Sygn. akt II CZ 90/10
POSTANOWIENIE
Dnia 8 września 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Marian Kocon
w sprawie z wniosku wierzyciela M. S. - prowadzącego działalność gospodarczą pod
nazwą „M.(...)” w Z.
przeciwko dłużnikowi K. J. - prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą „K.(...)”
K. J. w S.
o nadanie klauzuli wykonalności,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 8 września 2010 r.,
zażalenia dłużnika
na postanowienie Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 9 kwietnia 2010 r., sygn. akt X Gz (…),
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w Ł. postanowieniem z dnia 9 marca 2010 r., uwzględniając
zażalenie dłużnika na postanowienie Sądu Rejonowego w K. z dnia 24 sierpnia 2009 r.
o nadaniu klauzuli wykonalności wyrokowi zaocznemu, zmienił to postanowienie i
wniosek wierzyciela M. S. o nadanie klauzuli wykonalności oddalił, uznając, że wyrok
zaoczny nie jest prawomocny; nie orzekł o kosztach postępowania zażaleniowego.
Postanowieniem z dnia 9 kwietnia 2010 r. Sąd ten oddalił wniosek dłużnika K. J. o
uzupełnienie postanowienia z dnia 9 marca 2010 r. w przedmiocie wniosku o
2
zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego, stwierdzając, że postanowienie,
którego uzupełnienia domagał się dłużnik nie było postanowieniem kończącym
postępowanie w sprawie. Oznacza to, że o kosztach postępowania zażaleniowego
orzeknie Sąd w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
W zażaleniu, przedstawionym Sądowi Najwyższemu, skarżący zarzucił
naruszenie art. 108 § 1 k.p.c. oraz błąd w ustaleniach faktycznych wyrażający się w
nieprawidłowym przyjęciu, że postanowienie z dnia 9 marca 2010 r. nie jest
postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie. W konkluzji wniósł o zmianę
zaskarżonego postanowienia poprzez zasądzenie od wierzyciela na rzecz dłużnika
kosztów postępowania za wszystkie instancje, ewentualnie uchylenie zaskarżonego
postanowienia w całości i orzeczenie o kosztach postępowania wywołanego niniejszym
zażaleniem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności należało rozważyć dopuszczalność przedstawionego
Sądowi Najwyższemu zażalenia. Nie można podzielić stanowiska skarżącego, że
wniesione przez niego zażalenie jest dopuszczalne na podstawie art. 3941
§ 1 pkt 2
k.p.c., mającego odpowiednie zastosowanie w postępowaniu klauzulowym. Twierdzenie
to budzi zasadnicze zastrzeżenie.
W rozpoznawanej sprawie Sąd Okręgowy wydał postanowienie, którym oddalił
wniosek o uzupełnienie – przez rozstrzygnięcie o kosztach postępowania
zażaleniowego – postanowienia oddalającego wniosek o nadanie tytułowi
egzekucyjnemu klauzuli wykonalności. Jest to więc postanowienie sądu drugiej instancji
w przedmiocie wniosku o uzupełnienie orzeczenia, nie zaś postanowienie sądu drugiej
instancji, o którym mowa w art. art. 3941
§ 1 pkt 2 k.p.c.
Od rozstrzygnięcia o uzupełnieniu orzeczenia, które może być pozytywne lub
negatywne, trzeba odróżnić rozstrzygnięcie o samym wniosku, które może polegać na
jego zwrocie (nie został on uzupełniony w zakresie braków formalnych w wyznaczonym
przez przewodniczącego terminie), odrzuceniu jako niedopuszczalnego (np.
wniesionego po upływie przepisanego terminu) oraz oddaleniu wniosku (jeżeli sąd
orzekł, że brak jest podstaw do żądania uzupełnienia orzeczenia).
Rozważenia wymagała kwestia, czy wniesione zażalenie objęte jest hipotezą art.
3941
§ 2 k.p.c., zgodnie z którym w sprawach, w których przysługuje skarga kasacyjna,
zażalenie przysługuje także na postanowienie sądu drugiej instancji kończące
postępowanie w sprawie, z wyjątkiem postanowień, o których mowa w art. 3981
k.p.c., a
3
także postanowień wydanych w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu
pierwszej instancji.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego prezentowany jest – zasługujący na
aprobatę – pogląd, że art. 7674
§ 2 k.p.c. rozstrzyga o niedopuszczalności skargi
kasacyjnej zarówno we właściwym postępowaniu egzekucyjnym, jak i w postępowaniu o
nadanie klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu (zob. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 20 października 2005 r., II CZ 90/05, niepubl. oraz z dnia 14
stycznia 2010 r., IV CZ 113/09, niepubl.). Prowadzi to do wniosku, że zażalenie
skarżącego, jako że zostało wniesione w sprawie, w której nie przysługuje skarga
kasacyjna, jest niedopuszczalne. Dodać należy, że przedstawione zażalenie nie spełnia
także kolejnego wymagania przewidzianego w 3941
§ 2 k.p.c., nie jest bowiem
postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie (por. postanowienie SN z dnia 21
grudnia 1999 r., II CKN 763/99, niepubl.).
Z przytoczonych względów należało, na podstawie art. 373 w zw. z art. 39821
i art.
3941
§ 3 k.p.c., orzec, jak w sentencji.