Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 28 stycznia 2010 r.
II UK 50/09
Służbę funkcjonariusza więziennego zalicza się do okresu podlegania
ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z
tytułu pozostawania w stosunku pracy, o którym mowa w art. 29 ust. 3 ustawy z
dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) w związku z
art. 11 z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (jednolity tekst: Dz.U. z
2002 r. Nr 207, poz. 1761 ze zm.).
Przewodniczący SSN Jerzy Kwaśniewski, Sędziowie SN: Zbigniew
Korzeniowski (sprawozdawca), Roman Kuczyński.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 28 stycznia
2010 r. sprawy z wniosku Zofii G. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-
Oddziałowi w W. o emeryturę, na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawczyni od wy-
roku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 16 września 2008 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Apelacyjnemu we
Wrocławiu do ponownego rozpoznania.
U z a s a d n i e n i e
Decyzją z 5 grudnia 2007 r. pozwany organ ubezpieczeń społecznych odmó-
wił Zofii G. prawa do emerytury.
Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z 4 marca 2008 r. zmienił tę decyzję i
przyznał ubezpieczonej prawo do emerytury „od daty wniosku" na podstawie art. 29
ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych (dalej: ustawa emerytalna). Sąd ustalił, że wnioskodawczyni 29 październi-
ka 2007 r. złożyła wniosek o przyznanie emerytury począwszy od października 2007
r. Wcześniej była zatrudniona na podstawie umowy o pracę jako radca prawny w
wymiarze połowy etatu od 1 kwietnia 2004 r. do 30 września 2007 r. Umowę o pracę
2
rozwiązała za wypowiedzeniem i od 1 października 2007 r. podlegała ubezpieczeniu
społecznemu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, którą prowadziła także
od 1 lutego do 31 marca 2004 r. W ocenie prawa do emerytury Sąd Okręgowy na
podstawie art. 29 ustawy emerytalnej, inaczej niż pozwany, uznał, że ostatnim ubez-
pieczeniem społecznym wnioskodawczyni było ubezpieczenie pracownicze, a nie z
tytułu działalności gospodarczej. Prócz dalszych warunków stażowych ubezpieczona
spełnia również sporne przesłanki prawa do emerytury, czyli była pracownikiem
przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę oraz w okresie ostatnich 24 miesięcy podle-
gania ubezpieczeniu społecznemu pozostawała w stosunku pracy przez co najmniej
6 miesięcy. To, że ubezpieczona prowadzi działalność gospodarczą i od październi-
ka 2007 r. podlega ubezpieczeniu z tego tytułu nie wyłącza jej prawa do emerytury,
gdyż bezpośrednim okresem, który należy uwzględnić przy ocenie ubezpieczenia
jest wrzesień 2007 r. Wówczas tytułem ubezpieczenia była umowa o pracę i po-
cząwszy od października 2007 r. ubezpieczona domaga się emerytury.
Sąd Apelacyjny we Wrocławiu uwzględnił zarzut apelacji pozwanego dotyczą-
cy naruszenia art. 29 ust. 2 pkt 1 ustawy emerytalnej i wyrokiem z 16 września 2008
r. zmienił wyrok Sądu Okręgowego i odwołanie ubezpieczonej oddalił. Naruszenie
art. 29 ust. 2 pkt 1 ustawy emerytalnej dotyczyło błędnej wykładni i przyjęcia, że
ubezpieczona „ostatnio" przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę była pracownikiem.
Bezpośrednio przed złożeniem wniosku o emeryturę podlegała ona ubezpieczeniu
społecznemu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. Bez znaczenia było
złożenie wniosku o przyznanie prawa do emerytury od początku października 2007
r., gdyż decydujące znaczenie ma data złożenia wniosku i tytuł prawny na podstawie
którego podlegała w tej dacie ubezpieczeniu społecznemu. Nie spełnia zatem warun-
ków z art. 29 ust. 2 ustawy emerytalnej. Prócz tego Sąd nie zgodził się z twierdze-
niem ubezpieczonej, iż posiada 30-letni staż ubezpieczenia z tytułu pozostawania w
stosunku pracy. Nie spełnia ona samodzielnego warunku z art. 29 ust. 3, gdyż nie
ma co najmniej 30-letniego okresu pozostawania w stosunku pracy. Niezasadnie za-
licza do tego okresu ponad 14-letni staż zatrudnienia w służbie więziennej w cha-
rakterze funkcjonariusza. Ustawa z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń
społecznych oddziela podstawy ubezpieczenia i za pracownika uważa osobę pozo-
stającą w stosunku pracy (art. 8 ust. 1), natomiast za osobę w stosunku służby
uważa funkcjonariusza Służby Więziennej (art. 8 ust. 15 pkt 5). Odrębności tej nie
zmieniają szczególne regulacje zaliczające okres służby do uprawnień związanych z
3
zatrudnieniem, tak w poprzedniej ustawie z 10 grudnia 1959 r. o Służbie Więziennej
(art. 66), jak i w obecnej ustawie z 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (art. 28),
gdyż nie stanowią podstaw do „zmiany służby na stosunek pracy”. Dla oceny praw
funkcjonariuszy służby więziennej wynikających z zatrudnienia wyłącznie właściwe
są przepisy pragmatyki służbowej. Brak jest podstaw do przyjęcia, że służba funkcjo-
nariusza służby więziennej od 29 sierpnia 1974 r. do 15 października 1988 r. miała
charakter pracowniczy. Okres służby jest okresem składkowym i będzie uwzględnio-
ny w prawie do emerytury powszechnej, albo na podstawie art. 32 ustawy emerytal-
nej wobec szczególnej i wyraźnej regulacji w tym przedmiocie. Sporna emerytura jest
natomiast świadczeniem szczególnym przysługującym tylko osobom legitymującym
się przymiotem podlegania ubezpieczeniu społecznemu z tytułu stosunku pracy.
Skarga kasacyjna zarzuciła naruszenie prawa materialnego przez błędną wy-
kładnię: 1) art. 29 ust. 3 w związku z art. 46 ust. 1 ustawy emerytalnej, gdyż Sąd do-
konując oceny posiadania przez ubezpieczoną 30-letniego okresu ubezpieczenia z
tytułu pozostawania w stosunku pracy uznał, iż stosunek służby w charakterze funk-
cjonariusza służby więziennej nie stanowi stosunku pracy na gruncie przepisów o
powszechnym ubezpieczeniu emerytalno-rentowym wbrew art. 11 ustawy z 26
kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej; 2) art. 29 ust. 2 w związku z art. 46 ust. 1
ustawy emerytalnej, co doprowadziło do błędnego uznania niespełnienia przez ubez-
pieczoną przesłanek z tego przepisu, mimo iż bezpośrednim okresem, który winien
być brany pod uwagę przy ocenie tytułu ubezpieczenia jest wrzesień 2007 r., a wów-
czas ubezpieczona była związana umową o pracę, skoro począwszy od października
2007 r. domaga się świadczenia emerytalnego i w październiku 2007 r. złożyła sto-
sowny wniosek, a co zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej uprawnia ją do
otrzymania świadczenia począwszy od 1 października 2007 r. Sąd drugiej instancji
błędnie przyjął inną terminologię wbrew literalnemu brzmieniu przepisu art. 29 ust. 2
ustawy emerytalnej, tj. zamiast pojęcia „ostatnio" w odniesieniu do posiadania statu-
su pracownika, posłużył się całkowicie odmiennym określeniem „ostatnim". Skarżąca
wniosła o uchylenie wyroku i oddalenie apelacji pozwanego oraz przyznanie prawa
do emerytury od 1 października 2007 r., ewentualnie o uchylenie wyroku i przekaza-
nie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
4
Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 29 ust. 2 ustawy emerytalnej. Uchyle-
nie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania uzasad-
nia zarzut naruszenia art. 29 ust. 3 tej ustawy.
Nie można przeczyć, że słowa „ostatnio" i „ostatni" mają inne znaczenie. Usta-
wodawca obu tych słów też użył w jednym przepisie art. 29 ust. 2 ustawy emerytal-
nej. Zgodnie z nim: „emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje ubezpieczonym,
którzy: 1) ostatnio, przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę, byli pracownikami oraz
2) w okresie ostatnich 24 miesięcy podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub
ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym pozostawali w stosunku pracy co naj-
mniej przez 6 miesięcy, chyba że w dniu zgłoszenia wniosku o emeryturę są upraw-
nieni do renty z tytułu niezdolności do pracy".
Nie można jednak redukować zarzutu błędnej wykładni art. 29 ust. 2 do stwier-
dzenia, że zamiast pojęcia „ostatnio" w odniesieniu do posiadania statusu pracowni-
ka, Sąd niezasadnie posłużył się określeniem „ostatnim". Nie chodzi tu wszak tylko o
to, że znaczenie przysłówka jest inne niż przymiotnika, ale o to, że ten przysłówek
odnosi się do określonej sytuacji ubezpieczonego przed złożeniem wniosku o eme-
ryturę, a w tej sekwencji znaczenie ma ubezpieczenie pracownicze. Choć Sąd Ape-
lacyjny użył przymiotnika w uzasadnieniu wyroku i postawił tezę, że prawo do wcze-
śniejszej emerytury przysługuje wyłącznie tym ubezpieczonym, dla których ostatnim
tytułem ubezpieczenia był stosunek pracy (z wyjątkiem sytuacji z art. 29 ust. 3), to
nie wynika z tego wadliwe zastosowanie art. 29 ust. 2. Przymiotnik „ostatni” nie burzy
wszak semantycznego znaczenia słowa „ostatnio".
W niespornym stanie faktycznym problem koncentrował się na pytaniu czy
działalność gospodarcza po zatrudnieniu pracowniczym wyklucza stwierdzenie, że
skarżąca ostatnio, czyli przez złożeniem wniosku o emeryturę była pracownikiem.
Przyjmując jej argumentację należałoby dalej powiedzieć, że przepis art. 29 ust. 2 pkt
1 przewiduje jakiś bliżej nieokreślony czas, w którym może wystąpić zmiana podsta-
wy ubezpieczenia z pracowniczej na inną i mimo to dalej będzie miało znaczenie
uprzednie zatrudnienie pracownicze. Według tego założenia chodziłoby o okres od
ustania pracowniczego zatrudnienia do złożenia wniosku o emeryturę. Innymi słowy
użycie przysłówka „ostatnio” pozwalać ma na inną jeszcze działalność po pracowni-
czym zatrudnieniu przed złożeniem wniosku o emeryturę. Założenie to nie jest
uprawnione. Należy zgodzić się jedynie z tym, że ustawodawca nie wymaga bezpo-
średnio zatrudnienia pracowniczego przed złożeniem wniosku o emeryturę, co tłu-
5
maczy użycie słowa „ostatnio”. Przykładowo ubezpieczony ostatnio jako pracownik
może nie osiągnąć jeszcze wymaganego wieku emerytalnego. Gdyby jednak uznać,
że w art. 29 ust. 2 pkt 1 nie ma warunku niepodjęcia innej działalności po pracowni-
czym zatrudnieniu, to wówczas wcześniejsza emerytura nie miałaby ograniczenia
przewidzianego w tym przepisie i z emerytury wyjątkowej (szczególnej) stałaby się
świadczeniem zbliżonym do świadczenia zwykłego, gdyż znaczenie różnicujące
miałby tylko dłuższy, bo 30-letni staż ubezpieczeniowy.
Przeciwnego argumentu nie stanowi wskazanie skarżącej na przepis art. 129
ust. 1 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym świadczenia wypłaca się poczynając od
dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w
którym zgłoszono wniosek o emeryturę. Nie jest to przepis prawa materialnego skła-
dający się na konstrukcję prawa do emerytury, lecz przepis określający jedynie ter-
min płatności emerytury (świadczenia). W tym znaczeniu w ogóle nie może on mo-
dyfikować określonego całościowo w art. 29 prawa do emerytury. Z art. 129 ust. 1 nie
można zatem wyprowadzić swoistego okresu karencji (miesiąca), w którym bez zna-
czenia byłoby podjęcie kolejnej działalności po ustaniu zatrudnienia pracowniczego,
byle tylko wniosek o wypłatę emeryturę żądał wypłaty świadczenia od początku mie-
siąca, co w tej sprawie zbiega się z ustaniem zatrudnienia pracowniczego z końcem
poprzedniego miesiąca.
Nie jest to problem nowy w wykładni art. 29 ust. 2 pkt 1 ustawy emerytalnej.
Powiedziano już wcześniej, że określony w nim warunek spełnia ten ubezpieczony,
którego ostatnim tytułem podlegania ubezpieczeniom społecznym przed zgłoszeniem
wniosku o emeryturę było pozostawanie w stosunku pracy, niezależnie od tego czy i
na jak długo przed zgłoszeniem wniosku o to świadczenie tytuł ubezpieczenia pra-
cowniczego ustał (wyrok Sądu Najwyższego z 4 listopada 2008 r., I UK 108/08, LEX
490371). Wskazano również, że występujący o emeryturę musi być pracownikiem
tuż przed zgłoszeniem wniosku (wyrok Sądu Najwyższego z 16 maja 2006 r., I UK
284/05, OSNP 2007 nr 9-10, poz. 144). Ponadto, iż po zmianie art. 29 od 1 lipca
2004 r. nie ma już wątpliwości, że ubezpieczenie pracownicze czasowo nie musi być
znaczące w stosunku do całego okresu ubezpieczenia, z tym tylko, że musi poprze-
dzać wystąpienie z wnioskiem o emeryturę, chyba że wypełnia cały wymagany okres
ubezpieczenia (wyrok Sądu Najwyższego z 13 stycznia 2006 r., I UK 145/05, OSNP
2006 nr 23-24, poz. 367).
6
Po zmianie pierwotnego brzmienia art. 29 ustawy emerytalnej wystąpiły wątpli-
wości co do wykładni tego przepisu, które ujawnia również obecna sprawa. Nie są
one jednak tak istotne, iżby można aprobować taką wykładnię art. 29 ust. 2 pkt 1, w
której nie ma znaczenia czy ubezpieczony był pracownikiem przed zgłoszeniem
wniosku o emeryturę. Pierwotnie art. 29 ustawy emerytalnej odnosił się tylko do pra-
cowników. Potwierdził to Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 12 września 2000 r., K
1/00 (OTK ZU 2000 nr 6, poz. 185), a także to, że w poprzednim stanie prawnym,
czyli przed wejściem w życie ustawy z 17 grudnia 1998 r., wcześniejsze emerytury
służyły tylko pracownikom, a nie innym ubezpieczonym. Zmiana art. 29 ustawy eme-
rytalnej od 1 lipca 2004 r. nie oznaczało odejścia od uprzedniego rozwiązania, że
uprawnionym jest ten ubezpieczony, który był pracownikiem przed złożeniem wnio-
sku o emeryturę. Regułę tę realizuje obecnie art. 29 ust. 2 pkt 1 ustawy emerytalnej.
W przepisach ust. 2 i ust. 3 art. 29 ustawy emerytalnej występują dwie oddziel-
ne sytuacje; pierwsza gdy okres pracowniczego ubezpieczenia poprzedza wniosek o
emeryturę i druga, w której cały wymagany okres wypełnia ubezpieczenie pracowni-
cze. Druga niewątpliwie nawiązuje do poprzedniego okresu, gdy zatrudnienie pra-
cownicze w całym systemie było dominujące jako podstawa ubezpieczenia. Pierwsza
łagodzi tę sytuację, gdyż po zmianach społeczno-gospodarczych nierzadko pracow-
nik nie mógł zachować ciągłości pracowniczego zatrudnienia lub w ogóle dotychcza-
sowego zatrudnienia. Pożądane zresztą było, aby po utracie pracy podejmował rów-
nież inną działalność. Jednakże prawa do emerytury z art. 29 ustawy emerytalnej nie
uzasadnia sam dłuższy od zwykłego staż emerytalny, lecz w przypadku z jej art. 29
ust. 2 powrót do pracowniczego zatrudnienia i ubezpieczenie z tego tytułu, nie tylko
przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę, lecz również co najmniej przez 6 miesięcy
w okresie ostatnich 24 miesięcy podlegania temu ubezpieczeniu. Odrębną i zarazem
wspólną przesłanką dla obu sytuacji jest to, że wcześniejsza emerytura wymaga
dłuższego niż zwykły okresu ubezpieczenia (30-letniego albo 20-letniego i całkowitej
niezdolności do pracy). Jeżeli więc w drugiej sytuacji wymaga się tylko podlegania
ubezpieczeniu z tytułu pozostawania w stosunku pracy, to w pierwszej wymaga się
aby takie ubezpieczenie pracownicze wystąpiło ostatnio przed wnioskiem o emerytu-
rę i przez określony czas w okresie ostatnich 24 miesięcy podlegania ubezpieczeniu.
Trzeba wreszcie wskazać również na uchwałę siedmiu sędziów z 17 grudnia
2009 r., I UZP 7/09 (OSNP 2010 nr 11-12, poz. 141), która wyjaśnia wątpliwość doty-
czącą rozumienia sformułowania zawartego w art. 29 ust. 2 pkt 1 ustawy emerytalnej
7
- „ubezpieczeni, którzy ostatnio, przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę, byli pra-
cownikami". W sprawie chodziło o to, czy można uznać, że warunek ten został speł-
niony przez osobę, która po rozwiązaniu stosunku pracy otrzymywała świadczenie
przedemerytalne a następnie zawarła umowę zlecenia i podlegała z tego tytułu
ubezpieczeniom społecznym, a przed złożeniem wniosku nadal otrzymywała świad-
czenie przedemerytalne. W uchwale przyjęto rygorystyczne stanowisko, które pro-
wadzi do uznania, że nawet krótkotrwałe pozostawanie w stosunku zlecenia po usta-
niu stosunku pracy niweczy możliwość nabycia prawa do emerytury na podstawie
art. 29 ustawy emerytalnej. W sentencji uchwały przyjęto, że ubezpieczeni urodzeni
przed dniem 1 stycznia 1949 r., którzy po rozwiązaniu stosunku pracy do czas złoże-
nia wniosku o wcześniejszą emeryturę otrzymywali świadczenie przedemerytalne i w
okresie jego pobierania zawarli umowę zlecenia, z tytułu której podlegali ubezpiecze-
niom społecznym, nie mogą być uznani za ubezpieczonych, którzy ostatnio, przed
zgłoszeniem wniosku o emeryturę, byli pracownikami w rozumieniu art. 29 ust. 2 pkt
1 ustawy emerytalnej. Skład powiększony stwierdził między innymi, że niezależnie od
tego, na jaki okres została zawarta umowa cywilnoprawna i na jak długo przed złoże-
niem wniosku o emeryturę zatrudnienie na jej podstawie ustało, nie ma możliwości
stwierdzenia, iż ostatnio przed złożeniem wniosku taka osoba posiadała status ubez-
pieczonego będącego pracownikiem, skoro niewątpliwie w okresie poprzedzającym
wystąpienie o emeryturę ostatnim tytułem do ubezpieczenia było wykonywanie pracy
na podstawie umowy cywilnoprawnej. Przesłanka z art. 29 ust. 2 pkt 1 ustawy eme-
rytalnej jest spełniona tylko wówczas, gdy pomiędzy ustaniem ostatniego stosunku
pracy, a złożeniem wniosku o emeryturę nie wystąpił żaden okres podlegania ubez-
pieczeniom społecznym z tytułu niezwiązanego z zatrudnieniem w charakterze pra-
cownika.
Z tych motywów zarzut naruszenia art. 29 ust. 2 ustawy emerytalnej nie był
zasadny.
W ocenie Sądu Najwyższego zasadny jest drugi zarzut podstawy kasacyjnej,
czyli naruszenia art. 29 ust. 3 w związku z art. 46 ust. 1 ustawy emerytalnej i art. 11
ustawy z 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej. Zgodnie z art. 29 ust. 3 emerytura
bez spełnienia warunków z ust. 2 przysługuje tym ubezpieczonym, którzy przez cały
wymagany okres ubezpieczenia z ust. 1 pkt 1 i 2, podlegali ubezpieczeniu społecz-
nemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu pozostawania w sto-
sunku pracy. Z kolei zgodnie z art. 11 ustawy o Służbie Więziennej okres służby
8
funkcjonariusza i okres zatrudnienia pracownika traktuje się jako pracę o szczegól-
nym charakterze w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i
ich rodzin, czyli obecnie w rozumieniu ustawy emerytalnej. Sąd Apelacyjny pominął
przepis art. 11 ustawy o Służbie Więziennej. Zwrócił uwagę na inne normy, które nie
są wątpliwe. Zrozumiałe jest rozdzielenie podstaw ubezpieczenia społecznego w
ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych, odrębnych dla zatrudnienia pracowni-
czego i funkcjonariusza służby więziennej. Jednak czym innym jest prawo do eme-
rytury na podstawie ustawy emerytalnej, stosowania której nie warunkuje tylko jedna
podstawa ubezpieczenia. Nie jest też sporne, że okres służby więziennej jest okre-
sem składkowym oraz znaczenie art. 2 ust. 2 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym
funkcjonariusze służby więziennej mają prawo do emerytury na warunkach określo-
nych w ustawie. Zaskarżony wyrok przyjmuje, że negatywnie dla skarżącej rozstrzy-
ga literalna wykładnia art. 29 ust. 3 ustawy emerytalnej, gdyż przepis o podleganiu
ubezpieczeniu społecznemu „z tytułu pozostawania w stosunku pracy" przesądza
spór, albowiem nie pozwala zaliczyć okresu służby funkcjonariusza służby więziennej
do pracowniczego zatrudnienia. Takie samie reguły wykładni nie mogą być jednak
inne co do znaczenia (również literalnego) art. 11 ustawy o Służbie Więziennej. Nie
można więc było poprzestać na tezie, że krąg uprawnionych na podstawie art. 29
ust. 3 ustawy emerytalnej obejmuje tylko ubezpieczonych, którym cały wymagany do
emerytury okres wypełnia wyłącznie zatrudnienie z tytułu pozostawania w stosunku
pracy. Obowiązuje wszak wskazany przepis szczególny (art. 11). Wyraża on wolę
ustawodawcy, że okres służby należy traktować jako pracę w szczególnych charak-
terze w rozumieniu przepisów emerytalnych. Na jego podstawie za stanowiskiem
skarżącej przemawia podwójne wnioskowanie. Po pierwsze, skoro okres służby jest
równoznaczny z pracą w szczególnym charakterze dla celów emerytalnych, to tym
samym uprawnione jest uznanie jej jako okresu zatrudnienia z art. 29 ust. 3. Po
wtóre, szczególny przepis art. 11 pokazuje, że art. 29 ust. 3 ustawy emerytalnej nie
jest regulacją zamkniętą, jako że do okresu „pozostawania w stosunku pracy” należy
zaliczyć okres służby funkcjonariusza służby więziennej. Prawo do uznania zatrud-
nienia funkcjonariusza służby więziennej za okres zatrudnienia w rozumieniu art. 29
ust. 3 ustawy emerytalnej nie powinno być zatem kwestionowane.
Mimo powyższej oceny nie podjęto jednak orzeczenia reformatoryjnego na
podstawie art. 39816
k.p.c., które nie powinno łączyć się z wątpliwościami, a te do-
strzega się w rozbieżności pomiędzy wnioskiem skargi o przyznanie emerytury od 1
9
października 2007 r. i sentencją orzeczenia pierwszej instancji o przyznaniu prawa
do emerytury od „dnia wniosku”.
Z tych motywów orzeczono jak w sentencji stosownie do art. 39815
k.p.c.
========================================