Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PK 237/10
POSTANOWIENIE
Dnia 28 lutego 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
w sprawie z powództwa A. P.
przeciwko PKS Spółce Akcyjnej
o przywrócenie do pracy i zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 28 lutego 2011 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 30 czerwca 2010 r.,
1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2) zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 345 zł
(trzysta czterdzieści pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów
postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 30
czerwca 2010 r. oddalił apelację strony pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego –
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 12 kwietnia 2010 r.,
przywracającego powoda A. P. do pracy w PKS SA na dotychczasowych
warunkach pracy i płacy i zasądzającego na rzecz powoda kwotę 2.065,33 zł
tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.
Pozwana wywiodła skargę kasacyjną od tego wyroku i opierając ją na
2
podstawie naruszenia prawa materialnego, tj. art. 45 § 1 k.p., wniosła o zmianę
zaskarżonego wyroku wraz z poprzedzającym go wyrokiem Sądu pierwszej
instancji przez oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania,
ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi
Okręgowemu do ponownego rozpoznania oraz rozstrzygnięcia o kosztach
postępowania.
W skardze kasacyjnej zawarty jest wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania z
uwagi na to, że „Sąd drugiej instancji dokonał oczywiście błędnej wykładni art. 45 §
1 k.p.”.
Powód w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o odmowę przyjęcia jej do
rozpoznania, ewentualnie o jej oddalenie i w obu przypadkach, o zasądzenie od
pozwanej kosztów postępowania kasacyjnego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. W związku z tym
wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powinien wskazywać, że
zachodzi przynajmniej jedna z okoliczności wymienionych w powołanym przepisie,
a jego uzasadnienie zawierać argumenty świadczące o tym, że rzeczywiście, biorąc
pod uwagę sformułowane w ustawie kryteria, istnieje potrzeba rozpoznania skargi
przez Sąd Najwyższy. Rozpoznanie skargi następuje bowiem tylko z przyczyn
kwalifikowanych, wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c. Za prawidłową motywację
wniosku nie można zatem uznać powtórzenia ogólnych sformułowań ustawy
przewidujących okoliczności uzasadniające przyjęcie przez Sąd Najwyższy skargi
kasacyjnej do rozpoznania. Tym bardziej nie uzasadnia wniosku o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania powołanie się przez skarżącego na jakiekolwiek
okoliczności, które w jego ocenie uzasadniają przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania.
W świetle powyższego stwierdzić należy, że skarżąca nie wykazała
potrzeby rozpoznania jej skargi, powołując się na to, że „Sąd drugiej instancji
3
dokonał oczywiście błędnej wykładni art. 45 § 1 k.p.”. Taka okoliczność nie jest
bowiem w myśl art. 3989
§ 1 k.p.c. żadną z przesłanek warunkujących przyjęcie
skargi kasacyjnej do rozpoznania. Zaangażowanie Sądu Najwyższego może
uzasadniać jedynie to, że skarga jest oczywiście uzasadniona. Powołanie się na
przesłankę zawartą w art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. zobowiązuje jednak skarżącego do
przedstawienia wywodu prawnego, uzasadniającego jego pogląd, że skarga jest
oczywiście uzasadniona, przy czym, o ile dla uwzględnienia skargi kasacyjnej
wystarczy, że jej podstawa jest usprawiedliwiona, to dla jej przyjęcia do rozpoznania
konieczne jest wykazanie kwalifikowanej postaci naruszenia przepisów prawa
materialnego lub procesowego polegającej na jego oczywistości, widocznej prima
facie, przy wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 16 września 2003 r., IV CZ 100/03, LEX nr 82274).
Nie ma możliwości stwierdzenia, że taki wywód został przeprowadzony w
niniejszej sprawie w zakresie naruszenia wykazanego w podstawie skargi art. 45 §
1 k.p. Wskazać bowiem należy, iż leżące u podstaw tego zarzutu stwierdzenie o
braku podstaw do uznania, że upływ sześciu miesięcy od odmowy wykonania przez
pracownika jego obowiązków czyni tę przyczynę wypowiedzenia nieaktualną oraz
nierzeczywistą w sytuacji, gdy pracodawca „dopiero po upływie niemalże sześciu
miesięcy powziął wiadomość, że decyzję tę pracownik podjął samodzielnie” jest
oderwane od podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, w której przyjęto, że skarżący
wypowiedział umowę o pracę powodowi dopiero 6 października 2009 r., choć „od
samego początku” (1 kwietnia 2009 r.) „miał pełną świadomość naruszenia przez A.
P. jego obowiązków służbowych”, które to naruszenie było przyczyną rozwiązania
stosunku pracy. Zarzut naruszenia prawa materialnego nie może odnieść
zamierzonego skutku w zakresie, w jakim opiera się na kwestionowaniu
dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych i dokonanej oceny dowodów, a w
konsekwencji na przypisaniu Sądowi drugiej instancji błędu w zastosowaniu
przepisów prawa materialnego w stosunku do własnej wersji zdarzeń, a nie w
odniesieniu do stanu faktycznego ustalonego przez ten Sąd. Wykazywanie
wadliwości dokonanych ustaleń może uzasadniać jedynie powołanie zarzutów w
ramach podstawy naruszenia przepisów postępowania, tj. podstawy kasacyjnej z
art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c. (por. np. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia
4
16 listopada 2006 r., II PK 76/06, OSNP 2007 nr 21-22, poz. 312), których brak jest
w skardze kasacyjnej strony pozwanej.
Z tych względów Sąd Najwyższy z mocy art. 3989
k.p.c. i art. 398²¹ w
związku z art. 108 § 1 k.p.c. postanowił jak w sentencji.