Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 12 lutego 2009 r.
III SK 29/08
Praktykę ograniczającą konkurencję stanowi narzucanie przez podmiot
dominujący ceny skalkulowanej z uwzględnieniem preferencji przyznanej in-
nym kontrahentom (subsydiowanie skrośne), chociażby tak skalkulowana cena
nie była ceną nadmiernie wygórowaną (art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 grud-
nia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, jednolity tekst: Dz.U. z 2005
r. Nr 244, poz. 2080 ze zm.).
Przewodniczący SSN Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Katarzyna Gonera, Zbigniew Myszka.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 lutego
2009 r. sprawy z odwołania Miasta Gminy N.T. przeciwko Prezesowi Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów z udziałem zainteresowanego P. Przedsiębior-
stwa Komunalnego Spółki z o.o. w N.T. o ochronę konkurencji, na skutek skarg ka-
sacyjnych Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz zainteresowa-
nego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 grudnia 2007 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w
Warszawie do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania
kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Decyzją z dnia 30 grudnia 2005 r. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów na podstawie art. 9 w związku z art. 8 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15
grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów uznał za praktykę ogranicza-
jącą konkurencję działania Gminy Miasta N.T., polegające na nadużywaniu pozycji
dominującej na lokalnym rynku hurtowego odbioru ścieków z terenu gmin: N.T., B.D.,
P. i S., poprzez bezpośrednie narzucanie P. Przedsiębiorstwu Komunalnemu Sp. z
o.o. w N.T. nieuczciwych, nadmiernie wygórowanych cen za przyjmowanie ścieków
2
komunalnych z międzygminnych kolektorów kanalizacji sanitarnej ww. gmin do urzą-
dzeń kanalizacji sanitarnej Miasta N.T. i ich oczyszczenia w oczyszczalni w N.T., w
następstwie ustalenia przez Miejski Zakład Wodociągów i Kanalizacji w N.T. (zakład
budżetowy Gminy Miasta N.T.) ceny, która zawiera w sobie koszty niezwiązane ze
świadczeniem tych usług na rzecz Wnioskodawcy, tj. koszty oczyszczenia wód infil-
tracyjnych przedostających się do urządzeń kanalizacyjnych na terenie Miasta N.T.
oraz nakazał zaniechania stosowania ww. praktyki. Prezes UOKiK na podstawie art.
101 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów nałożył na Gminę
Miasto N.T. karę pieniężną w wysokości 23. 653 zł.
Wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2007 r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd
Ochrony Konkurencji i Konsumentów po rozpoznaniu odwołania Gminy Miasta N.T.
od powyższej decyzji Prezesa UOKiK zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że
nie stwierdził stosowania przez Gminę Miasto N.T. praktyki ograniczającej konkuren-
cję w postaci nadużywania pozycji dominującej na lokalnym rynku hurtowego odbioru
ścieków z terenu gmin N.T., B.D., P. i S., poprzez bezpośrednie narzucanie P.
Przedsiębiorstwu Komunalnemu Spółce z o. o. w N.T. nieuczciwych, nadmiernie
wygórowanych cen za przyjmowanie ścieków komunalnych z międzygminnych ko-
lektorów kanalizacji sanitarnej Miasta N.T. i ich oczyszczania w oczyszczalni w N.T.
w następstwie ustalania ceny zawierającej koszty oczyszczania wód infiltracyjnych
przedostających się do urządzeń kanalizacyjnych na terenie Miasta Gminy N.T.
Sąd Okręgowy ustalił, że Miejski Zakład Wodociągów i Kanalizacji w N.T.
(MZWiK) jest statio municipii Gminy Miasta N.T. Zakład ten został powołany do reali-
zacji zadań własnych Gminy w zakresie wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanali-
zacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych itp. Zadanie w zakresie
oczyszczania ścieków realizowane jest w oczyszczalni znajdującej się w N.T. i sta-
nowiącej własność Gminy Miasta N.T. Oczyszczalnia zbudowana w latach 1993 -
1995 zaspokaja potrzeby nie tylko miasta N.T., ale także gminy N.T., B.D., P., S.
Wydajność oczyszczalni to 21.000 m3
ścieków sanitarnych na dobę. W 1998 r. po
uruchomieniu oczyszczalni pomiędzy MZWiK a Zarządami 3 Gmin (S., B.D., P.) zo-
stała zawarta umowa o przejęciu ścieków z międzygminnego kolektora kanalizacji
sanitarnej do miejskiej sieci kanalizacyjnej i oczyszczalni ścieków w N.T. Taką samą
umowę w 2000 r. zawarła Gmina N.T. W powyższych umowach zostały określone
docelowe ilości odprowadzanych ścieków obejmujących także wody infiltracyjne.
Wysokość opłat za 1 m3
miała być ustalana na podstawie kalkulacji kosztów, a
3
uchwalana przez Radę Miasta N.T. Uchwała taka została podjęta i zatwierdzono ta-
ryfę MZWiK. Dostawcy ścieków podzieleni zostali na dwie grupy:- dostawcy ścieków
spoza Gminy Miasta N.T. - 4,79 zł/ m3
; - dostawcy ścieków z Gminy Miasta N.T. - 3,
06 zł/ m3
.
Na skutek zaskarżenia powyższej uchwały - została ona prawomocnie unie-
ważniona. Od 1 stycznia 2005 r. zadania zbiorowego odprowadzania ścieków reali-
zowane przez Gminy wykonuje P. Przedsiębiorstwo Komunalne Spółka z o. o.
(PPK). Przedsiębiorstwo to jest spółką komunalną do, której przystąpiło 11 gmin w
tym gminy: S., P., B.D., N.T. Dostarczane przez PPK ścieki są oczyszczane w
oczyszczalni w N.T. Ze względu na istniejący system kanalizacyjny oczyszczalnia
MZWiK jest aktualnie jedynym miejscem, do którego mogą być odprowadzane ścieki
z tereny Gmin N.T., B.D., P., S. Burmistrz Miasta N.T. zaproponował, aby PPK prze-
jęło zobowiązania Gmin w zakresie odprowadzania ścieków. Na porozumienie takiej
treści PPK nie wyraziło zgody. Strony przystąpiły do negocjacji, które nie doprowa-
dziły do podpisania porozumienia. W tym czasie okoliczne Gminy wypowiedziały łą-
czące je z MZWiK umowy. PPK dostarczał bezumownie ścieki płacąc według wysta-
wionych przez siebie not księgowych z pominięciem (stawka 3,20 zł 1m3
) faktur wy-
stawianych przez MZWiK. Aktualny system kanalizacyjny na obejmującym spór tere-
nie wygląda następująco: ścieki z nieruchomości zlokalizowanych na terenie Gmin
trafiają do sieci kanalizacyjnych, które eksploatowane są przez PPK. Z sieci tych,
następnie za pośrednictwem kolektorów trafiają do granicy urządzeń kanalizacyjnych
PPK i MZWiK. Na tej granicy zlokalizowane są przepływomierze, które dokonują po-
miaru ilości ścieków wpływających z terenu Gmin do sieci kanalizacji miejskiej N.T.
Przepływomierze uwzględniają wszystkie ścieki, jakie dostają się do sieci kanalizacji
w tym także wody infiltracyjne. Ścieki z miasta N.T. trafiają do miejskiej sieci
kanalizacyjnej. W tym są ścieki od dostawców zlokalizowanych na terenie miasta
oraz wody infiltracyjne z terenu miasta. Dodatkowo do sieci tej dostarczane są tzw.
ścieki przemysłowe, za które MZWiK pobiera odrębną opłatę. Ogólną ilość ścieków
mierzy przepływomierz zlokalizowany w oczyszczalni. Wody infiltracyjne zawarte w
ściekach pochodzących z Gmin są wykazywane w przepływomierzach usytuowanych
na granicy PPK i MZWiK, a wody infiltracyjne z terenu miasta N.T. we wskazaniach
przepływomierza zlokalizowanego w oczyszczalni. Zarówno dostawcy z terenu N.T.,
którzy rozliczają się z MZWiK jak i z okolicznych Gmin, które rozliczają się z PPK
4
opłacają należności według ilości wody im dostarczonej (liczniki), ryczałtowo, na
podstawie przepływomierzy, które nie uwzględniają wód infiltracyjnych.
System umożliwia ustalenie: 1) ogólnej ilości wód wpływających do oczysz-
czalni w N.T.; 2) ilości ścieków z terenu Gmin łącznie z wodami infiltracyjnymi; 3) ilo-
ści ścieków komunalnych (z miasta N.T.) wraz z wodami infiltracyjnymi przez odjęcie
od ogólnej ilości ścieków ilość ścieków wpływających z terenu Gmin.
Dostawcy ścieków z terenu miasta N.T. obciążani są za ścieki według wska-
zań wodomierza, natomiast Gminy płacą za ścieki według wskazań przepływomierza
usytuowanego na granicy PPK i MZWiK. Wody infiltracyjne wpływają zarówno w
ściekach pochodzących od Gmin, jak z miasta N.T. Całkowity przepływ ścieków
przez oczyszczalnię wynosi około 5.750.000 m3
rocznie, w tym 5.400.000 m3
pocho-
dzi z terenu miasta, a 350.000 m3
z Gmin. Koszty związane z wodami opadowymi dla
PPK ustalono na 6%. Koszty niezwiązane z wodami opadowymi rozdzielono propor-
cjonalnie do ilości zafakturowanych ścieków i na PPK przypada 16%. Kalkulacja ta
zawiera, według Sądu Okręgowego, uwzględnienie kosztów wód infiltracyjnych w
podziale na miasto N.T. oraz PPK. Koszty związane z wodami opadowymi w 94%
pokrywa miasto, a niezwiązane z tymi wodami w 84%. Według Sądu Okręgowego
nie można uznać, że cena zaproponowana jest nieuczciwa. W przedstawionej kal-
kulacji koszty związane z odbiorem wód infiltracyjnych w przeliczeniu na m3
są
mniejsze od kosztów ścieków komunalnych. Kalkulacja ta prowadzi do mniejszego
obciążenia miasta kosztami utylizacji tych ścieków od obciążenia kosztami utylizacji
ścieków komunalnych. W podziale kosztów dla PPK udział wód infiltracyjnych do
ogólnej ilości ścieków jest niewielki i w związku z tym nie mają one znaczenia dla
ustalonej ceny, ale też nie wpływają na obniżenie kosztów. Twierdzenie, że ustalona
cena została tak określona, by dla miasta N.T. była najniższa nie jest uprawnione.
Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2007 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie na podsta-
wie art. 385 k.p.c. oddalił apelacje wniesione przez zainteresowanego P. Przedsię-
biorstwo Komunalne Spółkę z o.o. w N.T. oraz przez pozwanego Prezesa UOKiK.
Według Sądu drugiej instancji nie budzi wątpliwości kwalifikacja Miasta Gminy N.T.
jako przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsu-
mentów. Rynkiem właściwym - co jest równie niewątpliwe - jest rynek odbioru ście-
ków pochodzących z terenów Miasta N.T., gminy N.T., B.D., P. i S. Na tym rynku je-
dynym odbiorcą ścieków jest MZWiK, które podlega Gminie Miastu N.T. Innej możli-
wości poza dostarczaniem ścieków MZWiK nie ma dla gmin działających przez PPK.
5
Bezspornie zatem Miasto Gmina N.T. zajmuje pozycję dominującą na rynku hurto-
wego odbioru ścieków.
Natomiast sporne w sprawie było to, czy pozycja dominująca na rynku właści-
wym jest przez powoda nadużywana przez narzucanie kontrahentom ceny nieuczci-
wej lub nadmiernie wygórowanej. Ciężar udowodnienia tej okoliczności spoczywa na
Prezesie UOKiK. W toku postępowania administracyjnego Prezes UOKiK przepro-
wadził własną analizę dotyczącą prowadzonych przez strony negocjacji w zakresie
proponowanych podstaw do uzgodnienia ceny za usługę oczyszczania ścieków i
ustalił, że cena wskazywana przez MZWiK nie wiąże się ściśle z wartością ekono-
miczną usługi - oczyszczania ścieków. W szczególności przyjął, że nie można zainte-
resowanego obciążyć stałymi kosztami utrzymania oczyszczalni, ponieważ wielkość
jej jest zbyt duża, jak na obecne potrzeby. Na etapie projektowania założono zbyt
dużą wielkość ścieków do oczyszczania jak na ilość rzeczywiście odprowadzanych
ścieków. Oczyszczalnia jest własnością Miasta Gminy N.T., zaprojektowano ją w ra-
mach centralnej budowy zbiorników wodnych. Na etapie projektowania założone ilo-
ści nie były zgłaszane przez Gminy, te bowiem dopiero w 1996 r., po zakończeniu
budowy wskazywały szacunkowo swoje potrzeby. Nie ma podstaw w ocenie Prezesa
UOKiK do obciążania PPK ponad19% kosztów oczyszczania ścieków w sytuacji, gdy
dostarcza on jedynie 6,5% ścieków.
Według Sądu drugiej instancji dokonana przez Sąd pierwszej instancji ocena
dowodów przedstawionych przez MZWiK oraz Prezesa UOKiK została dokonana w
ramach uprawnień sądu określonych w art. 233 § 1 k.p.c. z rozważeniem twierdzeń
powoda, i zainteresowanego, oraz stanowiska Prezesa UOKiK. i uznaniem. że wia-
rygodne i trafne są twierdzenia powoda. Podzielając tę ocenę Sąd drugiej instancji
stwierdził że przeprowadzone w postępowaniu administracyjnym badania porównaw-
cze sprowadzają się do porównania cen usług nieporównywalnych. Nie można bo-
wiem opierać się na średnich w Polsce cenach usług oczyszczania ścieków bez
uwzględnienia specyfiki obszaru, o który chodzi w sprawie Bez szczególnych wiado-
mości fachowych powszechnie wiadomo, że przeciętna ilość opadów w górach jest
wyższa niż na nizinach. Wobec tego koszt oczyszczenia ścieków zawierających takie
wody na różnym terenie jest inny.
Według Sądu drugiej instancji nie można zgodzić się z zarzutami apelacji, że
obowiązkiem Sądu Okręgowego było ustalenie rzeczywistych kosztów ponoszonych
przez powoda w związku z odbiorem ścieków od zainteresowanego. Skarżący nie
6
uwzględnili bowiem tego że Sąd nie działa z urzędu w interesie żadnej strony, a jego
obowiązkiem w ramach kontradyktoryjnego procesu jest ocena dowodów przedsta-
wionych przez strony. Do kognicji Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie
należy ocena czy zastosowano równe, jednakowe stawki rozliczeń, ani też, w jakim
procencie zainteresowany został obciążony pewnymi kosztami, należy natomiast
ustalenie czy miała miejsce praktyka antykonkurencyjna (nadużycie pozycji dominu-
jącej). Sąd drugiej instancji podzielił ocenę zaskarżonego wyroku, że praktyka taka
nie miała miejsca. Ustalona przez MZWiK cena nie jest nieuczciwa ani też nadmier-
nie wygórowana. Cena nieuczciwa to cena, która jest nie tylko nieekwiwalentna w
stosunku do proponowanej usługi, ale przede wszystkim to cena ustalona na wyso-
kim poziomie właśnie dlatego, że potencjalna strona umowy nie ma innej możliwości
niż zawarcie umowy na warunkach określonych przez podmiot dominujący. Dla
przyjęcia, że cena jest nieuczciwa konieczne jest wykazanie braku ekwiwalentności
ceny oraz jej nieadekwatności. Cenę zaś nadmierną cechuje przede wszystkim zało-
żony przez podmiot dominujący nieuzasadniony zysk. Sąd drugiej instancji podzielił
pogląd wyrażony w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 czerwca
2005 r., VI ACa 93/05, w którym wskazano, że: „przy definiowaniu ceny nadmiernie
wygórowanej, w celu wyeliminowania błędów w ocenie, należy posługiwać się dwo-
jakiego rodzaju kryteriami. Pierwsze z nich związane są z analizą kosztową działal-
ności gospodarczej przedsiębiorcy. Wyróżnia się tu kryteria odnoszące się do: kosz-
tów własnych przedsiębiorcy wynikających z kalkulacji ceny towaru (usługi), wielkości
zysku w cenie jednostkowej, rentowności rozumianej jako stosunek zysku do kosz-
tów własnych. Drugie powstają z porównania cen występujących na rynku właściwym
z cenami potencjalnych konkurentów przedsiębiorcy na innych rynkach (tzw. analiza
porównawcza cen). Jeżeli w wyniku zastosowania ww. kryteriów okaże się, że bada-
na cena istotnie narusza zasadę ekwiwalentności świadczeń kontrahentów, gdyż jest
rażąco zawyżona w stosunku do wartości świadczenia oferowanego przez dominują-
cego na rynku przedsiębiorcę, to należy przyjąć, iż mamy do czynienia z ceną nad-
miernie wygórowaną”. Powyższych okoliczności Prezes UOKiK nie wykazał, pomimo
ciążącego na nim obowiązku wynikającego z rozkładu ciężaru dowodu. Przedstawio-
na analiza była twierdzeniami pozwanego, nie zaś innym dowodem. Sąd analizę tę
uznał za niewystarczającą i w związku z tym niewiarygodną. Wobec tego uznał, że
nie ma podstaw do przyjęcia, że zostały wykazane okoliczności - narzucanie ceny
nieuczciwej, czy nadmiernie wygórowanej.
7
Według Sądu drugiej instancji nie są zasadne zarzuty apelacji zainteresowa-
nego dotyczące nieuwzględnienia przywoływanych w apelacji wyroków Sądu Admini-
stracyjnego, oraz Sądu Apelacyjnego. Dotyczą one bowiem różnych stanów faktycz-
nych i innych dóbr, które zasługują na ochronę.
Zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego art. 750 k.c., 487 k.c., 58
k.c. w związku z art. 353 1
k.c., art. 5 k.c. w związku z art. 353 1
k.c., art. 65 § 2 k.c.,
art. 5 k.c. oraz rażącego naruszenia zasad ogólnych dotyczących zobowiązań Sąd
uznał za nieuzasadnione, skoro strony nie łączyła umowa. Strony pozostały w fazie
rokowań, negocjacji, nie mogąc uzgodnić essentialia negotii umowy o świadczenie
usług. Powoływanie się więc na nieważność umowy nieistniejącej, czy też narusze-
nie zasad współżycia społecznego jest całkowicie chybione.
Nie została naruszona zasada swobody zawierania umów. Pozycja monopoli-
styczna w swojej istocie jest pozycją silniejszego, jednak nie oznacza to, że powód
mając taką pozycję niejako z definicji narusza chronione prawem dobro innego pod-
miotu uczestniczącego na rynku.
Oceniając zarzut naruszenia art. 8 ustawy o ochronie konkurencji i konsu-
mentów Sąd drugiej instancji stwierdził, że pozycja PPK jest pozycją organizatora i
regulatora działań gmin, którym dostarczana jest woda i odbierane są ścieki. Z
ustawy o zaopatrywaniu w wodę, która wprawdzie nie ma zastosowania do PPK, ale
ma zastosowanie do gmin, które zawarły umowę z PPK wynika, że rada gminy ma
obowiązek uchwalania regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków. Re-
gulamin ten, po jego uchwaleniu stanowi prawo miejscowe i określa prawa i obo-
wiązki przedsiębiorstwa i odbiorców. Przedsiębiorstwa, które wykonują zadania w
zakresie zaopatrzenia w wodę i odbiór ścieków określają taryfy. Taryfa musi
uwzględniać niezbędne przychody przedsiębiorstwa.
Zarówno powód, który wykonuje zadania własne Miasta Gminy N.T., jak i za-
interesowany mają identyczne obowiązki wynikające z zaopatrzenia obsługiwanych
gmin w wodę. Obowiązki te sprowadzają się do zapewnienia odbiorcom usług na
odpowiednim poziomie, zaś przedsiębiorstwu podstawę materialną do działania.
Podstawa materialna do działania to właśnie niezbędne przychody, które składają się
między innymi na ustalenia ceny usługi, dla potrzeb indywidualnego odbiorcy. Wobec
tego, że taryfy podlegają zatwierdzeniu przez radę gminy, a ceny i stawki opłat są
różnicowane m.in. według grup odbiorców, rada może podjąć decyzję o dopłacie dla
jednej wybranych lub wszystkich taryfowych grup odbiorców usług. Rozliczenia, za-
8
tem pomiędzy powodem a zainteresowanym te okoliczności muszą także uwzględ-
niać.
W kwestii zarzuconej wadliwości alokacji kosztów Sąd Apelacyjny stwierdził,
że oczyszczalnia została zaprojektowana na przyszłość z założeniem odpowiedniego
skanalizowania gmin w znacznie wyższym niż dotychczas procencie. Inwestycja była
finansowana przede wszystkim ze środków Skarbu Państwa, jedynie w małej części
ze środków poszczególnych gmin. Utrzymanie zatem oczyszczalni, służącej określo-
nym gminom musi je obciążać. Ustalenie udziału poszczególnych gmin w kosztach
utrzymania (które stanowią ponad 80% kosztów oczyszczania ścieków - koszty stałe
i koszty niezwiązane z oczyszczaniem wód infiltracyjnych ani ścieków
1.896.000+3.513.000 = 5.409.000 zł: 6.167.000 zł - koszty ponoszone w związku z
oczyszczaniem ścieków = 0,87 - 87%) oczyszczalni rozumianych sensu largo musi
uwzględniać udział odbieranych od PPK ścieków i odpowiadający mu proporcjonalny
udział w kosztach utrzymania. W przeciwnym razie miasto gmina N.T. utrzymując
całość oczyszczalni dotowałaby odbiorców pochodzących z gmin, które obsługuje
zainteresowany. Sąd drugiej instancji podzielił stanowisko Sądu pierwszej instancji,
że nie można uznać za nadmiernie wygórowaną, nieuczciwą cenę, która zakłada
pokrycie kosztów usługi oraz godziwy zysk. Jeśli zważy się na metodologię zastoso-
waną przez powoda, a zawartą w wyliczeniach przedstawionych w toku postępowa-
nia administracyjnego założony przez powoda zysk wynosi 2 %.
Powyższy wyrok Sądu Apelacyjnego zaskarżył w całości skargą kasacyjną
zainteresowany PPK Spółka z o.o. w N.T. Skarga kasacyjna ma dwie podstawy. W
ramach podstawy dotyczącej naruszenia przepisów prawa materialnego zarzucono:
a) błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 6 k.c., przez uznanie, że ciężar
dowodu w postępowaniu sądowym spoczywa nie na podmiocie, który złożył odwoła-
nie (pozew), ale na pozwanym (organie administracji), który wydał zaskarżoną decy-
zję; b) błędną wykładnię art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochro-
nie konkurencji i konsumentów i przyjęcie, że cena przedstawiona zainteresowane-
mu przez Miasto N.T. nie jest narzucona i nadmiernie wygórowana, ponieważ zysk
powoda wynosi 2%, a to w wyniku przyjęcia błędnego założenia o podziale kosztów;
c) błędną wykładnię art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów i
w konsekwencji nierozważenie kwestii alokacji kosztów, co doprowadziło do przyję-
cia, że działanie powoda nie stanowi narzucania zainteresowanemu ceny nadmiernie
wygórowanej, nieuczciwej i nieekwiwalentnej do zakresu usług powoda i ponoszo-
9
nych przez niego kosztów usługi świadczonej na rzecz zainteresowanego; d) naru-
szenie art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, przez uzna-
nie, że kwestia podziału kosztów (alokacja kosztów) nie jest kwestią warunkującą
rozstrzygnięcie przez Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów sprawy, w wyniku
przyjęcia przez Sąd Apelacyjny, że „zadaniem Sądu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów nie jest ocena czy zastosowano równe, jednakowe stawki rozliczeń, ani też,
w jakim procencie zainteresowany został obciążony pewnymi kosztami”; e) błędną
wykładnię art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów polegają-
cą na przyjęciu, że powód nie narzucał zainteresowanemu ceny nadmiernie wygóro-
wanej przynoszącej mu nieuzasadnione korzyści, w sytuacji gdy powód de facto ob-
ciążał zainteresowanego kwotami, które stanowiły przejaw ceny nadmiernie wygóro-
wanej.
W ramach podstawy mającego istotny wpływ na wynik sprawy naruszenia
przepisów postępowania zarzucono naruszenie: 1) art. 233 § 1 i art. 328 § 2 k.p.c.,
przez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału i stwierdzenie, że po-
zwany nie udowodnił stosowania przez powoda Miasto Gminę N.T. praktyk ograni-
czających konkurencję w postaci nadużywania pozycji dominującej na lokalnym
rynku hurtowego odbioru ścieków przez bezpośrednie narzucanie PPK Spółce z o.o.
w N.T. nieuczciwych, nadmiernie wygórowanych cen za przyjmowanie ścieków ko-
munalnych w następstwie ustalenia ceny zawierającej koszty oczyszczenia wód infil-
tracyjnych przedostających się do urządzeń kanalizacyjnych na terenie Miasta Gminy
N.T.; 2) art. 328 § 2 k.p.c., przez brak należytego uzasadnienia rozstrzygnięcia
sprawy, w tym przez błędną ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w spra-
wie; 3) art. 233 § 1 k.p.c., przez uznanie przez Sąd twierdzeń powoda, przy jedno-
czesnym nieprzeprowadzeniu dowodu z opinii biegłego wskazanego przez powoda;
4) art. 233 § 1 k.p.c., przez nierozważenie dowodów i twierdzeń zainteresowanego
na okoliczność, że przedstawiona przez zainteresowanego alokacja kosztów jest
prawidłowa; 5) art. 232 k.p.c., przez przyjęcie, że powód wskazał dowód na okolicz-
ność prawidłowości przedstawionej metodologii kosztów, a w szczególności możli-
wości wydzielenia i podziału kosztów na koszty związane z wodami infiltracyjnymi i
koszty niezwiązane z wodami infiltracyjnymi; 6) art. 232 k.p.c., przez niedopuszcze-
nie przez Sąd dowodu z opinii biegłego w sytuacji, gdy dowód ten był wnioskowany
przez zainteresowanego we wniosku o wszczęcie postępowania w postępowaniu
przed Urzędem Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz przez powoda; 7) art. 227
10
k.p.c. i niewyjaśnienie w postępowaniu sądowym faktów mających dla sprawy istotne
znaczenie, w szczególności prawidłowości dokonanej przez powoda alokacji kosz-
tów; 8) art. 217 § 1 k.p.c., przez oparcie rozstrzygnięcia Sądu o ustalenia, które nie
były przedmiotem twierdzeń, dowodów i argumentów stron postępowania tj. na kwe-
stiach ubocznych podczas, gdy spór dotyczył metody alokacji kosztów; 9) art. 233 §
1 k.p.c., przez pominięcie istotnej dla rozstrzygnięcia części zebranego w sprawie
materiału - wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 7
grudnia 2004 r. [...] oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14
grudnia 2005 r. [...], w którym NSA oddalił kasację powoda (w sprawie niniejszej), jak
również wyroków Sądu Apelacyjnego, Wydziału Cywilnego w Krakowie z dnia 8
marca 2007 r. [...] i wyroku Sądu Apelacyjnego, Wydziału Cywilnego w Krakowie z
dnia 29 marca 2007 r. [...], na podstawie których Sąd Apelacyjny w sprawach z po-
wództwa Gminy B.D. oraz Gminy P. przeciwko Miastu N.T. uznał roszczenia powo-
dowych Gmin za zasadne wobec braku podstaw do ustalenia przez Miasto N.T.
stawki za odbiór ścieków; 10) art. 328 § 2 k.p.c., przez niewskazanie przyczyn, dla
których Sąd odmówił wiarygodności twierdzeniom i dowodom wskazanym przez za-
interesowanego, w szczególności przedstawionej przez zainteresowanego metody
alokacji kosztów i niewskazanie przyczyn, dla których Sąd uznał twierdzenia wska-
zane przez Powoda a dotyczące przedstawionej alokacji kosztów.
W oparciu o powyższe zarzuty zainteresowany wniósł o uchylenie zaskarżo-
nego wyroku oraz o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów z dnia 16 kwietnia 2007 r. w całości i przekazanie sprawy Sądowi
Okręgowemu-Sądowi Ochrony Konkurencji i Konsumentów do ponownego rozpo-
znania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania za wszystkie instancje; względnie
o: - uchylenie zaskarżonych wyroków i orzeczenie co do istoty sprawy, gdyby pod-
stawa naruszenia przepisów postępowania okazała się nieuzasadniona oraz o orze-
czenie o kosztach postępowania za wszystkie instancje albo o uchylenie zaskarżo-
nych wyroków i orzeczenie co do istoty sprawy przez oddalenie powództwa (odwoła-
nia) w całości i zasądzenie od powoda na rzecz zainteresowanego zwrotu kosztów
postępowania za wszystkie instancje.
Skarga kasacyjna wniesiona przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i
Konsumentów także ma dwie podstawy. W ramach podstawy naruszenia przepisów
prawa materialnego zarzucono: 1) naruszenie art. 6 ust. 1a ustawy z dnia 7 czerwca
2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (jed-
11
nolity tekst: Dz.U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858 ze zm.) w związku z art. 385 k.p.c.,
przez błędną wykładnię i jego niezastosowanie przez uznanie, że powód był zobo-
wiązany do stosowania przepisów ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. oraz przepisów
wykonawczych do tej ustawy w zakresie ustalania przychodów; 2) art. 487 § 2 k.c. w
związku z art. 385 k.p.c., przez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że do roz-
liczeń stron mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. i przepisy
wykonawcze dotyczące taryf i ustalenie na tej podstawie, że cena była ekwiwalentna,
z pominięciem art. 487 § 2 k.c., który wprowadza w przypadku umów wzajemnych
obowiązek świadczenia ekwiwalentnego w ten sposób, że świadczenie jednej ze
stron ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej; 3) błędną wykładnię i niewłaściwe
zastosowanie art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konku-
rencji i konsumentów polegające na przyjęciu, że: a) ceną nadmiernie wygórowaną w
rozumieniu tego przepisu jest wyłącznie cena ustalona przed podmiot dominujący na
rynku na poziomie zakładającym wysoki, nieuzasadniony zysk; b) cena usług dla
zainteresowanego ustalona przez powoda zawierająca niewielki poziom zysku przy
jednoczesnym uwzględnieniu w kalkulacji kosztów oczyszczania wód infiltracyjnych
przedostających się do urządzeń kanalizacyjnych na terenie Miasta N.T., czyli kosz-
tów niezwiązanych ze świadczeniem usług na rzecz zainteresowanego nie jest ani
ceną nieuczciwą, ani cenę nadmiernie wygórowaną.
W ramach podstawy naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny
wpływ na wynik sprawy skarga zarzuca naruszenie: 1) art. 236 w związku z art. 227
k.p.c., przez nieprzeprowadzenie wnioskowanego przez zainteresowanego dowodu z
wyroków: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 7 grudnia
2004 r. [...], Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 grudnia 2005 r. [...], Sądu
Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8 marca 2007 r. [...] oraz z dnia 29 marca 2007 r.
[...] na okoliczność braku podstawy prawnej do ustalania ceny hurtowej ścieków we-
dług zasad stosowanych przy ustalaniu cen taryfowych i ekonomicznych ustalenia
przez powoda ceny hurtowej dla zainteresowanego za hurtowy odbiór ścieków w wy-
sokości równej cenie taryfowej, ustalonej na podstawie niezbędnych przychodów
stanowiących podstawę ustalania cen taryfowych dla mieszkańców miasta N.T., co
skutkowało niewyjaśnieniem istotnych okoliczności w sprawie; 2) art. 233 k.p.c. i art.
232 k.p.c. w związku z art. 382 k.p.c., przez niedokonanie własnych ustaleń, niedo-
puszczenie dowodów wskazanych przez powoda i stronę zainteresowaną w postę-
powaniu przed SOKiK w sytuacji, gdy Sąd uznał, że materiał dowodowy nie jest wy-
12
starczający dla stwierdzenia praktyki, a w konsekwencji - niedokonanie wszechstron-
nej oceny materiału dowodowego; 3) art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c. wo-
bec niedokonania przez Sąd Apelacyjny ustaleń w zakresie stwierdzonej praktyki, tj.
obciążania zainteresowanego kosztami wód infiltracyjnych przedostających się do
urządzeń kanalizacyjnych na terenie Miasta N.T., a ograniczenie się do przyjęcia
ustaleń SOKiK w zakresie kosztów określonych ustawą z dnia 7 czerwca 2001 r.
oraz przepisami wykonawczymi dotyczącymi ustalania taryf oraz wobec pominięcia
niespornej pomiędzy stronami okoliczności, że zainteresowany reguluje na rzecz
powoda dodatkowo koszty za przesył ścieków fragmentem sieci miejskiej N.T. do
oczyszczalni ścieków, więc nierozpoznanie istoty sprawy; 4) art. 386 § 4 k.p.c., przez
nieuchylenie zaskarżonego wyroku SOKIK z dnia 16 kwietnia 2007 r. [...] i nieprzeka-
zanie sprawy do ponownego rozpoznania, pomimo nierozpoznania przez Sąd pierw-
szej instancji istoty sprawy spowodowanej niewyjaśnieniem przez ten Sąd istotnych
okoliczności występujących w sprawie i nieprzeprowadzeniem dowodów wniosko-
wanych przez strony, tj. wnioskowanego przez powoda dowodu z opinii biegłego na
okoliczność zasadności wysokości ustalonej przez niego stawki ceny za odbiór ście-
ków oraz wnioskowanego przez zainteresowanego dowodu z wymienionych powyżej
wyroków na okoliczność braku podstawy prawnej do ustalenia ceny hurtowej ścieków
według zasad stosowanych przy ustalaniu cen taryfowych i ekonomicznych ustalenia
przez powoda ceny hurtowej dla zainteresowanego za hurtowy odbiór ścieków w wy-
sokości równej cenie taryfowej, ustalonej na podstawie niezbędnych przychodów
stanowiących podstawę ustalania cen taryfowych dla mieszkańców miasta N.T., co
skutkowało niewyjaśnieniem istotnych okoliczności w niniejszej sprawie.
W oparciu o powyższe zarzuty pozwany Prezes UOKiK wniósł o zmianę za-
skarżonego wyroku w całości i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie zaskar-
żonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
drugiej instancji, a także o zasądzenie kosztów postępowania za wszystkie instancje,
w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych prawem.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną zainteresowanego strona powodowa -
Gmina Miasto N.T. wniosła o odrzucenie skargi kasacyjnej; w przypadku nie-
uwzględnienia powyższego wniosku o nieprzyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania,
a w przypadku przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania o jej oddalenie oraz o za-
sądzenie w każdym przypadku kosztów postępowania według norm przepisanych.
13
W odpowiedzi na skargę kasacyjną pozwanego Prezesa UOKiK strona powo-
dowa wniosła o odmowę przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wśród przedstawionych w zaskarżonym wyroku założeń są dwa, które nie go-
dzą się ze sobą.
Pierwsze - najzupełniej słuszne - obrazuje cel sprawy, którym było wyjaśnienie
czy Gmina Miasta N.T. zajmująca bezsporną pozycję dominującą na ustalonym
rynku właściwym wykorzystała swą pozycję w niedopuszczalnej praktyce antykonku-
rencyjnej. Budzi natomiast zastrzeżenia drugie z założeń wyroku, że do kognicji
Sądu nie należała ocena czy zastosowane przez dominanta ceny były równe dla
Miasta N.T. i pozostałych Gmin, jakie były stawki rozliczeń, czy też w jakim procencie
zostały one obciążone tzw. kosztami ogólnymi. Przedmiotem sprawy z zakresu
ochrony konkurencji nie jest oczywiście ustalenie cen stosowanych na rynku właści-
wym. Nie sposób jednak odnieść się do - immanentnie tkwiących w przedmiocie
sprawy - kwestii stosowania (albo niestosowania) przez dominanta cen nieuczciwych
nadmiernie wygórowanych, jeżeli nie zostają wyjaśnione i nie są poddane ocenie
Sądu przesłanki głównej kwestii spornej. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wyni-
ka, że Sąd drugiej instancji swą zasadniczą ocenę co do braku podstaw do przypisa-
nia Gminie Miasta N.T. stosowania cen nieuczciwych lub nadmiernie wygórowanych
oparł po pierwsze na uznaniu, że Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumen-
tów, a także reprezentujące interesy sąsiednich Gmin P. Przedsiębiorstwo Komunal-
ne nie wykazali postawionych w decyzji zarzutów, po drugie, że z kolei powód wyka-
zał, iż jego propozycje cenowe w stosunku do zainteresowanego wynikają z kalkula-
cji zakładającej uzyskanie zysku w wysokości 2%, co - zdaniem Sądu - nie wskazuje
na wykorzystanie pozycji dominującej i narzucenie ceny niewłaściwej (nadmiernie
wygórowanej, nieuczciwej).
Otóż słuszne są zarzuty obu kasacji w zakresie w jakim kwestionują one
wskazany wyżej tok oceny Sądu Apelacyjnego. Zasadza się on bowiem na błędnym
pominięciu, co do zasady sposobu wyliczenia ceny - tego jak są zbudowane jej prze-
słanki. Abstrahując od oceny kontrowersyjnego problemu kalkulacyjnego ceny, Sąd
nie uzyskał właściwego kryterium weryfikacyjnego. Owe 2% zysku istotnie nie wydaje
się nadmierne, jednakże - co Sąd niesłusznie pomija - zysk taki zostaje przedstawio-
14
ny jako bilans całej działalności gospodarczej Miejskiego Zakładu Wodociągów i Ka-
nalizacji w N.T. Natomiast problemem sprawy było to, czy struktura ceny jest wła-
ściwa, czy jej kalkulacja i ustawienia proporcji nie są krzywdzące dla Gmin repre-
zentowanych przez zainteresowanego. Cóż stąd - jak zdaje się pytać skarżący - że
MZWiK nie będzie nadmiernie wzbogacony, jeżeli taką pozycję uzyskałby na skutek
preferencji mieszkańców (dostawców ścieków) N.T. kosztem mieszkańców (dostaw-
ców ścieków) Gmin sąsiednich.
Centralną kwestią sprawy, tą kwestią która została expressis verbis wyrażona
w decyzji [...] Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 30 grud-
nia a następnie poddana osądowi Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów na
podstawie zarzutów odwołania Gminy Miasta N.T. (powoda) było ustalenie „ceny,
która zawiera w sobie koszty niezwiązane ze świadczeniem tych usług na rzecz
Wnioskodawcy, tj. koszty oczyszczenia wód infiltracyjnych przedostających się do
urządzeń kanalizacyjnych na terenie Miasta N.T.” (ostatnie zdanie pkt I decyzji). Za-
rzuconą praktykę antykonkurencyjną Prezes UOKi K opierał przede wszystkim - jak
to wynika z uzasadnienia decyzji - na kwalifikowanej niestosowności ceny ustalonej
przez MZWiK na skutek najpierw „sztucznego” podziału kosztów przesyłu i oczysz-
czania ścieków na koszty związane i koszty niezwiązane z oczyszczaniem wód infil-
tracyjnych, a następnie nieuzasadnionego ich zróżnicowania przez 25-krotne po-
mniejszenie kosztów dotyczących wód infiltracyjnych w porównaniu z kosztami pozo-
stałymi. Według Prezesa UOKiK przyjęty przez „dominanta” mechanizm kosztowy
prowadził w konsekwencji do przerzucenia części rzeczywistych kosztów przyjmo-
wania i oczyszczania ścieków ich „dostawców” z terenu Miasta N.T. na PPK (zainte-
resowanego) reprezentującego interesy „dostawców” z gmin sąsiednich. To ostatnie
ustalenie zostało przedstawione w postaci wniosków z analizy faktów, które nie były
w sprawie zakwestionowane, w szczególności w przedmiocie struktury systemu od-
bierania, przesyłania i czyszczenia ścieków i struktury ścieków obu wymienionych
wyżej grup dostawców - że ścieki PPK zawierały określoną i wyraźnie mniejszą
część ścieków wód infiltracyjnych. Nie może budzić wątpliwości istotność znaczenia
powyższych okoliczności faktycznych (stanu faktycznego) dla ich kwalifikacji prawnej
(podstawy prawnej) jako praktyki ograniczającej konkurencję w rozumieniu zastoso-
wanych w decyzji Prezesa UOKiK przepisów art.9 i art. 8 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z
dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów. Nadużywanie pozycji
dominującej polegające - według art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy - na bezpośrednim lub
15
pośrednim narzucaniu nieuczciwych cen, w tym cen nadmiernie wygórowanych,
może wynikać z tzw. subsydiowania skrośnego opisanego już w orzecznictwie. Cho-
dzi o różne postacie praktyki podmiotu dominującego na rynku właściwym narzuca-
nia ceny nieuczciwej w tym sensie, że opiera się ona na parametrach kalkulacyjnych
oderwanych od przedmiotu transakcji po to aby pokryć deficyt powstały w związku ze
świadczeniem usług na rzecz innych konsumentów, którym przyznaje się szczególne
preferencje (por. w szczególności wyroki Sądu Antymonopolowego z dnia 9 maja
2001 r. - XVII Ama 76/00 - LEX nr 55986, wyrok Sądu Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów z dnia 23 czerwca 2005 r. XVII Ama 44/04 - LEX nr 166192, wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 25 maja 2004 r., III SK 50/04, OSNP 2005 nr 11, poz. 166). W
uzasadnieniu tego ostatnio wymienionego wyroku Sąd Najwyższy przedstawił wyja-
śnienia interpretacyjne nieuczciwej ceny o której mowa w art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o
ochronie konkurencji i konsumentów wskazując, że pojęcie to obejmuje także sytu-
acje takiego kalkulowania ceny, że przedsiębiorca uwzględnia koszt, który nie został
przez niego poniesiony w związku ze sprzedażą towaru lub świadczeniem, usługi na
rzecz konkretnego kontrahenta, przy czym nie ma znaczenia gdyby się okazało, że w
taki sposób skalkulowana cena nie jest nadmiernie wygórowana. Wystarczy bowiem
jej kwalifikacja w aspekcie nieuczciwości.
Sąd Apelacyjny przyjmując błędne założenie, że nie wymagają rozpatrzenia
kwestie struktury cen ustalonych przez MZWiK w N.T., tej struktury, która została
zakwestionowana w decyzji Prezesa UOKiK - nie rozpoznał zasadniczej kwestii
spornej sprawy. Konsekwencjami błędnego założenia objęte zostały słusznie zakwe-
stionowane w obu skargach kasacyjnych niektóre czynności procesowe dotyczące
wyjaśnienia i oceny (udowodnienia) nadużywania pozycji dominującej Gminy Miasta
N.T. przez narzucenie nieuczciwych cen.
Powyższe stwierdzenia uzasadniają wnioski obu skarg kasacyjnych o uchyle-
nie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponowne-
go rozpoznania. Ponieważ źródłem wadliwości jest nierozpoznanie istotnej kwestii
sprawy, to wydaje się uprawnione przekonanie, że usunięcie błędnego założenia,
spowoduje w konsekwencji odpowiednie dostosowanie czynności procesowych, a
zwłaszcza ocen dowodowych i subsumcyjnych. Przywiązując znaczenie decydujące
do powyższej zasady należy zwrócić uwagę na kilka kwestii szczegółowych, wynika-
jących z zakresu rozpoznanych skarg kasacyjnych.
16
Zarzuty „procesowe” skarg kasacyjnych pozwalają uchwycić błąd Sądu pole-
gający na uchyleniu się od analizy okoliczności faktycznych, które nieomalże we
wszystkich istotnych aspektach sprawy, nie są sporne. Zamiast oceny faktów doty-
czących systemu organizacji odbioru i oczyszczenia ścieków, ich struktury i ilości
oraz mechanizmu ustalania ceny Sąd Apelacyjny zdecydował się błędnie na roz-
strzygnięcie spornych kwestii przede wszystkim na zasadzie oceny wiarygodności
stron. Ocena taka nie była właściwa, bo stanowiska procesowe stron nie miały cha-
rakteru dowodów, podlegających regułom postępowania i oceny dowodów. Z drugiej
strony pominięte zostały przy budowaniu oceny prawnej wyroku, wyniki sporów roz-
strzygniętych we wskazanych w skargach wyrokach Sądów Administracyjnych i Sądu
Apelacyjnego w Krakowie, które pozostają w pewnym związku z przesłankami decy-
zji Prezesa UOKiK. W szczególności chodzi o ustalenie, które w uzasadnieniu za-
skarżonego wyroku nie zostało wystarczająco jasno przedstawione, że nie ma pod-
stawy prawnej do oparcia kalkulacji cen dotyczących przedmiotowych relacji powoda
i zainteresowanego na zasadach ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym za-
opatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków (jednolity tekst: Dz.U. z
2006 r. Nr 121, poz. 858 ze zm.). Rację mają skarżący wskazując na art. 6 ust. 1a tej
ustawy, stosownie do którego do wprowadzenia przez przedsiębiorstwo wodociągo-
wo-kanalizacyjne ścieków do urządzeń kanalizacyjnych niebędących w jego posia-
daniu stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego.
W zakresie procesowych podstaw skarg kasacyjnych nie są usprawiedliwione
zarzuty naruszenia reguł postępowania dowodowego przed Prezesem UOKiK oraz
Sądem pierwszej instancji w tym dotyczące nieuwzględnienia wniosków dowodo-
wych składanych przez stronę przeciwną dla wykazania jej twierdzeń (zarzuty doty-
czące art. 233 i art. 232 w związku z art. 382 k.p.c.). Przedmiotem bowiem postępo-
wania kasacyjnego jest wyrok Sądu drugiej instancji i czynności tego Sądu. Nie jest
zaś zrozumiały zarzut nieuwzględnienia wniosków dowodowych strony przeciwnej,
nieuwzględnionych z powodu uznania tezy dowodowej.
Podzielając w zakresie wyżej przedstawionym materialnoprawne zarzuty
skarg kasacyjnych należy zwrócić uwagę na wskazywaną w skargach ocenę prawną
zawartą w uzasadnieniu Sądu pierwszej instancji w tej jego części, która dotyczyła
pominiętych przez Sąd Apelacyjny, a decydujących dla rozstrzygnięcia, aspektów
kalkulacji ceny. Chodzi mianowicie o zauważenie, że „ewentualne działanie
monopolistyczne polega na nieprawidłowym ustaleniu wysokości kosztów wód infil-
17
tracyjnych w stosunku do kosztów ścieków” bo, „nie ma jednak żadnego uzasadnie-
nia aby przyjmować, że koszty odbioru związane z wodami infiltracyjnymi były 25-
krotnie niższe niż koszty odbioru ścieków - kierowane za pomocą tych samych urzą-
dzeń do tej samej oczyszczalni”.
Z powyższych przyczyn uznając podstawy i wnioski obu skarg kasacyjnych za
usprawiedliwione Sąd Najwyższy orzekł w myśl art. 39815
§ 1 k.p.c.
========================================