Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 361/07
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 lipca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Andrzej Wróbel (przewodniczący)
SSN Zbigniew Hajn
SSN Roman Kuczyński (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa T. S.
przeciwko E. N. i Wspólnikom Spółka Komandytowa w P.
o odszkodowanie i wynagrodzenie za pracę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 22 lipca 2008 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 20 lipca 2007 r.,
1. oddala skargę kasacyjną,
2. zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.350 (jeden
tysiąc trzysta pięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 19 marca 2007 r. Sąd Rejonowy – Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w P. zasądził od pozwanej spółki komandytowej „E. N. i
Wspólnicy” na rzecz powódki T. S. - w sprawie o odszkodowanie i wynagrodzenia
za pracę - (w punkcie pierwszym) kwotę 10.262,25 zł tytułem odszkodowania oraz
(w punkcie drugim) oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Ponadto (w punkcie
trzecim) zasadził na rzecz powódki zwrot kosztów zastępstwa procesowego w
kwocie 1.116 zł i (w punkcie czwartym) nadał wyrokowi w punkcie pierwszym rygor
natychmiastowej wykonalności do kwoty 3.420,79 zł. Sąd Rejonowy ustalił, iż w
dniu 9 października 2006 r. powódce na podstawie art. 30 § 1 pkt 2 pozwana
spółka wypowiedziała umowę o pracę za wypowiedzeniem bez wskazania w tym
piśmie przyczyny uzasadniającej dokonanie wyżej wymienionego wypowiedzenie.
Następnie w dniu 6 listopada 2006 r. powódce doręczono kolejne pismo (z dnia 4
listopada 2006 r.) od pozwanej spółki, na podstawie którego rozwiązano z powódką
umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. Jako powód rozwiązania z
powódką w tym trybie umowy o pracę wskazano w szczególności działania
naruszające zasady dbałości o dobre imię i interes pracodawcy, obmawianie
pracodawcy przed współpracownikiem, co spowodowało utratę zaufania na
stanowisku Kierownika Biura wymagającym szczególnej troski i dbałości o dobre
imię pracodawcy. Przeprowadzone przez Sąd Rejonowy postępowanie dowodowe
wykazało, iż brak wskazania w piśmie wypowiadającym powódce umowę o pracę
przyczyny tego wypowiedzenia spowodował, że tym samym przyczyna ta nie
została na tyle skonkretyzowana, aby powódka mogła dowiedzieć się z tego pisma,
z jakiej to konkretnie przyczyny pracodawca wypowiedział jej umowę o pracę. W
konsekwencji niepodanie przez pozwaną spółkę w powyższym piśmie przyczyny
tego wypowiedzenia spowodowało, że wypowiedzenie umowy o pracę zostało
dokonane z naruszeniem art. 30 § 4 k.p. Także rozwiązanie umowy dokonane
pismem z dnia 4 listopada 2006 r. było wadliwe. W myśl art. 52 § 1 pkt 1 k.p.
pracodawca mógł rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy
pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych
obowiązków pracowniczych. Sąd Rejonowy stwierdził, że przyczyna dotycząca
obmawiania E. N. wskazana w powyższym piśmie nie mogła być zakwalifikowana
3
jako ciężkie naruszenie przez powódkę podstawowych obowiązków
pracowniczych. W związku z powyższym Sąd Rejonowy uwzględnił
kompensacyjno-sankcyjny charakter odszkodowania wynikającego z art. 45 k.p. i
wskazał, iż właściwe jest ustalanie wysokości tego odszkodowania w maksymalnej
wysokości odpowiadającej wynagrodzeniu powódki za 3 miesiące w kwocie
10.262,37 zł. Sąd mając na uwadze, że przepis art. 60 k.p. obejmuje tylko takie
sytuacje, gdy w okresie niewadliwego wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o
pracę rozwiązał on z pracownikiem stosunek pracy bez wypowiedzenia z
naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia,
wskazał, że w sytuacji gdy zarówno wypowiedzenie umowy o pracę jak i
rozwiązanie umowy o pracę były czynnościami wadliwymi, podstawą
odszkodowania w niniejszej sprawie nie mógł być art. 60 k.p.
