Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CZ 39/09
POSTANOWIENIE
Dnia 20 sierpnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marian Kocon (przewodniczący)
SSN Wojciech Jan Katner (sprawozdawca)
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z powództwa M.Ż.
przeciwko J.G.
o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 sierpnia 2009 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 27 marca 2009 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 27 marca 2009 r. Sąd Apelacyjny odrzucił apelację, z
zasądzeniem kosztów, wniesioną przez powoda M.Ż. od wyroku Sądu Okręgowego
w K. z dnia 9 grudnia 2008 r., oddalającego powództwo przeciwko J.G. o uznanie
czynności prawnej za bezskuteczną. Przyczyną odrzucenia apelacji było nie
uiszczenie opłaty podstawowej od apelacji wniesionej przez powoda
reprezentowanego przez zawodowego pełnomocnika.
Na powyższe postanowienie złożył zażalenie powód zarzucając naruszenie
art. 1302
§ 3 k.p.c. oraz art. 14 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych (dalej jako: u.k.s.c.).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie podlega oddaleniu.
Powód w sprawie był zwolniony w całości od kosztów sądowych już przed
Sądem I instancji, a to obejmuje także postępowanie apelacyjne. Występowanie
zatem przez powoda reprezentowanego przez zawodowego pełnomocnika (radcę
prawnego) o zwolnienie od kosztów w postępowaniu apelacyjnym było całkiem
zbędne.
Jak słusznie wyjaśnił to już Sąd Apelacyjny w postanowieniu odrzucającym
apelację, powołując się na rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego w postanowieniu
z dnia 15 marca 2007 r. II CZ 10/07 (Lex nr 305691), złożenie bezprzedmiotowego
wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych nie powoduje odsunięcia w czasie
opłaty podstawowej wymaganej przez art. 14 ust. 3 u.k.s.c.
Nie ma zatem racji pełnomocnik powoda w zażaleniu, że oczekiwał on na
rozstrzygnięcie wniosku i wtedy dopiero byłby zobowiązany do uiszczenia opłaty
podstawowej. Pełnomocnik powoda przyznaje zresztą w zażaleniu, powołując się
na art. 14 ust. 2 u.k.s.c., obowiązujący w niniejszym postępowaniu i na
odpowiednie orzecznictwo Sądu Najwyższego, że nawet w razie całkowitego
zwolnienia od kosztów, gdyby ono nastąpiło, należałoby wnieść opłatę
podstawową.
3
Słusznie stwierdza Sąd Apelacyjny, uzasadniając to treścią art. 14 ust. 2
i art. 100 ust. 2 u.k.s.c. w brzmieniu tych przepisów obowiązującym w niniejszej
sprawie (art. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2006 r. o zmianie ustawy o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych, Dz. U. z 2007 r. Nr 21, poz. 123), że apelacja
wniesiona po 10 marca 2007 r. przez stronę zwolnioną od kosztów sądowych
podlegała opłacie podstawowej.
Składając zażalenie powód niewłaściwie odczytał intencje i treść cytowanych
przez siebie postanowień Sądu Najwyższego, a powinien był zwrócić uwagę na
wymienione powyżej postanowienie SN z dnia 15 marca 2007 r. II CZ 10/07 oraz
na uchwałę SN z dnia 27 czerwca 2008 r. III CZP 48/08 (Biul. SN 2008, nr 6,
poz. 12). Orzeczenia te współbrzmią z trafnym rozstrzygnięciem Sądu
Apelacyjnego w niniejszej sprawie, w sytuacji, gdy powód jest reprezentowany
przez zawodowego (profesjonalnego) pełnomocnika.
Dlatego nie jest naruszony przez Sąd Apelacyjny art. 14 ust. 1 u.k.s.c., co
zarzuca się w zażaleniu. Nie było też podstaw do wzywania pełnomocnika powoda
do uiszczenia nie opłaconej apelacji i jest prawidłowe zastosowanie przez Sąd
Apelacyjny art. 130 § 3 k.p.c. obowiązującego w czasie, której dotyczy niniejsza
sprawa. Toteż odrzucenie apelacji było uzasadnione na podstawie art. 373 k.p.c.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie
art. 39814
w zw. z art. 394 § 3 k.p.c.

II CZ 39/09

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia