I PK 160/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-06-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I PK 160/09
POSTANOWIENIE
Dnia 19 listopada 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Hajn
w sprawie z powództwa A. M.
przeciwko E. O. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością o przywrócenie do
pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 19 listopada 2009 r.,
skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 22 kwietnia 2009 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie A. M.
przeciwko E. . Spółce z o.o. o przywrócenie do pracy, wyrokiem z 22 kwietnia 2009
r. oddalił apelację powódki od wyroku Sadu Rejonowego z 20 listopada 2008 r.
Powódka złożyła skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego i podniosła
zarzut nieważności postępowania, to jest naruszenie art. 378 § 1 k.p.c. i art. 379 pkt
5 k.p.c. oraz art. 316 k.p.c. Jak wyjaśniła powódka, pozwany po zamknięciu
rozprawy złożył do akt dokumenty mające wskazywać na prawidłowe umocowanie
osoby, która złożyła podpis pod oświadczeniem o rozwiązaniu umowy o pracę. Ani
Sąd pierwszej ani drugiej instancji nie dopuściły tych dokumentów jako dowodów w
sprawie, a mimo to Sąd Okręgowy uznał, że zarzut nieważności złożonego
oświadczenia jest nieusprawiedliwiony. Powódka utrzymuje, że nie miała
2
możliwości dokładnego przeanalizowania wskazanych dokumentów i została
pozbawiona możliwości obrony swoich praw.
W opinii wnoszącej skargę kasacyjną powódki w sprawie występuje istotne
zagadnienie prawne dotyczące zakresu stosowania art. 210 k.s.h. w stosunkach
prawa pracy, a w szczególności dotyczące odpowiedzi na pytanie, czy
oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę złożone przez osobę, która nie została
w należyty sposób umocowana, prowadzi do rozwiązania umowy o pracę. Ponadto
„w sprawie istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie dotyczące daty rozpoczęcia biegu terminu, o którym
mowa w art. 264 § 2 k.p. w sytuacji, gdy oświadczenie o rozwiązaniu umowy o
pracę zostało złożone ustnie bez pouczenia pracownika do wniesienia odwołania, a
później zostało przesłane pocztą i w którym znajduje się pouczenie, że w terminie
14 dni od daty doręczenia niniejszego oświadczenia przysługuje prawo do
wniesienia odwołania do Sądu Pracy. Zdaniem skarżącej istnieje również potrzeba
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości dotyczące pytania,
czy w przypadku złożenia powództwa do Sądu Pracy z naruszeniem terminu, o
którym mowa w art. 264 § 2 k.p. istnieje możliwość merytorycznego badania
ważności złożonego oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, względnie
istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, jeśli zachodzi nieważność
postępowania lub jeśli skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Wniesiona w
sprawie skarga nie spełnia żadnej z tych przesłanek.
Sąd Najwyższy jako sąd kasacyjny nie jest sądem powszechnym trzeciej
instancji, a skarga kasacyjna nie jest środkiem zaskarżenia przysługującym od
każdego rozstrzygnięcia sądu drugiej instancji kończącego postępowanie w
sprawie z uwagi na przeważający w charakterze skargi kasacyjnej element interesu
publicznego. Służy ona kontroli prawidłowości stosowania prawa, nie będąc
3
instrumentem weryfikacji trafności ustaleń faktycznych stanowiących podstawę
zaskarżonego orzeczenia. Wniesiona w sprawie skarga nie wykazała znaczenia jej
rozstrzygnięcia dla realizacji tej publicznoprawnej funkcji skargi kasacyjnej,
względnie potrzeby ujednolicenia orzecznictwa sądów powszechnych i rozwoju
jurysprudencji. Jako pierwszy podlega rozważeniu zarzut nieważności
postępowania. W opinii Sądu Najwyższego nieważność postępowania nie
występuje. Przede wszystkim Sądy obu instancji nie dopuściły powołanych przez
powódkę dokumentów jako dowodów w sprawie. Ponadto powódka mogła się z
nimi zapoznać w dalszym toku postępowania przed sądem drugiej instancji, gdyż
sporne dokumenty zostały złożone przez pozwanego pismem z 12 listopada 2008 r.
i dołączone do akt sprawy. Nieuwzględnienie tych dokumentów jako dowodu w
sprawie nie musiało, wbrew twierdzeniu pełnomocnika skarżącej, prowadzić do
uznania nieważności złożonego przez stronę pozwaną oświadczenia o rozwiązaniu
stosunku pracy. Wadliwości reprezentacji pracodawcy przy rozwiązaniu umowy z
reguły bowiem nie prowadzą do nieważności oświadczenia pracodawcy, lecz
uzasadniają roszczenia związane z wadliwym rozwiązaniem umowy o pracę (zob.:
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2006 r., II PK 270/05, Orzecznictwo Sądu
Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych, 2007, 9-10, 125, Monitor Prawa Pracy, 2007, 7, 374; wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 11 maja 1999 r., I PKN 662/98, Prawo Pracy, 1999, 9, 37,
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych, 2000, 14, 539; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2005 r., II
PK 241/04, Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy,
Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych, 2005, 24, 393; wyrok Sądu
Najwyższego z: 7 marca 1997 r., I PKN 33/97, OSNAPiUS 1997 nr 22 poz. 431;
wyrok Sądu Najwyższego z 17 listopada 1997 r., I PKN 351/97, OSNAPiUS 1998 nr
17, poz. 501; wyrok Sądu Najwyższego z 16 maja 1997 r., I PKN 170/97,
OSNAPiUS 1998 nr 8, poz. 239)
Nie stanowi również istotnego zagadnienia prawnego kwestia zakresu
stosowania art. 210 k.s.h. Jak bowiem wyjaśnił Sąd Najwyższy w cytowanym wyżej
wyroku z dnia 9 maja 2006 r., II PK 270/05 „Niezgodność z prawem rozwiązania
umowy o pracę, wynikająca z niewłaściwej reprezentacji pracodawcy, nie powoduje
4
nieważności wypowiedzenia. W takim przypadku sąd, na żądanie pracownika,
może orzec o bezskuteczności wypowiedzenia, przywróceniu do pracy lub o
odszkodowaniu (art. 45 k.p.), a zastosowanie sankcji określonych w Kodeksie
cywilnym może nastąpić tylko w wyjątkowych przypadkach, w których
wypowiedzenia dokonano niezgodnie z wolą pracodawcy i nie zostało ono przez
niego potwierdzone”.
Zagadnienie dotyczące art. 264 § 2 k.p. nie odnosi się do ustalonego w
sprawie stanu faktycznego. W podstawie zaskarżonego orzeczenia przyjęto
bowiem, że oświadczenie zostało złożone na piśmie, tyle że powódka odmówiła
jego przyjęcia.
Z przytoczonych względów Sąd Najwyższy orzekł o odmowie przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania na podstawie art. 3989
k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 19 listopada 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Hajn
w sprawie z powództwa A. M.
przeciwko E. O. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością o przywrócenie do
pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 19 listopada 2009 r.,
skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 22 kwietnia 2009 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie A. M.
przeciwko E. . Spółce z o.o. o przywrócenie do pracy, wyrokiem z 22 kwietnia 2009
r. oddalił apelację powódki od wyroku Sadu Rejonowego z 20 listopada 2008 r.
Powódka złożyła skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego i podniosła
zarzut nieważności postępowania, to jest naruszenie art. 378 § 1 k.p.c. i art. 379 pkt
5 k.p.c. oraz art. 316 k.p.c. Jak wyjaśniła powódka, pozwany po zamknięciu
rozprawy złożył do akt dokumenty mające wskazywać na prawidłowe umocowanie
osoby, która złożyła podpis pod oświadczeniem o rozwiązaniu umowy o pracę. Ani
Sąd pierwszej ani drugiej instancji nie dopuściły tych dokumentów jako dowodów w
sprawie, a mimo to Sąd Okręgowy uznał, że zarzut nieważności złożonego
oświadczenia jest nieusprawiedliwiony. Powódka utrzymuje, że nie miała
2
możliwości dokładnego przeanalizowania wskazanych dokumentów i została
pozbawiona możliwości obrony swoich praw.
W opinii wnoszącej skargę kasacyjną powódki w sprawie występuje istotne
zagadnienie prawne dotyczące zakresu stosowania art. 210 k.s.h. w stosunkach
prawa pracy, a w szczególności dotyczące odpowiedzi na pytanie, czy
oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę złożone przez osobę, która nie została
w należyty sposób umocowana, prowadzi do rozwiązania umowy o pracę. Ponadto
„w sprawie istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie dotyczące daty rozpoczęcia biegu terminu, o którym
mowa w art. 264 § 2 k.p. w sytuacji, gdy oświadczenie o rozwiązaniu umowy o
pracę zostało złożone ustnie bez pouczenia pracownika do wniesienia odwołania, a
później zostało przesłane pocztą i w którym znajduje się pouczenie, że w terminie
14 dni od daty doręczenia niniejszego oświadczenia przysługuje prawo do
wniesienia odwołania do Sądu Pracy. Zdaniem skarżącej istnieje również potrzeba
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości dotyczące pytania,
czy w przypadku złożenia powództwa do Sądu Pracy z naruszeniem terminu, o
którym mowa w art. 264 § 2 k.p. istnieje możliwość merytorycznego badania
ważności złożonego oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, względnie
istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, jeśli zachodzi nieważność
postępowania lub jeśli skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Wniesiona w
sprawie skarga nie spełnia żadnej z tych przesłanek.
