Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UK 367/10
POSTANOWIENIE
Dnia 28 lutego 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Korzeniowski
w sprawie z odwołania A. O.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o umorzenie należności z funduszu alimentacyjnego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 28 lutego 2011 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 7 kwietnia 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny wyrokiem z 7 kwietnia 2010 r. oddalił apelację skarżącego
od wyroku oddalającego jego odwołanie od decyzji pozwanego z 1 grudnia 2008 r.,
odmawiających mu umorzenia należności funduszu alimentacyjnego. Ustalono, że
skarżący mieszka i pracuje za granicą, jest w stanie spłacać zadłużenie
alimentacyjne. Nie było podstaw do umorzenia zaległości alimentacyjnych w
oparciu o przepis art. 68 ustawy z 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych.
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazano na
istotne zagadnienie prawne (art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c.) ujęte w kwestii – „co stanowi
szczególnie uzasadniony przypadek związany z sytuacją zdrowotną lub rodzinną
osoby, przeciwko której jest prowadzona egzekucja alimentów, lub osoby
zobowiązanej do zwrotu bezpodstawnie pobranych świadczeń z funduszu w
2
rozumieniu art. 68 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz czy aktualna
sytuacja życiowa i materialna rodziny wnioskodawcy również powinna podlegać
ocenie Sądu w kontekście przesłanek wynikających z art. 68 ust. 1 ustawy o
świadczeniach rodzinnych”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przedstawiona we wniosku podstawa (wyżej in extenso) nie spełnia się jako
przesłanka przedsądu.
Nie stanowi istotnego zagadnienia prawnego w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt
1 k.p.c. Chodzi wszak o problem jurydycznie doniosły, o istotnym znaczeniu dla
systemu lub dziedziny prawa, opracowany na podstawie analizy prawa,
orzecznictwa, a nawet doktryny, po której to wpierw sam autor może stwierdzić, iż
istotne zagadnienie prawne rzeczywiście występuje i dlatego powinien je rozpoznać
Sąd Najwyższy.
Tymczasem postawiona kwestia sprowadza się do zwykłej wykładni prawa i
do jego zastosowania w konkretnej sprawie. To zaś nie stanowi podstawy
przedsądu, gdyż wówczas byłby bezprzedmiotowy i postępowanie kasacyjne
byłoby kolejną (powszechną) instancją.
Nawet wykładnia prawa jako podstawa przedsądu jest ściśle uwarunkowana
kryteriami z art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c.
W ramach „istotnego zagadnienia prawnego” pytanie o wykładnię
szczególnego przypadku z art. 68 ust. 1 ustawy o świadczeniach nie było też
uprawnione, gdyż chodzi o klauzulę generalną, która ma zastosowanie do różnych
sytuacji. Taka norma (klauzula generalna) nie uprawnia do stawiania jednej
wiążącej wykładni. Ocena należy zatem do sądów. Tłumaczy to również
orzecznictwo, które w granicach klauzuli generalnej (normy prawnej) nie może być
uznane za rozbieżne. Poza tym, Sąd Najwyższy zajmował się już wykładnią pojęcia
szczególnie uzasadnionych przypadków (choćby powołane w uzasadnieniu wyroku
Sądu Apelacyjnego wyroki Sądu Najwyższego o sygn. II UK 359/07 i II UK 77/06).
Po wtóre przedmiotem zainteresowania uniwersalnej przesłanki z art. 3989
§
1 pkt 1 k.p.c. nie jest ocena prawidłowości rozstrzygnięcia sprawy skarżącego;
stanowi to domenę podstawy z art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c., do której wniosek nie
odwołuje się.
3
Z tych motywów orzeczono jak w sentencji, stosownie do art. 3989
§ 2 k.p.c.

I UK 367/10

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia