Pełny tekst orzeczenia

Uchwała z dnia 5 grudnia 2007 r.
II PZP 6/07
Przewodniczący SSN Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Jolanta Strusińska-
Żukowska, Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 grudnia 2007 r. sprawy
z powództwa Janusza W. przeciwko P. SA Oddział Budownictwa Energetycznego O.
w B. o zapłatę, na skutek zagadnienia prawnego przekazanego postanowieniem
Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Opolu z dnia 6 wrześ-
nia 2007 r. [...]
„Czy w sprawie z zakresu prawa pracy, w której wartość przedmiotu sporu
przewyższała 50.000 zł, od apelacji zaskarżającej częściowo wyrok sądu pierwszej
instancji, i w której wartość przedmiotu zaskarżenia nie przewyższa kwoty 50.000 zł,
należy uiścić opłatę stosunkową, czy podstawową ?”
p o d j ą ł uchwałę:
W sprawie z zakresu prawa pracy z powództwa pracownika, w której war-
tość przedmiotu sporu przewyższa kwotę 50.000 zł, od apelacji powoda, w
przypadku gdy wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa od tej kwoty, pobie-
ra się opłatę stosunkową obliczoną od wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 35
ust.1 zdanie drugie ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w
sprawach cywilnych Dz.U. Nr 167, poz.1398 ze zm.).
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2007 r., Sąd Rejonowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Opolu oddalił powództwo Janusza W. przeciwko P. SA Oddział Bu-
downictwa Energetycznego O. w B. o zapłatę kwoty 66.593 zł. Wyrok ten został za-
skarżony „co do kwoty 50.000 zł” - sporządzoną przez zawodowego pełnomocnika -
apelacją, od której uiszczono opłatę w kwocie 30 zł.
2
Postanowieniem z dnia 20 czerwca 2007 r., Sąd Rejonowy odrzucił apelację
na podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c., wskazując, iż nie została ona prawidłowo opłacona.
W ocenie Sądu, w sprawie znajdował zastosowanie art. 35 ust. 1 zdanie drugie
ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, co ozna-
cza, że strony obowiązane były do uiszczania od wszystkich pism opłaty stosunko-
wej. Sprawa, w której opłaty uiszczane są na zasadach ogólnych, utrzymuje ten sta-
tus aż do jej zakończenia, niezależnie od tego, że wartość przedmiotu zaskarżenia
została oznaczona na kwotę niższą. Inna interpretacja prowadziłaby do nieuzasad-
nionego różnicowania sytuacji stron w zakresie ponoszenia opłat sądowych w zależ-
ności od stadium postępowania.
W zażaleniu na powyższe postanowienie powód zarzucił, że Sąd pierwszej
instancji wadliwie utożsamił wartość przedmiotu sporu z wartością przedmiotu za-
skarżenia. Tymczasem, skoro art.1302
§ 3 k.p.c. uzależnia wysokość opłaty od
wskazanej przez stronę wartości przedmiotu zaskarżenia, to prawidłowa wykładnia
tego przepisu winna prowadzić do wniosku, że wartość przedmiotu zaskarżenia w
niniejszej sprawie wynosi 50.000 zł, a nie 66.593 zł, a zatem na zasadzie art. 35
ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych opłata od apelacji winna wyno-
sić 30 zł.
Rozpoznając zażalenie, Sąd Okręgowy w Opolu uznał, że w sprawie wystę-
puje zagadnienie prawne budzące wątpliwości, a sprowadzające się do rozstrzygnię-
cia kwestii, „czy w sprawie z zakresu prawa pracy, w której wartość przedmiotu sporu
przewyższała 50.000 zł, od apelacji zaskarżającej częściowo wyrok sądu pierwszej
instancji i w której wartość przedmiotu zaskarżenia nie przewyższa kwoty 50.000 zł,
należy uiścić opłatę stosunkową czy podstawową”.
W ocenie Sądu Okręgowego, literalna wykładnia art. 35 ust. 1 zdanie drugie
ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, może
prowadzić do wniosku wyprowadzonego przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu za-
skarżonego postanowienia. Określając bowiem zakres spraw, w których pobiera się
od wszystkich podlegających opłacie pism opłatę stosunkową, ustawodawca wskazał
na sprawy, w których wartość przedmiotu sporu przewyższa kwotę 50.000 zł. Zarów-
no w powołanej ustawie (art. 13), jak i w Kodeksie postępowania cywilnego w wielu
przepisach (np. art. 19 i następne, art. 368 § 2) ustawodawca posługuje się pojęciami
„wartość przedmiotu sporu" i „wartość przedmiotu zaskarżenia" w sposób wskazujący
wyraźnie, że nie są to pojęcia tożsame. Upraszczając tę kwestię można przyjąć, iż z
3
wartością przedmiotu sporu mamy do czynienia w postępowaniu przed sądem pierw-
szej instancji, natomiast z wartością przedmiotu zaskarżenia w postępowaniu wywo-
łanym wniesieniem środka zaskarżenia. Można byłoby zatem uznać, że skoro w art.
35 ust.1 zdanie drugie ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ustawo-
dawca wskazał na określoną wartość przedmiotu sporu dla wyodrębnienia spraw, w
których pobiera się opłaty stosunkowe, to - jak przyjął to Sąd Rejonowy - dla ustale-
nia, jakiego rodzaju opłatę (podstawową czy stosunkową) należy w sprawie z zakre-
su prawa pracy pobrać od apelacji, jak również innych pism podlegających opłacie,
decydujące znaczenie ma wartość przedmiotu sporu ukształtowana przed sądem
pierwszej instancji, a nie wynikająca z apelacji wartość przedmiotu zaskarżenia. Ta
ostatnia ma jedynie wpływ na wysokość opłaty stosunkowej od apelacji, skoro art. 13
powołanej ustawy stanowi, że wynosi ona 5% wartości przedmiotu sporu lub przed-
miotu zaskarżenia.
Jednakże z drugiej strony, wartość przedmiotu zaskarżenia jest również w
istocie wartością przedmiotu sporu, z tym że przeniesionego na etap postępowania
wywołanego wniesieniem środka zaskarżenia. Można byłoby więc uznać, że ustawo-
dawca posługuje się tym pojęciem tylko dla podkreślenia tej cechy. W wypadku ape-
lacji wartość ta nie może zasadniczo być wyższa od wartości przedmiotu sporu
wskazanej w pozwie, jednak określa się ją przy odpowiednim zastosowaniu przepi-
sów odnoszących się do wartości przedmiotu sporu (art. 368 § 2 k.p.c.). Podana
przez apelującego lub ustalona przez sąd przy odpowiednim zastosowaniu art. 25
k.p.c. kwota stanowiąca wartość przedmiotu zaskarżenia wskazuje, o jaką kwotę lub
jakiej wartości prawo majątkowe toczy się spór na etapie postępowania apelacyjne-
go. Jeżeli wyrok sądu pierwszej instancji został zaskarżony tylko częściowo i wartość
przedmiotu zaskarżenia jest niższa od wynikającej z pozwu wartości przedmiotu
sporu, to w pozostałej części postępowanie zostaje prawomocnie zakończone i ta
niezaskarżona część nie jest już przedmiotem postępowania apelacyjnego. Tym sa-
mym odpowiadająca tej części wartość nie jest już wartością przedmiotu sporu.
Można byłoby wyprowadzić stąd wniosek, że skoro w apelacji wartość przedmiotu
zaskarżenia, a tym samym wartość spornego na tym etapie postępowania prawa, nie
przewyższa kwoty 50.000 zł, to opłata od apelacji winna zostać ustalona na podsta-
wie art. 35 ust.1 zdanie pierwsze ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywil-
nych i wynosić 30 zł. Sąd pierwszej instancji argumentował, że różnicowanie sytuacji
stron w zakresie ponoszenia opłat sądowych w zależności od stadium postępowania
4
byłoby nieuzasadnione. Tymczasem takie zróżnicowanie w niektórych sytuacjach
wynika z art. 35 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy. W sprawach z zakresu prawa pracy,
w których powodem jest pracodawca, żadna ze stron nie korzysta z ustawowego
zwolnienia od kosztów sądowych, a powód bez względu na wartość przedmiotu
sporu winien uiścić opłatę od pozwu (w sprawach o prawa majątkowe jest to zasad-
niczo opłata stosunkowa, o której mowa w art. 13 powołanej ustawy), o ile nie zosta-
nie z niej zwolniony przez sąd. Jednakże gdy wartość przedmiotu sporu nie przewyż-
sza kwoty 50.000 zł opłata od apelacji wynosi 30 zł i to dla wszystkich stron (zdanie
pierwsze tego przepisu). Również w sprawach z powództwa pracownika sytuacja
strony w zakresie kosztów sądowych może być zróżnicowana w zależności od sta-
dium postępowania, np. pracodawca przegrywający sprawę może zostać obciążony
w wyroku sądu pierwszej instancji opłatą stosunkową na podstawie art. 113 ust. 1
powołanej ustawy, natomiast od apelacji będzie zobowiązany uiścić opłatę podsta-
wową.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wątpliwości Sądu Okręgowego dotyczą interpretacji art. 35 ust. 1 ustawy z
dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (zwanej dalej
ustawą o kosztach sądowych) i odnoszą się do kryterium decydującego o rodzaju
opłaty pobieranej od apelacji w sprawach z zakresu prawa pracy (podstawowa lub
stosunkowa), przy czym sformułowane zagadnienie prawne wystąpiło w sprawie z
powództwa pracownika przeciwko pracodawcy. Przepis art. 35 ust. 1 ustawy o
kosztach sądowych stanowi, że „w sprawach z zakresu prawa pracy pobiera się
opłatę podstawową w kwocie 30 zł wyłącznie od apelacji, zażalenia, skargi kasacyj-
nej i skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Jed-
nakże w sprawach, w których wartość przedmiotu sporu przewyższa kwotę 50.000 zł,
pobiera się od wszystkich podlegających opłacie pism procesowych opłatę stosun-
kową”. W ocenie Sądu Okręgowego, w sprawie z zakresu prawa pracy z powództwa
pracownika, w której wartość przedmiotu zaskarżenia nie przekracza od 50.000 zł,
przy wartości przedmiotu sporu wyższej od tej kwoty, powołany przepis może być
rozumiany dwojako: 1) apelacja pracownika podlega opłacie stosunkowej obliczonej
od wartości przedmiotu zaskarżenia; 2) od apelacji pracownika pobiera się opłatę
5
podstawową, gdyż w takim przypadku wartość przedmiotu zaskarżenia jest w istocie
wartością przedmiotu sporu przeniesionego na etap postępowania odwoławczego.
Kwestia objęta przedstawionym do rozstrzygnięcia zagadnieniem prawnym
była już wielokrotnie przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego. Między innymi w
postanowieniach z dnia 21 września 2006 r., II PZ 34/06 (OSNP 2007 nr 19-20, poz.
282), z dnia 23 listopada 2006 r., II PZ 43/07, z dnia 23 listopada 2006 r., II PZ 45/06,
z dnia 11 grudnia 2006 r., I PK 197/06, z dnia 15 lutego 2007 r., I PK 283/06, z dnia 6
czerwca 2007 r., III PK 22/07 (wszystkie niepublikowane) wyrażony został pogląd, że
rodzaj opłaty sądowej w sprawach z zakresu prawa pracy (podstawowa, czy stosun-
kowa) jest uzależniony od wartości przedmiotu sporu przewyższającego kwotę
50.000 zł a nie od wartości przedmiotu zaskarżenia. W uchwale z dnia 11 września
2007 r., II PZP 5/07 (Biuletyn SN 2007 nr 9, str. 19), Sąd Najwyższy stwierdził, że w
sprawie z zakresu prawa pracy z powództwa pracownika, w której wartość przed-
miotu sporu przekracza 50.000 zł, od apelacji pozwanego pracodawcy, w przypadku
gdy wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa od tej kwoty, pobiera się opłatę sto-
sunkową obliczoną od wartości przedmiotu zaskarżenia. Orzecznictwo w zakresie
wyrażonej przez Sąd Okręgowy wątpliwości jest zatem utrwalone i jednolite. Mając
jednak na uwadze, że uchwała z dnia 11 września 2007 r., II PZP 5/07 zapadła po
dacie wydania postanowienia o przedstawieniu do rozstrzygnięcia zagadnienia
prawnego, a żadne z powołanych wyżej postanowień nie zostało jeszcze wówczas
opublikowane, Sąd Najwyższy uznał za uzasadnione udzielenie odpowiedzi na za-
dane pytanie.
Sformułowane przez Sąd Okręgowy zagadnienie jest jednolicie rozstrzygane
w orzecznictwie Sądu Najwyższego niezależnie od prezentowanej argumentacji. I
tak, w uzasadnieniu powołanego wyżej postanowienia z dnia 21 września 2006 r., II
PZ 34/06, Sąd Najwyższy zajął stanowisko, że z art. 35 ust. 1 ustawy o kosztach są-
dowych wynika, że opłacie sądowej podlega apelacja wniesiona w sprawie z zakresu
prawa pracy, natomiast rodzaj opłaty jest uzależniony od wartości przedmiotu sporu.
Treść zdania drugiego art. 35 ust. 1 ustawy jest wyraźna i wynika z niej wprost, że
rodzaj opłaty w sprawach z zakresu prawa pracy (podstawowa, czy stosunkowa) za-
leży od wartości przedmiotu sporu przewyższającego kwotę 50.000 zł, a nie od war-
tości przedmiotu zaskarżenia. Uzależnienie rodzaju opłaty od wartości przedmiotu
sporu (a nie od wartości przedmiotu zaskarżenia) wynika nie tylko z treści tego prze-
pisu, ale także z analizy systemowej. W art. 35 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych
6
wymienione są jako podlegające opłacie wyłącznie środki zaskarżenia. Ustawodaw-
ca w art. 13 ustawy wyraźnie przy tym rozróżnia przypadki pobierania opłaty stosow-
nie do wartości przedmiotu sporu lub wartości przedmiotu zaskarżenia. Jeżeli więc w
art. 35 ust. 1, który obejmuje tylko środki zaskarżenia, nie uzależnia rodzaju opłaty
od wartości przedmiotu zaskarżenia, to oznacza to, że jest ona zależna od wskaza-
nej w tym przepisie wartości przedmiotu sporu. Inaczej mówiąc, jeżeli wartość
przedmiotu sporu będącego przedmiotem wyroku sądu pierwszej instancji przekra-
cza 50.000 zł, to od apelacji należy uiścić opłatę stosunkową od wartości przedmiotu
zaskarżenia (art. 13 ustawy), choćby była ona niższa od 50.000 zł (tak również w
postanowieniach z dnia 23 listopada 2006 r., II PZ 43/06 oraz II PZ 45/06). W uza-
sadnieniu postanowienia z dnia 15 lutego 2007 r., I PK 283/06, Sąd Najwyższy
stwierdził, że wykładnia art. 35 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych prowadzi do
wniosku, iż jego zdanie drugie dotyczy spraw, w których wartość przedmiotu sporu a
nie wartość przedmiotu zaskarżenia, przewyższa kwotę 50.000 zł. Wartość przed-
miotu sporu i wartość przedmiotu zaskarżenia nie są pojęciami tożsamymi, co wynika
z art. 13 ustawy oraz z porównania art. 19 § 1 i art. 368 § 2 k.p.c. Oznacza to, że
obowiązek uiszczenia opłaty podstawowej w wysokości 30 zł od skargi kasacyjnej
występuje tylko w sprawie z zakresu prawa pracy, w której wartość przedmiotu sporu
nie przekracza 50.000 zł. Jeżeli wartość przedmiotu sporu jest wyższa niż 50.000 zł,
to wnoszący skargę kasacyjną jest zobowiązany uiścić opłatę sądową na ogólnych
zasadach wynikających z art. 13 ustawy o kosztach sądowych, także wówczas, gdy
wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa od tej kwoty (podobnie w postanowie-
niach z dnia 11 grudnia 2006 r., I PK 197/06 oraz z dnia 8 czerwca 2007 r., III PK
22/07). W uzasadnieniu uchwały z dnia 11 września 2007 r., II PZP 5/07, Sąd Naj-
wyższy wyraził pogląd, że zastrzeżenie zawarte w zdaniu drugim art. 35 ust. 1
ustawy o kosztach sądowych oznacza w zakresie opłat sądowych wyłączenie z ge-
neralnego zwolnienia od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, zawartego w art.
96 ust. 1 pkt 4 ustawy, pewnej kategorii spraw z powództwa pracownika. Użycie w
zdaniu drugim art. 35 ust. 1 sformułowania „w sprawach, w których wartość przed-
miotu sporu przewyższa kwotę 50.000 złotych, pobiera się od wszystkich podlegają-
cych opłacie pism opłatę stosunkową”, oznacza, że sprawy te w zakresie opłat są-
dowych są traktowane tak, jak wszystkie sprawy cywilne rozpoznawane na zasadach
ogólnych. Opłatę sądową pobiera się na zasadach określonych w art. 13 ustawy -
5% wartości przedmiotu sporu lub przedmiotu zaskarżenia. W sprawie z powództwa
7
pracownika, w której żądał on w pozwie kwoty wyższej niż 50.000 zł, zdanie pierwsze
przepisu art. 35 ust. 1 nie ma w ogóle zastosowania. Niezależnie od tego, która ze
stron zaskarży wyrok i w jakiej części, nie ma możliwości zastąpienia opłaty stosun-
kowej obliczanej na zasadach ogólnych opłatą podstawową określoną w zdaniu
pierwszym. Przepis art. 35 ust. 1 zdanie drugie ustawy o kosztach sądowych należy
rozumieć w ten sposób, że w sprawach wymienionych w tym przepisie od pozwu po-
biera się opłatę stosunkową obliczoną od wartości przedmiotu sporu (tak również w
uchwale z dnia 5 grudnia 2007 r., II PZP 7/07, niepublikowanej), a od apelacji pobie-
ra się opłatę stosunkową obliczoną od wartości przedmiotu zaskarżenia, także wów-
czas, gdy wartość ta jest niższa od kwoty 50.000 zł.
Sąd Najwyższy w składzie rozstrzygającym niniejsze zagadnienie prawne
przychyla się do argumentacji przedstawionej w uchwale z dnia 11 września 2007 r.,
II PZP 5/07. Należy podkreślić, że przepisy ustawy o kosztach sądowych mają cha-
rakter fiskalny i restrykcyjny i dlatego wymagają ścisłej wykładni, przy zastosowaniu
w pierwszym rzędzie reguł wykładni gramatycznej. Pierwszeństwo językowej metody
wykładni znajduje przede wszystkim uzasadnienie w zasadzie leżącej u podstaw
ustawy, jaką jest samoobliczanie opłat sądowych oraz we wprowadzonym na mocy
art. 1302
k.p.c. rygoryzmie skutków uiszczenia przez zawodowego pełnomocnika
niewłaściwie obliczonej opłaty sądowej (por. między innymi: uchwałę z dnia 9 stycz-
nia 2007 r., II PZP 5/06, OSNP 2007 nr 11-12, poz. 152; uchwałę z dnia 27 marca
2007 r., II PZP 1/07, OSNP 2007 nr 19-20, poz. 270; postanowienie z dnia 23 listo-
pada 2006 r., II PZ 45/06, niepublikowane).
