Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CZ 171/10
POSTANOWIENIE
Dnia 15 grudnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący)
SSN Hubert Wrzeszcz
SSN Dariusz Zawistowski (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi J. G.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Apelacyjnego z dnia 9 marca 2010 r., sygn. akt I ACa (…)
wydanym w sprawie z powództwa J. G.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w O. oraz Skarbowi Państwa
- Sądowi Okręgowemu w K. i Sądowi Apelacyjnemu
o zadośćuczynienie i odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 15 grudnia 2010 r.,
zażalenia powoda (skarżącego)
na postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 18 maja 2010 r., sygn. akt I ACa (…),
1. oddala zażalenie i nie obciąża J. G. kosztami postępowania zażaleniowego na
rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa.
2. odmawia przyznania pełnomocnikowi z urzędu powoda kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej w postępowaniu zażaleniowym przed Sądem
Najwyższym.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 18 maja 2010 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę o
wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 9 maja 2010 r., w sprawie o zapłatę. Skarżący jako podstawę wznowienia
2
wskazał fakt, iż Sąd Apelacyjny jest pozwaną jednostką Skarbu Państwa, a tym samym
nie jest sądem właściwym w tej sprawie. Po wezwaniu skarżącego do uzupełnienia
braków formalnych skargi wskazał on jako jej podstawę „inne akty dowodowe
wymienione i uzasadnione we wcześniejszym materiale dowodowym”. Sąd Apelacyjny
uznał jednak, że skarga nie została oparta na ustawowej podstawie wznowienia.
Na powyższe postanowienie skarżący wniósł zażalenie. Podniósł, że jako
podstawę skargi o wznowienie wskazał art. 403 § 2 k.p.c. i wniósł o uchylenie
postanowienia Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 18 maja 2010 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Samo sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający ustawie nie
oznacza, iż skarga opiera się na ustawowej podstawie wznowienia (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 1968 r., I CZ 122/67, OSNC 1968, nr 8-9, poz.
154). Ten pogląd Sądu Najwyższego znajduje potwierdzenie także w późniejszym
orzecznictwie, gdzie stwierdza się, że skarga o wznowienie postępowania nie opiera się
na ustawowej podstawie wznowienia nie tylko wtedy, gdy podana w niej podstawa
wznowienia nie odpowiada którejkolwiek z podstaw przewidzianych w art. 401, 4011
lub
403 czy też 404 k.p.c., lecz także wtedy, gdy podstawa ta wprawdzie została objęta
wymienionymi przepisami, ale w rzeczywistości nie wystąpiła (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 7 lipca 2005 r., IV CO 6/05, Biul. SN 2005, nr 9, s. 14 z dnia 29
października 2009 r., III CZ 37/09, niepubl.). Dlatego też samo powołanie się
skarżącego na treść art. 403 § 2 k.p.c. nie przesądzało o istnieniu ustawowej podstawy
wznowienia. Zgodnie z art. 403 § 2 k.p.c., można żądać wznowienia w razie
późniejszego wykrycia prawomocnego wyroku, dotyczącego tego samego stosunku
prawnego, albo wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych,
które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w
poprzednim postępowaniu. Skarżący w piśmie z dnia 27 kwietnia 2010 r. ograniczył się
do stwierdzenia, że ustawową podstawę wznowienia stanowią „inne dowody
wymienione i uzasadnione we wcześniejszym materiale dowodowym”. Podstawa
wznowienia postępowania odnosząca się o późniejszego wykrycia środków
dowodowych, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy, stawia wymóg ich wskazania.
Konieczne jest wskazanie konkretnych środków dowodowych, z których strona nie
mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. Tym wymogom skarga wniesiona przez
J. G. nie odpowiadała, co uzasadniało ocenę, że nie opiera się na ustawowej podstawie
wznowienia.
3
Z tego względu zażalenie było pozbawione uzasadnionych podstaw i podlegało
oddaleniu na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 39814
k.p.c.
Sposób uzasadnienia zażalenia przez pełnomocnika z urzędu skarżącego, w
którym bezpodstawnie stwierdzono, że podstawę do wydania zaskarżonego
postanowienia stanowił brak wskazania przez skarżącego podstaw wznowienia, bez
odniesienia się do stwierdzenia Sądu, że stanowisko skarżącego może sugerować, iż
chodziło mu o podstawę wznowienia określoną w art. 403 § 2 k.p.c. lecz skarżący nie
powołał dowodów, które odpowiadałyby wymogom art. 403 § 2 k.p.c., nie uzasadniał
przyznania pełnomocnikowi z urzędu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
J. G. w postępowaniu zażaleniowym.

II CZ 171/10

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia