Pełny tekst orzeczenia

Uchwała z dnia 22 maja 2009 r., III CZP 24/09
Sędzia SN Grzegorz Misiurek (przewodniczący)
Sędzia SN Krzysztof Strzelczyk
Sędzia SN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)
Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa syndyka masy upadłości Michała R. –
Firma Handlowa "B." w W. – Wiesław B. przeciwko Wiesławowi Kazimierzowi B.,
Wiesławie Zdzisławie B. i Karolowi B. o opróżnienie lokalu mieszkalnego, po
rozstrzygnięciu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu jawnym w dniu 22 maja 2009 r.
zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Okręgowy w Olsztynie
postanowieniem z dnia 3 lutego 2009 r.:
"Czy postanowienie sędziego-komisarza wydane w trybie art. 75 ust. 2 ustawy
z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (jedn. tekst: Dz.U. 2003
Nr 60, poz. 535 ze zm.) stanowi tytuł egzekucyjny w zakresie obowiązku upadłego
lub osób mu bliskich, którzy w dacie ogłoszenia upadłości zamieszkiwali w budynku
mieszkalnym wchodzącym do masy upadłości do opróżnienia tego budynku i
wydania go syndykowi masy upadłości?"
podjął uchwałę:
Postanowienie sędziego-komisarza, wydane na podstawie art. 75 ust. 2
ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. Nr
60, poz. 535 ze zm.), nie stanowi tytułu egzekucyjnego w zakresie obowiązku
opróżnienia i wydania przez upadłego lub osoby mu bliskie mieszkania, w
którym zamieszkiwali w chwili ogłoszenia upadłości, znajdującego się w
lokalu lub budynku wchodzącym w skład masy upadłości.
Uzasadnienie
Przytoczone zagadnienie prawne powstało przy rozpoznawaniu apelacji
powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 27 października 2008 r.
który oddalił powództwo Michała R., występującego jako syndyk masy upadłości
Wiesława B., przedsiębiorcy prowadzącego Firmę Handlową „B.” w W., skierowane
przeciwko upadłemu, jego żonie i synowi, o nakazanie, aby opróżnili i wydali
zajmowany budynek wchodzący w skład masy upadłości. Upadłość pozwanego
przedsiębiorcy, obejmująca likwidacje jego majątku ogłoszona została 14 lutego
2007 r. W skład masy upadłości wchodzi m.in. dom mieszkalny w W., w którym
upadły zamieszkuje z rodziną. W dniu 29 stycznia 2008 r. sędzia-komisarz wydał na
podstawie art. 75 ust. 2 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowego i
naprawcze (Dz.U. Nr 60, poz. 535 ze zm. – dalej: „Pr.u.n.”) postanowienie
odmawiające pozwanym dalszego zajmowania mieszkania. Pozwany dłużnik nie
kwestionował zasadności powództwa, wnosił natomiast o przyznanie mu prawa do
innego lokalu. (...)
Powód w apelacji zarzucił m.in. naruszenie art. 777 k.p.c. i art. 75 ust. 2
Pr.u.n. przez przyjęcie, że postanowienie sędziego-komisarza jest tytułem
egzekucyjnym. (...)
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 75 ust. 1 Pr.u.n., jeżeli ogłoszono upadłość likwidacyjną, upadły
traci prawo zarządu oraz możliwość korzystania i rozporządzania mieniem
wchodzącym w skład masy upadłości. Z dniem ogłoszenia upadłości majątek
upadłego staje się masą upadłości przeznaczoną na zaspokojenie wierzycieli (art.
60 Pr.u.n.). Przy upadłym pozostaje wprawdzie odpowiedni tytuł do składników tego
majątku, gdyż pozostaje on ich właścicielem, użytkownikiem itp., nie może jednak
wykonywać swoich praw.
