II CNP 37/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-03-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 37/08
POSTANOWIENIE
Dnia 28 maja 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Hubert Wrzeszcz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 28 maja 2008 r.
skargi Kopalń (…) Spółki Akcyjnej z siedzibą w B.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 26 października 2006 r., sygn. akt X Ga (…)
wydanego w sprawie z powództwa T.(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z
siedzibą w P.
przeciwko Kopalniom (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w B.
o zapłatę,
odrzuca skargę i zasądza od Kopalń (…) Spółki Akcyjnej w B. na rzecz T.(...)
Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. 317 (trzysta siedemnaście) zł
kosztów postępowania.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z dnia 26 października 2006 r. oddalił apelację
pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w P. z dnia 9 sierpnia 2006 r.
uwzględniającego powództwo w sprawie wszczętej przez T.(…) sp. z o.o. w P.
przeciwko Kopalniom (…) SA w B. o zapłatę.
Od tego wyroku pełnomocnik pozwanego wniósł skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
ustanowiona ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks
2
postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z
2005 r. Nr 13, poz. 98) jest – podobnie jak skarga kasacyjna – środkiem prawnym
sformalizowanym. Wysokie wymagania formalne stawiane skardze są związane nie
tylko z jej specjalną, nadzwyczajną funkcją w systemie prawa, ale wynikają także z
potrzeby spełnienia wysokich oczekiwań profesjonalnych.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać – obok uprawdopodobnienia wyrządzenia
szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy, wskazania
przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne i wniosku o
stwierdzenia niezgodności orzeczenia z prawem – także oznaczenie orzeczenia, od
którego została wniesiona, przytoczenie jej podstaw i ich uzasadnienia oraz wykazanie,
że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i
nie jest możliwe.
Wymienione wymagania skargi mają charakter konstrukcyjny i powinny być
spełnione kumulatywnie. To oznacza, że skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
jest dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania
braków i podlega odrzucenie bez wzywania do ich usunięcia. Każde z tych wymagań
przewidzianych w art. 4245
§ 1 k.p.c. – na co Sąd Najwyższy wielokrotnie zwracał
uwagę – ma charakter samoistny, powinno być zatem spełnione niezależnie od innych
wymagań (por. postanowienia Sąd Najwyższego: z dnia 20 lipca 2005 r., IV CMP 1/05 i
z dnia 18 stycznia III CNP 21/05 niepubl.).
W literaturze i orzecznictwie przyjmuje się, że obciążający skarżącego obowiązek
wykazania, iż wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych
nie było i nie jest możliwe oznacza przeprowadzenie prawniczej analizy przepisów
dotyczących środków prawnych, których zastosowanie jest niedopuszczalne lub które z
innych przyczyn nie mogły odnieść skutku. Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżący
musi „wykazać” (a więc nie „wskazać”, „przytoczyć” czy „uwiarygodnić”), że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe. Podkreśla się, że nie chodzi tylko o skargę kasacyjną czy skargę o wznowienie
postępowania, ale także o inne środki prawne pozwalające na zmianę lub uchylenie
orzeczenia, ewentualnie służące pozbawieniu lub ograniczeniu wykonalności
(por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 27 stycznia 2006 r., III CZP 23/05,
OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140, z dnia 21 grudnia 2006 r., III CZP 57/06 niepubl.).
3
Tymczasem pozwana poprzestała na stwierdzeniu, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe, ponieważ ze
względu na niską wartość przedmiotu zaskarżenia w sprawie nie przysługuje skarga
kasacyjna i nie ma podstaw do wniesienia skargi o wznowienie postępowania.
Okoliczności powołane przez skarżącą nie mogą zatem być uznane za spełniające
wymaganie przewidziane w art. 4241
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Przytoczenie podstaw skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia i ich uzasadnienia polega nie tylko na ogólnym wytknięciu
naruszeń prawa materialnego lub przepisów postępowania i wskazaniu przepisów, które
zostały naruszone (z podaniem numeru artykułu, paragrafu lub ustępu), ale także na
wyjaśnieniu, na czym to naruszenie polegało. Należy też pamiętać, że w wypadku
omawianej skargi wytykane w ramach podstaw naruszenia prawa muszą stanowić
przyczynę niezgodności z prawem zaskarżonego orzeczenia. Nie wystarczy więc
przytoczenie samych naruszeń; konieczne jest również wykazanie normalnego związku
przyczynowego między mini a niezgodnością orzeczenia z prawem (por. postanowienie
Sąd Najwyższego z dnia 29 listopada 2006 r., II CNP 65/06, niepubl.).
Skarga pozwanego – w zakresie przytoczenia podstaw i ich uzasadnienia – nie
odpowiada przedstawionym wymaganiom. Przewidziane w art. 4245
§ 1 pkt 2
wymaganie zostało ograniczone w skardze do wskazania naruszonych przepisów
prawa. Przytoczenie podstawy skargi nie zawiera natomiast jej uzasadnienia
wyjaśniającego, na czym naruszenie wskazanych przepisów prawa polegało.
W judykaturze zostało też wyjaśnione, że oznaczenie zaskarżonego orzeczenia
następuje przez wskazanie sądu, który je wydał, przez podanie nazwy urzędowej,
określenie sygnatury akt, daty wydania, nazwisk stron lub ich nazwy, a także przedmioty
sprawy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2002 r., V CZ 157/02,
Izba Cywilna Biuletyn Sądu Najwyższego 2003, nr 6, str. 48). Oznaczenie zaskarżonego
orzeczenia w skardze nie zawiera określenia przedmiotu sprawy.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia (art. 4248
§ 1 k.p.c. oraz art. 98 w związku z art. 391, art. 39821
i art. 42412
k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 28 maja 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Hubert Wrzeszcz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 28 maja 2008 r.
skargi Kopalń (…) Spółki Akcyjnej z siedzibą w B.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 26 października 2006 r., sygn. akt X Ga (…)
wydanego w sprawie z powództwa T.(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z
siedzibą w P.
przeciwko Kopalniom (…) Spółce Akcyjnej z siedzibą w B.
o zapłatę,
odrzuca skargę i zasądza od Kopalń (…) Spółki Akcyjnej w B. na rzecz T.(...)
Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. 317 (trzysta siedemnaście) zł
kosztów postępowania.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z dnia 26 października 2006 r. oddalił apelację
pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w P. z dnia 9 sierpnia 2006 r.
uwzględniającego powództwo w sprawie wszczętej przez T.(…) sp. z o.o. w P.
przeciwko Kopalniom (…) SA w B. o zapłatę.
Od tego wyroku pełnomocnik pozwanego wniósł skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
ustanowiona ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks
2
postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z
2005 r. Nr 13, poz. 98) jest – podobnie jak skarga kasacyjna – środkiem prawnym
sformalizowanym. Wysokie wymagania formalne stawiane skardze są związane nie
tylko z jej specjalną, nadzwyczajną funkcją w systemie prawa, ale wynikają także z
potrzeby spełnienia wysokich oczekiwań profesjonalnych.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać – obok uprawdopodobnienia wyrządzenia
szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy, wskazania
przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne i wniosku o
stwierdzenia niezgodności orzeczenia z prawem – także oznaczenie orzeczenia, od
którego została wniesiona, przytoczenie jej podstaw i ich uzasadnienia oraz wykazanie,
że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i
nie jest możliwe.
Wymienione wymagania skargi mają charakter konstrukcyjny i powinny być
spełnione kumulatywnie. To oznacza, że skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
jest dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania
braków i podlega odrzucenie bez wzywania do ich usunięcia. Każde z tych wymagań
przewidzianych w art. 4245
§ 1 k.p.c. – na co Sąd Najwyższy wielokrotnie zwracał
uwagę – ma charakter samoistny, powinno być zatem spełnione niezależnie od innych
wymagań (por. postanowienia Sąd Najwyższego: z dnia 20 lipca 2005 r., IV CMP 1/05 i
z dnia 18 stycznia III CNP 21/05 niepubl.).
W literaturze i orzecznictwie przyjmuje się, że obciążający skarżącego obowiązek
wykazania, iż wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych
nie było i nie jest możliwe oznacza przeprowadzenie prawniczej analizy przepisów
dotyczących środków prawnych, których zastosowanie jest niedopuszczalne lub które z
innych przyczyn nie mogły odnieść skutku. Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżący
musi „wykazać” (a więc nie „wskazać”, „przytoczyć” czy „uwiarygodnić”), że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe. Podkreśla się, że nie chodzi tylko o skargę kasacyjną czy skargę o wznowienie
postępowania, ale także o inne środki prawne pozwalające na zmianę lub uchylenie
orzeczenia, ewentualnie służące pozbawieniu lub ograniczeniu wykonalności
(por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 27 stycznia 2006 r., III CZP 23/05,
OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140, z dnia 21 grudnia 2006 r., III CZP 57/06 niepubl.).
3
Tymczasem pozwana poprzestała na stwierdzeniu, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe, ponieważ ze
względu na niską wartość przedmiotu zaskarżenia w sprawie nie przysługuje skarga
kasacyjna i nie ma podstaw do wniesienia skargi o wznowienie postępowania.
Okoliczności powołane przez skarżącą nie mogą zatem być uznane za spełniające
wymaganie przewidziane w art. 4241
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Przytoczenie podstaw skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia i ich uzasadnienia polega nie tylko na ogólnym wytknięciu
naruszeń prawa materialnego lub przepisów postępowania i wskazaniu przepisów, które
zostały naruszone (z podaniem numeru artykułu, paragrafu lub ustępu), ale także na
wyjaśnieniu, na czym to naruszenie polegało. Należy też pamiętać, że w wypadku
omawianej skargi wytykane w ramach podstaw naruszenia prawa muszą stanowić
przyczynę niezgodności z prawem zaskarżonego orzeczenia. Nie wystarczy więc
przytoczenie samych naruszeń; konieczne jest również wykazanie normalnego związku
przyczynowego między mini a niezgodnością orzeczenia z prawem (por. postanowienie
Sąd Najwyższego z dnia 29 listopada 2006 r., II CNP 65/06, niepubl.).
Skarga pozwanego – w zakresie przytoczenia podstaw i ich uzasadnienia – nie
odpowiada przedstawionym wymaganiom. Przewidziane w art. 4245
§ 1 pkt 2
wymaganie zostało ograniczone w skardze do wskazania naruszonych przepisów
prawa. Przytoczenie podstawy skargi nie zawiera natomiast jej uzasadnienia
wyjaśniającego, na czym naruszenie wskazanych przepisów prawa polegało.
W judykaturze zostało też wyjaśnione, że oznaczenie zaskarżonego orzeczenia
następuje przez wskazanie sądu, który je wydał, przez podanie nazwy urzędowej,
określenie sygnatury akt, daty wydania, nazwisk stron lub ich nazwy, a także przedmioty
sprawy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2002 r., V CZ 157/02,
Izba Cywilna Biuletyn Sądu Najwyższego 2003, nr 6, str. 48). Oznaczenie zaskarżonego
orzeczenia w skardze nie zawiera określenia przedmiotu sprawy.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia (art. 4248
§ 1 k.p.c. oraz art. 98 w związku z art. 391, art. 39821
i art. 42412
k.p.c.).