III CNP 41/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:25-11-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 41/10
POSTANOWIENIE
Dnia 26 listopada 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie z wniosku B. J.
przy uczestnictwie H. M., J. S. i A. J.
o ustanowienie drogi koniecznej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 26 listopada 2010 r.,
na skutek skargi wnioskodawcy
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w K. z dnia 20 maja 2008 r., sygn. akt
II Ca (…),
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w K. w sprawie z wniosku B. J., z udziałem H. M., J. S., A. J. o
ustanowienie drogi koniecznej po rozpoznaniu apelacji wniesionej przez uczestnika
postępowania J. S. od postanowienia Sądu Rejonowego w K. z 29 lutego 2008 r.,
postanowieniem z 20 maja 2008 r. zmienił zaskarżone postanowienie w punktach I i II
oddalił wniosek.
Uczestnik postępowania B. J. J. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z
prawem powyższego orzeczenia wskazując, iż jest ono niezgodne z art. 145 k.c. oraz
art. 64 ust. 1 Konstytucji RP.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
2
Według art. 4255
§ 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 i art. 5192
§ 1 k.p.c. skarga
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia co do istoty
sprawy powinna zawierać oznaczenie postanowienia, od którego jest wniesiona, ze
wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części, przytoczenie jej podstaw
oraz ich uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone postanowienie
jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez
wydanie postanowienia, którego skarga dotyczy, wykazanie, że wzruszenie
zaskarżonego postanowienia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe, a ponadto – gdy skargę wniesiono stosując art. 5192
§ 2 k.p.c. – że występuje
wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi, oraz wniosek o stwierdzenie
niezgodności postanowienia z prawem.
Wymienione wymagania skargi mają charakter konstrukcyjny i powinny być
spełnione kumulatywnie. To oznacza, że skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
jest dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania
braków i podlega odrzuceniu, bez wzywania do ich usunięcia (por. postanowienia SN z
12 czerwca 2006 r., I CNP 21/06, nie publ., z 27 lipca 2006 r., III CNP 34/06, nie publ.; z
17 stycznia 2007 r. I CNP 76/06, nie publ.).
Sąd Najwyższy w bogatym orzecznictwie dotyczącym elementów konstrukcyjnych
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia wyjaśnił, że
skarżący czyniąc zadość obowiązkowi wykazania, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe powinien
odnieść się do konkretnych środków prawnych (nie zaś bliżej nieokreślonych) i
przeprowadzić stosowny wywód, z którego wynikało by, że dany środek nie jest
dopuszczalny albo, że z innych względów nie mógł by odnieść skutku. Należy przy tym
podkreślić, że artykuł 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. wyraźnie wskazuje, że okoliczność ta ma
zostać przez skarżącego „wykazana”. Nie wystarczy zatem samo twierdzenie
skarżącego nie poparte w tym zakresie stosowną argumentacją i przytoczeniem
właściwych przepisów prawnych (por. postanowienia SN z 17 sierpnia 2005 r., I CNP
5/05, OSNC 2006, nr 1, poz. 17; z 22 listopada 2006 r., V CNP 140/06, nie publ.; z 30
stycznia 2008 r., V CNP 199/07, nie publ.).
We wniesionej skardze skarżący nie wykazał, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Skarżący w
istocie pominął ten element konstrukcyjny skargi, nie przytaczając w tym zakresie
żadnej argumentacji. Z kolei brak wykazania tej przesłanki powoduje, że skarga
3
dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym i podlega odrzuceniu, bez
wzywania do jego usunięcia – art. 4248
§ 1 k.p.c. (por. postanowienia SN z 12 czerwca
2006 r., I CNP 21/06, nie publ.; z 27 lipca 2006 r., III CNP 34/06, nie publ.; z 17 stycznia
2007 r. I CNP 76/06, nie publ.).
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 26 listopada 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie z wniosku B. J.
przy uczestnictwie H. M., J. S. i A. J.
o ustanowienie drogi koniecznej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 26 listopada 2010 r.,
na skutek skargi wnioskodawcy
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w K. z dnia 20 maja 2008 r., sygn. akt
II Ca (…),
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w K. w sprawie z wniosku B. J., z udziałem H. M., J. S., A. J. o
ustanowienie drogi koniecznej po rozpoznaniu apelacji wniesionej przez uczestnika
postępowania J. S. od postanowienia Sądu Rejonowego w K. z 29 lutego 2008 r.,
postanowieniem z 20 maja 2008 r. zmienił zaskarżone postanowienie w punktach I i II
oddalił wniosek.
Uczestnik postępowania B. J. J. wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z
prawem powyższego orzeczenia wskazując, iż jest ono niezgodne z art. 145 k.c. oraz
art. 64 ust. 1 Konstytucji RP.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
2
Według art. 4255
§ 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 i art. 5192
§ 1 k.p.c. skarga
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia co do istoty
sprawy powinna zawierać oznaczenie postanowienia, od którego jest wniesiona, ze
wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części, przytoczenie jej podstaw
oraz ich uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone postanowienie
jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez
wydanie postanowienia, którego skarga dotyczy, wykazanie, że wzruszenie
zaskarżonego postanowienia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe, a ponadto – gdy skargę wniesiono stosując art. 5192
§ 2 k.p.c. – że występuje
wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi, oraz wniosek o stwierdzenie
niezgodności postanowienia z prawem.
Wymienione wymagania skargi mają charakter konstrukcyjny i powinny być
spełnione kumulatywnie. To oznacza, że skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
jest dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania
braków i podlega odrzuceniu, bez wzywania do ich usunięcia (por. postanowienia SN z
12 czerwca 2006 r., I CNP 21/06, nie publ., z 27 lipca 2006 r., III CNP 34/06, nie publ.; z
17 stycznia 2007 r. I CNP 76/06, nie publ.).
Sąd Najwyższy w bogatym orzecznictwie dotyczącym elementów konstrukcyjnych
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia wyjaśnił, że
skarżący czyniąc zadość obowiązkowi wykazania, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe powinien
odnieść się do konkretnych środków prawnych (nie zaś bliżej nieokreślonych) i
przeprowadzić stosowny wywód, z którego wynikało by, że dany środek nie jest
dopuszczalny albo, że z innych względów nie mógł by odnieść skutku. Należy przy tym
podkreślić, że artykuł 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. wyraźnie wskazuje, że okoliczność ta ma
zostać przez skarżącego „wykazana”. Nie wystarczy zatem samo twierdzenie
skarżącego nie poparte w tym zakresie stosowną argumentacją i przytoczeniem
właściwych przepisów prawnych (por. postanowienia SN z 17 sierpnia 2005 r., I CNP
5/05, OSNC 2006, nr 1, poz. 17; z 22 listopada 2006 r., V CNP 140/06, nie publ.; z 30
stycznia 2008 r., V CNP 199/07, nie publ.).
We wniesionej skardze skarżący nie wykazał, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Skarżący w
istocie pominął ten element konstrukcyjny skargi, nie przytaczając w tym zakresie
żadnej argumentacji. Z kolei brak wykazania tej przesłanki powoduje, że skarga
3
dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym i podlega odrzuceniu, bez
wzywania do jego usunięcia – art. 4248
§ 1 k.p.c. (por. postanowienia SN z 12 czerwca
2006 r., I CNP 21/06, nie publ.; z 27 lipca 2006 r., III CNP 34/06, nie publ.; z 17 stycznia
2007 r. I CNP 76/06, nie publ.).
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
orzekł jak w sentencji.