Powyższe orzeczenie strona pozwana zaskarżyła apelacją w części
dotyczącej punktu I, III i IV.
Wyrokiem z dnia 20 lipca 2007 r. Sąd Okręgowy w P. oddalił apelację strony
pozwanej. Sąd stwierdził, że apelacja zarzucająca zasądzenie odszkodowania w
wysokości przewyższającej żądanie powódki jest bezzasadna, bowiem skarżąca
podnosząc, że powódka dochodziła odszkodowania w kwocie 3.420,80 zł nie
zauważyła, że Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż powódka dochodziła w swoich
roszczeniach: odszkodowania w kwocie 10.262,25 złotych za wypowiedzenie
umowy o pracę z dnia 9 października 2006 roku jak również odszkodowania w
kwocie 3.420,80 zł za rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Ponadto
Sąd drugiej instancji podzielił stanowisko Sądu pierwszej instancji, że
uwzględnienie pierwszego z wyżej wymienionych roszczeń uniemożliwia
zasądzenie drugiego. W tym stanie rzeczy mając na uwadze, że odszkodowanie z
art. 60 k.p. przysługuje w razie rozwiązania umowy o prace bez wypowiedzenia w
okresie niewadliwego wcześniejszego wypowiedzenia, podzielił stanowisko Sądu
pierwszej instancji, który prawidłowo zasądził od pozwanej na rzecz powódki
odszkodowanie na podstawie art. 45 k.p. tj. dochodzoną przez nią kwotę 10.262,25
złotych zgodnie z jej żądaniem z pkt 1 pozwu z 13 października 2006 r.
jednocześnie oddalając żądanie powódki co do odszkodowania za rozwiązanie
umowy bez wypowiedzenia tj. dochodzoną przez nią kwotę 3.420,80 zł. Sąd drugiej
4
instancji stwierdził ponadto, iż pozwana wskazując na żądanie powódki co do kwoty
3.420,80 złotych odnośnie, której powództwo powódki zostało oddalone w pkt II
wyroku w istocie odnosi się do kwestii - roszczenia które zostało zawarte w pkt II
wyroku, który uprawomocnił się, albowiem żadna ze stron nie złożyła od niego
apelacji.
Powyższe orzeczenie pozwana zaskarżyła skargą kasacyjną wskazując
następujące podstawy:
- naruszenie przepisów art. 45 k.p., 471
k.p. w związku z art. 60 k.p.,
art. 58 k.p. poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie,
- naruszenie przepisów postępowania - art. 328 § 2 k.p.c., 378 § 1
k.p.c. i art. 382 k.p.c. - co miało istotny wpływ na wynik
rozstrzygnięcia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Istotną dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest kwestia wzajemnej relacji
przepisów art. 45 § 1 k.p. i art. 60 k.p. W myśl pierwszego z nich w razie ustalenia,
że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasad-
nione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie
do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa
uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich
warunkach albo o odszkodowaniu. Odszkodowanie, o którym mowa w powołanym
przepisie przysługuje w wysokości określonej w art. 471
k.p. (wynagrodzenia za
okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres
wypowiedzenia). Z kolei stosownie do art. 60 k.p. jeżeli pracodawca rozwiązał
umowę o pracę w okresie wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o
rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, pracownikowi przysługuje
wyłącznie odszkodowanie. Odszkodowanie przysługuje w wysokości
wynagrodzenia za czas do upływu okresu wypowiedzenia. Z przepisu tego wynika,
po pierwsze, że w opisanej w nim sytuacji niezależnie od tego, która ze stron
stosunku pracy wypowiedziała umowę o pracę, roszczenia pracownika ograniczone
są wyłącznie do odszkodowania (z wyłączeniem roszczenia o przywrócenie do
pracy), a po drugie, że w przypadku rozwiązania przez pracodawcę w okresie
wypowiedzenia umowy o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o
5
rozwiązywaniu umów w tym trybie pracownikowi przysługuje odszkodowanie
wyłącznie w wysokości wynagrodzenia za czas do upływu okresu wypowiedzenia, a
nie przewidziane w art. 56 § 1 k.p. odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za
okres wypowiedzenia (art. 58 k.p.). Odszkodowanie, o którym mowa w art. 60 k.p.
spełnia więc dwie funkcje: przede wszystkim kompensacyjną, albowiem wyrównuje
szkodę polegającą na utracie przez pracownika wynagrodzenia za czas do upływu
okresu wypowiedzenia oraz - ubocznie - represyjną wobec pracodawcy, gdyż
przysługuje niezależnie od tego, czy szkoda ta w rzeczywistości powstała. Możliwa
jest bowiem sytuacja, w której pracownik bezpośrednio po rozwiązaniu z nim przez
pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia podejmuje inne lepiej płatne
zatrudnienie. W takim przypadku nie występuje po stronie pracownika jakakolwiek
szkoda, a mimo to przysługuje mu odszkodowanie przewidziane w art. 60 k.p. i w
wysokości w przepisie tym określonej. Podobne funkcje - zarówno od-
szkodowawczą dla pracownika jak i represyjną dla pracodawcy - należy przypisać
zryczałtowanemu odszkodowaniu przysługującemu pracownikowi na mocy art. 45 §
1 k.p. Odszkodowanie to przysługuje bowiem w wysokości określonej w art. 471
k.p.
niezależnie zarówno od poniesienia przez pracownika szkody jak i jej
rzeczywistego rozmiaru. W powołanych przepisach realizuje się zatem ciążący na
państwie, a wynikający z art. 24 Konstytucji RP obowiązek ochrony pracownika
jako „słabszej” strony stosunku pracy przed niezgodnym z prawem lub
nieuzasadnionym działaniem pracodawcy niezależnie od tego, czy po stronie
pracownika wystąpiła realna szkoda wywołana bezprawnym działaniem
pracodawcy i niezależnie od wysokości tej szkody. Dlatego odszkodowania, których
podstawę stanowią te przepisy, przysługują wyłącznie pracownikowi a nie
przysługują pracodawcy.
Skoro więc wysokość odszkodowania należnego pracownikowi na podstawie
art. 60 k.p. jest ograniczona do wysokości wynagrodzenia za czas do upływu
okresu wypowiedzenia, to należy uznać, że w sytuacji w przepisie tym określonej
wyłączone są oparte o przepis art. 56 § 1 k.p. roszczenia pracownika o
przywrócenie do pracy lub o odszkodowanie w wysokości wynikającej z art. 58 k.p.,
pomimo że zarówno art. 56 § 1 k.p. jak i art. 60 k.p. odnoszą się do sytuacji, w
której rozwiązanie przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia nastąpiło
6
z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie. Oznacza to,
że odszkodowanie przewidziane w art. 60 k.p. ma przede wszystkim charakter
kompensacyjny, albowiem jego wysokość jednoznacznie odnosi się do wyrównania
szkody, jaką pracownik ponosi na skutek pozbawienia go wynagrodzenia za czas
do upływu okresu wypowiedzenia i nigdy nie wykracza poza datę, z którą łącząca
strony umowa o pracę uległaby rozwiązaniu wskutek dokonanego przez jedną z
tych stron wypowiedzenia. Jeśli zatem wadliwe rozwiązanie umowy o pracę bez
wypowiedzenia nastąpi w ostatnim dniu okresu wypowiedzenia pracownikowi nie
przysługuje odszkodowanie z tego tytułu, chociaż pracodawca naruszył przepisy o
rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia. Gdyby art. 60 k.p. pełnił rolę
sankcji za naruszenie prawa przez pracodawcę, wówczas odsyłałby w zakresie
wysokości odszkodowania do art. 58 k.p., przyznając pracownikowi prawo do
odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia niezależnie
od tego, w którym momencie okresu wypowiedzenia nastąpiło wadliwe rozwiązanie
umowy o pracę bez wypowiedzenia. Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w
wyroku z dnia 21 września 2004 r., II PK 20/04 (OSNP 2005 nr 6, poz.85),
stwierdzając, że zawartą w art. 60 k.p. zasadą kodeksową jest ukształtowanie
wysokości odszkodowania według wysokości wynagrodzenia, co oznacza, że
odszkodowanie powinno odpowiadać wysokości wynagrodzenia utraconego przez
pracownika. W konsekwencji w przepisie tym chodzi o wyrównanie straty
wynikającej z nieuzyskania przez pracownika należnego mu wynagrodzenia za
określony okres, inaczej mówiąc - o wyrównanie utraconego wynagrodzenia.
Zagadnienie stosowania art. 60 k.p. nie budzi wątpliwości w sytuacji, w której
wcześniej dokonane przez pracodawcę wypowiedzenie umowy o pracę jest prawi-
dłowe, natomiast nieprawidłowe jest rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedze-
nia. W takim przypadku pracownikowi przysługuje bowiem wyłącznie
odszkodowanie określone w art. 60 k.p. i wyłącznie w wysokości określonej w tym
przepisie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 września 2005 r., II PK 305/04,
M.P.Pr.-wkł. 2005 nr 12, poz. 16). Wątpliwości powstają jednak w przypadku, gdy
zarówno dokonane przez pracodawcę wypowiedzenie, jak i następujące po nim
rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia, są prawnie
wadliwe. Wątpliwości te sprowadzają się do rozstrzygnięcia zagadnienia, na jakiej
7
podstawie prawnej przysługują pracownikowi roszczenia z tytułu niezgodnego z
prawem rozwiązania umowy o pracę (za wypowiedzeniem i bez wypowiedzenia):
czy na podstawie art. 45 § 1 k.p., czy na podstawie art. 60 k.p., czy też na obu tych
podstawach.
Problem zbiegu roszczeń odszkodowawczych przewidzianych w przepisach
art. 45 § 1 w związku z art. 471
k.p. i art. 60 k.p. był już przedmiotem rozważań
Sądu Najwyższego w wyrokach z dnia 24 lipca 2001 r., I PKN 568/00 (OSNAPiUS
2003 nr 12, poz. 294) oraz z dnia 28 czerwca 2005 r., III PK 44/05 (OSNP 2006 nr
9-10, poz. 147). W pierwszym z nich - przyjmując objęcie omawianego przypadku
przepisem art. 60 k.p. - stwierdzono, że w razie wypowiedzenia przez pracodawcę
umowy o pracę z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu umów, a następnie
niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia w okresie
wypowiedzenia, pracownikowi przysługuje odszkodowanie z art. 471
albo art. 60
k.p. według jego wyboru. Zaprezentowany pogląd był wynikiem uznania, że
nieuzasadnione byłoby pozbawienie pracownika z mocy art. 60 k.p. roszczeń z
tytułu nieprawidłowego wypowiedzenia umowy o pracę tylko dlatego, że
pracodawca - obok naruszenia przepisów o wypowiedzeniu - dokonał także
niezgodnego z prawem rozwiązania umowy bez wypowiedzenia. W związku z tym
Sąd Najwyższy przyjął, że w przypadku zbiegu roszczeń odszkodowawczych
przewidzianych w art. 45 § 1 k.p. i art. 60 k.p. pracownikowi przysługuje
odszkodowanie na wybranej przez niego podstawie oraz że może nią być podstawa
z art. 45 § 1 k.p. Wydaje się więc, że w przytoczonym wyroku, mimo dostrzeżenia
również poglądów doktryny, iż zasądzenie odszkodowania na jednej ze
wskazanych podstaw nie jest - wobec braku wyłączenia - przeszkodą do
zasądzenia odszkodowania na drugiej z nich, Sąd Najwyższy nie opowiedział się
za taką możliwością, uznając prymat funkcji kompensacyjnej odszkodowania dla
pracownika nad jego funkcją represyjną wobec pracodawcy. Pogląd wyrażony w
powyższym wyroku został podzielony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28
czerwca 2005 r., III PK 44/05, w którym stwierdzono, że nie można przyjąć, iż w
przypadku naruszającego prawo rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia w
okresie wypowiedzenia dokonanego z naruszeniem przepisów, pracownikowi
przysługują roszczenia przewidziane zarówno w art. 45 § 1 k.p. jak i w art. 60 k.p.
8
W przypadku orzeczenia przywracającego do pracy pracownikowi przysługiwałoby
wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy rekompensujące utratę
wynagrodzenia za czas po ustaniu stosunku pracy wskutek wadliwego rozwiązania
umowy o pracę bez wypowiedzenia do upływu okresu wypowiedzenia.
Zastosowanie art. 60 k.p. byłoby więc w takiej sytuacji wyłączone. Natomiast w
przypadku roszczeń odszkodowawczych mających podstawę w obu przepisach
wprawdzie źródłem obowiązku odszkodowawczego są dwa różne zdarzenia
prawne, jednakże skutki obu tych alternatywnych zdarzeń są takie same -
rozwiązanie stosunku pracy i w konsekwencji pozbawienie pracownika
wynagrodzenia za pracę, choć za różne okresy. Skoro funkcją odszkodowania jest
zrekompensowanie pracownikowi utraconego zarobku, to zasądzenie „podwójnego”
odszkodowania powodowałoby podwójną rekompensatę tej samej szkody: raz na
podstawie art. 45 k.p. w wysokości określonej w art. 471
k.p. (wynagrodzenia co
najmniej za okres wypowiedzenia) i drugi raz - na podstawie art. 56 k.p. w
wysokości wynikającej z art. 58 k.p. (wynagrodzenia za okres wypowiedzenia).
W przytoczonych wyrokach Sąd Najwyższy stanął więc przede wszystkim na
stanowisku, że w przypadku wadliwego rozwiązania przez pracodawcę umowy o
pracę bez wypowiedzenia oraz wadliwości dokonanego wcześniej wypowiedzenia
pracownik korzysta z uprawnień, które przewidziane są w razie niezgodnego z pra-
wem wypowiedzenia umowy o pracę (art. 45 § 1 k.p.), nie opowiadając się za
możliwością jednoczesnego skorzystania przez pracownika z roszczenia
przewidzianego w art. 60 k.p. Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym niniejszą
sprawę pogląd ten podziela.
Literalne odczytywanie art. 60 k.p. mogłoby sugerować, że w każdym przy-
padku nieprawidłowego rozwiązania przez pracodawcę w okresie wypowiedzenia
umowy o pracę bez wypowiedzenia pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodo-
wanie w wysokości wynagrodzenia za czas do upływu okresu wypowiedzenia z po-
minięciem roszczeń wynikających z wadliwego wypowiedzenia umowy. Należy jed-
nak mieć na uwadze, że omawiany przepis zamieszczony został wśród przepisów
odnoszących się do uprawnień pracownika w razie niezgodnego z prawem rozwią-
zania przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia a nie wśród przepisów
ogólnych o rozwiązywania umów o pracę, a zatem nie ma znaczenia dla roszczeń
9
dotyczących wypowiedzenia. Ponadto - o ile niewadliwe rozwiązanie umowy o
pracę bez wypowiedzenia doprowadza do ustania stosunku pracy bez konieczności
badania zgodności z prawem i zasadności wypowiedzenia - wadliwość rozwiązania
umowy bez wypowiedzenia prowadzi do rozwiązania umowy o pracę z upływem
okresu prawidłowo dokonanego wypowiedzenia. Stąd konstrukcja art. 60 k.p. w za-
kresie roszczeń zbliżona jest do przyjętej w odniesieniu do umów terminowych co
do ich rodzaju - wyłącznie odszkodowanie (art. 50 § 3 i art. 59 k.p.) i wysokości - do
czasu, do którego umowa miała trwać (art. 50 § 4 i art. 58 zdanie drugie k.p.). Nato-
miast wadliwe wypowiedzenie umowy o pracę powoduje powstanie po stronie pra-
cownika określonych w art. 45 § 1 k.p. roszczeń o przywrócenie do pracy albo o od-
szkodowanie na zasadach przewidzianych w art. 471
k.p., a więc w wysokości nie
niższej niż wynagrodzenie za okres wypowiedzenia. Zatem ustalenie, że
rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia w okresie wypowiedzenia jest
wadliwe (narusza przepisy o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia)
