Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 69/09
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 września 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Hajn (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Katarzyna Gonera
SSN Herbert Szurgacz
w sprawie z powództwa D. L.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.
o przywrócenie do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 24 września 2009 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w P.
z dnia 7 listopada 2008 r.,
1. oddala skargę kasacyjną,
2. zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki 120 (sto
dwadzieścia) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
Uzasadnienie
2
Pozwem z 25 października 2006 r. powódka D. L. wniosła o stwierdzenie
bezskuteczności wypowiedzenia jej warunków pracy i płacy, dokonanego przez
pozwanego - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. 19 października 2006
r. W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz
obciążenie powódki kosztami procesu.
Wyrokiem z 11 czerwca 2007 r. Sąd Rejonowy w P. przywrócił powódkę do
pracy na poprzednich warunkach oraz zasądził od pozwanego na jej rzecz 60 zł
tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z 5 października 2007 r. zmienił powyższy
wyrok Sądu Rejonowego i powództwo oddalił oraz zasądził od powódki na rzecz
pozwanego 120 zł tytułem zwrotu kosztów procesu za obie instancje.
Sąd Rejonowy ustalił, że 20 września 1993 r. powódce powierzono
stanowisko kierownika referatu w III Inspektoracie Miejskim ZUS w P. - Wydziale
Dochodów i Rozliczeń. Następnie, 1 marca 1999 r. powódka została przeniesiona
do Wydziału Obsługi Ubezpieczonych w III Inspektoracie Miejskim ZUS w P., na
stanowisko kierownika referatu. Od 1 kwietnia 2000 r. powódka została
przeniesiona do Wydziału Realizacji Dochodów z zachowaniem dotychczasowego
stanowiska, a od 1 lutego 2001 r. do Wydziału Rozliczeń Kont Płatników Składek i
Ubezpieczonych z zachowaniem dotychczasowego stanowiska. 19 października
2006 r. powódka otrzymała wypowiedzenie warunków pracy i płacy na stanowisku
kierownika referatu z dniem 31 października 2006 r. na podstawie art. 42 § 1 k.p. w
związku z art. 36 § 1 pkt 3 k.p. Jako przyczynę wskazano nieprawidłowe
wykonywanie czynności na powierzonym stanowisku pracy (zła organizacja pracy
w referacie, co wpływa negatywnie na jakość i terminowość wykonywania zadań),
brak kompetencji w kontaktach z petentami, niekulturalne zachowanie się oraz
niewypełnianie poleceń służbowych, wydawanych przez przełożonych.
Jednocześnie zaproponowano powódce dalsze zatrudnienie w pełnym wymiarze
czasu pracy, na stanowisku „starszego inspektora" w Wydziale Rozliczeń Kont
Płatników Składek i Ubezpieczonych w Inspektoracie P..
W okresie poprzedzającym wypowiedzenie warunków pracy i płacy powódka
nie otrzymała żadnego pouczenia, upomnienia, nagany, ani innej kary, która
3
świadczyłaby o nieprawidłowym wykonywaniu przez nią obowiązków
pracowniczych. Na równi z innymi powódka otrzymywała nagrody i premie. Żaden z
bezpośrednich przełożonych nie zgłaszał skarg, które dotyczyłyby jej
nieprawidłowych zachowań w kontaktach z petentami, czy współpracownikami.
W ocenie Sądu Rejonowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie.
Pozwany nie udowodnił, że którakolwiek przyczyna wypowiedzenia powódce
warunków pracy i płacy była rzeczywista i prawdziwa, a w szczególności, na czym
polegać miała zła organizacja pracy w referacie, którego kierownikiem była
powódka, ani też na czym polegać miał brak kompetencji powódki w kontaktach z
klientami. Pozwany nie przedstawił dowodów na niekulturalne zachowanie się
powódki oraz niewypełnianie przez nią poleceń służbowych, wydawanych przez
przełożonych. Pozwany miał prawo oczekiwać i wymagać od powódki jako
kierownika więcej, niż od szeregowego pracownika, jednak nie może on przerzucać
na nią całej odpowiedzialności za brak spodziewanych wyników w pracy, w sytuacji
dużej ilości pracy, zmian personalnych, zmian systemów rozliczeniowych itd. Stan
faktyczny sprawy wskazuje natomiast, że powodem powstania zaległości i
naruszenia terminów były reorganizacje i zmiany w organizacji pracy pozwanego.
Sąd wskazał, że wszyscy świadkowie zeznali, że w zakładzie pozwanego, w
wydziałach związanych z rozliczeniami istniały problemy z wykonywaniem zadań w
terminie. Zeznania świadków wskazują nadto na istnienie nieobsadzonych
stanowisk, częstą rotację pracowników pomiędzy wydziałami, a także pracę w
godzinach nadliczbowych pracowników referatu powódki. W referacie, w którym
pracowała powódka było dużo pracy. Były okresy, kiedy brakowało w nim
pracowników; pracujące w nim osoby były często zmieniane. Ponadto w całym
Inspektoracie trwały w roku 2005 i 2006 reorganizacje poszczególnych wydziałów i
referatów. Sąd Rejonowy uznał, że przywrócenie powódki do pracy jest możliwe,
bowiem istnieje jej stanowisko pracy, a ponadto niewłaściwe stosunki z
przełożonymi nie wynikają z winy powódki.
Rozpoznając sprawę w drugiej instancji, Sąd Okręgowy w P. uznał za
uzasadnioną apelację strony pozwanej.
Jego zdaniem istota sporu sprowadza się do ustalenia, czy przyczyny
wypowiedzenia powódce warunków pracy i płacy spełniają warunki uznania ich za
4
prawdziwe, konkretne i usprawiedliwione. Sąd pierwszej instancji doszedł do
przekonania, że powódce nie można zarzucić winy, a tym samym nie można uznać,
że dopuściła się naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. W ocenie
Sądu Okręgowego ze stanowiskiem takim nie można się zgodzić. W pierwszej
kolejności wskazać należy, że przy ocenie, czy wypowiedzenie umowy o pracę było
uzasadnione w stosunku do pracownika na stanowisku kierowniczym, należy
stosować surowsze kryteria oceny jego pracy niż w odniesieniu do pracownika na
stanowisku szeregowym. Stanowisko takie uzasadnione jest faktem, że pracownik
na kierowniczym stanowisku, nie wykonując należycie swoich obowiązków,
chociażby nieumyślnie lub nawet bez winy, a tylko z powodu nieudolności, naraża
zakład pracy na poważne straty lub szkody, których można uniknąć przy
prawidłowym kierownictwie. Sąd Okręgowy nie podzielił jednakże ustaleń Sądu
Rejonowego, zgodnie z którymi stan faktyczny niniejszej sprawy wskazuje
jednoznacznie, że powódce nie można zarzucić winy, a tym samym nie można
uznać, że dopuściła się ona naruszenia podstawowych obowiązków
pracowniczych. Wniosków takich nie można bowiem wyciągnąć z całokształtu
zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sąd Okręgowy doszedł do
przekonania, że w rzeczywistości powódka dopuszczała się naruszenia
podstawowych obowiązków pracowniczych, polegającego w szczególności na
nieterminowym wywiązywaniu się z nałożonych na nią obowiązków. Oceny tej nie
mogą podważyć subiektywne odczucia powódki co do prawidłowości i terminowości
wykonywanych przez nią obowiązków. W konsekwencji uznać należało, że
wypowiedzenie powódce warunków pracy i płacy było uzasadnione i spełniało
przesłanki z art. 42 § 1 k.p. Brak jest natomiast dowodów świadczących o
niekulturalnym zachowywaniu się powódki w stosunku do petentów, innych
pracowników pozwanego oraz na odmowie wypełniania przez nią poleceń
służbowych, wydawanych przez przełożonych.
W skardze kasacyjnej skarżąca zarzuciła wyrokowi Sądu Okręgowego
rażącą obrazę przepisów prawa materialnego, to jest art. 45 § 1 w związku z art. 42
§ 1 k.p., w ten sposób, że Sąd drugiej instancji dokonał błędnej subsumcji
zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w konsekwencji uznał, że
podstawy dokonanego przez pozwanego wypowiedzenia warunków pracy i płacy
5
są w pełni zasadne z uwagi na zajmowane przez powódkę stanowisko kierownicze
oraz konieczność stosowania w takim przypadku surowszych kryteriów oceny jej
pracy w porównaniu do innych pracowników na stanowiskach szeregowych.
Skarżąca podniosła również zarzut naruszenia przepisów postępowania mającego
istotny wpływ na wynik sprawy, polegającego w szczególności na obrazie: (-) art.
378 § 1 k.p.c. z powodu naruszenia przez Sąd drugiej instancji granic kognicji sądu
wyznaczonych zarzutami apelacyjnymi; (-) art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art. 391 §
1 k.p.c., bowiem sporządzone przez Sąd drugiej instancji uzasadnienie wyroku nie
zawiera wszystkich koniecznych elementów umożliwiających kontrolę tegoż
orzeczenia; (-) art. 382 w związku z art. 233 § 1 k.p.c., przez dokonanie nowych
ustaleń faktycznych bez przeprowadzenia uzupełniającego postępowania
dowodowego w sprawie.
Po rozpoznaniu powyższej skargi Sąd Najwyższy wyrokiem z 16 września
2008 r. (II PK 9/08) uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego
rozpoznania Sądowi Okręgowemu w P., pozostawiając temu Sądowi orzeczenie o
kosztach postępowania kasacyjnego.
W uzasadnieniu wyroku Sąd Najwyższy między innymi wskazał, że Sąd
Okręgowy nie ustosunkował się do ustaleń Sądu pierwszej instancji, zgodnie z
którymi powodem powstania zaległości i naruszenia terminów były reorganizacje i
zmiany w organizacji pracy zakładu pozwanego, że w wydziałach związanych z
rozliczeniami istniały problemy z wykonywaniem zadań w terminie, istniały
nieobsadzone stanowiska, częsta rotacja pracowników pomiędzy wydziałami i że w
referacie powódki było dużo pracy. Tymczasem kwestie te mają zasadnicze
znaczenie dla oceny zasadności wypowiedzenia dokonanego powódce. Z
rozważań Sądu Okręgowego wynikało, że w jego ocenie pracownik zatrudniony na
stanowisku kierowniczym może być pozbawiony tego stanowiska w drodze
wypowiedzenia zmieniającego z powodu samego tylko nieterminowego
wykonywania obowiązków, bez względu na przyczyny, które do tego doprowadziły.
Taki pogląd jest oczywiście niesłuszny. Jeżeli bowiem przyczyny te nie leżą po
stronie pracownika, lecz są spowodowane innymi względami, to nie mogą
uzasadniać wypowiedzenia warunków pracy lub płacy na niekorzyść pracownika.
Sąd nie zwrócił także uwagi na to, że powódka pełniąc od 1993 r. funkcję
6
kierownika referatu, nie otrzymała żadnego pouczenia, upomnienia, nagany, ani też
innej kary, która świadczyłaby o nieprawidłowym wykonywaniu przez nią
obowiązków pracowniczych i na równi z innymi otrzymywała nagrody i premie, a
zastrzeżenia do jej pracy pojawiły się dopiero w okresie bezpośrednio
poprzedzającym wypowiedzenie warunków pracy i płacy. Sąd Okręgowy nie
wyjaśnił także, w jakim zakresie zastrzeżenia te dotyczą terminowości
wykonywania pracy przez powódkę. W tej sytuacji, przyjęta przez Sąd Okręgowy
ocena, zgodnie z którą powódka dopuszczała się naruszenia podstawowych
obowiązków pracowniczych, a przedmiotowe wypowiedzenie było uzasadnione, nie
znajduje oparcia w ustaleniach faktycznych, tym bardziej że ostatecznie nie
wiadomo, jakie ustalenia Sąd Okręgowy przyjął. Zdaniem Sądu Najwyższego,
zasadnie również zarzucono w rozpoznawanej skardze mające istotny wpływ na
wynik sprawy naruszenie art. 382 k.p.c. Dokonanie przez Sąd Okręgowy odmiennej
oceny dowodów bez ponowienia lub uzupełnienia postępowania dowodowego,
mogłoby być uznane za dopuszczalne pod warunkiem ponownego i dokładnego
rozważenia dowodów zebranych w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji,
wskazania dlaczego ich ocena przyjęta wcześniej przez sąd była błędna oraz
przekonującego wyjaśnienia motywów zmiany oceny tych dowodów i dokonania na
ich podstawie nowych ustaleń faktycznych. Wydając zaskarżony wyrok Sąd
Okręgowy nie przeprowadził oceny dowodów i nie dokonał własnych ustaleń
faktycznych w sposób odpowiadający wskazanym powyżej warunkom.
Orzekając w sprawie ponownie Sąd Okręgowy wyrokiem z 7 listopada 2008
r. oddalił apelację strony pozwanej i zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki
240 zł tytułem zwrotu kosztów procesu za wszystkie instancje. Sąd Okręgowy
przyjął ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy za własne, a także podzielił
przedstawione przez Sąd pierwszej instancji rozważania prawne.
Sąd wskazał, że bezsporne w sprawie było, iż w Zakładzie Ubezpieczeń
Społecznych nastąpiły zmiany organizacyjne spowodowane zmniejszoną liczbą
pracowników, co w referacie powódki, jak i w innych referatach i powodowało
powstawanie zaległości, naruszanie terminów i opóźnienia w pracy. Od powódki
jako Kierownika Referatu należało oczekiwać więcej niż od innych szeregowych
pracowników, jednakże braki kadrowe w jej referacie, częste zmiany pracowników
7
nie mogą być powodem ujemnej oceny pracy powódki, gdyż problemy te wynikały z
obiektywnych przyczyn zmniejszenia zatrudnienia, a także wprowadzenia
reorganizacji w pracy tego wydziału. Zwyczajną konsekwencją wprowadzania
zamian w systemie działalności jakieś jednostki jest obniżenie jakości pracy i z
reguły dopiero po dłuższym okresie czasu dana jednostka po reorganizacji pracuje
lepiej. Głównym jednak problemem w tym referacie były braki kadrowe i rotacja
pracowników. Poza tym, powódka była przez swoich przełożonych oceniana
pozytywie, a żaden z przełożonych nie zgłaszał skarg na nią, nie otrzymała
żadnego upomnienia ani innej kary. Nie było skarg od współpracowników,
podwładnych i petentów. Przełożeni nie wskazywali na błędy pracy powódki, a
pisemne uwagi, co do jej pracy zawarto dopiero w wypowiedzeniu. Sąd podkreślił,
że powódka przez 13 lat pełniła funkcję kierownika referatu i w aktach osobowych
brak jest wzmianek o udzielonych naganach, względnie upomnieniach, rozmowach
ostrzegawczych itp. Co więcej powódka otrzymywała systematycznie nagrody i
premie, co byłoby niemożliwe, gdyby pozwany oceniał jej pracę w sposób
negatywny. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, jak wywodzi
pozwany w apelacji, że powódka wadliwie wykonywała obowiązki pracownicze na
kierowniczym stanowisku pracy. Pozwany na którym ciążył ciężar udowodnienia, iż
przyczyny w wypowiedzeniu były rzeczywiste i prawdziwe, nie przedstawił
argumentów, które można byłoby uznać za przekonujące i świadczące, że powody
w wypowiedzeniu są prawdziwe. Dlatego też wyrok Sądu pierwszej instancji
odpowiada prawu i znajduje oparcie w zebranym materiale dowodowym.
W skardze kasacyjnej, odniesionej do całości wyroku Sądu Okręgowego,
strona pozwana zarzuciła naruszenie prawa materialnego, przez zastosowanie
tylko art. 45 § 1 k.p., podczas, gdy Sąd Okręgowy powinien był zastosować również
art. 45 § 2 k.p. obligujący go do ustalenia czy przywrócenie powódki do pracy na
poprzednich warunkach jest możliwe i celowe.
Ponadto pełnomocniczka skarżącej podniosła naruszenie przepisów
postępowania mających wpływ na wynik sprawy, polegające na obrazie: (-) art. 381
k.p.c. w związku z art. 382 k.p.c. w ten sposób, że Sąd Okręgowy nie uwzględnił
nowych faktów i okoliczności wskazanych przez pozwanego, w sytuacji, gdy nowe
fakty i okoliczności nie mogły być powołane przed sądem pierwszej instancji oraz
8
wydaniu wyroku tylko na podstawie materiału zebranego w postępowaniu w
pierwszej instancji, podczas gdy okoliczności sprawy wskazywały na konieczność
uzupełnienia postępowania dowodowego w sprawie przez Sąd Okręgowy; (-) art.
316 k.p.c., przez wydanie wyroku niebiorącego za podstawę stanu rzeczy
istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy.
W uzasadnieniu podstaw skargi pełnomocniczka strony skarżącej wskazała,
że w toku ponownego rozpoznania sprawy Sąd Okręgowy uznał za niemożliwe i
niecelowe przywrócenie powódki do pracy na poprzednich warunkach z uwagi na
zmiany organizacyjne, jakie miały miejsce w Inspektoracie w P. i brak wolnego
etatu na stanowisko kierownika. Podkreśliła, że orzeczenie Sądu Okręgowego
zapadło po 17 miesiącach od wydania wyroku przez Sąd Rejonowy i w tym czasie
nastąpiły zmiany w strukturach organizacyjnych Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych. Sąd Okręgowy rozpoznając niniejszą sprawę winien więc uwzględnić
wszystkie okoliczności, a przede wszystkim wziąć pod uwagę nowe okoliczności i
przynajmniej przeprowadzić w zakresie możliwości i celowości przywrócenia
powódki do pracy odpowiednie postępowanie dowodowe.
Strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu
Okręgowego w całości i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego
rozpoznania oraz o zasądzenie od powódki kosztów postępowania, w tym kosztów
zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W odpowiedzi na skargę powódka wniosła o jej oddalenie w całości i
zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa
procesowego, według norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rozpoznawana skarga kasacyjna opiera się na błędnym przekonaniu
skarżącego, że z art. 45 § 2 k.p. oraz z powołanych w podstawach skargi przepisów
postępowania wynika obowiązek sądu pracy prowadzenia z urzędu postępowania
dowodowego mającego na celu ustalenie, czy uwzględnienie żądania pracownika
przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach jest niemożliwe lub niecelowe.
Obowiązek taki z powołanego przepisu jednak nie wynika. Zgodnie z jego treścią,
9
sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za
bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego
żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o
odszkodowaniu. W szczególności wyrażenie „jeżeli ustali” nie może być, wbrew
twierdzeniu prezentowanemu w skardze, odczytane w ten sposób, że „statuuje
konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w odpowiednim
zakresie.” Wykładnia rozważanego przepisu prowadzi do wniosku, że ustalenie, czy
przywrócenie do pracy jest niemożliwe lub niecelowe następuje na ogólnych
zasadach postępowania cywilnego, a zwłaszcza stosownie do zasady
kontradyktoryjności. Według tej zasady, ciężar dowodu spoczywa na stronach
postępowania cywilnego, które są dysponentami toczącego się postępowania i
ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (art. 232 zdanie pierwsze k.p.c.).
Dopuszczenie dowodu z urzędu ma charakter wyjątkowy (art. 232 zdanie drugie
k.p.c.) i jest dopuszczalne jedynie w celu realizacji dyspozycji normy kodeksowej
lub przeciwdziałania naruszeniu porządku prawnego (por. np. wyrok SN z dnia 5
lutego 1997 r., I CKU 81/96, Lex, nr 50571). Do odmiennego wniosku nie prowadzi
także art. 316 § 1 k.p.c., który, w zakresie istotnym w niniejszej sprawie, stanowi, że
po zamknięciu rozprawy sąd wydaje wyrok, biorąc za podstawę stan rzeczy
istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. „Stan rzeczy istniejący w chwili
zamknięcia rozprawy” obejmuje ewentualne zmiany prawa uwzględniane z urzędu,
zgodnie z zasadą iura novit curia oraz zmiany okoliczności faktycznych, na które
zainteresowana strona zwróciła uwagę sądu, przedstawiając stosowne dowody dla
ich stwierdzenia (art. 316 § 2 w związku z art. 217 § 1 i w związku z art. 391 k.p.c.).
Także art. 382 k.p.c., stanowiąc, że sąd drugiej instancji orzeka na podstawie
materiału zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w postępowaniu
apelacyjnym, odwołuje się do dowodów przedstawionych przez strony, a nie
dopuszczonych ex officio, chyba że zachodzi sytuacja określona w art. 232 zdanie
drugie k.p.c. Nie można więc zaakceptować twierdzenia skarżącego, że Sąd
naruszył art. 382 k.p.c. przez to, że bezpodstawnie nie uzupełnił postępowania
dowodowego na okoliczność zasadności i celowości przywrócenia powódki do
pracy na poprzednich warunkach, a tym samym naruszył obowiązek
wszechstronnego rozważenia wszystkich okoliczności sprawy.
10
Powyższe uwagi znajdują potwierdzenie we wcześniejszym orzecznictwie. W
szczególności w wyroku z 17 lutego 1998 r., I PKN 572/97 (OSNP 1999 nr 3, poz.
83), Sąd Najwyższy stwierdził, że sąd pracy jest obowiązany uzasadnić
zastosowanie art. 45 § 2 k.p. lub na zarzut pozwanego pracodawcy odmowę jego
zastosowania. Sąd nie ma takiego obowiązku jeżeli przy braku wniosku
pracodawcy nie stosuje art. 45 § 2 k.p.
W rezultacie należy uznać, że ustalenie, iż uwzględnienie żądania
pracownika przywrócenia go do pracy na poprzednich warunkach jest niemożliwe
lub niecelowe następuje zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, a sąd pracy nie ma
obowiązku prowadzenia w tym zakresie postępowania dowodowego z urzędu (art.
45 § 2 k.p. w związku z art. 232 k.p.c.).
Powyższe uwagi pozwalają uznać, że podniesione w skardze zarzuty
naruszenia art. 45 § 2 k.p. oraz art. 316 § 1 i 382 k.p.c. są nieuzasadnione. Na
rozprawie apelacyjnej, w toku ponownego rozpoznania sprawy przez Sąd drugiej
instancji, pełnomocniczka pozwanego pracodawcy stwierdziła tylko, że referat,
którego powódka była kierowniczką został zlikwidowany. Także w piśmie
procesowym z 30 października 2008 r., poprzedzającym tę rozprawę, ograniczyła
się ona do wskazania, że niemożliwe i niecelowe jest przywrócenie powódki do
pracy na poprzednich warunkach, z uwagi na zmiany organizacyjne, jakie miały
miejsce w inspektoracie w P. i brak wolnego stanowiska kierownika. We
wskazanych wystąpieniach nie wyjaśniono, dlaczego wymienione powody
uniemożliwiają lub czynią niecelowym przywrócenie powódki do pracy (zwłaszcza,
że orzecznictwo nie uznaje likwidacji stanowiska za przeszkodę w przywróceniu do
pracy – np. wyrok SN z 16 kwietnia 2003, I PK 154/02, Prawo Pracy 2003, nr 11, s.
35; wyrok SN z 25 lipca 2006 r., I PK 56/06, Monitor Prawn. 2007 nr 4, s. 206), ani
nie wskazano dowodów na potwierdzenie tych okoliczności. W tej sytuacji
nierozważenie tej kwestii w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie podważa
prawidłowości kontrolowanego wyroku, tym bardziej, że pełnomocniczka
pozwanego nie podniosła w podstawach skargi naruszenia przepisów
postępowania odnoszących się do sposobu sporządzenia uzasadnienia. Chybiony
okazał się również zarzut naruszenia art. 381 k.p.c. W jego uzasadnieniu
wskazano, że „nie umożliwienie” przez Sąd Okręgowy wykazania przez pozwanego
11
nowych okoliczności niewątpliwie stanowi naruszenie tego przepisu. Zwraca uwagę
to, że autorka skargi nie zarzuca Sądowi „uniemożliwienia” wykazania okoliczności,
np. przez niedopuszczenie wnioskowanego dowodu, lecz „nie umożliwienie
wykazania”, co potwierdza opisane wyżej oparcie skargi na jej mylnym wyobrażeniu
o roli stron i sądu w procesie cywilnym.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie
art. 39814
k.p.c., a o kosztach postępowania kasacyjnego – na podstawie art. 98 § 1
k.p.c.
/tp/