Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 423/08
POSTANOWIENIE
Dnia 4 marca 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący)
SSN Antoni Górski
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
przy uczestnictwie R.
o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 4 marca 2009 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawcy
od postanowienia Sądu Okręgowego w L.
z dnia 10 lipca 2008 r., sygn. akt I[...],
uchyla zaskarżone postanowienie i przekazuje sprawę Sądowi
Okręgowemu w L. do ponownego rozpoznania oraz
rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Wnioskodawca – Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o orzeczenie
wobec uczestnika R.D. zakazu prowadzenia działalności gospodarczej na własny
rachunek oraz pełnienia u innych przedsiębiorców funkcji wskazanych w dyspozycji
art. 373 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. Nr
60, poz. 535 ze zm. – dalej p.u.n.) na okres lat 10. Wniosek ten Sąd Rejonowy w Z.
oddalił postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2008 r., a apelację wnioskodawcy od
powyższego orzeczenia oddalił w dniu 10 lipca 2008 r. Sąd Okręgowy w L.
Sądy obydwu instancji oparły swoje rozstrzygnięcia na następujących,
bezspornych ustaleniach:
Uczestnik R.D. od 28 grudnia 1990 r. prowadzi w H. indywidualną
działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej napojów bezalkoholowych,
cukru, czekolady i wyrobów cukierniczych, herbaty, kawy, kakao i przypraw,
odpadów i złomu; sprzedaży hurtowej i detalicznej wyrobów tytoniowych; produkcji
wód mineralnych i napojów bezalkoholowych; sprzedaży detalicznej części i
akcesoriów do pojazdów mechanicznych, owoców i warzyw, mięsa i wyrobów z
mięsa, chleba, ciast, wyrobów piekarskich i cukierniczych, napojów alkoholowych i
bezalkoholowych, wyrobów farmaceutycznych, kosmetyków i artykułów
toaletowych; sprzedaży detalicznej wyrobów mlecznych i jaj w wyspecjalizowanych
sklepach oraz transportu drogowego towarów pojazdami uniwersalnymi. Od 2001 r.
przestał realizować wymagalne zobowiązania i popadł w zadłużenie, które do
października 2007 r. wyniosło: z tytułu podatków ok. 230.000 zł, z tytułu składek na
ubezpieczenie społeczne, zdrowotne i Fundusz Pracy ponad 340.000 zł. Uczestnik
ma także inne długi, w tym kredytowe w dwóch bankach. Co najmniej od końca
2001 r. datuje się jego trwała niewypłacalność. Nigdy nie zgłosił jednak wniosku o
ogłoszenie upadłości, do czego zobowiązywały go kolejno art. 5 § 1 rozporządzenia
Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe
(tekst jedn. Dz.U. z 1991 r., Nr 118, poz. 512 ze zm. dalej „pr. upadł.”) oraz art. 21
ust. 1 p.u.n. Niedopełnienie tego obowiązku było przez niego zawinione co najmniej
w postaci niedbalstwa.
3
Sądy rozpoznające sprawę zgodnie uznały, że żądanie orzeczenia wobec
uczestnika zakazu prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek
oraz pełnienia określonych funkcji u innych przedsiębiorców podlega rozpatrzeniu
na podstawie przepisów ustawy o prawie upadłościowym i naprawczym oraz że nie
zachodziły podstawy do zastosowania art. 374 tej ustawy, gdyż wnioskodawca nie
udowodnił aby niewypłacalność R.D. była następstwem jego celowego działania lub
rażącego niedbalstwa. Spełnione zostały natomiast przez niego przesłanki z art.
373 ust 1 pkt 1 p.u.n., uzasadniające orzeczenie takiego zakazu.
Sądy obydwu instancji przyjęły jednak, że wnioskodawca złożył wniosek
w niniejszej sprawie po upływie rocznego terminu prekluzyjnego wyznaczonego
w art. 377 p.u.n., co uniemożliwia jego uwzględnienie. Bieg terminu Sądy liczyły od
daty oddalenia na podstawie art. 13 p.u.n. wniosku o ogłoszenie upadłości
uczestnika. Wniosek taki był składany przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych
dwukrotnie. Po raz pierwszy w 2005 r. - Sąd Rejonowy w Z. oddalił go
postanowieniem z dnia 27 czerwca 2005 r. (prawomocnym w dniu 11 lipca 2005 r.).
Po raz kolejny wnioskodawca wystąpił o ogłoszenie upadłości uczestnika w 2007 r.
Również ten wniosek został oddalony (postanowieniem z dnia 5 października 2007
r., prawomocnym z dniem 24 października 2007 r.) na podstawie art. 13 ust. 2
p.u.n., z uwagi na stwierdzenie, że majątek dłużnika jest obciążony hipotekami i
zastawem w takim stopniu, że pozostały majątek nie wystarczy na koszty
postępowania. Wnioskodawca zachował termin roczny liczony od uprawomocnienia
się postanowienia z dnia 5 października 2007 r., lecz Sądy uznały, że termin z art.
377 p. u.n. należało liczyć od uprawomocnienia się pierwszego postanowienia
oddalającego wniosek o ogłoszenie upadłości dłużnika (tj. od 11 lipca 2005 r.). Tak
oznaczony termin upłynął długo przed złożeniem wniosku w niniejszej sprawie.
Sądy przyjęły, że kolejne postępowanie o ogłoszenie upadłości, zakończone
w ten sam sposób co poprzednie, nie otworzyło nowego terminu z art. 377 p.u.n.,
ponieważ termin ten jest jeden i nie podlega przedłużeniu, ani przywróceniu.
Jego upływ wyklucza możliwość orzekania o zakazie przewidzianym w art. 373
p.u.n. Sąd Okręgowy ocenił, że termin ten nie może rozpoczynać biegu w wypadku
tego samego zdarzenia prawnego (np. oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości)
od kilku i to różnych dat. Oddalenie kolejnego wniosku o ogłoszenie upadłości
4
powoduje ponowne otwarcie terminu do wystąpienia o orzeczenie zakazu
prowadzenia działalności gospodarczej jedynie wówczas, gdy każdy z wniosków
odnosi się do innego stanu faktycznego. Inaczej, jego zdaniem, doszłoby do
obejścia zakazu orzekania po upływie terminu. Wierzyciel mógłby bowiem dowolnie
odnawiać termin, którego nie dotrzymał, składając nowy wniosek o ogłoszenie
upadłości dłużnika.
Sąd Okręgowy zaznaczył, że z literalnego brzmienia art. 377 p.u.n. nie
wynika przyjęte przez niego ograniczenie, które wywiódł odwołując się do wykładni
funkcjonalnej i celowościowej tego przepisu. Za cel omawianej regulacji uznał
ograniczenie w czasie możliwości orzekania przez sąd wobec dłużnika zakazu
z art. 373 p.u.n. Zwrócił też uwagę, że ustawodawca nie przewidział w art. 377
p.u.n., aby termin był liczony odrębnie od wydania każdego orzeczenia o oddaleniu
wniosku o ogłoszenie upadłości. Dlatego za miarodajne do oznaczenia początku
biegu terminu uznał pierwsze postanowienie w tym przedmiocie.
Wnioskodawca złożył skargę kasacyjną od orzeczenia Sądu Okręgowego.
Wniósł o jego uchylenie i zmianę poprzez reformatoryjne orzeczenie wobec
uczestnika R.D. zakazów wskazanych we wniosku na okres 10 lat; ewentualnie
domagał się uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi II instancji. Wniósł także o zasądzenie od
uczestnika kosztów postępowania.
Skarga oparta została na podstawie naruszenia prawa materialnego
(art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.) sprecyzowanej w zarzucie błędnej wykładni art. 377
p.u.n., polegającej na przyjęciu, że w przypadku kilkukrotnego oddalenia przez
sąd wniosków wierzyciela o ogłoszenie upadłości dłużnika w oparciu o art. 13
tej ustawy, termin prekluzyjny liczy się wyłącznie od dnia uprawomocnienia się
pierwszego orzeczenia oddalającego wniosek i nie podlega przywróceniu w sytuacji
oddalenia na tej podstawie ponownego wniosku o ogłoszenie upadłości.
Skarżący podniósł także zarzut błędnego zastosowania powołanego przepisu
poprzez oddalenie jego wniosku o orzeczenie wobec uczestnika zakazów z art. 373
ust. 1 p.u.n., pomimo dochowania rocznego terminu liczonego od dnia
5
uprawomocnienia się drugiego postanowienia o oddaleniu wniosku o ogłoszenie
upadłości uczestnika.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przewidziana w art. 373 p.u.n. cywilnoprawna sankcja pozbawienia dłużnika
prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia
funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w wielu
podmiotach gospodarczych, pomyślana została jako forma ochrony
bezpieczeństwa obrotu gospodarczego, zagrożonego zawinionymi, bezprawnymi
zachowaniami jego uczestników. Rola tego środka została szeroko
przeanalizowana przez Trybunał Konstytucyjny w odniesieniu do poprzednika art.
373 p.u.n., jakim był art. 172
pr. upadł. W uzasadnieniu wyroku z dnia 4 lipca
2002 r. (P 12/01, OTK-A 2002/4/50). Trybunał wskazał na sześć celów, jakie
spełnia omawiana sankcja. Są to funkcje:
- prewencyjno – profilaktyczna;
- zabezpieczająca przed wyrządzeniem szkody wierzycielom;
- zabezpieczenia praw i wolności innych uczestników obrotu gospodarczego;
- zapobiegania sytuacjom patologicznym, sprzyjającym możliwości powstania
przestępstw przeciwko obrotowi gospodarczemu;
- gwarantująca obowiązek dochowania należytej staranności;
- wyłączenia z obrotu gospodarczego osób, które nie są w stanie sprostać
podstawowym wymaganiom prowadzenia działalności gospodarczej.
Nie można przeoczyć, że zakaz z art. 172
pr. upadł. był pomyślany o tyle
bardziej restryktywnie, że orzekany był przez sąd z urzędu (art. 172
§ 3 pr. upadł.),
a przepisy nie określały granic czasowych, w jakich sąd mógł takie postępowanie
podjąć. Obecnie środek przewidziany w art. 373 ust. 1 p.u.n. orzekany jest na
wniosek, a krąg uprawnionych do złożenia tego wniosku wyznacza art. 376 ust. 1
p.u.n.). Limitowany jest także termin do złożenia wniosku (art. 377 p.u.n.).
Nie pozbawiło to jednak aktualności powyższego katalogu celów, jakich osiągnięcie
zakaz ma zagwarantować.
6
Zawinione działania i zaniechania dłużnika, które mogą uzasadniać
zastosowanie wobec niego omawianej sankcji, dotyczą czynności związanych
z postępowaniem upadłościowym. Oprócz powoływanego przez wnioskodawcę,
jako podstawa wniosku, niezgłoszenia w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości
(art. 373 ust. 1 pkt 1 p.u.n.), zakaz może być orzeczony w razie dokonywania przez
dłużnika czynności utrudniających prowadzenie postępowania upadłościowego
(art. 373 ust. 1 pkt 2-4 p.u.n.), a także wobec dłużnika lub reprezentanta
przedsiębiorcy, którzy celowym działaniem lub rażącym niedbalstwem doprowadzili
do niewypłacalności (art. 374 p.u.n.). Ponadto zaś zakaz może być orzeczony
wobec upadłego, którego długi zostały umorzone po zakończeniu postępowania
upadłościowego lub którego upadłość ogłoszono ponownie po upływie nie więcej
niż 5 lat od poprzedniego ogłoszenia upadłości (art. 373 ust. 3 p.u.n.).
Ograniczenie terminem wystąpienia o zakazanie nierzetelnemu dłużnikowi
na określony czas uczestnictwa w obrocie gospodarczym, przewidziane w art. 377
p.u.n., ma na celu zapobieżenie przeciągania się stanu niepewności jego sytuacji.
Za początek biegu terminu art. 377 p.u.n. uznaje: umorzenie lub zakończenie
postępowania upadłościowego albo oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości na
podstawie art. 13, a gdy nie złożono wniosku o ogłoszenie upadłości - dzień,
w którym dłużnik obowiązany był taki wniosek złożyć. Wzajemny stosunek
terminów biegnących od tak określonych zdarzeń początkowych budzi wątpliwości
i jest różnie rozstrzygany w judykaturze.
Pierwotnie wyrażany był pogląd (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia
22 marca 2006 r., III CZP 13/06, OSNC 2007/1/8; postanowienie z 12 maja
2006 r., V CSK 54/06, nie publ.; postanowienie z dnia 10 listopada 2006 r., I CSK
218/06, nie publ. i postanowienie z 12 grudnia 2007 r., V CSK 321/07, nie publ.), że
roczny termin do wystąpienia z żądaniem orzeczenia zakazu prowadzenia
działalności gospodarczej biegnie od dnia, w którym dłużnik był obowiązany złożyć
wniosek o ogłoszenie upadłości tylko wtedy, gdy wniosek taki nie został wniesiony.
Jeśli natomiast wniosek został złożony – termin liczyć należy już od dnia umorzenia
lub zakończenia postępowania upadłościowego albo oddalenia tego wniosku na
podstawie art. 13 p.u.n. Wystąpienie podstaw do liczenia terminu w nowy sposób
7
nie pozbawia wierzyciela (ani innych uprawnionych) możliwości powołania się na
zaniedbanie złożenia przez dłużnika wniosku we właściwym czasie, jako podstawę
żądania orzeczenia zakazu z art. 373 p.u.n., także wtedy, kiedy wniosek
o ogłoszenie upadłości został zgłoszony po upływie roku od powstania sytuacji
uzasadniającej jego złożenie przez dłużnika. Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że
walorem tego kierunku wykładni jest to, że nie premiuje dłużnika, który zataił
podstawę do ogłoszenia swojej upadłości.
Ostatnio w orzecznictwie odnotować należy nowy pogląd, którego cechą
podstawową jest nadanie samodzielnego znaczenia każdemu z odrębnie liczonych
terminów przewidzianych w art. 377 p.u.n. W postanowieniu z dnia 7 lutego 2008 r.
(V CSK 424/07, nie publ.), a następnie w postanowieniu z dnia 29 października
2008 r. (IV CSK 239/08, nie publ.) Sąd Najwyższy przyjął, że jeżeli nie wszczęto
postępowania o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej
w terminie roku od dnia, w którym dłużnik obowiązany był złożyć wniosek
o ogłoszenie upadłości, to niemożliwe jest powołanie się w przyszłości na
okoliczności określone w art. 373 ust. 1 pkt 1-4 p.u.n., zaistniałe w tym okresie.
Złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości powoduje wprawdzie przesunięcie
terminu prekluzyjnego, ale nie powoduje jego przywrócenia, ani przedłużenia
w odniesieniu do zdarzeń zaszłych przed tym terminem.
Trafność przytoczonego zapatrywania budzi jednakże wątpliwości.
Zestawienie podstaw uzasadniających orzeczenie zakazu, przewidzianych w art.
373 ust. 1 i 3 oraz w art. 374 p.u.n. prowadzi do wniosku, że zmiana sposobu
liczenia terminu rocznego w istocie może nastąpić tylko w odniesieniu do sytuacji
przewidzianych w art. 373 ust. 1 pkt 1 oraz art. 374 p.u.n. (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 23 marca 2006 r., IV CSK 35/05, OSNC 2007/1/14). Wszystkie
inne wypadki sankcjonowane możliwością orzeczenia zakazu łączą się bowiem
z zachowaniami dłużnika w toku postępowania upadłościowego (art. 373 ust. 1 pkt
2-4 p.u.n.) lub z konsekwencjami tego postępowania (art. 373 ust. 3 pkt. 1 p.u.n.),
ewentualnie z wypadkiem upadłościowej „recydywy” dłużnika (art. 373 ust. 3
p.u.n.), co oznacza, że stosuje się do nich jedynie termin liczony od umorzenia lub
ukończenia postępowania upadłościowego.
8
Cechą charakterystyczną przesłanek orzeczenia zakazu, przy których może
wystąpić dwutorowość liczenia terminu jest to, że wynikają one z okoliczności
znanych dłużnikowi, lecz zazwyczaj nader trudnych do ustalenia dla wierzyciela.
Wierzyciel nie ma zwykle możliwości przeprowadzenia oceny, czy dłużnik znajduje
się w sytuacji uzasadniającej zgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości, nie
mówiąc o tym, że mógł wejść z nim w stosunki już po upływie rocznego terminu
liczonego od chwili, kiedy zaktualizował się obowiązek złożenia wniosku
o ogłoszenie upadłości. W tym ostatnim wypadku byłby w ogóle pozbawiony
możności skutecznego wystąpienia o orzeczenie zakazu, skoro przyczyny
uprawniające do tego uległyby sprekludowaniu zanim uzyskał status uprawniający
do złożenia wniosku.
Dlatego za bardziej prawidłowy uznać należy pogląd prezentowany we
wcześniejszych orzeczeniach, opierający się na założeniu, że jedynie wówczas,
kiedy żaden wierzyciel nie chce podjąć próby dochodzenia swoich roszczeń od
nierzetelnego dłużnika w postępowaniu upadłościowym, lecz ogranicza się do
żądania wykluczenia tego dłużnika z obrotu gospodarczego, nie ma powodu, ani
możliwości, by termin do wystąpienia z żądaniem liczyć od innego momentu,
niż dzień powstania po stronie dłużnika obowiązku zgłoszenia wniosku
o ogłoszenie upadłości. Jeśli jednak którykolwiek z wierzycieli sam zainicjował
postępowanie upadłościowe, zastępując w tym dłużnika, lub nawet uczynił to
dłużnik, lecz zbyt późno – termin do zgłoszenia wniosku o orzeczenie wobec tego
dłużnika zakazu przewidzianego w art. 373 ust. 1 p.u.n. na podstawie przesłanki
z ust. 1 tego przepisu biegnie od dnia prawomocnego ukończenia lub umorzenia
postępowania upadłościowego albo oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości na
podstawie art. 13 p.u.n.
Zróżnicowany sposób liczenia terminów, polegający na oznaczeniu przez
ustawodawcę różnych zdarzeń zapoczątkowujących ich bieg, miał na celu
stworzenie wnioskodawcy realnej, a nie tylko teoretycznej możliwość złożenia
wniosku o zastosowanie sankcji wobec dłużnika, który poważnie narusza reguły
uczciwego obrotu.
9
Przyjęcie tego poglądu otwiera drogę do rozważenia problemu, który pojawił
się w niniejszej sprawie, a który zawiera się w pytaniu, czy termin do zgłoszenia
wniosku liczony od oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości na podstawie art. 13
p.u.n. biegnie tylko raz i łączyć go należy z pierwszym oddaleniem wniosku
o ogłoszenie upadłości dłużnika, czy też – w razie ponowienia takiego wniosku
w późniejszym terminie – kolejne oddalenie tego wniosku należy uznać za
zdarzenie ponownie otwierające bieg terminu.
Jak słusznie wskazał Sąd Okręgowy, treść art. 377 p.u.n. nie daje
jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie. Oznacza on jedynie zdarzenia, które
zapoczątkowują bieg terminu. Nie wyjaśnia, czy kilkukrotne ich wystąpienie
w odniesieniu do tego samego dłużnika powoduje za każdym razem otwarcie się
terminu, czy też termin taki, jeśli raz już upłynął (i nie jest to omówiona sekwencja
terminu biegnącego od dnia kiedy dłużnik obowiązany był złożyć wniosek
o ogłoszenie upadłości i terminu biegnącego od zakończenia, umorzenia
postępowania upadłościowego lub oddalenia wniosku ogłoszenie upadłości na
podstawie art. 13 p.u.n.), bezpowrotnie zamknął możliwość wystąpienia
z wnioskiem o orzeczenie zakazu z art. 373 ust. 1 p.u.n. względem dłużnika.
Sąd Okręgowy przyjął drugą z tych ewentualności, dopuszczając jednakże
możliwość ponownego biegu terminu, jeżeli każdy z wniosków odnosiłby się do
innego stanu faktycznego, a zatem gdyby wniosek uzasadniały inne okoliczności.
Wykluczył natomiast dopuszczalność powołania się ponownie na tę samą
podstawę żądania nałożenia na dłużnika sankcji z art. 373 ust. 1 p.u.n. w postaci
zawinionego niezłożenia przez niego wniosku o ogłoszenie upadłości we
właściwym terminie, to jest w 2001 r., uznając, że w ten sposób doszłoby do
obejścia przepisów ograniczających terminem prekluzyjnym prawo żądania przez
wierzyciela zastosowania zakazu.
Argument ten jednak nie jest przekonujący. Wprawdzie niewątpliwie art. 377
p.u.n. ma na celu ochronę dłużnika poprzez ograniczenie terminem możliwości
domagania się przez uprawnione podmioty wyeliminowania go na określony czas
z uczestnictwa w obrocie gospodarczym, jednak zakres tej regulacji musi być
odczytywany w powiązaniu z omówionymi na wstępie celami wprowadzenia
10
i stosowania omawianego zakazu. Konieczne jest także uwzględnienie cech
postępowania upadłościowego, które nie ma charakteru definitywnego.
Postępowanie to jest rodzajem egzekucji uniwersalnej. Służy sprawiedliwemu
zaspokojeniu wszystkich wierzycieli. Wniosek o ogłoszenie upadłości może być
zgłaszany w stosunku do tego samego dłużnika wielokrotnie i za każdym razem
podlega merytorycznemu badaniu. Sytuacja majątkowa dłużnika nie jest bowiem
stabilna, lecz podlega zmianom w czasie. Okoliczności uzasadniające
zastosowanie art. 13 p.u.n. mogą ustąpić, zwłaszcza jeśli dłużnik prowadzi przez
cały czas działalność gospodarczą w oparciu o wartościowe, lecz obciążone,
składniki majątkowe. Tymczasem orzeczenie zakazu prowadzenia działalności
gospodarczej i pełnienia określonych funkcji u innych przedsiębiorców w większości
wypadków przekreśla szanse wierzyciela na uzyskanie zaspokojenia.
Dlatego podjęcie przez niego ponownej próby zainicjowania postępowania
upadłościowego, bez wdrażania postępowania o orzeczenie zakazu prowadzenia
działalności gospodarczej nie może być uznane za postępowanie nieprawidłowe.
Jeżeli nowe postępowanie potwierdzi, że majątek dłużnika nadal nie stwarza
możliwości pokrycia nawet kosztów postępowania upadłościowego, a upływ czasu
spowodował – jak to miało miejsce w rozpatrywanej sprawie – że jedynie wzrosło
jego zadłużenie – żadne aksjologiczne argumenty nie uzasadniają wyłączenia
możliwości wyeliminowania go z obrotu gospodarczego. Cele, jakim służy
postępowanie w sprawie orzekania zakazu prowadzenia działalności gospodarczej,
wbrew stanowisku Sądu Okręgowego, skupione są na ochronie rzetelnych
uczestników obrotu przed nierzetelnymi, a nie na zapewnieniu tym ostatnim
spokojnego bytowania, mimo trwałej niezdolności sprostania wymaganiom
należytego funkcjonowania na rynku. Z tych przyczyn za uzasadnioną należało
uznać takie rozumienie art. 377 p.u.n., że przewidziany w tym przepisie termin
prekluzyjny do żądania orzeczenia wobec dłużnika zakazu z art. 373 ust. 1 p.u.n.
w oparciu o przesłankę z pkt 1 tego przepisu otwiera się na nowo w wypadku
oddalenia na podstawie art. 13 p.u.n. kolejnego wniosku o ogłoszenie upadłości
dłużnika.
Z tych przyczyn zaskarżone postanowienie należało uchylić na podstawie
art. 39815
§ 1 k.p.c.
11
Orzeczenie o kosztach postępowania kasacyjnego uzasadnia art. 39821
w zw. z art. 391 § 1, art. 108 § 2 i art. 13 § 2 k.p.c.