Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PK 73/08
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 2 października 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Flemming-Kulesza (przewodniczący)
SSN Katarzyna Gonera
SSN Józef Iwulski (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa B. W.
przeciwko Szpitalowi Rejonowemu […]
o przywrócenie do pracy na poprzednie stanowisko,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 2 października 2008 r.,
skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 29 listopada 2007 r.,
oddala skargę kasacyjną i odstępuje od obciążania powódki
kosztami postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem z dnia 27 września 2007 r., Sąd Rejonowy-Sąd Pracy przywrócił
powódkę B. W. "na stanowisko pracy" w pozwanym Szpitalu Rejonowym w O.
sprzed zmiany dokonanej pismem z dnia 4 kwietnia 2007 r. Sąd Rejonowy ustalił,
że powódka została zatrudniona w pozwanym Szpitalu na czas nieokreślony jako
pielęgniarka od 19 września 1979 r. W dniu 26 marca 2007 r. złożyła do komornika
sądowego wniosek o wyegzekwowanie od Szpitala Rejonowego należności głównej
wraz z odsetkami w łącznej kwocie powyżej 5.000 zł objętej tytułem wykonawczym
(wyrokiem Sądu Rejonowego-Sądu Pracy z dnia 31 stycznia 2007 r.). W dniu 4
kwietnia 2007 r. powódka otrzymała pismo pozwanego Szpitala o następującej
treści: "Z dniem 05.04.2007 r. powierzam Pani wykonywanie obowiązków
pielęgniarki w Zakładzie Opiekuńczo Leczniczym". To pismo nie zawierało
uzasadnienia, wskazania podstawy prawnej ani pouczenia o sposobie i terminie
wniesienia odwołania. Przed przekazaniem tego pisma pracodawca nie prowadził
rozmów z powódką co do zmiany miejsca świadczenia pracy. Powódka z powodu
dolegliwości zdrowotnych nie chce świadczyć pracy w Zakładzie Opiekuńczo
Leczniczym i w dniu 10 kwietnia 2007 r. złożyła pozwanemu pismo, w którym
poinformowała, że nie zgadza się na nowe stanowisko pracy. W pozwanym
Szpitalu, który posiada statut oraz regulamin porządkowy, "politykę personalną"
ustala naczelna pielęgniarka z pielęgniarkami oddziałowymi, które zgłaszają
zapotrzebowanie na obsadę pielęgniarską w poszczególnych oddziałach.
Pielęgniarki oddziałowe zgłaszają zapotrzebowanie na obsadę kierownikowi kadr,
który przygotowuje stosowne pismo, celem jego podpisania przez dyrektora
Szpitala.
Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo
zasługuje na uwzględnienie. Wskazał, że skoro strony łączy umowa o pracę, to do
powierzenia powódce wykonywania obowiązków pielęgniarki w Zakładzie
Opiekuńczo-Leczniczym pozwany pracodawca powinien zastosować
wypowiedzenie zmieniające (art. 42 k.p.). Wypowiedzenie wynikających z umowy
warunków pracy i płacy, (zmiana jej istotnych elementów, takich jak stanowisko,
czas pracy, miejsce wykonywania pracy, rodzaj pracy, wysokość wynagrodzenia)
jest instytucją prawa pracy służącą do realizowania potrzeb kadrowych, czy
3
organizacyjnych pracodawcy. Umożliwia dalsze zatrudnienie pracownika, ale na
innych niż dotychczas warunkach, "bez potrzeby definitywnego rozstania".
Wypowiedzenie to jest konieczne tylko wtedy, gdy dotychczasowe warunki pracy
lub płacy bądź pracy i płacy mają ulec pogorszeniu w stosunku do
zagwarantowanych w umowie. Wypowiedzenie zmieniające stanowi propozycję
pracodawcy zmodyfikowania obowiązującej strony umowy. Z przepisów
regulujących strukturę organizacyjną pozwanego Szpitala (będącego zakładem
opieki zdrowotnej) wynika, że w jego skład wchodzą: szpital, przychodnie, ośrodki
zdrowia i zakład opiekuńczo-leczniczy. Z kolei "medyczną strukturę organizacyjną"
Szpitala stanowi 15 komórek organizacyjnych, w tym między innymi odziały
szpitalne, zakład opiekuńczo-leczniczy, blok operacyjny, apteka, sterylizatomia,
zespół ds. higieny i epidemiologii, izba przyjęć, ambulatorium ogólne, ambulatorium
chirurgiczne, wyjazdowe zespoły ratownictwa medycznego "W” i "R", przychodnia
rejonowa w O., poradnie specjalistyczne, dział diagnostyki laboratoryjnej, dział
diagnostyki obrazowej oraz gminne i wiejskie ośrodki zdrowia w poszczególnych
miejscowościach. Analizując treść przepisów organizacyjnych dotyczących
pozwanego i postanowień umowy o pracę zawartej między stronami w dniu 19
września 1979 r., Sąd Rejonowy wskazał, że powódka została zatrudniona w
Zespole Opieki Zdrowotnej w Szpitalu. Dlatego doszedł do przekonania, że Zakład
Opiekuńczo-Leczniczy jest inną komórką organizacyjną niż oddziały Szpitala. W
takiej sytuacji pracodawca powinien wypowiedzieć powódce warunki pracy
polegające na zmianie miejsca świadczenia pracy wynikającego z umowy o pracę.
Zdaniem Sądu Rejonowego, miejsce świadczenia pracy to konieczny element
umowy o pracę, który został uzgodniony przez strony i dlatego nie może być
zmieniany przez jedną ze stron stosunku pracy. Uchybienia, którymi dotknięte jest
pismo pracodawcy z dnia 4 kwietnia 2007 r., wskutek braku wskazania przyczyny
uzasadniającej wypowiedzenie zmieniające oraz pouczenia o przysługującym
pracownikowi odwołaniu do sądu pracy, powodują, że dokonana przez pracodawcę
zmiana miejsca świadczenia pracy "uchyla się kontroli Sądu". Gdyby nawet przyjąć,
że pismo to zostało sporządzone w trybie art. 42 § 4 k.p., to i tak wobec upływu
trzymiesięcznego terminu, wskazanego w tym przepisie, roszczenie powódki
zasługuje na uwzględnienie.
4
Wyrokiem z dnia 29 listopada 2007 r., Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych, w uwzględnieniu apelacji pozwanego, zmienił wyrok
Sądu Rejonowego i oddalił powództwo. Zdaniem Sądu odwoławczego, powierzenie
powódce wykonywania czynności wymienionych w piśmie z dnia 4 kwietnia 2007 r.
było poleceniem służbowym, a nie - jak przyjął Sąd Rejonowy - wypowiedzeniem
dotychczasowych warunków pracy. Sąd pierwszej instancji niesłusznie
zakwalifikował powierzenie powódce pracy w ramach innej komórki organizacyjnej
SPZOZ-Szpitala Rejonowego jako zmianę miejsca świadczenia pracy. Sąd
Okręgowy uznał, że skierowanie pielęgniarki do wykonywania pracy na innym niż
dotychczas oddziale szpitalnym nie wymaga wypowiedzenia zmieniającego. Przy
zatrudnianiu powódki w pozwanym Szpitalu we wrześniu 1979 r. określono istotne
warunki umowy o pracę, oznaczając stanowisko pracy jako "pielęgniarka", a jako
miejsce świadczenia pracy wskazano Zespół Opieki Zdrowotnej -Szpital. Na
stanowisku pielęgniarki powódka pracowała również przed otrzymaniem pisma z
dnia 4 kwietnia 2007 r., a miejscem wykonywania przez nią pracy był wówczas ten
sam Szpital, który zmienił jedynie nazwę na "SPZOZ-Szpital Rejonowy w O". W
przypadku powódki nie można mówić o zaproponowaniu jej wykonywania innej
pracy, skoro nadal miała wykonywać obowiązki pielęgniarki w tym samym Szpitalu,
tyle że w ramach innej komórki organizacyjnej. Sąd Okręgowy podkreślił, że sposób
realizacji obowiązków pielęgniarki w Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym i Oddziale
Chirurgicznym (gdzie powódka pracowała przed dniem 4 kwietnia 2007 r.) niewiele
się różni. Jakkolwiek w Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym pacjentami są osoby
starsze, wymagające stałej opieki, a na Oddziale Chirurgicznym pacjenci po
operacjach, to w obu przypadkach chodzi o sprawowanie opieki pielęgniarskiej nad
chorymi. W tej sytuacji można co najwyżej mówić o niewielkiej modyfikacji
czynności, jakie pracownik wykonuje w ramach dotychczasowych obowiązków, nie
zaś o istotnej zmianie warunków pracy wymagającej zastosowania art. 42 § 1 k.p.
Od wyroku Sądu Okręgowego powódka wniosła skargę kasacyjną, w której
zarzuciła obrazę art. 42 § 1-3 k.p. przez ich niezastosowanie i przyjęcie, że
powierzenie jej wykonywania czynności wymienionych w piśmie z dnia 4 kwietnia
2007 r. było poleceniem służbowym, "podczas gdy powierzono powódce
wykonywanie pracy w ramach innej jednostki organizacyjnej SPZOZ-Szpitala
5
Rejonowego, zespole zakładów opieki zdrowotnej co wiązało się ze zmianą
warunków umowy o pracę w zakresie miejsca świadczenia pracy oraz rodzaju
wykonywanej pracy". W uzasadnieniu skargi, powódka wskazała w szczególności,
że Zakład Opiekuńczo-Leczniczy to inna jednostka organizacyjna niż oddziały
Szpitala, gdyż w statucie pozwanego istnieją oddzielne regulacje ich dotyczące.
Według powódki, czym innym są odziały Szpitala, a czym innym odrębne jednostki
w zespole zakładów opieki zdrowotnej. Statut pozwanego różnicuje w sposób
wyraźny jednostki wchodzące w skład zespołu zakładu opieki zdrowotnej, osobno
regulując strukturę Szpitala (jego oddziały) i osobno pozostałe 14 jednostek (w tym
Zakład Opiekuńczo-Leczniczy). Dlatego należy uznać, że pracodawca pismem z
dnia 4 kwietnia 2007 r. zmienił powódce miejsce świadczenia pracy z oddziału
Szpitala na Zakład Opiekuńczo-Leczniczy, co powinno nastąpić w trybie art. 42 k.p.
W ocenie skarżącej, nie jest wystarczające wskazanie jako rodzaju pracy ogólnie
jakiegoś zawodu, zaś oznaczenie w umowie o pracę stanowiska pracy jako
"pielęgniarka" wcale nie uwalnia pracodawcy od określenia pracownikowi w sposób
szczegółowy rodzaju umówionej pracy. Posiadanie wykształcenia w zakresie
pielęgniarstwa nie oznacza automatycznie uprawnienia do wykonywania wszystkich
czynności pielęgniarskich, bowiem świadczenia pielęgniarskie często wymagają
dodatkowych kwalifikacji, potwierdzonych szkoleniami i ukończeniem
specjalistycznych kursów. Rodzaj pracy jako przedmiotowo istotny składnik umowy
o pracę powinien być wskazany w sposób niebudzący wątpliwości. W przypadku
powódki rodzaj umówionej pracy został dookreślony zakresem czynności w 1991 r.
(pielęgniarka odcinkowa na Oddziale Chirurgicznym), zaś okoliczność, iż w 2001 r.
pracodawca oddelegował powódkę do wykonywania innej pracy w rejestracji
Przychodni Rejonowej w trybie art. 42 § 4 k.p. świadczy o tym, iż był świadomy
tego, że osoba zatrudniona na stanowisku pielęgniarki wykonuje inny rodzaj pracy
w zależności od komórki organizacyjnej SPZOZ Szpitala Rejonowego. Powódka
dodała, że zachowanie pracodawcy związane z "karnym przeniesieniem" jej do
pracy w Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym jest przejawem jej szykanowania w
reakcji na złożenie przez nią wniosku o wszczęcie egzekucji sądowej.
6
W odpowiedzi na skargę kasacyjną pozwany wniósł o odmowę przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania ze względu na brak istotnego zagadnienia
prawnego oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.
Sąd Najwyższy wziął pod uwagę, co następuje:
Zarzut naruszenia art. 42 § 1-3 k.p. jest nieuzasadniony i dlatego skarga
kasacyjna podlegała oddaleniu. Przepisy te dotyczą wypowiedzenia zmieniającego,
a więc wypowiedzenia wynikających z umowy warunków pracy i płacy. Umownymi
warunkami pracy są w szczególności miejsce wykonywania pracy oraz rodzaj pracy
(art. 29 § 1 pkt 1 i 2 k.p.). Rodzaj pracy może być określony w sposób bardziej lub
mniej szczegółowy. Strony stosunku pracy, określając rodzaj pracy w sposób
ogólny, pozostawiają pracodawcy - w ramach jego uprawnień kierowniczych -
uszczegółowienie zakresu czynności pracownika. Zakres czynności pracownika
stanowi konkretyzację umówionego rodzaju pracy, stanowi zbiorcze polecenie
pracodawcy i nie wymaga zgody pracownika na jego zmianę. Natomiast, w razie
poczynienia przez strony stosunku pracy szczegółowych ustaleń co do rodzaju
pracy w treści umowy o pracę, ustalenia te stają się z woli stron istotnymi jej
elementami, których zmiana wymaga zgody pracownika, a w razie jej braku -
wypowiedzenia zmieniającego. Dotyczy to także określenia miejsca wykonywania
pracy. Miejsce to może być ujęte szczegółowo (np. jako konkretny zakład
produkcyjny, oddział, wydział itp.) lub bardziej ogólnie (np. jako siedziba
pracodawcy - miejscowość, w której mieści się siedziba pracodawcy). Od sposobu
ustalenia miejsca wykonywania pracy w umowie zależy, czy do jego zmiany będzie
konieczne porozumienie (wypowiedzenie) zmieniające, czy też może ona zostać
dokonana w ramach uprawnień kierowniczych pracodawcy (polecenia).
Zmiana warunków pracy może być istotna lub nieistotna. Nieistotna zmiana
warunków pracy lub płacy mieści się w zakresie uprawnień kierowniczych
pracodawcy i jest dokonywana w drodze polecenia (służbowego), które wiąże
pracownika. Istotna zmiana tych warunków natomiast - w razie braku zgody
pracownika - wymaga wypowiedzenia zmieniającego. Na to zróżnicowanie Sąd
Najwyższy zwracał uwagę wielokrotnie. W orzeczeniu z dnia 22 sierpnia 1950 r., C
194/50 (OSN 1951 nr 2, poz. 36) przyjął, że przeniesienie przez pracodawcę
pracownika bez jego zgody na inne stanowisko i do innej pracy może być uważane
7
za niezachowanie przez pracodawcę istotnych warunków umowy o pracę wówczas,
gdy charakter spełnianych funkcji na nowym stanowisku odbiega wydatnie od
funkcji spełnianych poprzednio. Charakter funkcji pracownika i rodzaj wykonywanej
przez niego pracy należy bowiem do istotnych warunków umowy o pracę. Jeżeli
nowe funkcje, jakich spełnienia żąda od pracownika pracodawca, odbiegają w
sposób istotny od funkcji, jakich pełnienia pracownik się podjął w umowie o pracę,
to stanowisko pracodawcy może być uznane za niezachowanie istotnych warunków
umowy o pracę. W wyroku z dnia 20 marca 1964 r., I PR 32/64 (OSNCP 1965 nr 1,
poz. 14) Sąd Najwyższy przyjął, że obarczenie pracownika zatrudnionego na
stanowisku kierowcy samochodowego dodatkowo funkcją konduktora, a więc
powinnością inkasowania należności za przejazd i - co za tym idzie - wyliczania się
z pobranej gotówki, wprowadza zasadnicze zmiany do zakresu dotychczasowych
obowiązków pracowniczych niezależnie od stopnia nasilenia samej pracy, dlatego
wymaga ono uprzedniego wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy. Z
kolei w wyroku z dnia 18 maja 1964 r., I PR 189/64 (OSNCP 1965 nr 3, poz. 44)
stwierdzono, że przeniesienie siedziby zakładu pracy do innego miasta,
powodujące dla pracownika zmianę miejsca wykonywania pracy, stanowi istotną
zmianę warunków umowy o pracę, jeżeli w wyniku tego przeniesienia sytuacja
życiowa pracownika ulega pogorszeniu bądź to na skutek konieczności straty w
zmienionych warunkach znacznie większej ilości czasu od dotychczas zużywanego
na dojazd czy dojście do zakładu pracy, bądź też wobec uciążliwości dojazdów ze
względu na wiek i stan zdrowia pracownika. W wyroku z dnia 10 stycznia 1969 r., III
PRN 83/68 (OSNCP 1969 nr 10, poz. 183) wyrażono pogląd, że zmiana organizacji
pracy polegająca na tym, że zakład pracy, likwidując stanowisko kierownika
pociągu, zobowiązał maszynistów i ich pomocników do wykonywania - prócz
dotychczasowych czynności - także czynności, które dotychczas wykonywał
kierownik pociągu, jest zmianą warunków pracy wymagającą ich wypowiedzenia.
Ocena, czy w konkretnym przypadku następuje zmiana na niekorzyść
pracownika istotnych składników (warunków) umowy o pracę, musi być dokonana z
uwzględnieniem wszystkich okoliczności, w szczególności tego, co strony uzgodniły
bądź bezpośrednio w umowie o pracę, bądź w sposób pośredni, przez odwołanie
się do związanych z rodzajem pracy stawek płac wynikających z postanowień
8
układów zbiorowych pracy, regulaminów premiowania lub właściwych w danym
wypadku aktów normatywnych wyższego rzędu. Z tego względu, zmiana zakresu
czynności pracownika przez pracodawcę nie stanowi istotnej zmiany warunków
pracy wymagającej wypowiedzenia, jeżeli czynności, które ma wykonywać
pracownik, nie wykraczają poza obowiązki związane z pełnioną przez niego funkcją
(uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 1972 r., III PZP 17/72, OSNCP
1972 nr 11, poz. 200; por. też wyrok z dnia 7 listopada 1974 r., I PR 332/74,
OSNCP 1975 nr 6, poz. 103; OSPiKA 1975 nr 9, poz. 206 z glosą L. Florka).
Wyznaczenie pracownikowi innego miejsca zatrudnienia, przy zachowaniu
dotychczasowego rodzaju pracy i wynagrodzenia, mieści się w ramach
pracowniczego podporządkowania i nie wymaga wypowiedzenia warunków pracy i
płacy, jeżeli szczególne okoliczności pracy nie uzasadniają odmiennej oceny (wyrok
Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 1976 r., I PRN 5/76, OSNCP 1976 nr 10, poz.
226; NP 1977 nr 7-8, s. 1153 z glosą K. Kolby). W wyroku z dnia 18 maja 1978 r., I
PRN 40/78 (OSNPG 1978 nr 12, poz. 33), a zwłaszcza w uchwale składu siedmiu
sędziów z dnia 12 marca 1981 r., V PZP 4/80 (OSNCP 1981 nr 10, poz. 182;
OSPiKA 1982 nr 5-6, poz. 50 z glosą A. Świątkowskiego; NP 1982 nr 11-12, s. 225
z glosą W. Muszalskiego), Sąd Najwyższy zastrzegł przy tym, że zmiana warunków
płacy w rozumieniu art. 42 § 1 k.p. wymaga uprzedniego wypowiedzenia tylko
wtedy, gdy dotyczy uzgodnionych w umowie o pracę istotnych warunków pracy
oraz pogarsza sytuację pracownika.
Taka sama wykładnia prezentowana jest także w nowszym orzecznictwie.
Przyjmuje się w nim, że istotna zmiana rozkładu czasu pracy, uzgodnionego przez
pracodawcę z pracownikiem, wymaga wypowiedzenia warunków pracy lub
porozumienia stron (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1998 r., I PKN
559/97, OSNAPiUS 1999 nr 6, poz. 205), a jeżeli dochodzi do zmiany treści
istotnych warunków pracy na niekorzyść pracownika, to dla przekształcenia treści
stosunku pracy konieczne jest porozumienie stron lub wypowiedzenie zmieniające
(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1999 r., I PKN 635/98, OSNAPiUS
2000 nr 10, poz. 384; OSP 2001 nr 6, poz. 97 z glosą P. Kucharskiego). Dlatego
zmiana warunków pracy polegająca wyłącznie na zmianie nazwy stanowiska, przy
zachowaniu innych warunków pracy i płacy, mieści się w ramach pracowniczego
9
podporządkowania i nie wymaga wypowiedzenia zmieniającego (art. 42 k.p.),
jednak jeżeli strony zgodnie traktują taką zmianę jako element podmiotowo istotny
(np. gdy nazwa implikuje prestiż stanowiska), to może ona wymagać
wypowiedzenia warunków pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 września
1999 r., I PKN 265/99, OSNAPiUS 2001 nr 1, poz. 17). Oznacza to, że należy
porównać dotychczasowe warunki pracy wynikające z treści łączącego strony
stosunku pracy (umowy o pracę) z nowymi warunkami (np. dotyczącymi rodzaju
pracy i miejsca jej świadczenia) i ocenić, czy w tym zakresie w ogóle następuje
zmiana, czy jest ona istotna i następuje na niekorzyść pracownika. Jeżeli rodzaj
pracy i miejsce jej świadczenia zostały w umowie o pracę określone w sposób
ogólny, to utrzymanie się w granicach wyznaczonych takim określeniem oznacza,
że nie mamy do czynienia ze zmianą warunków pracy, a jedynie z ich
konkretyzacją, dokonywaną w ramach uprawnień kierowniczych pracodawcy, gdyż
do istoty stosunku pracy należy jej świadczenie pod kierownictwem pracodawcy
(pracy podporządkowanej).
Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy, należy
stwierdzić, że pismo pozwanego z dnia 4 kwietnia 2007 r. o powierzeniu
obowiązków pielęgniarki w Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym w ogóle nie
stanowiło zmiany warunków pracy powódki, skoro pozwany pracodawca nie
dokonał ani zmiany rodzaju umówionej pracy, ani zmiany miejsca świadczenia
pracy, wynikających z treści stosunku pracy. Powódka od dnia 5 kwietnia 2007 r.
nadal miała wykonywać pracę pielęgniarki - a więc sprawować opiekę pielęgniarską
nad osobami chorymi - tyle, że nie na Oddziale Chirurgicznym pozwanego Szpitala
(zakładu opieki zdrowotnej), lecz w innej jego jednostce organizacyjnej, znajdującej
się w tej samej miejscowości (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 września
2005 r., II PK 292/04, OSNP 2006 nr 7-8, poz. 114). Skierowanie powódki do
wykonywania pracy w innej niż dotychczas jednostce organizacyjnej tego samego
pracodawcy znajdującej się w tej samej miejscowości nie zmieniało (nie
pogarszało) w sposób istotny warunków jej zatrudnienia, dlatego nie wymagało
wypowiedzenia zmieniającego (art. 42 § 1 k.p.). Pismo pracodawcy było więc
poleceniem wykonywania pracy (sprawowania opieki pielęgniarskiej), do której
powódka zobowiązała się w umowie o pracę, a skoro nie wymagało wypowiedzenia
10
(porozumienia) zmieniającego, to powódka była zobowiązana je wykonać zgodnie z
art. 100 § 1 k.p., bowiem polecenie to dotyczyło pracy i nie było sprzeczne z
przepisami prawa pracy ani z umową o pracę, a w szczególności z ustalonym
umownie rodzajem pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 października
2004 r., I PK 663/03, OSNP 2005 nr 19, poz. 298). Przedstawione w skardze
argumenty dotyczące kwalifikacji mają charakter abstrakcyjny, bo przecież
powódka nawet nie twierdzi, aby nie miała ich w zakresie nowych czynności, które
jej powierzono.
Z powyższych przyczyn, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie
art. 39814
k.p.c., odstępując od obciążenia powódki kosztami postępowania
kasacyjnego na mocy art. 102 k.p.c.