V CZ 66/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:07-11-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 66/10
POSTANOWIENIE
Dnia 15 października 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący)
SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
SSN Marta Romańska
w sprawie ze skargi I. P. (obecnie J.) i R. J.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Rejonowego w B. z dnia 29 września 2008 r., sygn. akt XC (…)
w sprawie z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej w B. przeciwko I. P. (obecnie J.)
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 15 października 2010
r.,
zażalenia skarżących na postanowienie Sądu Rejonowego w B. z dnia 9 czerwca 2009
r., sygn. akt WSC (…),
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 9 czerwca 2009 r. Sąd Rejonowy w B. odrzucił na
podstawie art. 4246
§ 3 k.pc. skargę I. J. i R. J. o stwierdzenie niezgodności z prawem
wyroku Sądu Rejonowego w B. z dnia 29 września 2008 r., sygn. akt X C (…).
W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd pierwszej instancji wywiódł, że wspomniana
skarga została sporządzona i wniesiona osobiście przez skarżących, nie zaś przez
profesjonalnego pełnomocnika procesowego, a więc z naruszeniem tzw. przymusu
2
adwokackiego wynikającego z art. 871
§ 1 k.p.c. i obejmującego także czynności
procesowe związane z postępowaniem przed Sądem Najwyższym, podejmowane przed
sądem niższej instancji. W tej sytuacji skarga wniesiona osobiście przez skarżących
podlegała odrzuceniu na podstawie art. 4246
§ 3 k.p.c.
Postanowienie to zostało zaskarżone zażaleniem sporządzonym osobiście przez
I. i R. J. i skierowanym do Sądu Okręgowego za pośrednictwem Sądu Rejonowego, a
następnie przekazanym Sądowi Najwyższemu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie okazało się niedopuszczalne i jako takie podlegało odrzuceniu. Treść
art. 3941
§ 1 i 2 k.p.c. nie pozostawia wątpliwości, że wyliczenie postanowień na które
przysługuje zażalenie do Sądu Najwyższego jest wyczerpujące (postanowienie SN z
dnia 23 czerwca 2009 r., sygn. akt II PZ 3/09, niepubl.). W tym katalogu postanowień
zaskarżalnych zażaleniem do Sądu Najwyższego nie mieści się postanowienie Sądu
pierwszej instancji odrzucające skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia. Z art. 3941
§ 1 pkt 1 k.p.c. wyraźnie bowiem wynika, że
zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje tylko na postanowienie Sądu drugiej
instancji odrzucające m.in. skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia.
Ponieważ wniesionym zażaleniem zaskarżone zostało postanowienie Sądu
pierwszej instancji, bo postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 9 czerwca 2009 r.,
przeto zażalenie to jako niedopuszczalne podlegało odrzuceniu.
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art. 373
k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. i art. 39821
k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 15 października 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący)
SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
SSN Marta Romańska
w sprawie ze skargi I. P. (obecnie J.) i R. J.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Rejonowego w B. z dnia 29 września 2008 r., sygn. akt XC (…)
w sprawie z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej w B. przeciwko I. P. (obecnie J.)
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 15 października 2010
r.,
zażalenia skarżących na postanowienie Sądu Rejonowego w B. z dnia 9 czerwca 2009
r., sygn. akt WSC (…),
odrzuca zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 9 czerwca 2009 r. Sąd Rejonowy w B. odrzucił na
podstawie art. 4246
§ 3 k.pc. skargę I. J. i R. J. o stwierdzenie niezgodności z prawem
wyroku Sądu Rejonowego w B. z dnia 29 września 2008 r., sygn. akt X C (…).
W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd pierwszej instancji wywiódł, że wspomniana
skarga została sporządzona i wniesiona osobiście przez skarżących, nie zaś przez
profesjonalnego pełnomocnika procesowego, a więc z naruszeniem tzw. przymusu
2
adwokackiego wynikającego z art. 871
§ 1 k.p.c. i obejmującego także czynności
procesowe związane z postępowaniem przed Sądem Najwyższym, podejmowane przed
sądem niższej instancji. W tej sytuacji skarga wniesiona osobiście przez skarżących
podlegała odrzuceniu na podstawie art. 4246
§ 3 k.p.c.
Postanowienie to zostało zaskarżone zażaleniem sporządzonym osobiście przez
I. i R. J. i skierowanym do Sądu Okręgowego za pośrednictwem Sądu Rejonowego, a
następnie przekazanym Sądowi Najwyższemu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie okazało się niedopuszczalne i jako takie podlegało odrzuceniu. Treść
art. 3941
§ 1 i 2 k.p.c. nie pozostawia wątpliwości, że wyliczenie postanowień na które
przysługuje zażalenie do Sądu Najwyższego jest wyczerpujące (postanowienie SN z
dnia 23 czerwca 2009 r., sygn. akt II PZ 3/09, niepubl.). W tym katalogu postanowień
zaskarżalnych zażaleniem do Sądu Najwyższego nie mieści się postanowienie Sądu
pierwszej instancji odrzucające skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia. Z art. 3941
§ 1 pkt 1 k.p.c. wyraźnie bowiem wynika, że
zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje tylko na postanowienie Sądu drugiej
instancji odrzucające m.in. skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia.
Ponieważ wniesionym zażaleniem zaskarżone zostało postanowienie Sądu
pierwszej instancji, bo postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 9 czerwca 2009 r.,
przeto zażalenie to jako niedopuszczalne podlegało odrzuceniu.
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie art. 373
k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. i art. 39821
k.p.c.