Zawarty w odnoszącym się do wysokości opłat w procesie dziale 3 tytułu II
ustawy o kosztach sądowych art. 35 ust. 1 określa rodzaj i wysokość opłat pobiera-
nych od wskazanych w tym przepisie pism w sprawach z zakresu prawa pracy. Jed-
nocześnie zawiera on odstępstwo od ustanowionej w art. 96 ust. 1 pkt 4 zasady
braku obowiązku uiszczania przez pracownika kosztów sądowych w sprawach przez
niego inicjowanych. W zdaniu pierwszym art. 35 ust. 1 ustanowiona została reguła,
że w sprawach z zakresu prawa pracy opłatę podstawową w kwocie 30 zł pobiera się
wyłącznie od czterech wymienionych w nim środków odwoławczych i środków za-
skarżenia (apelacji, zażalenia, skargi kasacyjnej, skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia), niezależnie od tego, czy z powództwem wy-
stępuje pracownik, czy pracodawca i która strona wnosi ten środek (por. powołane
wyżej uchwały z dnia 9 stycznia 2007 r., II PZP 5/06 oraz z dnia 27 marca 2007 r., II
8
PZP 1/07 i przytoczone tam orzecznictwo). Zdanie drugie art. 35 ust. 1, rozpoczyna-
jące się od słowa „jednakże”, wskazuje na odstępstwo od reguły wyrażonej w zdaniu
pierwszym, odnoszące się do spraw, w których wartość przedmiotu sporu przewyż-
sza kwotę 50.000 zł. W takich sprawach pobiera się opłatę stosunkową i to od
wszystkich pism procesowych podlegających opłacie (stosunkowej). Oznacza to, że
posługując się kryterium wartości przedmiotu sporu, spośród spraw z zakresu prawa
pracy ustawodawca wyodrębnił sprawy o prawa majątkowe, w których wartość ta
przewyższa kwotę 50.000 zł i poddał je ogólnym zasadom pobierania opłat sądo-
wych. Posłużenie się w zdaniu drugim art. 35 ust. 1 pojęciem wartości przedmiotu
sporu nie jest przypadkowe, nie zostało zastosowane zamiennie z pojęciem wartości
przedmiotu zaskarżenia (oba pojęcia nie są przecież tożsame, co wynika chociażby z
treści art. 13 ustawy o kosztach sądowych i porównania art. 19 § 1 i art. 368 § 2
k.p.c.), nie odnosi się również - jak wywodzi Sąd Okręgowy - do wartości przedmiotu
sporu przeniesionego na inny etap postępowania (apelacyjnego, kasacyjnego).
Wartość przedmiotu sporu w sprawach z zakresu prawa pracy pełni rolę kryterium
wyodrębniającego spośród nich tę kategorię spraw, w których pobierane są opłaty
stosunkowe. Skoro tak, to zdanie pierwsze art. 35 ust. 1 nie znajduje do tych spraw
zastosowania. Gdyby zdanie drugie art. 35 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych odno-
siło się wyłącznie do czterech środków odwoławczych i środków zaskarżenia, o któ-
rych stanowi zdanie pierwsze tego przepisu (a nie do pism podlegających opłacie
stosunkowej w rozumieniu art. 3 w związku z art. 13 ustawy), wówczas ustawodawca
nie posłużyłby się podkreśleniem, że opłatę stosunkową pobiera się od „wszystkich”
pism procesowych podlegających opłacie lub odniósłby obowiązek uiszczenia opłaty
stosunkowej wyraźnie do pism określonych w zdaniu pierwszym, chociażby poprzez
użycie sformułowania „wymienione pisma podlegające opłacie”, jak uczynił to w art.
35 ust. 2 ustawy.
Opłatę stosunkową reguluje art. 13 ustawy o kosztach sądowych, zgodnie z
którym tego rodzaju opłatę pobiera się w sprawie o prawa majątkowe, przy czym wy-
nosi ona 5% wartości przedmiotu sporu lub przedmiotu zaskarżenia. Wartość przed-
miotu sporu obliczana jest stosownie do reguł określonych w art. 19 i następne k.p.c.
W sprawach z zakresu prawa pracy decyduje ona o rodzaju i wysokości ponoszo-
nych przez strony opłat od wskazanych w art. 35 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych
pism procesowych, w tym o rodzaju i wysokości opłaty od apelacji (podstawowa wy-
nosząca 30 zł lub stosunkowa wynosząca 5% wartości przedmiotu zaskarżenia).
9
Oznacza to, że w przypadku, gdy sąd pierwszej instancji orzekał w sprawie, w której
wartość przedmiotu sporu przewyższała kwotę 50.000 zł, od apelacji pracownika lub
pracodawcy pobiera się opłatę stosunkową obliczoną od wartości przedmiotu za-
skarżenia (art. 13 w związku z art. 18 ust. 2 ustawy o kosztach w sprawach cywil-
nych), także wówczas, gdy wskutek częściowego zaskarżenia wyroku wartość
przedmiotu zaskarżenia jest niższa od tej kwoty.
Z powyższych względów podjęto uchwałę jak na wstępie.
========================================