III CSK 334/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:29-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CSK 334/10
POSTANOWIENIE
Dnia 16 marca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Grzegorz Misiurek
w sprawie z powództwa A. D.
przeciwko A. sp. z o.o. w K.
o ochronę dóbr osobistych i zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 16 marca 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 15 lipca 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
i zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 480 (czterysta
osiemdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Określone w art. 3989
§ 1 k.p.c. przesłanki przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania zostają spełnione, jeśli skarżący wykaże, że w sprawie występuje
istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych
budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie
sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście
uzasadniona. Cel wymagania przewidzianego w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być
zatem osiągnięty jedynie przez powołanie i uzasadnienie istnienia przesłanek
o charakterze publicznoprawnym, które będą mogły stanowić podstawę oceny
skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia jej do rozpoznania. Na tych wyłącznie
przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź
odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
We wniesionej skardze kasacyjnej wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania
oparty został na przesłankach nieważności i oczywistej zasadności (art. 3989
§ 1
pkt 3 i 4 k.p.c.).
Skarżąca upatrywała nieważności postępowania w wadliwym umocowaniu
pełnomocnika strony przeciwnej w toku postępowania przed Sądem pierwszej
instancji. W ocenie Sądu Najwyższego, nie doszło do spełnienia przesłanki z art.
3989
§ 1 pkt 3 k.p.c. Ugruntowany jest obecnie pogląd, że przewidziany w art. 379
pkt 2 k.p.c. wymóg należytego umocowania pełnomocnika procesowego pod
rygorem nieważności postępowania ustanowiony jest w interesie tej strony, która
z pełnomocnika tego korzysta (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia: 17 marca
1999 r., III CKN 209/98 - niepubl., 21 grudnia 2000 r., 209/00 - niepubl., 7 lutego
2002 r., I CKN 489/00 - niepubl., 9 marca 2005 r., III CK 263/04 - niepubl.).
Nie doszło również do spełnienia przesłanki oczywistej zasadności.
W art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. chodzi o ewidentne, niewątpliwe, możliwe do
stwierdzenia bez głębszej analizy uchybienia przepisom prawa (zob. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2008 r., IV CSK 502/07, niepubl.).
W niniejszej sprawie nie ma podstaw do stwierdzenia takich naruszeń.
3
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c.
odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania. O kosztach postępowania
kasacyjnego Sąd Najwyższy orzekł zgodnie z art. 98 i art. 108 § 1 w związku z art.
39821
k.p.c. i § 6 pkt 3, § 11 pkt 2, § 13 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1348 ze zm.).
POSTANOWIENIE
Dnia 16 marca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Grzegorz Misiurek
w sprawie z powództwa A. D.
przeciwko A. sp. z o.o. w K.
o ochronę dóbr osobistych i zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 16 marca 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 15 lipca 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
i zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 480 (czterysta
osiemdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Określone w art. 3989
§ 1 k.p.c. przesłanki przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania zostają spełnione, jeśli skarżący wykaże, że w sprawie występuje
istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych
budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie
sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście
uzasadniona. Cel wymagania przewidzianego w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być
zatem osiągnięty jedynie przez powołanie i uzasadnienie istnienia przesłanek
o charakterze publicznoprawnym, które będą mogły stanowić podstawę oceny
skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia jej do rozpoznania. Na tych wyłącznie
przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź
odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
We wniesionej skardze kasacyjnej wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania
oparty został na przesłankach nieważności i oczywistej zasadności (art. 3989
§ 1
pkt 3 i 4 k.p.c.).
Skarżąca upatrywała nieważności postępowania w wadliwym umocowaniu
pełnomocnika strony przeciwnej w toku postępowania przed Sądem pierwszej
instancji. W ocenie Sądu Najwyższego, nie doszło do spełnienia przesłanki z art.
3989
§ 1 pkt 3 k.p.c. Ugruntowany jest obecnie pogląd, że przewidziany w art. 379
pkt 2 k.p.c. wymóg należytego umocowania pełnomocnika procesowego pod
rygorem nieważności postępowania ustanowiony jest w interesie tej strony, która
z pełnomocnika tego korzysta (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia: 17 marca
1999 r., III CKN 209/98 - niepubl., 21 grudnia 2000 r., 209/00 - niepubl., 7 lutego
2002 r., I CKN 489/00 - niepubl., 9 marca 2005 r., III CK 263/04 - niepubl.).
Nie doszło również do spełnienia przesłanki oczywistej zasadności.
W art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. chodzi o ewidentne, niewątpliwe, możliwe do
stwierdzenia bez głębszej analizy uchybienia przepisom prawa (zob. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2008 r., IV CSK 502/07, niepubl.).
W niniejszej sprawie nie ma podstaw do stwierdzenia takich naruszeń.
3
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c.
odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania. O kosztach postępowania
kasacyjnego Sąd Najwyższy orzekł zgodnie z art. 98 i art. 108 § 1 w związku z art.
39821
k.p.c. i § 6 pkt 3, § 11 pkt 2, § 13 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy
prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1348 ze zm.).