II CNP 77/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:30-05-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 77/08
POSTANOWIENIE
Dnia 22 września 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marek Sychowicz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 22 września 2008 r.,
skargi A. N.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 15 marca 2007 r., sygn. akt II Ca (…) wydanego w sprawie z powództwa M. L.
przeciwko A. N. i B. B.
o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności.
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 15 marca 2007 r. Sąd Okręgowy w P. oddalił apelację
pozwanych od wyroku Sądu Rejonowego w T. z dnia 29 września 2006 r., którym został
pozbawiony wykonalności tytuł wykonawczy w postaci ugody zawartej w dniu 27
października 1994 r. przed Sądem Rejonowym w T. w sprawie I C (…).
Pozwana A. N. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem tego
wyroku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać – obok oznaczenia orzeczenia, od którego
została wniesiona, przytoczenia jej podstaw oraz ich uzasadnienia i wniosku o
stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem – także wskazanie przepisu prawa, z
którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia
szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy oraz
2
wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe. Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i
powinny być spełnione w sposób kumulatywny, w związku z czym skarga niespełniająca
któregokolwiek z nich dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie
właściwym dla usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine.
Każde wymaganie przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c. ma charakter samoistny,
powinno być zatem spełnione samodzielnie, niezależnie od innych wymagań. Przepis
ten wyraźnie odróżnia podstawy skargi od wskazania przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, zatem skarga musi zawierać każdy z tych
elementów przedstawiony odrębnie (postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 20 lipca
2005 r., IV CNP 1/05, niepubl., z dnia z 18 stycznia 2006 r., III CNP 21/05, nie publ. oraz
z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140).
Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP
23/05, postawienie przez prawodawcę jako dwu odrębnych wymagań przytoczenia
podstaw i ich uzasadnienia oraz wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne, było zabiegiem w pełni świadomym i uzasadnionym. Po
pierwsze, trzeba pamiętać, że instytucja skargi, o której mowa, została ustanowiona w
celu stworzenia możliwości realizacji uprawnień wypływających z art. 4171
§ 2 k.c.,
zagwarantowanych w art. 77 ust. 1 Konstytucji, przewidującym odpowiedzialność
Skarbu Państwa za szkody wyrządzone przez niezgodne z prawem działania przy
wykonywaniu władzy publicznej. Jest w tej sytuacji oczywiste, że niezgodność z prawem
uzasadniająca odpowiedzialność Skarbu Państwa musi być – już na etapie wnoszenia
skargi – jasno określona przez wskazanie przepisu, z którym skarżone orzeczenie jest
niezgodne. Po drugie, same wady postępowania poprzedzającego wydanie skarżonego
orzeczenia, wytykane w ramach podstaw, nie zawsze powodują niezgodność
orzeczenia z prawem (por. art. 4244
k.p.c.), a jeśli nawet tak się dzieje, to przepisy
wskazane jako naruszone w ramach podstaw nie muszą być – i często nie są – tożsame
z przepisami (przepisem), z którym orzeczenie jest niezgodne. Z tych przyczyn,
zważywszy także na względy czysto normatywne, tj. na konstrukcję art. 4245
k.p.c.,
należy przyjąć, że nie stanowi spełnienia wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt
3 k.p.c. odwołanie się do podstaw skargi lub ich uzasadnienia.
W skardze pozwanej powołano jako jej podstawę naruszenie prawa materialnego
– art. 58 i 917 k.c. Nie wskazano jednakże przepisu prawa, z którym zaskarżone
3
orzeczenie jest niezgodne. Skarga nie spełnia zatem wymagania przewidzianego w art.
4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.
Wobec powyższego, Sąd Najwyższy na podstawie art. art. 4248
§ 1 k.p.c.
postanowił odrzucić skargę.
POSTANOWIENIE
Dnia 22 września 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marek Sychowicz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 22 września 2008 r.,
skargi A. N.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 15 marca 2007 r., sygn. akt II Ca (…) wydanego w sprawie z powództwa M. L.
przeciwko A. N. i B. B.
o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności.
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 15 marca 2007 r. Sąd Okręgowy w P. oddalił apelację
pozwanych od wyroku Sądu Rejonowego w T. z dnia 29 września 2006 r., którym został
pozbawiony wykonalności tytuł wykonawczy w postaci ugody zawartej w dniu 27
października 1994 r. przed Sądem Rejonowym w T. w sprawie I C (…).
Pozwana A. N. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem tego
wyroku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać – obok oznaczenia orzeczenia, od którego
została wniesiona, przytoczenia jej podstaw oraz ich uzasadnienia i wniosku o
stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem – także wskazanie przepisu prawa, z
którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia
szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy oraz
2
wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe. Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i
powinny być spełnione w sposób kumulatywny, w związku z czym skarga niespełniająca
któregokolwiek z nich dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie
właściwym dla usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine.
Każde wymaganie przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c. ma charakter samoistny,
powinno być zatem spełnione samodzielnie, niezależnie od innych wymagań. Przepis
ten wyraźnie odróżnia podstawy skargi od wskazania przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, zatem skarga musi zawierać każdy z tych
elementów przedstawiony odrębnie (postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 20 lipca
2005 r., IV CNP 1/05, niepubl., z dnia z 18 stycznia 2006 r., III CNP 21/05, nie publ. oraz
z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140).
Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP
23/05, postawienie przez prawodawcę jako dwu odrębnych wymagań przytoczenia
podstaw i ich uzasadnienia oraz wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne, było zabiegiem w pełni świadomym i uzasadnionym. Po
pierwsze, trzeba pamiętać, że instytucja skargi, o której mowa, została ustanowiona w
celu stworzenia możliwości realizacji uprawnień wypływających z art. 4171
§ 2 k.c.,
zagwarantowanych w art. 77 ust. 1 Konstytucji, przewidującym odpowiedzialność
Skarbu Państwa za szkody wyrządzone przez niezgodne z prawem działania przy
wykonywaniu władzy publicznej. Jest w tej sytuacji oczywiste, że niezgodność z prawem
uzasadniająca odpowiedzialność Skarbu Państwa musi być – już na etapie wnoszenia
skargi – jasno określona przez wskazanie przepisu, z którym skarżone orzeczenie jest
niezgodne. Po drugie, same wady postępowania poprzedzającego wydanie skarżonego
orzeczenia, wytykane w ramach podstaw, nie zawsze powodują niezgodność
orzeczenia z prawem (por. art. 4244
k.p.c.), a jeśli nawet tak się dzieje, to przepisy
wskazane jako naruszone w ramach podstaw nie muszą być – i często nie są – tożsame
z przepisami (przepisem), z którym orzeczenie jest niezgodne. Z tych przyczyn,
zważywszy także na względy czysto normatywne, tj. na konstrukcję art. 4245
k.p.c.,
należy przyjąć, że nie stanowi spełnienia wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt
3 k.p.c. odwołanie się do podstaw skargi lub ich uzasadnienia.
W skardze pozwanej powołano jako jej podstawę naruszenie prawa materialnego
– art. 58 i 917 k.c. Nie wskazano jednakże przepisu prawa, z którym zaskarżone
3
orzeczenie jest niezgodne. Skarga nie spełnia zatem wymagania przewidzianego w art.
4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.
Wobec powyższego, Sąd Najwyższy na podstawie art. art. 4248
§ 1 k.p.c.
postanowił odrzucić skargę.