Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CNP 10/10
POSTANOWIENIE
Dnia 27 kwietnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Strzelczyk
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 27 kwietnia 2010 r.
skargi J. J.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku zaocznego
Sądu Rejonowego w P. z dnia 1 sierpnia 2007 r., sygn. akt II C (…)
wydanego w sprawie z powództwa P. F.
przeciwko J. P.
o zapłatę,
odrzuca skargę i zasądza od wnoszącego skargę J. J. na rzecz P. F. kwotę 1800
(tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania
Uzasadnienie
Sąd Rejonowy w P. wyrokiem zaocznym z dnia 1 sierpnia 2007 r. w sprawie z
powództwa P. F. przeciwko J. P. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę
23.404,31 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1.04.2007 r. do dnia zapłaty. Tenże
Sąd postanowieniem z dnia 23 lipca 2008 r. oddalił wniosek pozwanego o przywrócenie
terminu do złożenia sprzeciwu od wyroku zaocznego z dnia 1 sierpnia 2007 r. oraz
odrzucił sprzeciw pozwanego od przedmiotowego wyroku. Pozwany zaskarżył powyższe
postanowienie w zakresie w jakim Sąd odrzucił sprzeciw od wyroku zaocznego. Z kolei
2
Sąd Okręgowy w P. postanowieniem z dnia 28 października 2008 r. oddalił zażalenie
pozwanego.
Pozwany wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku
zaocznego Sądu Rejonowego w P. z dnia 1 sierpnia 2007 r. Wskazał, że zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne z art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji RP oraz z art. 339 § 2
k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej instancji, gdy przez jego
wydanie stronie została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w
drodze przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe (art. 4241
§
1 k.p.c.). Na zasadzie wyjątku od powyższej reguły skargę można wnieść od orzeczenia
sądu pierwszej instancji, jeżeli strony nie skorzystały z przysługujących im środków
prawnych, chyba że jest możliwa zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze innych
przysługujących stronie środków prawnych. W takiej sytuacji dopuszczalność skargi
uzależniona jest od kumulatywnego spełnienia dwóch dodatkowych przesłanek, tj.
istnienia wyjątkowego wypadku oraz występowania niezgodności z prawem o
kwalifikowanym charakterze, wynikającej z naruszenia podstawowych zasad porządku
prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela (art. 4241
§ 2
k.p.c.).
W ugruntowanym już orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że za
wyjątkowy wypadek, o którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c. można uznać np.
nieskorzystanie przez stronę z przysługującego jej środka zaskarżenia z powodu
ciężkiej choroby, katastrofy, klęski żywiołowej lub błędnej informacji udzielonej przez
pracownika sądu, a zatem, że w przepisie tym chodzi o sytuacje, gdy nie skorzystanie z
przysługującego stronie środka odwoławczego spowodowane było wyjątkowymi
okolicznościami, które obiektywnie uniemożliwiały wniesienie tego środka (zob. np.
postanowienie SN z 2 lutego 2006 r., I CNP 4/06, OSNC 2006, nr 6, poz. 113;
postanowienie SN z 19 października 2006 r., III BU 2/06, OSNP 2007, nr 17-18, poz.
263; postanowienie SN z 22 marca 2007 r., II CNP 35/07, niepubl; postanowienie SN z
12 grudnia 2007 r., I CNP 111/07, niepubl; postanowienie SN z 27 listopada 2008 r., II
CNP 105/08, niepubl; wyrok SN z 24 czerwca 2009 r., I CNP 28/09, niepubl.).
Pozwany wnosząc skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczenia
sądu pierwszej instancji nie wykazał, że występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający
3
dopuszczalność skargi. Przytoczona przez niego argumentacja zmierza co najwyżej do
wykazania, że niezgodność z prawem wynika z naruszenia podstawowych zasad
porządku prawnego oraz naruszenia konstytucyjnych wolności i praw człowieka i
obywatela. Zdaniem pozwanego uchybienia, których dopuścił się Sąd pierwszej instancji
skutkowały naruszeniem konstytucyjnego „prawa do rozpatrzenia sprawy przez sąd”
(art. 45 Konstytucji RP) oraz prawa do zaskarżenia orzeczenia wydanego w pierwszej
instancji (art. 78 Konstytucji RP), a nadto naruszeniem podstawowych zasad porządku
prawnego, w tym ogólnych standardów orzekania. Skarżący nie wskazał natomiast
istnienia okoliczności, z których wynikałoby, że nie skorzystanie z przysługującego
środka zaskarżenia, a konkretnie sprzeciwu od wyroku zaocznego spowodowane było
wyjątkowymi okolicznościami, które obiektywnie uniemożliwiały skarżącemu wniesienie
tego środka prawnego.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 2 k.p.c.
orzekł jak w sentencji rozstrzygając o kosztach postępowania na podstawie art. 98 § 1 i
3 i art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1, art. 39821
i art. 42412
k.p.c.

II CNP 10/10

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia