Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CZ 39/10
POSTANOWIENIE
Dnia 22 czerwca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Mirosława Wysocka (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marian Kocon
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z wniosku A. D. i E. D.
przy uczestnictwie J. Ł. i M. Ł.
o rozgraniczenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 22 czerwca 2010 r.,
zażalenia wnioskodawcy A. D.
na postanowienie Sądu Okręgowego w Z. z dnia 10 marca 2010 r., sygn. akt I Ca (…) [I
WSC (…)],
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w Z. postanowieniem z dnia 10 marca 2010 r. odrzucił skargę
kasacyjną wnioskodawców A. D. i E. D. od postanowienia tego Sądu z dnia 25 listopada
2009 r., którym oddalona została ich apelacja od postanowienia Sądu Rejonowego w J.
z dnia 15 września 2009 r. wydanego w sprawie o rozgraniczenie.
Sąd odwoławczy stwierdził, że pełnomocnik wnioskodawców adwokat W. R.
zarządzeniem z dnia 16 lutego 2010 r. został wezwany do uzupełnienia braków
formalnych skargi w terminie siedmiu dni pod rygorem jej odrzucenia, przez złożenie
pełnomocnictwa upoważniającego do wniesienia skargi w imieniu wnioskodawcy, gdyż z
dołączonego do skargi dokumentu pełnomocnictwa umocowanie takie nie wynikało, oraz
2
do wskazania wartości przedmiotu zaskarżenia. Sąd ponadto wezwał o wyjaśnienie, w
związku z użyciem sformułowania „skarga kasacyjna wnioskodawców”, czy skarga
została wniesiona w imieniu ich obojga, gdyż w takim wypadku adwokat obowiązany był
przedłożyć pełnomocnictwo udzielone mu także przez wnioskodawczynię. Sąd
Okręgowy stwierdziwszy, że wezwanie to adwokat otrzymał w dniu 19 lutego 2010 r.
i że termin do usunięcia braków skargi upłynął bezskutecznie z dniem 26 lutego 2010 r.,
odrzucił skargę kasacyjną na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c.
W dniu 11 marca 2010 r., a więc po upływie wyznaczonego terminu i po
odrzuceniu skargi, adwokat W. R. złożył pismo procesowe, w którym, wskazując
przyczyny mające usprawiedliwiać niezachowanie terminu do uzupełnienia braków
skargi kasacyjnej, twierdził, że - jego zdaniem - wnioskodawca podpisał odrębne
pełnomocnictwo upoważniające tylko do sporządzenia skargi, które zostało do niej
dołączone wraz dowodem uiszczenia opłaty. Jednocześnie wnosił o zezwolenie na
uzupełnienie treści tego pełnomocnictwa przez dopisanie słów „i przed Sądem
Najwyższym”. Wyjaśnił ponadto, że skarga została sporządzona jedynie w imieniu
wnioskodawcy, gdyż tylko on podpisał pełnomocnictwo, a także oznaczył wartość
przedmiotu zaskarżenia.
Następnie, w piśmie procesowym z dnia 22 marca 2010 r., nazwanym
„zażaleniem”, pełnomocnik wnioskodawcy zarzucił postanowieniu z dnia 10 marca 2010
r. naruszenie art. 3986
§ 2 k.p.c. „przez odrzucenie skargi kasacyjnej, mimo
iż niedotrzymanie terminu do uzupełnienia braków formalnych wynikło z przyczyn
niezależnych od pełnomocnika”, wnosząc o uchylenie postanowienia i jednocześnie o
przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi. W uzasadnieniu
skarżący z jednej strony przedstawił argumenty mające usprawiedliwiać uchybienie
terminowi do uzupełnienia braków skargi, z drugiej natomiast argumenty mające
podważać trafność wezwania do ich uzupełnienia. Twierdził, że dołączone do skargi
pełnomocnictwo, zawierające oznaczenie sygnatury sprawy, jednoznacznie wskazuje,
że „nie może ten dokument dotyczyć innego postępowania”.
Sąd Okręgowy wezwał adwokata W. R. do wyjaśnienia w terminie siedmiu dni od
doręczenia wezwania pod rygorem zwrotu wniosku, czy pismo nazwane „zażaleniem”
stanowi zażalenie na postanowienie o odrzuceniu skargi, czy też wniosek o
przywrócenie terminu do uzupełnienia jej braków. W tym drugim przypadku skarżący
miał obowiązek uzupełnić braki wniosku m.in. przez dokonanie czynności, której
wniosek ten dotyczył. W odpowiedzi na wezwanie Sądu pełnomocnik wnioskodawcy
3
wyjaśnił, że dokonał obu tych czynności, nadal nie składając pełnomocnictwa
upoważniającego do sporządzenia skargi w imieniu wnioskodawcy. Zarządzeniem z
dnia 7 kwietnia 2010 r. Przewodniczący w Sądzie Okręgowym w Z. zwrócił wniosek o
przywrócenie terminu wobec braku dokonania czynności procesowej, której wniosek
dotyczył.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie na postanowienie z dnia z dnia 10 marca 2010 r. nie zasługuje na
uwzględnienie.
Sąd Okręgowy trafnie odrzucił skargę kasacyjną wnioskodawcy na podstawie art.
3986
§ 2 k.p.c., gdyż, jak wynika z przytoczonych ustaleń, braki skargi nie zostały w
zakreślonym terminie uzupełnione.
Przesądzające znaczenie ma fakt, że nie zostało, pomimo stosownego wezwania,
złożone pełnomocnictwo upoważniające do wniesienia skargi kasacyjnej w imieniu
wnioskodawcy.
Podniesione w zażaleniu zarzuty dotyczące prawidłowości wezwania do
uzupełnienia braków skargi są nieuzasadnione. Zgodnie z uchwałą składu siedmiu
sędziów Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2008 r., III CZP 142/07, OSNC 2008, nr
11, poz. 122, której nadano moc zasady prawnej, pełnomocnictwo procesowe nie
obejmuje z samego prawa umocowania do wniesienia skargi kasacyjnej i udziału
w postępowaniu kasacyjnym. Umocowanie do podejmowania czynności
w postępowaniu kasacyjnym przed Sądem Najwyższym musi być zawarte w treści
pełnomocnictwa, gdyż wykracza ono poza wyznaczony przez art. 91 k.p.c. zakres
pełnomocnictwa procesowego, składanego w postępowaniu przed sądem pierwszej lub
drugiej instancji. Z dołączonego do skargi pełnomocnictwa, identycznego pod względem
treści z pełnomocnictwem złożonym w postępowaniu apelacyjnym, wynika
upoważnienie do podejmowania czynności „we wszystkich instancjach sądowych”, co
oznacza, że nie obejmowało ono upoważnienia do działania w postępowania przed
Sądem Najwyższym, które nie jest postępowaniem w toku instancji. Wezwanie do
uzupełnienia braku formalnego skargi polegającego na nieprzedłożeniu pełnomocnictwa
do jej sporządzenia było więc prawidłowe (por. np. postanowienie SN z dnia 4 września
2008 r., IV CZ 68/08, niepubl.), a jego niewykonanie stanowiło uzasadnioną podstawę
odrzucenia skargi.
4
Kwestie związane z pozostałymi brakami mają w tej sytuacji znaczenie uboczne i
można poprzestać na stwierdzeniu, że wezwanie do ich uzupełnienia także było
prawidłowe oraz że nie zostały one uzupełnione w terminie.
Wobec powyższego, zażalenie jako bezpodstawne Sąd Najwyższy oddalił,
stosownie do art. 39814
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.