Sąd Najwyższy jako sąd kasacyjny nie jest sądem powszechnym trzeciej
instancji, a skarga kasacyjna nie jest środkiem zaskarżenia przysługującym od
każdego rozstrzygnięcia sądu drugiej instancji kończącego postępowanie w
sprawie z uwagi na przeważający w charakterze skargi kasacyjnej element interesu
publicznego. Służy ona kontroli prawidłowości stosowania prawa, nie będąc
3
instrumentem weryfikacji trafności ustaleń faktycznych stanowiących podstawę
zaskarżonego orzeczenia. Wniesiona w sprawie skarga nie wykazała znaczenia jej
rozstrzygnięcia dla realizacji tej publicznoprawnej funkcji skargi kasacyjnej,
względnie potrzeby ujednolicenia orzecznictwa sądów powszechnych i rozwoju
jurysprudencji. Jako pierwszy podlega rozważeniu zarzut nieważności
postępowania. W opinii Sądu Najwyższego nieważność postępowania nie
występuje. Przede wszystkim Sądy obu instancji nie dopuściły powołanych przez
powódkę dokumentów jako dowodów w sprawie. Ponadto powódka mogła się z
nimi zapoznać w dalszym toku postępowania przed sądem drugiej instancji, gdyż
sporne dokumenty zostały złożone przez pozwanego pismem z 12 listopada 2008 r.
i dołączone do akt sprawy. Nieuwzględnienie tych dokumentów jako dowodu w
sprawie nie musiało, wbrew twierdzeniu pełnomocnika skarżącej, prowadzić do
uznania nieważności złożonego przez stronę pozwaną oświadczenia o rozwiązaniu
stosunku pracy. Wadliwości reprezentacji pracodawcy przy rozwiązaniu umowy z
reguły bowiem nie prowadzą do nieważności oświadczenia pracodawcy, lecz
uzasadniają roszczenia związane z wadliwym rozwiązaniem umowy o pracę (zob.:
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2006 r., II PK 270/05, Orzecznictwo Sądu
Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych, 2007, 9-10, 125, Monitor Prawa Pracy, 2007, 7, 374; wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 11 maja 1999 r., I PKN 662/98, Prawo Pracy, 1999, 9, 37,
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych, 2000, 14, 539; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2005 r., II
PK 241/04, Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy,
Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych, 2005, 24, 393; wyrok Sądu
Najwyższego z: 7 marca 1997 r., I PKN 33/97, OSNAPiUS 1997 nr 22 poz. 431;
wyrok Sądu Najwyższego z 17 listopada 1997 r., I PKN 351/97, OSNAPiUS 1998 nr
17, poz. 501; wyrok Sądu Najwyższego z 16 maja 1997 r., I PKN 170/97,
OSNAPiUS 1998 nr 8, poz. 239)
Nie stanowi również istotnego zagadnienia prawnego kwestia zakresu
stosowania art. 210 k.s.h. Jak bowiem wyjaśnił Sąd Najwyższy w cytowanym wyżej
wyroku z dnia 9 maja 2006 r., II PK 270/05 „Niezgodność z prawem rozwiązania
umowy o pracę, wynikająca z niewłaściwej reprezentacji pracodawcy, nie powoduje
4
nieważności wypowiedzenia. W takim przypadku sąd, na żądanie pracownika,
może orzec o bezskuteczności wypowiedzenia, przywróceniu do pracy lub o
odszkodowaniu (art. 45 k.p.), a zastosowanie sankcji określonych w Kodeksie
cywilnym może nastąpić tylko w wyjątkowych przypadkach, w których
wypowiedzenia dokonano niezgodnie z wolą pracodawcy i nie zostało ono przez
niego potwierdzone”.
Zagadnienie dotyczące art. 264 § 2 k.p. nie odnosi się do ustalonego w
sprawie stanu faktycznego. W podstawie zaskarżonego orzeczenia przyjęto
bowiem, że oświadczenie zostało złożone na piśmie, tyle że powódka odmówiła
jego przyjęcia.
Z przytoczonych względów Sąd Najwyższy orzekł o odmowie przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania na podstawie art. 3989
k.p.c.