędnie
nazwany kasacją, nie czyni zadość wymaganiom przewidzianym w art. 3984
§ 1
k.p.c. dla skargi kasacyjnej.
Jak wskazał już Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 15 grudnia 2005 r.,
I PZ 23/05, błędne nazwanie środka zaskarżenia kasacją, która spełnia wymagania
określone w art. 3984
k.p.c., nie uzasadnia jej odrzucenia przez sąd drugiej instancji
(art. 3986
§ 2 k.p.c.), jeżeli oczywistą intencją skarżącego jest wniesienie skargi
kasacyjnej (zob. OCNP 2006, nr 21-22, poz. 331).
4
Z powyższych względów Sąd Najwyższy, podzielając stanowisko wyrażone
w powołanym orzeczeniu, na podstawie art. 39815
§ 1 zdanie pierwsze w związku
z art. 3941
§ 3 k.p.c. uchylił zaskarżone postanowienie.