Pełny tekst orzeczenia

WYROK Z DNIA 10 MAJA 2007 R.
SNO 26/07
Przewodniczący: sędzia SN Józef Szewczyk.
Sędziowie SN: Helena Ciepła, Roman Kuczyński (sprawozdawca).
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y z udziałem Zastępcy
Rzecznika Dyscyplinarnego – sędziego Sądu Okręgowego i sędziego Wyższego Sądu
Odwoławczego  przedstawiciela Krajowej Rady Sądownictwa po rozpoznaniu w
dniu 10 maja 2007 r. sprawy sędziego Sądu Rejonowego w związku z odwołaniami
Ministra Sprawiedliwości i Krajowej Rady Sądownictwa na niekorzyść od wyroku
Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 18 grudnia 2006 r., sygn. akt (...)
1. z m i e n i ł zaskarżony w y r o k w pkt III i IV w t e n s p o s ó b , ż e w
miejsce orzeczonych kar upomnienia, na podstawie art. 109 § 1 pkt 4 Prawa o
ustroju sądów powszechnych, w y m i e r z y ł k a r ę p r z e n i e s i e n i a n a
i n n e m i e j s c e s ł u ż b o w e w o k r ę g u S ą d u A p e l a c y j n e g o ;
2. kosztami postępowania odwoławczego obciążył Skarb Państwa.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny wyrokiem z dnia 18 grudnia 2006 r. uznał
obwinionego – sędziego Sądu Rejonowego za winnego zarzucanych mu przewinień
dyscyplinarnych:
I. z art. 90 w związku z art. 107 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o
ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) polegającego na tym,
że w okresie od dnia 21 maja 2003 r. do dnia 8 września 2003 r. zaniechał
zawiadomienia Prezesa Sądu Okręgowego o postępowaniu egzekucyjnym w sprawie
PKO BP S.A. I Oddział w B. przeciwko Ewie M. i Julicie M., sygn. akt I CO 4833/02
i II KM 563/02, w którym wystąpił w charakterze uczestnika licytacji i nabył
nieruchomość – i na podstawie art. 108 § 2 Prawa o u.s.p. umorzył postępowanie w
zakresie wymierzenia kary dyscyplinarnej za ten czyn;
II. z art. 107 § 1 Prawa o u.s.p. polegającego na tym, że w okresie od dnia 21
maja 2003 r. do dnia 8 września 2003 r. uchybił godności sprawowanego urzędu w ten
sposób, że dnia 21 maja 2003 r. wziął udział w nadzorowanej przez sędziego X. Y.
licytacji prowadzonej w Sądzie Rejonowym – I Wydziale Cywilnym, w którym
orzekał jako sędzia i tą drogą w dniu 8 września 2003 r. nabył prawo własności
nieruchomości lokalu mieszkalnego, z którego egzekucję prowadził komornik tego
2
Sądu w sprawie II KM 563/02 – i na podstawie art. 108 § 2 Prawa o u.s.p. umorzył
postępowanie w zakresie wymierzenia kary dyscyplinarnej za ten czyn;
III. z art. 90 w związku z art. 107 § 1 Prawa o u.s.p. polegającego na tym, że w
dniu 15 kwietnia 2005 r. zaniechał zawiadomienia Prezesa Sądu Okręgowego o
postępowaniu egzekucyjnym, w sprawie z wniosku Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
– Oddział w B. przeciwko Halinie B. i Czesławowi B. (sygn. akt I Co 683/97 i I KM
59/97), w którym jako pełnomocnik licytantów X. Y. i Aleksandry Z. Y. wziął udział
w licytacji prowadzonej w Sądzie Rejonowym – I Wydziale Cywilnym, w którym
orzekał jako sędzia, a egzekucję prowadził komornik tego Sądu w sprawie I KM 59/97
i za to, na podstawie art. 109 § 1 pkt 1 u.s.p. wymierzył mu karę dyscyplinarną
upomnienia;
IV. z art. 107 § 1 Prawa o u.s.p. polegającego na tym, że w dniu 15 kwietnia 2005
r. uchybił godności sprawowanego urzędu w ten sposób, że jako pełnomocnik
licytantów X. Y. i Aleksandry Z. Y. wziął udział w licytacji prowadzonej w Sądzie
Rejonowym – I Wydziale Cywilnym, w którym orzekał jako sędzia, a egzekucję
prowadził komornik tego Sądu w sprawie I KM 59/97 i za to, na podstawie art. 109 §
1 pkt 1 u.s.p. wymierzył mu karę dyscyplinarną upomnienia.