powoduje obowiązek sądu rozpoznania roszczeń wynikających z wadliwego
wypowiedzenia umowy o pracę. Wynik sprawy zależy więc ostatecznie od tego, czy
wypowiedzenie było zgodne z prawem. Wykładnia systemowa i funkcjonalna
prowadzą w rezultacie do wniosku, że przepis art. 60 k.p. obejmuje tylko takie
sytuacje, gdy w okresie niewadliwego wypowiedzenia umowy o pracę pracodawca
rozwiązał stosunek pracy bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o
rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia (por. powołany wyżej wyrok
Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2005 r., III PK 44/05). W konsekwencji
niezgodne z prawem rozwiązanie przez pracodawcę umowy o pracę bez
wypowiedzenia w okresie prawidłowo dokonanego wypowiedzenia rodzi po stronie
pracownika wyłącznie określone w art. 60 k.p. roszczenie o odszkodowanie i
wyłącznie w wysokości ograniczonej do wynagrodzenia za czas do upływu okresu
wypowiedzenia z pominięciem regulacji art. 56 § 1 w związku z art. 58 k.p.,
natomiast wadliwość obu tych zdarzeń prawnych powoduje możliwość skorzystania
przez pracownika z uprawnień, które przewidziane są w razie niezgodnego z
prawem wypowiedzenia umowy o pracę. Gdyby bowiem zamiarem ustawodawcy
było zastosowanie wobec pracodawcy podwójnej sankcji za dwukrotne naruszenie
prawa przy rozwiązywaniu z pracownikiem umowy o pracę (za wypowiedzeniem i
10
bez wypowiedzenia) w oderwaniu od kompensacyjnej funkcji odszkodowania, nie
ograniczyłby przewidzianego w art. 60 k.p. świadczenia do wysokości
wynagrodzenia za czas do upływu okresu wypowiedzenia. Wydaje się, że w
przypadku braku takiego ograniczenia można by rozważać skorzystanie przez
pracownika z roszczeń wynikających z dwóch zdarzeń prawnych: raz na podstawie
art. 56 § 1 w związku z art. 58 k.p. i drugi raz - na podstawie art. 45 § 1 k.p. Taka
możliwość została jednak wyraźnie wyłączona w art. 60 k.p. Skoro celem
przewidzianego tym ostatnim przepisem odszkodowania jest wyrównanie
(zrekompensowanie) wynagrodzenia utraconego przez pracownika wskutek
wcześniejszego niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę, to cel ten
zostaje spełniony przez zastosowanie art. 45 § 1 k.p. Kompensata poniesionej
przez pracownika szkody następuje bowiem zarówno w razie orzeczenia
przywracającego do pracy, stanowiącego podstawę wypłaty wynagrodzenia za
okres pozostawania bez pracy po ustaniu stosunku pracy, jak i w razie przyznania
odszkodowania, którego wysokość stosownie do art. 471
k.p. nie może być niższa
od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Wydaje się przy tym, że nie sposób
przyjąć takiej konstrukcji, w której w przypadku orzeczenia przywracającego do
pracy stosowanie art. 60 k.p. jest wyłączone, natomiast przewidziane w nim od-
szkodowanie przysługuje jednocześnie z odszkodowaniem, którego podstawę sta-
nowi art. 45 § 1 w związku z art. 471
k.p. Oznaczałoby to, że zbieg roszczeń przewi-
dzianych w art. 60 k.p. i art. 45 § 1 k.p. dotyczyłby tylko roszczeń odszkodowaw-
czych, nie dotyczyłby zaś roszczenia o przywrócenie do pracy na podstawie art. 45
§ 1 k.p. i odszkodowania na podstawie art. 60 k.p., pomimo że przesłankę tego
ostatniego stanowiłoby takie samo zdarzenie prawne polegające na niezgodnym z
prawem rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia.
Z tych względów skarga kasacyjna podlega oddaleniu na podstawie art.
39814
k.p.c. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania oparto o przepis art. 108 § 1
k.p.c. w związku z art. 39821
k.p.c.
/tp/