I BP 10/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:25-11-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I BP 10/10
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lutego 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z powództwa K. W.
przeciwko B. Spółce Restrukturyzacji Kopalń Spółce z o. o. o podwyższenie renty
wyrównawczej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 16 lutego 2011 r.,
skargi powódki o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K.
z dnia 20 maja 2008 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 20 maja 2008 r. Sąd Okręgowy – Sąd Pracy odrzucił
zażalenie K. W. w sprawie o podwyższenie renty wyrównawczej przeciwko Spółce
Restrukturyzacji Kopalń Sp. z o.o. w związku z odwołaniem od orzeczenia Sądu
Pracy w B. z dnia 13 marca 2008 r.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z art. 394 §
3 k.p.c. zażalenie powinno czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma
procesowego oraz zawierać wskazanie skarżonego postanowienia i wniosek o jego
zmianę lub uchylenie, jak również zwięzłe uzasadnienie zażalenia ze wskazaniem
w miarę potrzeby nowych faktów i dowodów. Natomiast w myśl art. 397 § 2 k.p.c.
do postępowania toczącego się na skutek zażalenia stosuje się odpowiednio
2
przepisy o postępowaniu apelacyjnym. Z kolei art. 3701
k.p.c. stanowi o obowiązku
odrzucenia przez sąd apelacji sporządzonej przez adwokata nie spełniającej
wymagań określonych w art. 368 § 1 pkt 1-3 i 5 k.p.c., co w odniesieniu do
zażalenia oznacza niespełnienie wymagań wskazanego wyżej art. 394 § 3 k.p.c. W
niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji uzasadnił rzeczowo z jakich względów
odrzuca apelację powołując przepisy obowiązującego prawa. Natomiast złożone
zażalenie w żaden sposób nie spełniało wymogu „zwięzłego uzasadnienia".
Uzasadnienie ograniczone zostało do jednego zdania, tj.: „(...) nie jest słuszne
bowiem powódka prawidłowo opłaciła apelacje, a uzasadnienie postanowienia
odrzucającego apelacje w stanie prawnym występującym w przedmiotowej sprawie
jest niezrozumiałe”., które mogło być uznane jedynie za twierdzenie, a nie prawną
polemikę ze stanowiskiem jakie zajął Sąd pierwszej instancji. W zażaleniu brak
zatem w ogóle odniesienia do regulacji prawnych dotyczących spornej kwestii, stąd
nie sposób wywieść jakie są w tym przedmiocie argumenty skarżącej.
Powódka wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia
Sądu Okręgowego - Sądu Pracy z dnia 20 maja 2008 r., zaskarżając powyższe
postanowienie w całości. Powódka powołała naruszenia prawa procesowego – art.
394 § 3 k.p.c. przez jego błędne zastosowanie oraz art. 373 k.p.c. przez jego
zastosowanie. Wskazała ponadto art. 394 § 3 i 373 k.p.c. jako przepisy prawa, z
którymi zaskarżone postanowienie jest niezgodne. Uprawdopodobniając
wyrządzenie szkody spowodowanej przez wydanie zaskarżonego postanowienia
stwierdziła, że apelacja w przedmiotowej sprawie była oczywiście uzasadniona i
gdyby została rozstrzygnięta na korzyść powódki to otrzymywałaby ona w dalszym
ciągu rentę wyrównawczą od pozwanych BSRK Sp. z o. o. oraz KW S.A..
Wskazując, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe, brak jest ustawowej podstawy do złożenia
skargi o wznowienie postępowania ponadto zaskarżone postanowienie nie
podlegało zaskarżeniu do Sądu Najwyższego, powódka wnosi o stwierdzenie, że
zaskarżone postanowienie jest niezgodne z art. 394 § 3 i 373 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wymagania konstrukcyjne skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia określa przepis art. 4245
§ 1 k.p.c. Wśród wymagań
3
tych istnieje wymóg uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody, spowodowanej
przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.). Jego
spełnienie polega na przedstawieniu wywodu przekonującego, że szkoda wystąpiła,
określeniu jej rodzaju i rozmiaru, czasu powstania oraz związku przyczynowego z
wydaniem orzeczenia niezgodnego z prawem (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, OSNC 2006/1/16, z dnia 23
września 2005 r., III CNP 5/05, niepubl., z dnia 22 listopada 2005 r. I CNP 19/05,
niepubl., z dnia 27 kwietnia 2007 r., III CNP 24/07 niepubl.). Obowiązkiem
skarżącej jest ponadto uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, a więc wykazanie
jej przy użyciu dowodów lub innych środków niespełniających wymagań
wynikających z przepisów o postępowaniu dowodowym (art. 243 k.p.c.). Dla
spełnienia wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. nie wystarczy, jak
w przypadku wniesionej skargi, stwierdzenie skarżącej, iż przez wydanie
zaskarżonego orzeczenia została jej wyrządzona szkoda oraz określenie zdarzenia
z którym wiąże on powstanie szkody. Ponadto brak jest podstaw do przesądzenia
ponad wszelką wątpliwość, że apelacja powódki zostałaby uwzględniona w całości
na jej korzyść. Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że zaniedbania
pełnomocnika w postępowaniu apelacyjnym i zażaleniowym uniemożliwiły kontrolę
instancyjną.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji (art. 424 § 1 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 16 lutego 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z powództwa K. W.
przeciwko B. Spółce Restrukturyzacji Kopalń Spółce z o. o. o podwyższenie renty
wyrównawczej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 16 lutego 2011 r.,
skargi powódki o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K.
z dnia 20 maja 2008 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 20 maja 2008 r. Sąd Okręgowy – Sąd Pracy odrzucił
zażalenie K. W. w sprawie o podwyższenie renty wyrównawczej przeciwko Spółce
Restrukturyzacji Kopalń Sp. z o.o. w związku z odwołaniem od orzeczenia Sądu
Pracy w B. z dnia 13 marca 2008 r.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z art. 394 §
3 k.p.c. zażalenie powinno czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma
procesowego oraz zawierać wskazanie skarżonego postanowienia i wniosek o jego
zmianę lub uchylenie, jak również zwięzłe uzasadnienie zażalenia ze wskazaniem
w miarę potrzeby nowych faktów i dowodów. Natomiast w myśl art. 397 § 2 k.p.c.
do postępowania toczącego się na skutek zażalenia stosuje się odpowiednio
2
przepisy o postępowaniu apelacyjnym. Z kolei art. 3701
k.p.c. stanowi o obowiązku
odrzucenia przez sąd apelacji sporządzonej przez adwokata nie spełniającej
wymagań określonych w art. 368 § 1 pkt 1-3 i 5 k.p.c., co w odniesieniu do
zażalenia oznacza niespełnienie wymagań wskazanego wyżej art. 394 § 3 k.p.c. W
niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji uzasadnił rzeczowo z jakich względów
odrzuca apelację powołując przepisy obowiązującego prawa. Natomiast złożone
zażalenie w żaden sposób nie spełniało wymogu „zwięzłego uzasadnienia".
Uzasadnienie ograniczone zostało do jednego zdania, tj.: „(...) nie jest słuszne
bowiem powódka prawidłowo opłaciła apelacje, a uzasadnienie postanowienia
odrzucającego apelacje w stanie prawnym występującym w przedmiotowej sprawie
jest niezrozumiałe”., które mogło być uznane jedynie za twierdzenie, a nie prawną
polemikę ze stanowiskiem jakie zajął Sąd pierwszej instancji. W zażaleniu brak
zatem w ogóle odniesienia do regulacji prawnych dotyczących spornej kwestii, stąd
nie sposób wywieść jakie są w tym przedmiocie argumenty skarżącej.
Powódka wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia
Sądu Okręgowego - Sądu Pracy z dnia 20 maja 2008 r., zaskarżając powyższe
postanowienie w całości. Powódka powołała naruszenia prawa procesowego – art.
394 § 3 k.p.c. przez jego błędne zastosowanie oraz art. 373 k.p.c. przez jego
zastosowanie. Wskazała ponadto art. 394 § 3 i 373 k.p.c. jako przepisy prawa, z
którymi zaskarżone postanowienie jest niezgodne. Uprawdopodobniając
wyrządzenie szkody spowodowanej przez wydanie zaskarżonego postanowienia
stwierdziła, że apelacja w przedmiotowej sprawie była oczywiście uzasadniona i
gdyby została rozstrzygnięta na korzyść powódki to otrzymywałaby ona w dalszym
ciągu rentę wyrównawczą od pozwanych BSRK Sp. z o. o. oraz KW S.A..
Wskazując, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe, brak jest ustawowej podstawy do złożenia
skargi o wznowienie postępowania ponadto zaskarżone postanowienie nie
podlegało zaskarżeniu do Sądu Najwyższego, powódka wnosi o stwierdzenie, że
zaskarżone postanowienie jest niezgodne z art. 394 § 3 i 373 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wymagania konstrukcyjne skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia określa przepis art. 4245
§ 1 k.p.c. Wśród wymagań
3
tych istnieje wymóg uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody, spowodowanej
przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.). Jego
spełnienie polega na przedstawieniu wywodu przekonującego, że szkoda wystąpiła,
określeniu jej rodzaju i rozmiaru, czasu powstania oraz związku przyczynowego z
wydaniem orzeczenia niezgodnego z prawem (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2005 r., III CNP 4/05, OSNC 2006/1/16, z dnia 23
września 2005 r., III CNP 5/05, niepubl., z dnia 22 listopada 2005 r. I CNP 19/05,
niepubl., z dnia 27 kwietnia 2007 r., III CNP 24/07 niepubl.). Obowiązkiem
skarżącej jest ponadto uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, a więc wykazanie
jej przy użyciu dowodów lub innych środków niespełniających wymagań
wynikających z przepisów o postępowaniu dowodowym (art. 243 k.p.c.). Dla
spełnienia wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. nie wystarczy, jak
w przypadku wniesionej skargi, stwierdzenie skarżącej, iż przez wydanie
zaskarżonego orzeczenia została jej wyrządzona szkoda oraz określenie zdarzenia
z którym wiąże on powstanie szkody. Ponadto brak jest podstaw do przesądzenia
ponad wszelką wątpliwość, że apelacja powódki zostałaby uwzględniona w całości
na jej korzyść. Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że zaniedbania
pełnomocnika w postępowaniu apelacyjnym i zażaleniowym uniemożliwiły kontrolę
instancyjną.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji (art. 424 § 1 k.p.c.).