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny ustalił, że obwiniony został zatrudniony w
Sądzie Rejonowym na stanowisku asesora sądowego od dnia 20 października 1998 r.,
a od dnia 16 stycznia 2001 r. powołany został na stanowisko sędziego Sądu
Rejonowego i od dnia 1 sierpnia 2006 r. orzekał w I Wydziale Cywilnym tego Sądu.
Dnia 4 sierpnia 2006 r. obwiniony sędzia Sądu Rejonowego zrzekł się stanowiska
sędziego, zaś dnia 27 września 2006 r. cofnął to zrzeczenie. Według ustaleń Sądu
Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego w Sądzie Rejonowym prowadzone było przez
komornika tego Sądu, od lipca 2002 r., postępowanie egzekucyjne (sygn. akt II KM
563/02) z wniosku PKO BP S.A. I Oddział w B. przeciwko Ewie M. i Julicie M.
odnośnie do nieruchomości (lokalu mieszkalnego) położonej w B. przy ul. 11
Listopada 8 m. 33, a stanowiącej własność dłużników. Dnia 21 maja 2003 r. pod
nadzorem orzekającego wówczas w Sądzie Rejonowym sędziego X. Y. odbyła się
licytacja tej nieruchomości, przy czym do licytacji przystąpił orzekający w tym samym
Wydziale Sądu obwiniony sędzia Sądu Rejonowego, który zaoferował cenę
wywoławczą w wysokości 38 625 zł i wygrał przetarg, a postanowieniem Sądu
Rejonowego z dnia 21 maja 2003 r. (I Co 4833/02) udzielono przybicia prawa
własności na rzecz obwinionego, na rzecz którego też postanowieniem Sądu
Rejonowego z dnia 1 września 2003 r. przysądzono prawo własności.
Ponadto ustalono, że komornik Sądu Rejonowego prowadził egzekucję w
sprawie I KM 59/97 z wniosku ZUS Oddział w B. przeciwko Halinie B. i Czesławowi
B., skierowanej do nieruchomości zabudowanej o pow. 268 m2
położonej w B. przy ul.
Krakowskiej 15, oszacowanej na dzień 2 grudnia 1998 r. na 352 000 zł wartości
3
rynkowej; postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 9 września 1999 r., sygn. akt I Co
683/97, postępowanie w sprawie umorzono wobec nie dojścia do sprzedaży
nieruchomości na drugiej licytacji i postępowanie egzekucyjne zostało zawieszone. Po
jego podjęciu nieruchomość została ponownie opisana i oszacowana na dzień 17
kwietnia 2004 r. na kwotę 157 000 zł.
Skargę dłużników na czynności komornika rozpatrywał sędzia Sądu Rejonowego
X. Y., który postanowieniem Sądu z dnia 30 czerwca 2004 r. (sygn. akt I Co 3992/04)
skargę tę odrzucił. Stosunek służbowy sędziego X. Y. uległ rozwiązaniu z dniem 16
sierpnia 2004 r. W dniu 15 kwietnia 2005 r. odbyła się licytacja wyżej wymienionej
nieruchomości, w której, jako pełnomocnik licytantów X. Y. i Aleksandry Z. Y.
uczestniczył obwiniony sędzia Sądu Rejonowego.
W toku postępowania wyjaśniającego obwiniony nie przyznał się do popełnienia
zarzucanych mu przewinień dyscyplinarnych i wyjaśnił, że nabył na własność
nieruchomość na licytacji prowadzonej przez komornika, ponieważ od wielu lat
wynajmował mieszkanie i uznał, że czas zmienić tę sytuację, natomiast uczestnicząc w
licytacji w charakterze pełnomocnika licytantów małżonków Y. chciał wyświadczyć
koleżeńską przysługę koledze, z którym w przeszłości orzekał w tym samym wydziale
Sądu Rejonowego. Obwiniony przyznał także, że w trybie art. 90 Prawa o u.s.p. nie
zawiadomił Prezesa Sądu Okręgowego o sprawach sądowych, w których wystąpił jako
uczestnik postępowania.
Na rozprawie dyscyplinarnej obwiniony sędzia Sądu Rejonowego zgłosił
wniosek o dobrowolne poddanie się karze w trybie art. 387 § 1 k.p.k., przyznał się do
popełnienia zarzucanych mu przewinień i wniósł o wymierzenie mu kary nagany.
Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego wyraził zgodę na orzeczenie wnioskowanej kary
z tym, iż odnośnie kar za czyny opisane w pkt. I i II upłynął 3-letni okres do
wymierzenia kary, wobec czego wniósł o uznanie obwinionego za winnego ich
popełnienia i umorzenie wymierzenia kary w tym zakresie, natomiast za czyny opisane
w pkt. III i IV wniósł o wymierzenie kary nagany.
Obwiniony wyjaśnił, że uczestnicząc w licytacjach jako nabywca nie był
świadomy konieczności zawiadomienia o tym Prezesa Sądu Okręgowego w trybie art.
90 Prawa o u.s.p., gdyż mieszkanie kupował dla siebie i w nim zamieszkał, w licytacji
brały udział jeszcze trzy inne osoby, a występując jako pełnomocnik licytantów Y. nie
uważał siebie za stronę lub uczestnika postępowania, tym bardziej, że w tej licytacji
brało udział wielu licytantów, którzy zaoferowali wyższe kwoty.
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny doszedł do przekonania, że nabycie przez
sędziego Sądu Rejonowego na własność nieruchomości na licytacji prowadzonej przez
komornika Sądu, w którym orzeka – gdy licytację nadzorował sędzia X. Y., a
następnie uczestnictwo sędziego Sądu Rejonowego w licytacji jako pełnomocnika X.
Y. i jego żony Z. Y. oraz niepowiadomienie o uczestnictwie w tych sprawach
4
sądowych Prezesa Sądu Okręgowego wyczerpuje znamiona przewinień
dyscyplinarnych określonych w art. 90 i art. 107 § 1 Prawa o u.s.p., a wyniki
postępowania dowodowego uzasadniają przyjęcie, że obwiniony sędzia dopuścił się
zarzucanych mu przewinień dyscyplinarnych.
Odnośnie do zarzutu niepowiadomienia Prezesa Sądu Okręgowego o
uczestnictwie w licytacji i nabyciu nieruchomości oraz wzięcia udziału w tej
nadzorowanej przez sędziego X. Y. licytacji (zarzut I i II) Sąd Dyscyplinarny, uznał je
za przewinienia dyscyplinarne, orzekł o ich popełnieniu i na podstawie art. 108 § 2
Prawa o u.s.p. umorzył postępowanie w zakresie wymierzenia kary dyscyplinarnej,
natomiast odnośnie zaniechania zawiadomienia Prezesa Sądu Okręgowego o przyjęciu
pełnomocnictwa od licytantów X. Y. oraz Z. Y. i uczestnictwie w licytacji na ich rzecz
(zarzut III i IV) Sąd Dyscyplinarny wymierzył obwinionemu karę upomnienia, uznając
ją za adekwatną do popełnionych przewinień służbowych przy uwzględnieniu
zrozumienia przez obwinionego naganności swego postępowania i wyrażenia skruchy
przed Sądem. Zdaniem Sądu Dyscyplinarnego kara nagany (którą proponował
obwiniony i którą zaakceptował Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego) byłaby zbyt
surowa w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości tych czynów, wyrażonej
skruchy i stosunkowo krótkiego okresu pełnienia przez sędziego urzędu.
Powyższy wyrok zaskarżył na niekorzyść obwinionego Minister
Sprawiedliwości, a także Krajowa Rada Sądownictwa. Minister Sprawiedliwości
zarzucił obrazę prawa materialnego – art. 109 § 1, 3 i 4 in fine Prawa o u.s.p. oraz
rażącą niewspółmierność kar dyscyplinarnych upomnienia w stosunku do
przypisanych obwinionemu w pkt III i IV przewinień dyscyplinarnych i wniósł o
zmianę zaskarżonego wyroku oraz wymierzenie obwinionemu kary dyscyplinarnej
przeniesienia na inne miejsce służbowe (art. 109 § 1 pkt 4 Prawa o u.s.p.).
