II CNP 80/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-02-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 80/09
POSTANOWIENIE
Dnia 3 grudnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
Prezes SN Tadeusz Ereciński
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 3 grudnia 2009 r.
skargi R.Ż. i M.Ż.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Rejonowego w S.
z dnia 20 stycznia 2009 r., sygn. akt [...]
wydanego w postępowaniu upadłościowym Przedsiębiorstwa Handlowego
"T." - Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
w przedmiocie ustalenia dodatkowej listy wierzytelności,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 20 stycznia 2009 r. Sąd Rejonowy w S. odmówił
uznania w całości zgłoszonej wierzytelności wierzycieli w kategorii VI.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia wierzyciele wnosili o stwierdzenie niezgodności z prawem
zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie
została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Wyjątek od
wskazanej zasady przewidziano w art. 4241
§ 2 k.p.c. W sytuacji, gdy strona nie
skorzystała z przysługujących jej środków prawnych, dopuszczalność skargi
uzależniona jest od kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek: istnienia
wyjątkowego wypadku oraz występowania niezgodności z prawem
o kwalifikowanym charakterze, wynikającej z naruszenia podstawowych zasad
porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela.
W przedmiotowej sprawie taki wyjątkowy wypadek nie występuje.
Wierzyciele zaskarżyli postanowienia sprzeciwem i złożyli wniosek o przywrócenie
terminu do jego wniesienie, które zostały odrzucone postanowieniem Sądu
Rejonowego w S. z dnia 8 maja 2009 r. Nie zaskarżenie postanowienia nastąpiło
więc nie na skutek wyjątkowych okoliczności lecz w wyniku błędnego obliczenia
terminu do wniesienia sprzeciwu. W postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 2
lutego 2006 r., I CNP 4/06 (nie publ.) stwierdzono, że nie jest rzeczą Sądu
Najwyższego, przedstawianie bliżej konkretnych okoliczności, które mogłyby
przemawiać za potraktowaniem sytuacji jako wyjątkowej w rozumieniu powyższego
przepisu, niemniej jednak można przykładowo wskazać, że istnienie takiego
wyjątkowego wypadku może wchodzić w rachubę w sytuacji, gdy strona nie
3
skorzystała z przysługującego jej środka zaskarżenia z powodu ciężkiej choroby,
katastrofy, klęski żywiołowej lub uzyskania błędnej informacji od pracownika sądu.
Strona skarżąca jakiejkolwiek tego typu okoliczności nie wskazała.
Nie została spełniona również druga przesłanka przewidziana w art. 4241
§ 2
k.p.c. W wypadku powołania się na naruszenie podstawowych zasad porządku
prawnego konieczne jest bowiem wykazanie, że dana zasada istnieje i ma
podstawowe znaczenie dla porządku prawnego oraz dokładne określenie w jaki
sposób doszło do naruszenia tej zasady w wyniku wydania orzeczenia. Gdy zaś
skarżący powołuje się na naruszenie konstytucyjnych wolności albo praw człowieka
i obywatela niezbędne jest oprócz wskazania danej zasady, powołanie przepisu
Konstytucji, z którego zasada wynika oraz dokładne określenie sposobu jej
naruszenia. Skarżący ograniczyli się jedynie do stwierdzenia, że w sprawie
zachodzi wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi, przejawiający się
w tym, iż wierzyciele pozbawieni prawa majątkowego w kwocie 120 000 zł,
co naruszyło art. 64 ust. 1, 2 Konstytucji.
Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego nie wykazanie przez
skarżącego, że zachodzi wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego, nie zaskarżonego
orzeczenia sądu pierwszej instancji, powoduje odrzucenie skargi przez Sąd
Najwyższy (postanowienia z dnia 9 lutego 2006 r., IV CNP 41/05, z dnia 6 grudnia
2006 r., V CNP 142/06, z dnia 18 grudnia 2006 r., IV CNP 115/06 oraz z dnia
13 lutego 2007 r., I CNP 85/06, nie publ.).
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu (art. 4248
§ 2
k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 3 grudnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
Prezes SN Tadeusz Ereciński
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 3 grudnia 2009 r.
skargi R.Ż. i M.Ż.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Rejonowego w S.
z dnia 20 stycznia 2009 r., sygn. akt [...]
wydanego w postępowaniu upadłościowym Przedsiębiorstwa Handlowego
"T." - Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
w przedmiocie ustalenia dodatkowej listy wierzytelności,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 20 stycznia 2009 r. Sąd Rejonowy w S. odmówił
uznania w całości zgłoszonej wierzytelności wierzycieli w kategorii VI.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia wierzyciele wnosili o stwierdzenie niezgodności z prawem
zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie
została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Wyjątek od
wskazanej zasady przewidziano w art. 4241
§ 2 k.p.c. W sytuacji, gdy strona nie
skorzystała z przysługujących jej środków prawnych, dopuszczalność skargi
uzależniona jest od kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek: istnienia
wyjątkowego wypadku oraz występowania niezgodności z prawem
o kwalifikowanym charakterze, wynikającej z naruszenia podstawowych zasad
porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela.
W przedmiotowej sprawie taki wyjątkowy wypadek nie występuje.
Wierzyciele zaskarżyli postanowienia sprzeciwem i złożyli wniosek o przywrócenie
terminu do jego wniesienie, które zostały odrzucone postanowieniem Sądu
Rejonowego w S. z dnia 8 maja 2009 r. Nie zaskarżenie postanowienia nastąpiło
więc nie na skutek wyjątkowych okoliczności lecz w wyniku błędnego obliczenia
terminu do wniesienia sprzeciwu. W postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 2
lutego 2006 r., I CNP 4/06 (nie publ.) stwierdzono, że nie jest rzeczą Sądu
Najwyższego, przedstawianie bliżej konkretnych okoliczności, które mogłyby
przemawiać za potraktowaniem sytuacji jako wyjątkowej w rozumieniu powyższego
przepisu, niemniej jednak można przykładowo wskazać, że istnienie takiego
wyjątkowego wypadku może wchodzić w rachubę w sytuacji, gdy strona nie
3
skorzystała z przysługującego jej środka zaskarżenia z powodu ciężkiej choroby,
katastrofy, klęski żywiołowej lub uzyskania błędnej informacji od pracownika sądu.
Strona skarżąca jakiejkolwiek tego typu okoliczności nie wskazała.
Nie została spełniona również druga przesłanka przewidziana w art. 4241
§ 2
k.p.c. W wypadku powołania się na naruszenie podstawowych zasad porządku
prawnego konieczne jest bowiem wykazanie, że dana zasada istnieje i ma
podstawowe znaczenie dla porządku prawnego oraz dokładne określenie w jaki
sposób doszło do naruszenia tej zasady w wyniku wydania orzeczenia. Gdy zaś
skarżący powołuje się na naruszenie konstytucyjnych wolności albo praw człowieka
i obywatela niezbędne jest oprócz wskazania danej zasady, powołanie przepisu
Konstytucji, z którego zasada wynika oraz dokładne określenie sposobu jej
naruszenia. Skarżący ograniczyli się jedynie do stwierdzenia, że w sprawie
zachodzi wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi, przejawiający się
w tym, iż wierzyciele pozbawieni prawa majątkowego w kwocie 120 000 zł,
co naruszyło art. 64 ust. 1, 2 Konstytucji.
Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego nie wykazanie przez
skarżącego, że zachodzi wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego, nie zaskarżonego
orzeczenia sądu pierwszej instancji, powoduje odrzucenie skargi przez Sąd
Najwyższy (postanowienia z dnia 9 lutego 2006 r., IV CNP 41/05, z dnia 6 grudnia
2006 r., V CNP 142/06, z dnia 18 grudnia 2006 r., IV CNP 115/06 oraz z dnia
13 lutego 2007 r., I CNP 85/06, nie publ.).
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu (art. 4248
§ 2
k.p.c.).