II CNP 30/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-10-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 30/10
POSTANOWIENIE
Dnia 14 lipca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Strzelczyk
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 14 lipca 2010 r.,
skargi J. K. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu
Rejonowego Ż. z dnia 24 sierpnia 2007 r., sygn. akt I Co (…) wydanego w sprawie
egzekucyjnej z wniosku wierzycieli J. K. i Spółdzielni Mieszkaniowej w Ż.
przeciwko dłużniczce K. S.
przy uczestnictwie wierzycieli: Polskiej Telefonii Komórkowej „C.(...)”
Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W., Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
Oddziału w Z. Inspektoratu w Ż. i Skarbu Państwa - Urzędu Skarbowego w Ż.
o świadczenie pieniężne,
prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Ż. w sprawach o
sygn. akt: II Km (…), II Km (…), II Km (…)
odrzuca skargę i nie obciąża wnoszącego skargę J. K. kosztami postępowania.
Uzasadnienie
Wierzyciel J. K. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
postanowienia Sądu Rejonowego w Ż. z dnia 24 sierpnia 2007 r., I Co (…) wskazując,
że orzeczenie to zostało wydane z naruszeniem podstawowych zasad porządku
prawnego i konstytucyjnych praw człowieka i obywatela, w tym zasady równości stron
wobec prawa.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
2
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej instancji, gdy przez jego
wydanie stronie została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w
drodze przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe (art. 4241
§
1 k.p.c.). Na zasadzie wyjątku od powyższej reguły skargę można wnieść od orzeczenia
sądu pierwszej instancji, jeżeli strony nie skorzystały z przysługujących im środków
prawnych, chyba że jest możliwa zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze innych
przysługujących stronie środków prawnych. W takiej sytuacji dopuszczalność skargi
uzależniona jest od kumulatywnego spełnienia dwóch dodatkowych przesłanek, tj.
istnienia wyjątkowego wypadku oraz występowania niezgodności z prawem o
kwalifikowanym charakterze, wynikającej z naruszenia podstawowych zasad porządku
prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela (art. 4241
§ 2
k.p.c.).
W ugruntowanym już orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że za
wyjątkowy wypadek, o którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c. można uznać np.
nieskorzystanie przez stronę z przysługującego jej środka zaskarżenia z powodu
ciężkiej choroby, katastrofy, klęski żywiołowej lub błędnej informacji udzielonej przez
pracownika sądu, a zatem, że w przepisie tym chodzi o sytuacje, gdy nie skorzystanie z
przysługującego stronie środka odwoławczego spowodowane było wyjątkowymi
okolicznościami, które obiektywnie uniemożliwiały jej wniesienie tego środka (zob. np.
postanowienie SN z 2 lutego 2006 r., I CNP 4/06, OSNC 2006, nr 6, poz. 113;
postanowienie SN z 19 października 2006 r., III BU 2/06, OSNP 2007, nr 17-18, poz.
263; postanowienie SN z 22 marca 2007 r., II CNP 35/07, nie publ; postanowienie SN z
12 grudnia 2007 r., I CNP 111/07, niepubl; postanowienie SN z 27 listopada 2008 r., II
CNP 105/08, niepubl; wyrok SN z 24 czerwca 2009 r., I CNP 28/09, niepubl.).
Wierzyciel J. K. wnosząc skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
orzeczenia sądu pierwszej instancji nie wykazał, że występuje wyjątkowy wypadek
uzasadniający dopuszczalność skargi. Przytoczona przez niego argumentacja zmierza
co najwyżej do wykazania, że niezgodność z prawem wynika z naruszenia
podstawowych zasad porządku prawnego oraz naruszenia konstytucyjnych wolności i
praw człowieka i obywatela. Jak wynika z uzasadnienia skargi, w ocenie skarżącego
zaskarżone orzeczenie narusza konstytucyjne prawo wierzyciela określone w art. 32
Konstytucji RP, tj. zasadę równości wobec prawa. Skarżący nie wskazał natomiast
istnienia okoliczności, z których wynikałoby, że nie skorzystanie z przysługującego
3
środka odwoławczego, a konkretnie zażalenia spowodowane było wyjątkowymi
okolicznościami, które obiektywnie uniemożliwiały skarżącemu wniesienie tego środka
prawnego. Przeciwnie, sam skarżący w uzasadnieniu skargi wyjaśnił, że po wydaniu
zaskarżonego postanowienia nie wniósł od niego zażalenia, bowiem w tej dacie przepis
art. 36 § 1 ordynacji podatkowej jeszcze obowiązywał. Okoliczność ta nie stanowi
jednak wyjątkowego wypadku usprawiedliwiającego wniesienie skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Na marginesie tylko należy
podnieść, że skarżący wnosząc zażalenie mógł zakwestionować zastosowanie przez
Sąd pierwszej instancji niezgodnego z Konstytucją przepisu doprowadzając w ten
sposób do wystąpienia Sądu z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego w
trybie art. 193 Konstytucji RP.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 2 k.p.c.
orzekł jak w sentencji rozstrzygając o kosztach postępowania zgodnie z art. 102 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 14 lipca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Strzelczyk
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 14 lipca 2010 r.,
skargi J. K. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia Sądu
Rejonowego Ż. z dnia 24 sierpnia 2007 r., sygn. akt I Co (…) wydanego w sprawie
egzekucyjnej z wniosku wierzycieli J. K. i Spółdzielni Mieszkaniowej w Ż.
przeciwko dłużniczce K. S.
przy uczestnictwie wierzycieli: Polskiej Telefonii Komórkowej „C.(...)”
Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W., Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
Oddziału w Z. Inspektoratu w Ż. i Skarbu Państwa - Urzędu Skarbowego w Ż.
o świadczenie pieniężne,
prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Ż. w sprawach o
sygn. akt: II Km (…), II Km (…), II Km (…)
odrzuca skargę i nie obciąża wnoszącego skargę J. K. kosztami postępowania.
Uzasadnienie
Wierzyciel J. K. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
postanowienia Sądu Rejonowego w Ż. z dnia 24 sierpnia 2007 r., I Co (…) wskazując,
że orzeczenie to zostało wydane z naruszeniem podstawowych zasad porządku
prawnego i konstytucyjnych praw człowieka i obywatela, w tym zasady równości stron
wobec prawa.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
2
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej instancji, gdy przez jego
wydanie stronie została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w
drodze przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe (art. 4241
§
1 k.p.c.). Na zasadzie wyjątku od powyższej reguły skargę można wnieść od orzeczenia
sądu pierwszej instancji, jeżeli strony nie skorzystały z przysługujących im środków
prawnych, chyba że jest możliwa zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze innych
przysługujących stronie środków prawnych. W takiej sytuacji dopuszczalność skargi
uzależniona jest od kumulatywnego spełnienia dwóch dodatkowych przesłanek, tj.
istnienia wyjątkowego wypadku oraz występowania niezgodności z prawem o
kwalifikowanym charakterze, wynikającej z naruszenia podstawowych zasad porządku
prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela (art. 4241
§ 2
k.p.c.).
W ugruntowanym już orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że za
wyjątkowy wypadek, o którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c. można uznać np.
nieskorzystanie przez stronę z przysługującego jej środka zaskarżenia z powodu
ciężkiej choroby, katastrofy, klęski żywiołowej lub błędnej informacji udzielonej przez
pracownika sądu, a zatem, że w przepisie tym chodzi o sytuacje, gdy nie skorzystanie z
przysługującego stronie środka odwoławczego spowodowane było wyjątkowymi
okolicznościami, które obiektywnie uniemożliwiały jej wniesienie tego środka (zob. np.
postanowienie SN z 2 lutego 2006 r., I CNP 4/06, OSNC 2006, nr 6, poz. 113;
postanowienie SN z 19 października 2006 r., III BU 2/06, OSNP 2007, nr 17-18, poz.
263; postanowienie SN z 22 marca 2007 r., II CNP 35/07, nie publ; postanowienie SN z
12 grudnia 2007 r., I CNP 111/07, niepubl; postanowienie SN z 27 listopada 2008 r., II
CNP 105/08, niepubl; wyrok SN z 24 czerwca 2009 r., I CNP 28/09, niepubl.).
Wierzyciel J. K. wnosząc skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
orzeczenia sądu pierwszej instancji nie wykazał, że występuje wyjątkowy wypadek
uzasadniający dopuszczalność skargi. Przytoczona przez niego argumentacja zmierza
co najwyżej do wykazania, że niezgodność z prawem wynika z naruszenia
podstawowych zasad porządku prawnego oraz naruszenia konstytucyjnych wolności i
praw człowieka i obywatela. Jak wynika z uzasadnienia skargi, w ocenie skarżącego
zaskarżone orzeczenie narusza konstytucyjne prawo wierzyciela określone w art. 32
Konstytucji RP, tj. zasadę równości wobec prawa. Skarżący nie wskazał natomiast
istnienia okoliczności, z których wynikałoby, że nie skorzystanie z przysługującego
3
środka odwoławczego, a konkretnie zażalenia spowodowane było wyjątkowymi
okolicznościami, które obiektywnie uniemożliwiały skarżącemu wniesienie tego środka
prawnego. Przeciwnie, sam skarżący w uzasadnieniu skargi wyjaśnił, że po wydaniu
zaskarżonego postanowienia nie wniósł od niego zażalenia, bowiem w tej dacie przepis
art. 36 § 1 ordynacji podatkowej jeszcze obowiązywał. Okoliczność ta nie stanowi
jednak wyjątkowego wypadku usprawiedliwiającego wniesienie skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Na marginesie tylko należy
podnieść, że skarżący wnosząc zażalenie mógł zakwestionować zastosowanie przez
Sąd pierwszej instancji niezgodnego z Konstytucją przepisu doprowadzając w ten
sposób do wystąpienia Sądu z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego w
trybie art. 193 Konstytucji RP.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 2 k.p.c.
orzekł jak w sentencji rozstrzygając o kosztach postępowania zgodnie z art. 102 k.p.c.