Krajowa Rada Sądownictwa zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi błąd w
ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na
niesłusznym uznaniu, że przypisane obwinionemu przewinienia dyscyplinarne cechuje
niski stopień społecznej szkodliwości, oraz rażącą niewspółmierność wymierzonej
obwinionemu kary dyscyplinarnej w stosunku do przypisanych przewinień, nie
odzwierciedlającej w istocie ani stopnia winy, ani też stopnia ich społecznej
szkodliwości, nie spełniającej w związku z tym celów, jaki ma osiągnąć, i wniosła o
zmianę zaskarżonego wyroku przez orzeczenie wobec obwinionego kary
dyscyplinarnej przeniesienia na inne miejsce służbowe.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny rozważył, co następuje:
Obydwa odwołania należy uznać za uzasadnione. W okresie dopuszczenia się
przez obwinionego zarzucanych mu czynów obowiązywał już Zbiór Zasad Etyki
Zawodowej Sędziów (załącznik do uchwały Nr 16/2003 Krajowej Rady Sądownictwa
5
z dnia 19 lutego 2003 r.). Zgodnie z § 3 Zbioru sędziemu nie wolno wykorzystać
swego statusu i prestiżu sprawowanego urzędu w celu wspierania interesu własnego
lub innych osób, zaś według § 5 pkt 2 sędzia powinien unikać zachowań, które
mogłyby przynieść ujmę godności sędziego lub osłabić zaufanie do jego
bezstronności, nawet jeśli nie zostały wyodrębnione w Zbiorze. Jednocześnie, jak to
stwierdził Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny w wyroku z dnia 23 lutego 2006 r.
(SNO 2/06) naruszenie przez sędziego przepisów Zbioru Etyki Zawodowej Sędziów,
może być kwalifikowane jako przewinienie dyscyplinarne w rozumieniu art. 107 § 1
Prawa o ustroju sądów powszechnych. Nakaz postępowania przez sędziego w sposób
zgodny z zasadami etyki zawodu, a co za tym idzie możliwość przypisania sędziemu
zachowania z nimi sprzecznego, naruszającego godność zawodu, jest niezależny też od
tego, czy te zasady zostały skatalogowane i ujęte w postaci zbioru, bądź też, jeżeli
zostały w takiej postaci ujęte – od ich wykładni dokonanej przez Krajową Radę
Sądownictwa. „Nabycie przez sędziego na licytacji nieruchomości może stanowić
naruszenie zakazu podejmowania przez sędziego działań finansowych, które mogą być
odebrane jako wykorzystywanie jego pozycji zawodowej” (por. wyrok Sądu
Najwyższego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 13 października 2005 r., SNO 47/05).
Sąd Najwyższy-Sąd Dyscyplinarny zgadza się z oceną obydwu skarżących, że
postępowanie obwinionego mogło zostać odebrane przez osoby współpracujące lub
uczestników licytacji jako wykorzystanie tego faktu dla ochrony interesów osób
związanych z obwinionym sędzią i rodzić wątpliwości co do jego bezstronności. Takie
postępowanie może wywierać niekorzystny wpływ na innych pracowników resortu
sprawiedliwości i obniżać autorytet sędziego także poza środowiskiem pracy i w opinii
publicznej, sprawiając wrażenie, że piastowanie stanowiska sędziego stwarza niczym
nieusprawiedliwione przywileje, podrywające zaufanie do zasady równości wszystkich
obywateli wobec prawa. Stąd też w ocenie Sądu Najwyższego – Sądu
Dyscyplinarnego pożądanego celu nie osiągnęłaby ani kara upomnienia, ani kara
nagany wymierzona obwinionemu, bowiem kary te, poza uświadomieniem naganności
postępowania i podwyższeniem krytycznej samooceny w omawianym przypadku nie
przecinają powiązań, które legły u podstaw popełnionych przewinień.
Stąd też, zdaniem Sądu Najwyższego – Sądu Dyscyplinarnego, w
przedmiotowym stanie faktycznym, karą właściwą dla obwinionego jest kara
przeniesienia na inne miejsce służbowe.
Z powyższych motywów należało, na podstawie art. 109 § 1 pkt 4 Prawa o u.s.p.,
orzec jak w sentencji wyroku.