Jak wynika z zestawienia art. 75 ust. 1 i ust. 2 Pr.u.n., mieszkanie zajmowane
przez dłużnika w chwili ogłoszenia upadłości, które znajduje się w lokalu lub w
budynku wchodzącym w skład masy upadłości – wchodzi do masy upadłości
przeznaczonej do likwidacji stosownie do art. 306 i nast. Pr.u.n., a upadły traci
prawo korzystania z niego. Artykuł 75 ust. 2 Pr.u.n. wprowadza uzasadniony
względami socjalnymi wyjątek od tej zasady, umożliwiając sędziemu-komisarzowi
określenie czasu i zakresu, w jakim upadły lub osoby mu bliskie mogą nadal
zamieszkiwać w takim mieszkaniu. W literaturze podkreśla się, że art. 75 ust. 2
Pr.u.n. nie przyznaje upadłemu roszczenia o korzystanie z mieszkania, a
postanowienie sędziego-komisarza powinno uwzględniać cel postępowania
upadłościowego i umożliwić upadłemu i jego rodzinie zamieszkiwanie najwyżej
przez czas do zbycia zajmowanej przez nich nieruchomości (lokalu).
Możliwość dalszego zajmowania przez upadłego i jego bliskich takiego
mieszkania była unormowana w zbliżony sposób w poprzednio obowiązujących
przepisach rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października
1934 r. – Prawo upadłościowe (jedn. tekst: Dz.U. z 1991 r. Nr 118, poz. 512 ze zm.
– dalej: "Pr.upadł."). Artykuł 131 § 1 Pr.upadł. stanowił, że pozostawienie upadłego
w mieszkaniu, które zajmuje w nieruchomości wchodzącej w skład masy upadłości,
nie może nastąpić bez zezwolenia rady wierzycieli, jeżeli zaś rada wierzycieli nie
była ustanowiona, zezwolenia takiego udzielał sędzia-komisarz (art. 140 Pr.upadł.).
Jednocześnie art. 94 Pr.upadł. przewidywał, że wprowadzenie syndyka w
posiadanie majątku upadłego dokonane będzie w razie potrzeby przez komornika
na podstawie postanowienia o wyznaczeniu syndyka lub zarządcy. Na tle tych
przepisów w nauce panowało jednomyślne stanowisko, że usunięcie upadłego z
mieszkania, z którego nie może korzystać, następuje na podstawie art. 94
Pr.upadł., bez potrzeby prowadzenia odrębnego procesu (art. 90 i 94 Pr.upadł.),
przy pomocy komornika, na podstawie postanowienia o wyznaczeniu syndyka.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego charakter prawny postanowień sędziego-
komisarza wydawanych na podstawie art. 75 ust. 2 Pr.u.n. nie był dotychczas
rozważany. Z brzmienia tego przepisu wynika, że postanowienia takie mogą
regulować zakres i czas korzystania z mieszkania przez upadłego i osoby mu
bliskie, bez sprecyzowania szczegółów możliwej regulacji. Oznacza to, że sędzia-
komisarz dysponuje swobodą wyboru, pozwalającą mu dostosować wydawane
rozstrzygnięcie do specyfiki faktycznych okoliczności danego postępowania
upadłościowego. Postanowienia sędziego-komisarza na podstawie art. 154 Pr.u.n.
należy traktować jako orzeczenie sądu w rozumieniu art. 777 § 1 pkt 1 k.p.c., które
– jeżeli nadaje się do wykonania – może być zaopatrzone w klauzulę wykonalności i
przymusowo zrealizowane. Nie ma zatem normatywnych przeszkód, aby uznać
takie postanowienia za tytuł egzekucyjny, istota problemu leży jednak w tym, czy
wydane na tej podstawie postanowienie może być tytułem nakazującym
opuszczenie i opróżnienie mieszkania. Artykuł 75 ust. 2 Pr.u.n. wprost takiego
orzeczenia nie przewiduje, nie mieści się ono bowiem w pojęciu określenia zakresu
i czasu korzystania z mieszkania, jakkolwiek obowiązek opróżnienia lokalu
niewątpliwie wiąże się z upływem okresu, w którym upadły mógł pozostawać w nim
z rodziną po ogłoszeniu upadłości.
Postanowienie sędziego-komisarza, w którym odmówił on upadłemu
zezwolenia na dalsze zamieszkiwanie wraz z żoną i synem w budynku
wchodzącym w skład masy upadłości, jeżeli nie było poprzedzone postanowieniem
określającym uprawnienie upadłego i jego rodziny do zajmowania lokalu, nie
wprowadza żadnych zmian w sytuacji prawnej upadłego. Potwierdza jedynie stan,
jaki na podstawie art. 75 ust. 1 Pr.u.n. powstał z chwilą ogłoszenia upadłości. Jeśli
natomiast postanowienie takie zostało wydane w toku postępowania, po
wcześniejszym zezwoleniu na zajmowanie mieszkania, jest równoznaczne z
wyznaczeniem końcowego terminu, do którego upadły może w tym mieszkaniu
pozostawać. Po upływie tego terminu następuje powrót do sytuacji przewidzianej w
art. 75 ust. 1 Pr.u.n., tzn. następuje utrata przez upadłego tytułu do korzystania z
lokalu, uprawniająca syndyka do usunięcia go z tego lokalu. Jednak postanowienie
„odmawiające zezwolenia na dalsze zamieszkiwanie" nie daje umocowania do
przeprowadzenia na jego podstawie eksmisji.
Sąd Okręgowy trafnie zwrócił uwagę, że w judykaturze pewnym orzeczeniom
przyznano walor tytułu egzekucyjnego, mimo że wprost nie wynikał z nich
obowiązek nadający się do egzekucji. Przykładem może być postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 2 września 1971 r., III CRN 290/71 (OSNCP 1972, nr 2, poz.
36) lub uchwały Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 1992 r., III CZP 16/92 (OSNC
1992, nr 9, poz. 162) i z dnia 10 lutego 2006 r., III CZP 127/05 (OSNC 2007, nr 1,
poz. 2). Rozstrzygane sytuacje były jednak odmienne od obecnie rozważanej,
ponieważ dotyczyły praw stron immanentnie i bezpośrednio związanych z
określonymi obowiązkami dłużnika. Ten element nie jest tak wyraźny w
postanowieniu o odmowie zezwolenia na dalsze zamieszkiwanie, a ponadto
występuje jeszcze jedna, zasadnicza różnica. W postępowaniu upadłościowym
przewidziany został tytuł stanowiący podstawę przymusowego objęcia przez
syndyka w posiadanie masy upadłości. Wskazuje go art. 174 ust. 1 Pr.u.n., według
którego wprowadzenia syndyka w posiadanie majątku upadłego dokonuje komornik
sądowy, a podstawę wprowadzenia stanowi postanowienie sądu o ogłoszeniu
upadłości lub postanowienie o powołaniu syndyka bez potrzeby nadawania mu
klauzuli wykonalności. Przepis przyjmuje zatem rozwiązanie wcześniej znane z art.
94 Pr.upadł., odformalizowując i przyśpieszając procedurę jego realizacji.
Artykuł 94 Pr.upadł. powszechnie uznawany był za podstawę przymusowego
usunięcia upadłego z mieszkania, a brak istotnych różnic legislacyjnych uzasadnia
przyjęcie tej wykładni jako aktualnej także dla art. 174 ust. 1 Pr.u.n. Użyta w tym
przepisie formuła „wprowadzenia w posiadanie” nie podważa przedstawionej
interpretacji, wykładać ją bowiem należy w kontekście wynikającego z art. 57 ust. 1
Pr.u.n. nakazu wydania syndykowi całego majątku upadłego, w tym nieruchomości,
w której upadły zamieszkuje, przy uwzględnieniu utraty prawa korzystania z tego
majątku (art. 75 ust. 1 Pr.u.n.). Istnienie tego tytułu usuwa potrzebę poszukiwania
go w postanowieniu wydanym na podstawie art. 75 ust. 2 Pr.u.n.
Rodzi się jednak wątpliwość, czy postanowienie o ogłoszeniu upadłości może
stanowić tytuł do usunięcia z mieszkania nie tylko samego upadłego, lecz także
jego domowników. Szerzej rzecz ujmując, jest to pytanie o zakres podmiotowej
skuteczności postanowienia o ogłoszeniu upadłości jako tytułu do wprowadzenia
syndyka w posiadanie majątku stanowiącego masę upadłości. W literaturze
prezentowane są różne stanowiska. Przyjmuje się, że wprowadzenie w posiadanie
może dotyczyć tylko tego majątku, którym włada upadły, natomiast objęcie przez
syndyka majątku upadłego, znajdującego się we władaniu osób trzecich, wymaga
wytoczenia przeciwko nim powództwa. Wyrażany jest także pogląd, wspierany
odwołaniem się do art. 845 § 2 w związku z art. 13 § 2 k.p.c. i 229 Pr.u.n., że
postanowienie o ogłoszeniu upadłości upoważnia do wprowadzenia syndyka w
posiadanie majątku pozostającego we współposiadaniu upadłego i osoby trzeciej.
Pojawiła się również koncepcja, że treść art. 174 ust. 2 Pr.u.n. uprawnia do
wykorzystania trybu określonego w ust. 1 tego przepisu także wobec innych osób,
które przeszkadzają w objęciu majątku przez syndyka lub zarządcę.
Artykuł 174 ust. 1 Pr.u.n. nie określa podmiotowych granic egzekucji
prowadzonej na podstawie postanowienia, a ponieważ nie nadaje się mu klauzuli
wykonalności, wyłączona zostaje możliwość sprecyzowania jego zakresu w
postępowaniu klauzulowym. Nie można jednak bronić tezy, że z tego powodu
dopuszczalne jest prowadzenie egzekucji przeciwko każdemu, kto w ocenie
syndyka włada majątkiem należącym do masy upadłości. Takiej ewentualności
sprzeciwia się domniemanie zgodności posiadania ze stanem prawnym (art. 341
k.c.) oraz wskazówka jaką daje a contrario art. 69 ust. 3 Pr.u.n. Zestawienie art. 341
k.c. z domniemaniem, że do majątku upadłego należą rzeczy znajdujące się w jego
posiadaniu w dniu ogłoszenia upadłości uzasadnia pogląd, iż brak podstaw
prawnych do domniemanego traktowania majątku znajdującego się w posiadaniu
osoby trzeciej jako przynależnego do masy upadłości. Trzeba też zaznaczyć, że
gdyby zamiarem ustawodawcy było uczynienie postanowienia przewidzianego w
art. 174 ust. 1 Pr.u.n. tytułem skutecznym przeciwko wszystkim posiadaczom
składników majątku upadłego, określiłby to wprost w ustawie, jak to uczynił np. w
art. 791 § 1 k.p.c. Tytuł ten nie uprawnia zatem do kierowania egzekucji przeciwko
osobom trzecim, w których posiadaniu znajdują się składniki masy upadłości.
Rozważenia wymaga jednak, czy i w jakim zakresie reguła ta odnosi się do
sytuacji prawnej małżonka upadłego i jego pełnoletniego dziecka wspólnie
zamieszkujących w mieszkaniu w budynku należącym do masy upadłości.
Ogłoszenie upadłości jednego z małżonków powoduje ustanie wspólności
ustawowej (art. 124 ust. 1 Pr.u.n.) i wejście majątku wspólnego do masy upadłości.
Małżonek upadłego, podobnie jak sam upadły, zachowuje jednak tytuł prawny do
nieruchomości wchodzącej w skład masy upadłości. Artykuł 57 ust. 1 Pr.u.n.
ustanawiający obowiązek wydania przez upadłego majątku oraz art. 75 ust. 1
Pr.u.n. pozbawiający upadłego prawa korzystania z niego nie wyjaśniają położenia
jego małżonka, którego majątek częściowo również wchodzi w skład masy
upadłości. Wejście określonego przedmiotu majątkowego w skład masy upadłości
jest jednak równoznaczne z poddaniem go rygorom postępowania upadłościowego
i pociąga za sobą zmianę jego dotychczasowego przeznaczenia. Od tej chwili ma
on służyć zaspokojeniu wierzycieli w trybie upadłościowym, z czym łączy się – w
wypadku upadłości likwidacyjnej – objęcie tego przedmiotu jako składnika masy
upadłości, zarządzanie, zabezpieczenie przed zniszczeniem, a wreszcie jego
likwidacja przez syndyka masy upadłości (art. 75 i 173 Pr.u.n.). Ponieważ
przeznaczenie przedmiotów majątkowych wchodzących w skład majątku wspólnego
na zaspokojenie wierzycieli następuje kosztem drugiego małżonka, prawo
upadłościowe chroni go przez przyznanie mu wierzytelności pieniężnej podlegającej
zgłoszeniu do masy upadłości i podlegającej zaspokojeniu w trybie podziału
funduszów masy (art. 124 ust. 3 Pr.u.n.).
Takie rozwiązanie ustawowe trzeba interpretować jako rozciągnięcie
ograniczeń w realizacji praw do majątku wchodzącego w skład masy upadłości
także na małżonka upadłego. Pogląd ten potwierdza art. 75 ust. 2 Pr.u.n., z którego
wynika, że ograniczenia w sposobie korzystania z mieszkania wchodzącego w
skład masy upadłości dotykają nie tylko upadłego, lecz także jego bliskich, a więc
również małżonka. Reguła ta tym bardziej dotyczy małżonka korzystającego z
mieszkania we wchodzącym w skład masy upadłości budynku stanowiącym
własność upadłego w ramach stosunku prawnorodzinnego (art. 281
k.r.o.). Treść
jego prawa jest pochodną uprawnień upadłego i sprowadza się do korzystania z
mieszkania, wobec czego odjęcie upadłemu uprawnienia do korzystania z
mieszkania jest równoznaczne z wygaśnięciem prawa po stronie małżonka. Tę
samą zasadę odnieść należy do innych osób, których prawo do korzystania z
mieszkania nie ma samodzielnego charakteru, a zatem również do dziecka
upadłego, chyba że jego korzystanie opiera się na odrębnym tytule prawnym, np.
na umowie najmu lub użyczenia. W takim wypadku syndyk powinien wypowiedzieć
umowę najmu (art. 109 Pr.u.n.) lub zażądać rozwiązania umowy użyczenia (art. 104
Pr.u.n.).
Należy rozważyć, czy utrata uprawnień do korzystania z mieszkania przez
osoby bliskie upadłego, stanowiąca konsekwencję ogłoszenia upadłości wystarczy,
by uznać postanowienie o ogłoszeniu upadłości i wyznaczeniu syndyka za tytuł do
przeprowadzenia ich eksmisji.
Przymusowe wprowadzenie syndyka w posiadanie majątku upadłego
polegające na usunięciu z mieszkania wchodzącego w skład masy upadłości
zajmujących je osób przeprowadzane jest na podstawie art. 1046 k.p.c. Ponieważ
dotyczy lokalu służącego zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, postępowanie
egzekucyjne przebiega z zachowaniem szczególnych zasad, do których należy
wyłączenie stosowania w art. 1046 § 2 i art. 791 k.p.c. Te dwa przepisy umożliwiają
usunięcie na podstawie tytułu wykonawczego wystawionego przeciwko dłużnikowi
także innych, niewymienionych w tytule osób zajmujących lokal wraz z nim, chyba
że wykażą one dokumentem, iż ich prawo do lokalu wynika z tytułu prawnego
niepochodzącego od dłużnika. Wyłączenie ich stosowania oznacza, że tytuł
wykonawczy, stanowiący podstawę eksmisji z mieszkania, musi obejmować
wszystkie osoby, przeciwko którym toczyć się będzie egzekucja. Wymaganie to
koresponduje z treścią art. 15 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw
lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (jedn.
tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm. – dalej: „u.o.p.l.”), zakładającego, że w
sprawie o opróżnienie lokalu powinny być pozwane wszystkie osoby, które mogą
być zobowiązane do jego opuszczenia. Ich udział pozwala na zindywidualizowaną
ocenę ich sytuacji prawnej, a przede wszystkim gwarantuje im możliwość realnego
skorzystania z ochrony, jaką stanowi przyznanie uprawnień do lokalu socjalnego
(art. 14 u.o.p.l.). W orzecznictwie przyjmuje się, że jest to jedyna droga uzyskania
orzeczenia rozstrzygającego o tym uprawnieniu (por. uchwała Sądu Najwyższego z
dnia 12 kwietnia 2001 r., III CZP 8/01, OSNC 2001, nr 10, poz. 146).
Omówiona konstrukcja nie zawiera mechanizmów umożliwiających
zastosowanie jej w wypadku tytułów nakazujących opróżnienie lokalu mieszkalnego
powstałych w innej drodze niż sprawa o opróżnienie lokalu, np. w postępowaniu
egzekucyjnym lub upadłościowym.
Niewątpliwie postanowienie przewidziane w art. 174 ust. 1 Pr.u.n. nie
wskazuje innych – poza upadłym – osób, które miałyby opróżnić mieszkanie.
W postępowaniu upadłościowym brak też możliwości kontroli uprawnień takich osób
do lokalu socjalnego i rozstrzygnięcia o nich. Jest to istotne, o ile bowiem upadły,
którego prawa do zamieszkiwania wynikały z własności nie może ubiegać się o taki
lokal na podstawie art. 14 ust. 1 u.o.p.l., nie jest bowiem lokatorem w rozumieniu
art. 2 ust. 1 pkt 1 u.o.p.l., o tyle osoby bliskie, którym przysługiwało na podstawie w
art. 281
k.r.o. jedynie pochodne prawo do korzystania z lokalu, mogą korzystać z
ochrony wynikającej z powołanego przepisu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia
21 marca 2006 r., V CSK 185/05, OSNC 2006, nr 12, poz. 208).
Przyjęcie w tym stanie rzeczy, że postanowienie o ogłoszeniu upadłości lub o
powołaniu syndyka stanowi wystarczający tytuł do przeprowadzenia eksmisji nie
tylko upadłego, ale także jego bliskich byłoby sprzeczne z unormowaniem zawartym
w art. 1046 § 3 k.p.c. Jednocześnie nie ma możliwości sprecyzowania w tym tytule
osób (poza upadłym), przeciwko którym egzekucja ma się toczyć. Te argumenty
przemawiają za przyjęciem, że tytuł przewidziany w art. 174 ust. 1 Pr.u.n. uprawnia
jedynie do eksmisji upadłego z zajmowanego przez niego mieszkania znajdującego
się w lokalu lub budynku wchodzącym w skład masy upadłości. Opróżnienie i
wydanie tego mieszkania przez zamieszkałe w nim osoby bliskie dla upadłego
wymaga natomiast wytoczenia przeciwko nim odrębnego powództwa, w toku
którego sąd orzeknie także o ich ewentualnych uprawnieniach do lokalu socjalnego.
Takie stanowisko zapewnia odpowiednią ochronę osobom zamieszkującym z
upadłym i realizuje mającą silne uzasadnienie aksjologiczne koncepcję humanizacji
postępowania eksmisyjnego, prowadzącego do pozbawienia eksmitowanych osób
lokalu zaspokajającego ich podstawowe potrzeby bytowe.
Mankament tego rozwiązania stanowi spowolnienie procesu likwidacji masy
upadłości i konieczność podjęcia przez syndyka dodatkowych działań łączących się
z kosztami. Zważyć jednak należy, że nawet w razie przyjęcia, iż postanowienie o
ogłoszeniu upadłości lub o ustanowieniu syndyka umożliwia przeprowadzenie
eksmisji nie tylko upadłego, ale także członków jego rodziny, konieczne byłoby
poszukiwanie drogi prawnej zapewniającej eksmitowanym realizację uprawnienia
do lokalu socjalnego, np. w drodze odpowiedniego stosowania przepisów o
powództwach przeciwegzekucyjnych (art. 8402
k.p.c.). Nie do uniknięcia byłoby
więc przedłużenie się okresu poprzedzającego skuteczną eksmisję. Nie jest też
przekonujący argument, że proces eksmisyjny będzie jedynie formalnością, gdyż
stwierdzenie braku uprawnień do dalszego zamieszkiwania bliskich upadłego
przesądzone zostanie w postępowaniu upadłościowym. Ze względu na możliwość
rozmaitego ukształtowania stosunków prawnych między upadłym i zamieszkującymi
z nim osobami nie jest wykluczone, że dopiero w tym postępowaniu ujawni się
charakter tych powiązań i potrzeba ich oceny, na pewno natomiast w postępowaniu
tym zrealizowana zostanie ważna społecznie potrzeba zapewnienia uprawnionym
ochrony socjalnej.
Z tych względów podjęto uchwałę, jak na wstępie.