II UZ 34/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-05-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II UZ 34/10
POSTANOWIENIE
Dnia 6 grudnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)
SSN Beata Gudowska
SSN Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku J. P.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o wysokość świadczenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 6 grudnia 2010 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 14 lipca 2010 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 14 lipca 2010 r. odrzucił skargę
kasacyjną ubezpieczonego J. P. od wyroku tego Sądu z dnia 24 lutego 2010 r.
oddalającego apelację ubezpieczonego od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 czerwca 2009 r., oddalającego
odwołanie wnioskodawcy od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 20
marca 2009 r. oraz z dnia 10 kwietnia 2009 r. r. w sprawie o wysokość
świadczenia.
Podstawę odrzucenia skargi kasacyjnej stanowiło ustalenie jej
niedopuszczalności ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia niższą niż
dziesięć tysięcy złotych. Sprawa, której dotyczyła skarga kasacyjna - według oceny
2
Sądu Apelacyjnego – nie była sprawą o przyznanie lub o wstrzymanie emerytury, w
których skarga kasacyjna jest dopuszczalna bez względu na wartość przedmiotu
zaskarżenia. Była natomiast „na etapie postępowania odwoławczego” sprawą o
wysokość świadczenia, w związku z czym o dopuszczalności skargi kasacyjnej
decydowała wartość przedmiotu zaskarżenia. Skoro zaś podana przez
ubezpieczonego wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż dziesięć tysięcy
złotych, to na podstawie art. 3986
§ 2 skarga podlegała odrzuceniu.
W zażaleniu ubezpieczony zarzucił naruszenie: art. 22 k.p.c. przez błędne
zakwalifikowanie przedmiotu skargi jako żądanie zmiany wysokości świadczenia
oraz art. 398 § 1 k.p.c., „gdyż przedmiot decyzji organu rentowego obejmuje
sprawę wymienioną w przedmiocie zaskarżenia i taki sam jest przedmiot odwołania
do Sądu Ubezpieczeń Społecznych”. Wniósł o uchylenie zaskarżonego
postanowienia w całości; o nadanie biegu złożonej skardze kasacyjnej od wyroku
Sądu Apelacyjnego z dnia 24 lutego 2010 r.; o zasądzenie na rzecz żalącego się
kosztów postępowania zażaleniowego.
W uzasadnieniu zażalenia podniesiono, że Sąd Apelacyjny błędnie uznał, że
przedmiotem dochodzonego w sprawie roszczenia jest świadczenie pieniężne.
Tymczasem sporna kwestia, która stała się przedmiotem skargi kasacyjnej, polega
na kwestionowaniu przyjętej przez organ rentowy i w zaskarżonym skargą
kasacyjną wyroku podstawy wymiaru emerytury. Przedmiotem zaskarżenia nie jest
wysokość przyznanego świadczenia, lecz prawo do innej emerytury, niż przyznana.
Żalący się powołał pogląd wyrażony w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 28
listopada 2001 r., II UZ 82/01 – OSNP 2003/19/474.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Zaskarżone postanowienie opiera się na ustaleniu, że na etapie
postępowania odwoławczego sprawa, w której ubezpieczony wniósł skargę
kasacyjną była sprawa o wysokość świadczenia.
Jednakże Sąd Apelacyjny nie wskazał podstaw powyższego ustalenia.
Tymczasem z uzasadnienia wyroku z dnia 24 lutego 2010 r. od którego
ubezpieczony wniósł skargę kasacyjną wynika, że przedmiotem postępowania
3
sądowego było odwołanie od dwóch decyzji ZUS – decyzji z dnia 20 marca 2009 r. i
decyzji z dnia 10 kwietnia 2009 r. odmawiających wnioskodawcy „prawa do
emerytury na ogólnych zasadach”. W decyzjach tych rozstrzygnięto również „o
wysokości świadczenia” ale rozstrzygnięcie o tym pozostaje w ścisłym związku z
odmową przyznania emerytury – jak to wyrażono – na ogólnych zasadach. W takiej
sytuacji, skoro odwołujący się dochodząc wyższych świadczeń emerytalnych
zaskarżył rozstrzygnięcie o nieprzyznaniu mu emerytury innej od tej, którą
poprzednio miał (tzw. nauczycielskiej) i skoro kwestia ta objęta została także
podstawą skargi kasacyjnej, przyznać należy rację żalącemu się, iż przedmiotem
zaskarżenia odpowiednio do przedmiotu sprawy jest kwestia przyznania emerytury
w rozumieniu art. 3982
§ 1 k.p.c. W podobnym kierunku interpretacji powyższego
przepisu wypowiedział się Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 listopada
2001 r. II UZ 82/01 (OSNP 2003/19/474) oraz w postanowieniu z dnia 13 maja
2004 r. II UZ 13/04 (OSNP 2004/23/409).
Z powyższych przyczyn Sąd Najwyższy uwzględnił zażalenie stosując
odpowiednio art. 39815
§ 1 k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 6 grudnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)
SSN Beata Gudowska
SSN Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku J. P.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o wysokość świadczenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 6 grudnia 2010 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 14 lipca 2010 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 14 lipca 2010 r. odrzucił skargę
kasacyjną ubezpieczonego J. P. od wyroku tego Sądu z dnia 24 lutego 2010 r.
oddalającego apelację ubezpieczonego od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 czerwca 2009 r., oddalającego
odwołanie wnioskodawcy od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 20
marca 2009 r. oraz z dnia 10 kwietnia 2009 r. r. w sprawie o wysokość
świadczenia.
Podstawę odrzucenia skargi kasacyjnej stanowiło ustalenie jej
niedopuszczalności ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia niższą niż
dziesięć tysięcy złotych. Sprawa, której dotyczyła skarga kasacyjna - według oceny
2
Sądu Apelacyjnego – nie była sprawą o przyznanie lub o wstrzymanie emerytury, w
których skarga kasacyjna jest dopuszczalna bez względu na wartość przedmiotu
zaskarżenia. Była natomiast „na etapie postępowania odwoławczego” sprawą o
wysokość świadczenia, w związku z czym o dopuszczalności skargi kasacyjnej
decydowała wartość przedmiotu zaskarżenia. Skoro zaś podana przez
ubezpieczonego wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż dziesięć tysięcy
złotych, to na podstawie art. 3986
§ 2 skarga podlegała odrzuceniu.
W zażaleniu ubezpieczony zarzucił naruszenie: art. 22 k.p.c. przez błędne
zakwalifikowanie przedmiotu skargi jako żądanie zmiany wysokości świadczenia
oraz art. 398 § 1 k.p.c., „gdyż przedmiot decyzji organu rentowego obejmuje
sprawę wymienioną w przedmiocie zaskarżenia i taki sam jest przedmiot odwołania
do Sądu Ubezpieczeń Społecznych”. Wniósł o uchylenie zaskarżonego
postanowienia w całości; o nadanie biegu złożonej skardze kasacyjnej od wyroku
Sądu Apelacyjnego z dnia 24 lutego 2010 r.; o zasądzenie na rzecz żalącego się
kosztów postępowania zażaleniowego.
W uzasadnieniu zażalenia podniesiono, że Sąd Apelacyjny błędnie uznał, że
przedmiotem dochodzonego w sprawie roszczenia jest świadczenie pieniężne.
Tymczasem sporna kwestia, która stała się przedmiotem skargi kasacyjnej, polega
na kwestionowaniu przyjętej przez organ rentowy i w zaskarżonym skargą
kasacyjną wyroku podstawy wymiaru emerytury. Przedmiotem zaskarżenia nie jest
wysokość przyznanego świadczenia, lecz prawo do innej emerytury, niż przyznana.
Żalący się powołał pogląd wyrażony w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 28
listopada 2001 r., II UZ 82/01 – OSNP 2003/19/474.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Zaskarżone postanowienie opiera się na ustaleniu, że na etapie
postępowania odwoławczego sprawa, w której ubezpieczony wniósł skargę
kasacyjną była sprawa o wysokość świadczenia.
Jednakże Sąd Apelacyjny nie wskazał podstaw powyższego ustalenia.
Tymczasem z uzasadnienia wyroku z dnia 24 lutego 2010 r. od którego
ubezpieczony wniósł skargę kasacyjną wynika, że przedmiotem postępowania
3
sądowego było odwołanie od dwóch decyzji ZUS – decyzji z dnia 20 marca 2009 r. i
decyzji z dnia 10 kwietnia 2009 r. odmawiających wnioskodawcy „prawa do
emerytury na ogólnych zasadach”. W decyzjach tych rozstrzygnięto również „o
wysokości świadczenia” ale rozstrzygnięcie o tym pozostaje w ścisłym związku z
odmową przyznania emerytury – jak to wyrażono – na ogólnych zasadach. W takiej
sytuacji, skoro odwołujący się dochodząc wyższych świadczeń emerytalnych
zaskarżył rozstrzygnięcie o nieprzyznaniu mu emerytury innej od tej, którą
poprzednio miał (tzw. nauczycielskiej) i skoro kwestia ta objęta została także
podstawą skargi kasacyjnej, przyznać należy rację żalącemu się, iż przedmiotem
zaskarżenia odpowiednio do przedmiotu sprawy jest kwestia przyznania emerytury
w rozumieniu art. 3982
§ 1 k.p.c. W podobnym kierunku interpretacji powyższego
przepisu wypowiedział się Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 listopada
2001 r. II UZ 82/01 (OSNP 2003/19/474) oraz w postanowieniu z dnia 13 maja
2004 r. II UZ 13/04 (OSNP 2004/23/409).
Z powyższych przyczyn Sąd Najwyższy uwzględnił zażalenie stosując
odpowiednio art. 39815
§ 1 k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.