Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CZ 29/09
POSTANOWIENIE
Dnia 16 grudnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Wojciech Jan Katner
SSN Barbara Myszka (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa R.G., Z.G., J.G., K.B., K.W. - następcy prawnego J.W. i
Z.P.
przeciwko Skarbowi Państwa - Ministrowi Infrastruktury i Miastu W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 grudnia 2009 r.,
zażalenia pozwanego Miasta W.
na postanowienie w przedmiocie kosztów procesu zawarte w pkt II sentencji wyroku
Sądu Apelacyjnego z dnia 22 lipca 2008 r., sygn. akt [...],
1. odrzuca zażalenie,
2. zasądza od pozwanego Miasta W. na rzecz powodów K.B.,
K.W. i Z.P. kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych
tytułem kosztów postępowania zażaleniowego.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 22 lipca 2008 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelacje
powodów:[...] od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 1 czerwca 2007 r.,
oddalającego powództwo o zasądzenie od pozwanych Skarbu Państwa – Ministra
Infrastruktury i Miasta W. solidarnie na rzecz każdego z powodów kwot po 253
560,33 zł z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu i postanowił
o kosztach procesu w ten sposób, że nie obciążył powodów obowiązkiem zwrotu
kosztów zastępstwa procesowego na rzecz pozwanego Skarbu Państwa – Ministra
Infrastruktury i pozwanego Miasta W.
Uzasadniając rozstrzygnięcie o kosztach procesu Sąd Apelacyjny wskazał,
że o nie obciążeniu powodów obowiązkiem zwrotu tychże kosztów na rzecz
pozwanych orzekł na podstawie art. 102 k.p.c.
Pozwane Miasto W. wniosło zażalenie na zawarte w powołanym wyroku
postanowienie o kosztach procesu. Zarzucając naruszenie art. 102 k.p.c. przez
niewłaściwe zastosowanie, żalący wnosił o zmianę zaskarżonego postanowienia i
zasądzenie z tytułu kosztów procesu: od R.G., Z.G. i J.G. solidarnie kwoty 5 400 zł
oraz od K.B., J.W. i Z.P. solidarnie kwoty 5 400 zł.
Na rozprawie przed Sądem Najwyższym, na której rozpoznawane były skargi
kasacyjne powodów, pełnomocnik pozwanego Miasta W. oświadczył, że cofa
wniesione zażalenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rozważenia wymaga kwestia dopuszczalności zażalenia na zawarte
w wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 22 lipca 2008 r. postanowienie o kosztach
procesu. W dacie wydania tego postanowienia art. 3941
k.p.c. stanowił,
że zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje na postanowienie sądu drugiej
instancji odrzucające skargę kasacyjną oraz skargę o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia (§ 1); w sprawach, w których przysługuje
skarga kasacyjna, zażalenie przysługuje także na postanowienie sądu drugiej
instancji kończące postępowanie w sprawie, z wyjątkiem postanowień, o których
3
mowa w art. 3981
, a także postanowień wydanych w wyniku rozpoznania zażalenia
na postanowienie sądu pierwszej instancji (§ 2). Artykuł 3941
§ 1 k.p.c. został
znowelizowany ustawą z dnia 19 marca 2009 r. o zmianie ustawy – Kodeks
postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 69, poz. 592), która weszła w życie z dniem
22 maja 2009 r. Zgodnie z nowym brzmieniem tego przepisu, zażalenie do Sądu
Najwyższego przysługuje na postanowienie sądu drugiej instancji: 1) odrzucające
skargę kasacyjną oraz skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia; 2) co do kosztów procesu, które nie były przedmiotem
rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji.
Z przytoczonych unormowań wynika, że pod rządem art. 3941
k.p.c.
w pierwotnym brzmieniu, obowiązującym do dnia 22 maja 2009 r.,
na postanowienie sądu drugiej instancji o kosztach procesu nie przysługiwało
zażalenie do Sądu Najwyższego. Skład orzekający podziela w tym względzie
stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 12 października
2007 r., IV CZ 28/07 (OSNC 2008, nr 2, poz. 29) oraz argumentację przytoczoną
w jego uzasadnieniu.
Żalący, uzasadniając dopuszczalność zażalenia, powołał się na wyrok
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 marca 2007 r., SK 3/95, orzekający
o niezgodności art. 39318
§ 2 k.p.c. w zakresie, w jakim przepis ten uniemożliwiał
zaskarżenie postanowienia w przedmiocie kosztów procesu zasądzonych po raz
pierwszy przez sąd drugiej instancji, z art. 78 w związku z art. 176 ust. 1 Konstytucji
(Dz.U. z 2007 r. Nr 61, poz. 418, OTK-A 2007, nr 3, poz. 32). Uszło jednak uwagi
żalącego, że art. 39318
§ 2 k.p.c. nie obowiązywał w dacie składania zażalenia
w niniejszej sprawie, gdyż został uchylony przez art. 1 pkt 11 ustawy z dnia
22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz
ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98).
Podstawę oceny dopuszczalności zażalenia złożonego w dniu 21
października 2008 r. na zawarte w wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 22 lipca
2008 r. postanowienie o kosztach procesu stanowi art. 3941
k.p.c. w brzmieniu
obowiązującym przed dniem 22 maja 2009 r. Zgodnie z wykładnią tego przepisu
przyjętą w powołanym postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 12 października
4
2007 r., IV CZ 28/07, wniesione zażalenie trzeba uznać za niedopuszczalne,
co skutkuje jego odrzuceniem, bez względu na złożone oświadczenie o cofnięciu
zażalenia.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 373 w związku
z art. 370, art. 397 § 2 zdanie pierwsze, art. 39821
i art. 3941
§ 3 k.p.c. postanowił,
jak w sentencji, orzekając o kosztach postępowania zażaleniowego zgodnie z art.
98 § 1 i 3 w związku z art. 99, art. 391 § 1, art. 39821
i art. 3941
§ 3 k.p.c. Koszty te,
zgodnie z wnioskiem zawartym w odpowiedzi na zażalenie, zostały zasądzone na
rzecz powodów K.B., Z.P. i K.W., jako następczyni prawnej zmarłego w dniu 6 maja
2009 r. J.W.

I CZ 29/09

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia