Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 20 listopada 2008 r.
I UZ 28/08
Wskazanie we wniosku o sporządzenie uzasadnienia orzeczenia i dorę-
czenie jego odpisu wraz z uzasadnieniem błędnej sygnatury akt sprawy, której
ten wniosek dotyczy, może być potraktowane jako inna oczywista niedokład-
ność w rozumieniu art. 130 § 1 zdanie drugie k.p.c. i nie stanowi przeszkody do
nadania temu pismu biegu.
Przewodniczący SSN Beata Gudowska, Sędziowie SN: Katarzyna Gonera
(sprawozdawca), Zbigniew Korzeniowski.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 20 listopa-
da 2008 r. sprawy z odwołania Ireny S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecz-
nych-Oddziałowi w Ł. o rentę z tytułu niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdro-
wia oraz z tytułu choroby zawodowej, na skutek zażalenia ubezpieczonej na posta-
nowienie Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 29 lipca 2008 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżone postanowienie.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny w Łodzi postanowieniem z 25 czerwca 2008 r. [...], wydanym
po przeprowadzeniu rozprawy, odrzucił skargę pełnomocnika wnioskodawczyni Ireny
S. o wznowienie postępowania w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy za-
kończonej prawomocnym wyrokiem tego Sądu z 18 maja 2006 r. [...].
W piśmie z 25 czerwca 2008 r. pełnomocnik wnioskodawczyni, powołując sy-
gnaturę akt [...], złożyła wniosek o „sporządzenie na piśmie uzasadnienia orzeczenia
wydanego w niniejszej sprawie i doręczenie go wraz z odpisem”. Pismem z 14 lipca
2008 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi poinformował pełnomocnika wnioskodawczyni, że
wyrok wraz z uzasadnieniem w sprawie [...] dotyczącej Ireny S. został pełnomocni-
kowi doręczony w dniu 30 maja 2006 r. W piśmie z 16 lipca 2008 r. pełnomocnik
wnioskodawczyni wyjaśniła, że wniosek z 25 czerwca 2008 r. „o sporządzenie na
2
piśmie uzasadnienia orzeczenia wydanego w niniejszej sprawie i doręczenie go wraz
z odpisem” dotyczył sprawy ze skargi o wznowienie postępowania zakończonej pra-
womocnym orzeczeniem wydanym w sprawie [...]. Sprawa ze skargi o wznowienie
została oznaczona sygnaturą [...] i orzeczenie w tej sprawie zostało wydane 25
czerwca 2008 r. Złożony wniosek o sporządzenie uzasadnienia orzeczenia mógł do-
tyczyć jedynie tej sprawy, gdyż tylko to postępowanie było i jest „w toku” i tylko tego
postępowania mógł dotyczyć (i dotyczył) wniosek otwierający drogę do zaskarżenia
wydanego orzeczenia, natomiast wskazanie sygnatury akt [...], zamiast [...], stano-
wiło zwykłą omyłkę pisarską. Pełnomocnik wnioskodawczyni „poparła” wniosek z 25
czerwca 2008 r. o sporządzenie uzasadnienia „wyroku” na piśmie i doręczenie go
„wraz z odpisem wyroku”, jako złożony w sprawie [...] i wniosła o nadanie mu właści-
wego biegu.
Sąd Apelacyjny postanowieniem z 29 lipca 2008 r. odrzucił wniosek ubezpie-
czonej „o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25
czerwca 2008 r. [...] i doręczenie odpisu wyroku z uzasadnieniem”. Sąd Apelacyjny
stwierdził, że zgodnie z art. 387 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. sąd drugiej instancji uza-
sadnia z urzędu wyrok oraz postanowienie kończące postępowanie w sprawie. W
myśl art. 387 § 3 k.p.c. orzeczenie z uzasadnieniem doręcza się tej stronie, która w
terminie tygodniowym od ogłoszenia sentencji zażądała doręczenia. Zgodnie z art.
328 § 1 k.p.c. żądanie spóźnione Sąd odrzuci na posiedzeniu niejawnym. Sąd Ape-
lacyjny uznał, że ponieważ pełnomocnik wnioskodawczyni w zakreślonym przez
prawo terminie nie złożyła wniosku o doręczenie odpisu postanowienia z uzasadnie-
niem, wniosek złożony 17 lipca 2008 r., jako spóźniony, podlegał odrzuceniu na pod-
stawie art. 328 § 1 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 k.p.c. Postanowienie Sądu Apela-
cyjnego zapadło w dniu 25 czerwca 2008 r., termin do złożenia wniosku o jego uza-
sadnienie upłynął 2 lipca 2008 r. Wprawdzie w dniu 25 czerwca 2008 r. pełnomocnik
wnioskodawczyni złożyła wniosek o sporządzenie na piśmie uzasadnienia orzecze-
nia i doręczenie go wraz z odpisem, jednak powołała w tym piśmie sygnaturę akt [...],
która dotyczyła innego postępowania, zakończonego już prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego. Zdaniem Sądu, wbrew twierdzeniom pełnomocnika wniosko-
dawczyni pismo z 17 lipca 2008 r. nie mogło stanowić sprostowania „zwykłej omyłki
pisarskiej”, gdyż podanie przez profesjonalnego pełnomocnika we wniosku o dorę-
czenie uzasadnienia orzeczenia innego numeru sygnatury akt sprawy nie może zo-
stać odczytane przez sąd jako oczywista niedokładność, polegająca na nieprecyzyj-
3
nym zredagowaniu treści wniosku. Sąd Apelacyjny stwierdził, że wskazanie w piśmie
sygnatury akt [...] trudno uznać za jednoznaczny zamiar wywołania skutku w postaci
wzruszenia postanowienia zapadłego w sprawie o sygnaturze [...]. Z tych przyczyn
bezpodstawne było żądanie uznania sprostowania zwykłej omyłki pełnomocnika
wnioskodawczyni i nadania wnioskowi właściwego biegu, ponieważ byłoby to zasto-
sowaniem trybu nieznanego w przepisach procedury cywilnej.
Powyższe postanowienie zaskarżyła w całości zażaleniem pełnomocnik ubez-
pieczonej, zarzucając: 1) naruszenie przepisów prawa procesowego, a mianowicie
art. 130 § 1 zdanie 1 i 2 k.p.c. w związku z art. 387 § 3 k.p.c., art. 126 § 2 k.p.c. i art.
328 § 1 i 2 k.p.c. w związku z art. 391 k.p.c., poprzez ich wadliwe zastosowanie, po-
legające na mylnym uznaniu, że pismo pełnomocnika wnioskodawczyni z 17 lipca
2008 r. jest samodzielnym wnioskiem (złożonym w trybie art. 328 k.p.c.) o sporzą-
dzenie uzasadnienia postanowienia Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 czerwca
2008 r., podczas gdy jego niebudząca wątpliwości treść dowodzi, że pismo to stano-
wiło wyłącznie sprecyzowanie złożonego uprzednio, w dniu 25 czerwca 2008 r.,
wniosku pełnomocnika o sporządzenie uzasadnienia orzeczenia wydanego w tym
samym dniu - a mianowicie orzeczenia odrzucającego skargę o wznowienie postę-
powania w sprawie [...] - i tym samym stanowi usunięcie oczywistej niedokładności
tego wniosku (w rozumieniu zdania drugiego art. 130 § 1 k.p.c.); błędne uznanie
sądu spowodowało odrzucenie wniosku o sporządzenie uzasadnienia, podczas gdy
wnioskowi należało nadać dalszy bieg (taka niedokładność nie stanowi bowiem prze-
szkody do nadania wnioskowi biegu); 2) naruszenie przepisów prawa procesowego,
a mianowicie art. 130 § 1 zdanie 1 i 2 k.p.c. w związku z art. 387 § 3 k.p.c., art. 126 §
2 k.p.c. i art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art. 391 k.p.c., polegające na wadliwym
uznaniu, że niewłaściwe wskazanie sygnatury akt (choć pozostające w okoliczno-
ściach niniejszej sprawy w ścisłym merytorycznym związku z aktami o właściwej sy-
gnaturze) nie stanowi ani „oczywistej niedokładności” niemającej, zgodnie ze zda-
niem drugim art. 130 § 1 k.p.c., wpływu na dalszy bieg wniosku, ani nawet „braku
formalnego” podlegającego, zgodnie ze zdaniem pierwszym art. 130 § 1 k.p.c., obli-
gatoryjnemu wezwaniu do uzupełnienia; 3) naruszenie przepisów prawa procesowe-
go, a mianowicie art. 130 § 1 k.p.c. w związku z art. 387 § 3 k.p.c. w związku z art.
391 § 1 k.p.c. oraz art. 9 k.p.c., przez wadliwie uznanie, że pismo procesowe pełno-
mocnika wnioskodawczyni z 25 czerwca 2008 r. stanowi wprawdzie wniosek o spo-
rządzenie i doręczenie odpisu uzasadnienia orzeczenia, zatem wniosek złożony w
4
trybie art. 387 § 3 k.p.c., ale od wyroku wydanego w sprawie [...], podczas gdy, w
odniesieniu do tego wyroku można było, co najwyżej, złożyć wniosek o doręczenie
odpisu wyroku i uzasadnienia (zatem w trybie art. 9 k.p.c., nie zaś w trybie art. 387 §
3 k.p.c.), oraz w sytuacji gdy nawet niewnikliwa analiza treści wniosku z 25 czerwca
2008 r., w kontekście okoliczności towarzyszących jego złożeniu, wyraźnie wskazuje,
że jest to wniosek oparty o treść art. 387 § 3 k.p.c., zawierający żądanie procesowe
sporządzenia uzasadnienia postanowienia z 25 czerwca 2008 r., wydanego w spra-
wie [...], ale merytorycznie odnoszącego się do postępowania w sprawie [...], bowiem
odrzucającego skargę o wznowienie tego ostatniego; 4) naruszenie art. 328 § 1 zda-
nie drugie k.p.c. w związku z art. 391 § 1 zdanie drugie k.p.c., polegające na bez-
podstawnym odrzuceniu wniosku, mimo niezaistnienia ustawowej przesłanki; 5) na-
ruszenie art. 328 § 2 k.p.c., polegające na niewskazaniu podstawy prawnej rozstrzy-
gnięcia i niewyjaśnieniu jej w treści uzasadnienia. Pełnomocnik skarżącej wniosła o
uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i nadanie dalszego biegu wniosko-
wi o sporządzenie uzasadnienia złożonemu 25 czerwca 2008 r., zgodnie z pismem
pełnomocnika wnioskodawczyni z 17 lipca 2008 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie zasługuje na uwzględnienie. Jak wynika z akt sprawy, pismem z 25
czerwca 2008 r. pełnomocnik wnioskodawczyni złożyła wniosek o sporządzenie na
piśmie uzasadnienia orzeczenia i doręczenie go wraz z odpisem, powołując sygnatu-
rę akt [...]. Sąd Apelacyjny poinformował, że wyrok wraz z uzasadnieniem w sprawie
[...] został doręczony pełnomocnikowi ubezpieczonej w dniu 30 maja 2006 r. Pismem
z 17 lipca 2008 r. pełnomocnik wnioskodawczyni wyjaśniła, że wniosek z 25 czerwca
2008 r. dotyczył postanowienia z 25 czerwca 2008 r., wydanego w sprawie [...], od-
rzucającego skargę o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej prawomoc-
nym orzeczeniem o sygnaturze akt [...]. Pełnomocnik uzasadniła swoje wyjaśnienia
oczywistą pomyłką w oznaczeniu sygnatury sprawy - zamiast prawidłowej sygnatury
[...] podała sygnaturę [...]. Mimo tego wyjaśnienia Sąd Apelacyjny zaskarżonym po-
stanowieniem odrzucił wniosek o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia postano-
wienia z 25 czerwca 2008 r.
Zgodnie z art. 387 § 3 k.p.c. orzeczenie z uzasadnieniem doręcza się stronie,
która w terminie tygodniowym od ogłoszenia sentencji zażądała jego doręczenia.
5
Zawarte w zdaniu pierwszym in fine art. 387 § 3 k.p.c. sformułowanie „zażądała jego
doręczenia” musi być odniesione do początku całego zdania, a mianowicie do sfor-
mułowania „orzeczenie z uzasadnieniem doręcza się”. Prawidłowo sformułowany
wniosek złożony na podstawie art. 387 § 3 k.p.c. w związku z art. 387 § 1 k.p.c. po-
winien zatem zawierać w sposób wyraźny sformułowane żądanie sporządzenia uza-
sadnienia orzeczenia oraz doręczenia orzeczenia z uzasadnieniem (por. postano-
wienie Sądu Najwyższego, I PZ 25/06, OSNP 2008 nr 5-6, poz. 72). Należy podkre-
ślić, że pełnomocnik wnioskodawczyni wyraźnie określiła swój wniosek, żądając spo-
rządzenia na piśmie uzasadnienia orzeczenia i doręczenia go wraz z odpisem. Za-
tem podstawą wniosku pełnomocnika wnioskodawczyni był niewątpliwie art. 387 § 3
k.p.c. Chodziło zatem o wniosek o sporządzenie uzasadnienia orzeczenia i doręcze-
nie orzeczenia wraz z uzasadnieniem jako czynność poprzedzającą (przygotowują-
cą) zaskarżenie tego orzeczenia. Faktem jest, że we wniosku tym pełnomocnik po-
dała błędna sygnaturę akt sprawy. Nie powinno to jednak wpływać na prawidłowe
odczytanie istoty tej czynności procesowej. Sąd Apelacyjny - biorąc pod uwagę wy-
łącznie podaną w piśmie z 25 czerwca 2008 r. przez pełnomocnika wnioskodawczyni
sygnaturę sprawy - uznał, że wniosek dotyczy sporządzenia uzasadnienia wyroku i
doręczenia odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem w sprawie [...], chociaż uzasadnie-
nie wyroku w tej sprawie zostało już wcześniej sporządzone oraz doręczone ubez-
pieczonej w dniu 30 maja 2006 r. Przypisanie pismu pełnomocnika wnioskodawczyni
z 25 czerwca 2008 r. charakteru wniosku o ponowne doręczenie sporządzonego
wcześniej uzasadnienia wyroku z 18 maja 2006 r., w sprawie [...], nie uwzględniało
okoliczności złożenia tego pisma. W chwili jego składania wyrok z 18 maja 2006 r.
był prawomocny, a jego uzasadnienie zostało wcześniej doręczone ubezpieczonej.
Pełnomocnik skarżącej w uzasadnieniu zażalenia trafnie podniosła, że o tym,
czy pismo pozostaje wnioskiem o doręczenie odpisu orzeczenia na podstawie art. 9
k.p.c., czy też wnioskiem o sporządzenie uzasadnienia orzeczenia sądu drugiej in-
stancji złożonym na podstawie art. 387 § 3 k.p.c., decyduje przede wszystkim jego
treść interpretowana przy zachowaniu reguł z art. 130 § 1 k.p.c. O ile bowiem wnio-
sek przewidziany w art. 9 k.p.c. zawiera wyłącznie żądanie wydania z akt sprawy
odpisu orzeczenia lub odpisów innych dokumentów, o tyle wniosek z art. 387 § 3
k.p.c. zawiera żądanie sporządzenia uzasadnienia orzeczenia i doręczenia jego od-
pisu wraz z uzasadnieniem - przede wszystkim w celu zaskarżenia tego orzeczenia.
Jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że wniosek motywowany jest wolą zaskarżenia
6
orzeczenia sądu drugiej instancji, to jest to wniosek z art. 387 § 3 k.p.c., nie zaś z art.
9 k.p.c. Wniosek pełnomocnika wnioskodawczyni z 25 czerwca 2008 r. zawierał jed-
noznacznie żądanie z art. 387 § 3 k.p.c., a ponadto został złożony bezpośrednio po
ogłoszeniu postanowienia o odrzuceniu skargi o wznowienie postępowania, co
przemawiało za interpretacją, że intencją strony składającej ten wniosek było zaskar-
żenie tego orzeczenia. Należy przyjąć, że gdyby pełnomocnik wnioskodawczyni
chciała uzyskać odpis uzasadnienia wyroku z 18 maja 2006 r. wydanego w sprawie
[...], nie wnosiłaby o jego sporządzenie, skoro jego uzasadnienie zostało doręczone
ubezpieczonej 30 maja 2006 r. Z treści wniosku i okoliczności jego złożenia wynikało,
że zmierzać on mógł jedynie do zaskarżenia postanowienia z 25 czerwca 2008 r., w
sprawie [...]. Zatem powołanie przez pełnomocnika wnioskodawczyni sygnatury [...]
stanowiło albo brak formalny, który powinien był prowadzić do jego usunięcia przez
wezwanie pełnomocnika wnioskodawczyni o podanie prawidłowej sygnatury akt, albo
do potraktowania błędnego wskazania sygnatury jako oczywistej omyłki. Prowadzi to
do wniosku, że Sąd Apelacyjny, pomijając treść art. 130 § 1 zdanie drugie k.p.c.,
przedwcześnie uznał, że pismo pełnomocnika wnioskodawczyni z 25 czerwca 2008
r. jest wnioskiem dotyczącym wyroku z 18 maja 2006 r., podczas gdy z jego treści i
okoliczności wniesienia wynikało, że jest to w istocie wniosek złożony w trybie art.
387 § 3 k.p.c., zmierzający do zaskarżenia postanowienia Sądu Apelacyjnego z 25
czerwca 2008 r. do Sądu Najwyższego. Przeciwna interpretacja prowadziłaby do
przyjęcia niemożliwego do zaakceptowania poglądu, że wadliwe wskazanie przez
stronę sygnatury akt sprawy nie stanowi braku formalnego pisma procesowego, który
może być uzupełniony (usunięty) w trybie art. 130 k.p.c. Jeżeli Sąd Apelacyjny miał
wątpliwości co do treści wniosku złożonego przez pełnomocnika wnioskodawczyni,
wiążące się z podaniem niewłaściwej sygnatury akt sprawy, powinien był wezwać
pełnomocnika ubezpieczonej - na postawie art. 130 § 1 k.p.c. - do stosownych wyja-
śnień. Zaniechanie wezwania strony do usunięcia nieścisłości lub niedokładności
złożonego przez nią pisma procesowego, nie może wywoływać negatywnych na-
stępstw dla strony (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 24 września 2003 r., I
CZ 100/03).
W rozpoznawanej sprawie wniosek pełnomocnika wnioskodawczyni (pismo
procesowe z 25 czerwca 2008 r.) zawierał wyraźne sformułowanie żądania sporzą-
dzenia na piśmie uzasadnienia orzeczenia i doręczenia go. Wniosek został sporzą-
dzony dokładnie w dniu wydania przez Sąd Apelacyjny postanowienia z 25 czerwca
7
2008 r. o odrzuceniu skargi wnioskodawczyni o wznowienie postępowania zakoń-
czonego prawomocnym wyrokiem w sprawie [...] i dotyczył tego postanowienia. Było
to w tym czasie jedyne postępowanie wszczęte z inicjatywy wnioskodawczyni, w któ-
rym jej pełnomocnik mogła złożyć przedmiotowy wniosek i tego właśnie postępowa-
nia dotyczył wniosek otwierający drogę do zaskarżenia wydanego orzeczenia. Za-
tem, pomimo pomyłkowo wskazanej sygnatury akt [...], oczywiste było, że wniosek o
sporządzenie uzasadnienia postanowienia i jego doręczenie dotyczył postanowienia
wydanego w sprawie [...], toczącej się na skutek wniesienia skargi o wznowienie po-
stępowania w sprawie [...].
Nadmiernym formalizmem byłoby w takich okolicznościach odrzucenie wnio-
sku ubezpieczonej, nawet sporządzonego przez profesjonalnego pełnomocnika -
adwokata, w którym mylnie wskazano jedynie sygnaturę akt sprawy, jednak wniosek
złożono zgodnie z wymaganiami przewidzianymi w art. 387 § 3 k.p.c. Do wniosku o
doręczenie odpisu orzeczenia z uzasadnieniem ma zastosowanie art. 130 § 1 zdanie
drugie k.p.c., a zatem oczywiste niedokładności pisma nie stanowią przeszkody do
nadania mu biegu i rozpoznania we właściwym trybie. Słusznie przy tym pełnomoc-
nik skarżącej powołuje się na postanowienie Sądu Najwyższego z 5 września 2001
r., I CZ 110/01 (Biuletyn SNIC 2002 nr 1, s. 57), w którego uzasadnieniu wskazano
wyraźnie, że sytuacja, kiedy pismo procesowe nie zostało właściwie zredagowane,
nie oznacza, że sąd jest zwolniony z obowiązku dokonania jego wykładni. Z art. 130
§ 1 zdanie drugie k.p.c. wynika dyrektywa rozpoznania pisma zgodnie z jego treścią,
także wówczas, gdy zostanie ono mylnie oznaczone lub dotknięte oczywistymi nie-
dokładnościami. Oczywista niedokładność może dotyczyć, między innymi, treści pi-
sma, gdy treść ta została niewłaściwie zredagowana, niemniej w sposób pozwalający
na ustalenie znaczenia tego pisma w drodze wykładni. Z powyższych względów Sąd
Apelacyjny, uwzględniając dyrektywę rozpoznania pisma procesowego zgodnie z
jego treścią, powinien był potraktować wniosek zgłoszony w piśmie pełnomocnika
wnioskodawczyni z 25 czerwca 2008 r., czyli sporządzonego w dniu, w którym zo-
stało wydane postanowienie w sprawie [...], jako wniosek o sporządzenie uzasadnie-
nia tego właśnie postanowienia i jego doręczenie.
Nie można nie zwrócić uwagi na niestaranność pełnomocnika wnioskodaw-
czyni w formułowaniu pism procesowych. W piśmie z 25 czerwca 2008 r. podała
błędną sygnaturę akt sprawy, której dotyczył wniosek o sporządzenie uzasadnienia.
Z kolei w piśmie wyjaśniającym z 16 lipca 2008 r. stwierdziła, że popiera wniosek z
8
25 czerwca 2008 r. „o sporządzenie uzasadnienia wyroku na piśmie i doręczenie go
wraz z odpisem wyroku”, chociaż w sprawie [...] nie został wydany wyrok, lecz posta-
nowienie odrzucające skargę o wznowienie postępowania. Ten oczywisty brak sta-
ranności w sporządzaniu pism procesowych mieści się jednak w granicach wyzna-
czonych przez art. 130 § 1 zdanie drugie k.p.c. - pismom procesowym pełnomocnika
wnioskodawczyni, mimo zawartych w nich oczywistych błędów, omyłek i niedokład-
ności, może być nadany bieg procesowy. Z art. 130 § 1 zdanie drugie k.p.c. wynika
bowiem, że mylne oznaczenie pisma procesowego lub inne oczywiste niedokładno-
ści nie stanowią przeszkody do nadania pismu biegu i rozpoznania go w trybie wła-
ściwym.
Na marginesie należy dodać, że Sąd Apelacyjny również nie ustrzegł się pew-
nych nieścisłości i omyłek. Postanowienie tego Sądu z 25 czerwca 2008 r. zostało
następnie sprostowane postanowieniem z 31 lipca 2008 r. z powodu oczywistej
omyłki pisarskiej w postaci błędnie wpisanej daty wyroku wydanego w sprawie [...] -
„18 maja 2008 r.” zamiast „18 maja 2006 r.”. W postanowieniu tym powielono oczywi-
sty błąd pełnomocnika wnioskodawczyni, wpisując w sentencji, że chodzi o wniosek
o sporządzenie uzasadnienia „wyroku” Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 25 czerwca
2008 r., w sprawie [...], oraz doręczenie odpisu „wyroku” z uzasadnieniem, choć 25
czerwca 2008 r. zostało wydane postanowienie, a nie wyrok. Ponadto, przy przeka-
zaniu akt sprawy z zażaleniem do Sądu Najwyższego w piśmie przewodnim błędnie
podano, że zażalenie wnioskodawczyni zostało wniesione na postanowienie z 25
czerwca 2008 r., podczas gdy zażalenie dotyczyło w istocie postanowienia wydane-
go przez Sąd Apelacyjny 29 lipca 2008 r. Dowodzi to, że wszyscy popełniają oczywi-
ste omyłki. Zastosowanie przez Sąd Apelacyjny nadmiernego formalizmu przy od-
rzuceniu wniosku pełnomocnika ubezpieczonej z 25 czerwca 2008 r. nie uwzględnia
ani treści art. 130 § 1 zdanie drugie k.p.c., ani ukształtowanego orzecznictwa co do
wykładni tego przepisu. W orzecznictwie Sądu Najwyższego (postanowienia z 6
czerwca 2007 r., III CZ 25/07, niepublikowane, z 14 stycznia 2005 r., III CZ 116/04,
niepublikowane, z 18 lutego 2005 r., V CZ 185/04, niepublikowane) przyjmuje się, że
obowiązująca w postępowaniu cywilnym zasada formalizmu nie ma charakteru bez-
względnego. Mylne oznaczenie pisma procesowego lub inne oczywiste niedokładno-
ści nie stanowią przeszkody do nadania mu biegu we właściwym trybie, zaś doniosłe
znaczenie mają takie braki pism procesowych, które uniemożliwiają nadanie im dal-
9
szego biegu. Takim brakiem nie jest oczywista niedokładność pisma procesowego,
jaka wystąpiła w niniejszej sprawie.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
§ 1 zdanie
pierwsze w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c. uchylił zaskarżone postanowienie.
========================================