V CSK 78/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-03-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CSK 78/08
POSTANOWIENIE
Dnia 18 czerwca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z wniosku S. O.
przy uczestnictwie S. N.
o rozgraniczenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 18 czerwca 2008 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy od postanowienia Sądu Okręgowego w Ś. z
dnia 8 listopada 2007 r., sygn. akt II Ca (…),
odrzuca skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Zaskarżone skargą kasacyjną postanowienie wydane zostało w dniu 8 listopada
2007 r., a zatem wniesiona od niego skarga kasacyjna spełniać powinna wszelkie
wymogi formalne, wynikające z treści przepisów art. 3984
§ 1 i § 2 k.p.c.
W paragrafie pierwszym art. 3984
k.p.c. ustawodawca skatalogował odrębnie w
czterech punktach konstrukcyjne elementy każdej skargi kasacyjnej, a więc cechy
istotne (kreatywne) tego tylko szczególnego środka odwoławczego, podkreślając
zarazem w ten sposób rangę tychże elementów. Natomiast w zdaniu pierwszym § 2 art.
398 k.p.c. wskazano na pozostałe wymagania tej skargi , które stawiane są każdemu
pismu procesowemu (art. 126 k.p.c. - 128 k.p.c. z rygorem przewidzianym w art. 130
k.p.c.
Obowiązek przedstawienia przez skarżącego m.in. uzasadnienia wniosku
o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, a wynikający z art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c.,
wiąże się z instytucją tzw. "przedsądu", polegającego m.in. na możliwości Sądu
2
Najwyższego odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania (art. 398 § 2 k.p.c.).
Ten możliwy sposób zakończenia postępowania kasacyjnego, a kolidujący niewątpliwie
z intencją strony wnoszącej skargę kasacyjną dowodzi zrównania rangą obowiązku
przytoczenia podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienia (art. 398 § 1 pkt 2 k.p.c.) z
obowiązkiem odrębnego przedstawienia oraz uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania (art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c.). Odrębne wyartykułowanie przez
ustawodawcę obu kategorii obowiązków dowodzi tego, że nie są one tożsame. W
konsekwencji za spełnienie wymogu z art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. nie można uznać jedynie
odwołania się przez skarżącego do uzasadnienia podstaw kasacyjnych i
sformułowanych w ich ramach zarzutów, z pominięciem wyraźnego, odrębnego i
ścisłego przytoczenia co najmniej jednej spośród okoliczności wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c. wraz z jej stosownym uzasadnieniem przy pomocy argumentów jurydycznych
(por. postanowienie SN z dnia 22 marca 2001 r., V CZ 131/00, OSNC 2001 r., z. 10,
poz. 156; postanowienie SN z dnia 5 czerwca 2001 r., IV CZ 45/01, OSNC 2001 r., z.
10, poz. 157). W odniesieniu do skargi kasacyjnej zachowuje aktualność utrwalone
orzecznictwo Sądu Najwyższego, zgodnie z którym wymagania z art. 3984
§ 1 k.p.c. mają
samodzielny byt i nie mogą być traktowane zamiennie (postanowienie SN z dnia 29
czerwca 2005 r. V CSK 5/05, niepubl.; postanowienie SN z dnia 14 lipca 2005 r. III CZ
61/05 niepubl.; postanowienie SN z dnia 21 lipca 2005 r., V CSK 18/05, niepubl.).
Spełniając formalny wymóg skargi kasacyjnej .określony w art. 3984
§ 1 pkt.3 kpc,
skarżący powinien zawrzeć w niej wniosek o przyjęcie skargi do rozpoznania i wniosek
ten uzasadnić wskazując na występowanie w sprawie przynajmniej jednej z okoliczności
stanowiących przesłanki tzw. przedsądu, określone w art. 398 § 1 k.p.c. i przedstawić
odpowiednie argumenty prawne, uzasadniające występowanie ściśle określonej w
ustawie przesłanki. Potrzeba przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania powinna być
zatem uzasadniona przez skarżącego przy pomocy argumentów jurydycznych
uzasadniających wystąpienie którejkolwiek z przesłanek precyzyjnie określonych w art.
3989
§ 1 k.p.c. (por. postanowienie SN z dnia 21 lipca 2005 r. sygn. akt V CSK 18/05).
Spełnienie tego wymogu nie jest tożsame z powołaniem się na przesłankę wymienioną w
art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. oraz sformułowanie dwóch pytań, bez ich uzasadnienia.
Ponieważ skarga kasacyjna wnioskodawcy pozbawiona jest właściwie rozumianego
uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania przeto podlega ona
odrzuceniu (por. postanowienie SN z dnia 22 września 2005 r. sygn. akt II CSK 7/05).
3
Uwzględniając więc odrębność obu przedmiotów regulacji w pkt 2 i 3 art. 3984
§ 1
k.p.c. stwierdzić należy, że choć argumentacja skarżącego może się niekiedy w obu tych
kwestiach nawet częściowo pokrywać, to jednak orzeczenie w przedmiocie przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania zapada tylko po uprzednim dokonaniu oceny przyczyn
kwalifikowanych przez ustawodawcę, a określonych w art. 3989
§ 1 k.p.c. gdyż tylko one i
ich uzasadnienie mogą być przedmiotem tzw. "przedsądu" i decydują o jego wyniku.
Skoro więc skarga kasacyjna wnioskodawcy pozbawiona jest uzasadnienia
wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania, a więc tego niezbędnego elementu
konstrukcyjnego, współkreującego istotę tego środka zaskarżenia, to Sąd Najwyższy
orzekł jak w sentencji postanowienia, działając na podstawie art. 3986
§ 3 k.p.c. w zw. z
art. 3986
§ 2 k.p.c. i art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 18 czerwca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z wniosku S. O.
przy uczestnictwie S. N.
o rozgraniczenie,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 18 czerwca 2008 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawcy od postanowienia Sądu Okręgowego w Ś. z
dnia 8 listopada 2007 r., sygn. akt II Ca (…),
odrzuca skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Zaskarżone skargą kasacyjną postanowienie wydane zostało w dniu 8 listopada
2007 r., a zatem wniesiona od niego skarga kasacyjna spełniać powinna wszelkie
wymogi formalne, wynikające z treści przepisów art. 3984
§ 1 i § 2 k.p.c.
W paragrafie pierwszym art. 3984
k.p.c. ustawodawca skatalogował odrębnie w
czterech punktach konstrukcyjne elementy każdej skargi kasacyjnej, a więc cechy
istotne (kreatywne) tego tylko szczególnego środka odwoławczego, podkreślając
zarazem w ten sposób rangę tychże elementów. Natomiast w zdaniu pierwszym § 2 art.
398 k.p.c. wskazano na pozostałe wymagania tej skargi , które stawiane są każdemu
pismu procesowemu (art. 126 k.p.c. - 128 k.p.c. z rygorem przewidzianym w art. 130
k.p.c.
Obowiązek przedstawienia przez skarżącego m.in. uzasadnienia wniosku
o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, a wynikający z art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c.,
wiąże się z instytucją tzw. "przedsądu", polegającego m.in. na możliwości Sądu
2
Najwyższego odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania (art. 398 § 2 k.p.c.).
Ten możliwy sposób zakończenia postępowania kasacyjnego, a kolidujący niewątpliwie
z intencją strony wnoszącej skargę kasacyjną dowodzi zrównania rangą obowiązku
przytoczenia podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienia (art. 398 § 1 pkt 2 k.p.c.) z
obowiązkiem odrębnego przedstawienia oraz uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania (art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c.). Odrębne wyartykułowanie przez
ustawodawcę obu kategorii obowiązków dowodzi tego, że nie są one tożsame. W
konsekwencji za spełnienie wymogu z art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. nie można uznać jedynie
odwołania się przez skarżącego do uzasadnienia podstaw kasacyjnych i
sformułowanych w ich ramach zarzutów, z pominięciem wyraźnego, odrębnego i
ścisłego przytoczenia co najmniej jednej spośród okoliczności wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c. wraz z jej stosownym uzasadnieniem przy pomocy argumentów jurydycznych
(por. postanowienie SN z dnia 22 marca 2001 r., V CZ 131/00, OSNC 2001 r., z. 10,
poz. 156; postanowienie SN z dnia 5 czerwca 2001 r., IV CZ 45/01, OSNC 2001 r., z.
10, poz. 157). W odniesieniu do skargi kasacyjnej zachowuje aktualność utrwalone
orzecznictwo Sądu Najwyższego, zgodnie z którym wymagania z art. 3984
§ 1 k.p.c. mają
samodzielny byt i nie mogą być traktowane zamiennie (postanowienie SN z dnia 29
czerwca 2005 r. V CSK 5/05, niepubl.; postanowienie SN z dnia 14 lipca 2005 r. III CZ
61/05 niepubl.; postanowienie SN z dnia 21 lipca 2005 r., V CSK 18/05, niepubl.).
Spełniając formalny wymóg skargi kasacyjnej .określony w art. 3984
§ 1 pkt.3 kpc,
skarżący powinien zawrzeć w niej wniosek o przyjęcie skargi do rozpoznania i wniosek
ten uzasadnić wskazując na występowanie w sprawie przynajmniej jednej z okoliczności
stanowiących przesłanki tzw. przedsądu, określone w art. 398 § 1 k.p.c. i przedstawić
odpowiednie argumenty prawne, uzasadniające występowanie ściśle określonej w
ustawie przesłanki. Potrzeba przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania powinna być
zatem uzasadniona przez skarżącego przy pomocy argumentów jurydycznych
uzasadniających wystąpienie którejkolwiek z przesłanek precyzyjnie określonych w art.
3989
§ 1 k.p.c. (por. postanowienie SN z dnia 21 lipca 2005 r. sygn. akt V CSK 18/05).
Spełnienie tego wymogu nie jest tożsame z powołaniem się na przesłankę wymienioną w
art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. oraz sformułowanie dwóch pytań, bez ich uzasadnienia.
Ponieważ skarga kasacyjna wnioskodawcy pozbawiona jest właściwie rozumianego
uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania przeto podlega ona
odrzuceniu (por. postanowienie SN z dnia 22 września 2005 r. sygn. akt II CSK 7/05).
3
Uwzględniając więc odrębność obu przedmiotów regulacji w pkt 2 i 3 art. 3984
§ 1
k.p.c. stwierdzić należy, że choć argumentacja skarżącego może się niekiedy w obu tych
kwestiach nawet częściowo pokrywać, to jednak orzeczenie w przedmiocie przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania zapada tylko po uprzednim dokonaniu oceny przyczyn
kwalifikowanych przez ustawodawcę, a określonych w art. 3989
§ 1 k.p.c. gdyż tylko one i
ich uzasadnienie mogą być przedmiotem tzw. "przedsądu" i decydują o jego wyniku.
Skoro więc skarga kasacyjna wnioskodawcy pozbawiona jest uzasadnienia
wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania, a więc tego niezbędnego elementu
konstrukcyjnego, współkreującego istotę tego środka zaskarżenia, to Sąd Najwyższy
orzekł jak w sentencji postanowienia, działając na podstawie art. 3986
§ 3 k.p.c. w zw. z
art. 3986
§ 2 k.p.c. i art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.