Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 66/09
POSTANOWIENIE
Dnia 19 maja 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
w sprawie z powództwa M. W.
przeciwko Radio O. S.A.
o wynagrodzenie i odprawę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 19 maja 2009 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych [..]
z dnia 6 listopada 2008 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 6
listopada 2008 r. oddalił apelację powoda od wyroku Sądu Rejonowego – Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 czerwca 2008 r. oddalającego
powództwo M. W. o zasądzenie od pozwanego Radia kwoty 23.087,54 zł tytułem
odprawy pieniężnej i nagrody z zysku za rok 2006.
Powód wywiódł skargę kasacyjną od tego wyroku w części dotyczącej
odprawy pieniężnej i opierając ją na podstawie naruszenia prawa materialnego, tj.
art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach
rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących
pracowników, a także na podstawie naruszenia prawa procesowego w postaci art.
2
233 § 1 k.p.c., wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i orzeczenie co do
istoty sprawy poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty
13.485,50 zł z ustawowymi odsetkami od 1 stycznia 2007 r., a także o zasądzenie
od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, ewentualnie o uchylenie
zaskarżonego wyroku oraz wyroku Sądu Rejonowego w części i przekazanie
sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, z uwzględnieniem
kosztów postępowania odwoławczego.
W skardze kasacyjnej zawarty jest wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania,
albowiem „w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne polegające na
ustaleniu wykładni przepisu art. 10 ust. 1 ustawy, która ma znaczenie nie tylko dla
rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, ale także dla rozstrzygnięcia innych
podobnych spraw”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. W związku z tym
wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powinien wskazywać, że
zachodzi przynajmniej jedna z okoliczności wymienionych w powołanym przepisie,
a jego uzasadnienie zawierać argumenty świadczące o tym, że rzeczywiście, biorąc
pod uwagę sformułowane w ustawie kryteria, istnieje potrzeba rozpoznania skargi
przez Sąd Najwyższy.
W skardze kasacyjnej złożonej przez powoda znajduje się wniosek o przyjęcie
jej do rozpoznania z uwagi na występujące w niej istotne zagadnienie prawne. Brak
jest jednak podstaw do przyjęcia, że skarżący wykazał potrzebę zaangażowania
Sądu Najwyższego w tej sprawie.
Uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powinno
zawierać wykazanie, przy pomocy jurydycznej argumentacji, że w sprawie
rzeczywiście występują przesłanki uzasadniające przyjęcie skargi do rozpoznania.
Tymczasem uzasadnienie wniosku w niniejszej sprawie nie zawiera nawet
skrótowo zarysowanej argumentacji prawnej, na bazie której zostało sformułowane
3
przytoczone w niej stwierdzenie, nazwane zagadnieniem prawnym. Trzeba zaś
podkreślić, że rzeczą Sądu Najwyższego przy ocenie, czy skarga kasacyjna może
być przyjęta do rozpoznania, nie jest doszukiwanie się w uzasadnieniu podstaw
skargi jurydycznej argumentacji mającej wykazać istnienie istotnego zagadnienia
prawnego. Przedstawienie takiej argumentacji w uzasadnieniu podstaw skargi służy
bowiem jedynie wykazaniu zarzucanego naruszenia prawa materialnego lub
procesowego, a nie uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania. Sformułowanie przez skarżącego pewnego twierdzenia, bez
przedstawienia jurydycznej argumentacji służącej wykazaniu, że zasługuje ono na
miano zagadnienia prawnego, które rzeczywiście występuje i wymaga wyjaśnienia
przez Sąd Najwyższy, nie może być uznane za dowiedzenie istnienia przesłanki
określonej w art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p. Jeżeli zaś chodzi o samo sformułowanie
zagadnienia prawnego, podnieść należy dodatkowo, że zgodnie ze stanowiskiem
wyrażanym w judykaturze, skarżący ma w tym zakresie obowiązek wywiedzenia i
uzasadnienia występującego w sprawie problemu prawnego w sposób zbliżony do
tego, jaki przyjęty jest przy przedstawieniu zagadnienia prawnego przez sąd
odwoławczy na podstawie art. 390 k.p.c. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 9 maja 2006 r., V CSK 75/06, niepublikowane). Sformułowane zagadnienie
winno zatem odwoływać się w sposób generalny i abstrakcyjny do treści przepisu,
który nie podlega jednoznacznej wykładni, a którego wyjaśnienie przez Sąd
Najwyższy przyczyni się do rozwoju jurysprudencji i prawa pozytywnego. Rolą
Sądu Najwyższego, jako najwyższego organu sądowego w Rzeczypospolitej
Polskiej, nie jest bowiem działanie w interesie indywidualnym, lecz powszechnym,
poprzez ochronę obowiązującego porządku prawnego przed dowolnością
orzekania i ujednolicanie praktyki stosowania prawa (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 4 lutego 2000 r., II CZ 178/99, OSNC 2000 nr 7-8, poz. 147).
Z powyższego wynika, że skarżący, wskazując że zagadnienie prawne
polega na „ustaleniu wykładni przepisu art. 10 ust. 1 ustawy, która ma znaczenie
nie tylko dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, ale także dla rozstrzygnięcia
innych podobnych spraw”, nie przedstawił w istocie zagadnienia prawnego, które
miałoby świadczyć o potrzebie rozpoznania jego skargi.
4
Z uwagi na to, że skarżący, wskazując na występowanie zagadnienia
prawnego, zasygnalizował potrzebę dokonania wykładni przytoczonego tam
przepisu, podnieść trzeba dodatkowo, że powołanie się na przesłankę zawartą w
art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c. zobowiązuje skarżącego do określenia, które przepisy
wymagają wykładni Sądu Najwyższego, ze wskazaniem, na czym polegają
związane z tym poważne wątpliwości, lub z przedstawieniem rozbieżności
występujących w orzecznictwie sądów (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN 570/01, Biuletyn Sądu Najwyższego z 2002 r., nr
7, s. 10). Uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania tym,
że istnieje potrzeba wykładni przepisów budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów wymaga zatem - jak wyjaśnił
Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 15 października 2002 r., II CZ 102/02
(niepublikowane) - wykazania, że określony przepis prawa, mimo że budzi poważne
wątpliwości, nie doczekał się wykładni, bądź niejednolita wykładnia wywołuje
wyraźnie wskazane przez skarżącego rozbieżności w orzecznictwie.
Uzasadnienie wniosku o przyjęcie w sprawie niniejszej skargi kasacyjnej do
rozpoznania nie czyni zadość takim wymaganiom, bowiem wskazuje jedynie na
konieczność „ustalenia wykładni art. 10 ust. 1 ustawy”. Skarżący nie powołuje się
zatem na żadne trudności związane z interpretacją przepisu, ani też na
rozbieżności istniejące w orzecznictwie sądów. Uzasadnienie wniosku o przyjęcie
skargi kasacyjnej do rozpoznania nie zawiera także nawet skrótowo zarysowanej
argumentacji prawnej dla poparcia stanowiska o potrzebie dokonania wykładni
przytoczonego przepisu. Podkreślić zaś należy, że rzeczą Sądu Najwyższego przy
ocenie, czy skarga kasacyjna może być przyjęta do rozpoznania, nie jest
doszukiwanie się w uzasadnieniu podstaw skargi jurydycznej argumentacji mającej
wykazać istnienie jednej z przesłanek „przedsądu”. Przedstawienie takiej
argumentacji w uzasadnieniu podstaw skargi służy bowiem jedynie wykazaniu
zarzucanego naruszenia prawa materialnego lub procesowego, a nie uzasadnieniu
wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania. Wskazanie przez
skarżącego na potrzebę wykładni art. 10 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach
rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących
pracowników, bez przedstawienia jurydycznej argumentacji służącej wykazaniu, że
5
rzeczywiście jego interpretacja nasuwa poważne wątpliwości lub wywołuje
rozbieżności w orzecznictwie sądów, nie może być zatem uznane za dowiedzenie
istnienia przesłanki określonej w art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c.
Skarżący nie zdołał zatem wykazać, że zachodzi potrzeba rozpoznania jego
skargi przez Sąd Najwyższy, wobec czego z mocy art. 3989
k.p.c. należało
postanowić jak w sentencji.