Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 49/10
POSTANOWIENIE
Dnia 5 kwietnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z powództwa B. K. i T. K.
przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
z udziałem zainteresowanej Grupy Kupców Ziemi Ł. Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością
o ochronę konkurencji,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 5 kwietnia 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w
Warszawie
z dnia 21 kwietnia 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2010 r., oddalił
apelację Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (Prezes Urzędu) od
wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 maja 2009 r.
Prezes Urzędu zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego w całości skargą
kasacyjną. Wnosząc o przyjęcie jej do rozpoznania, Prezes Urzędu podniósł, że w
sprawie występują istotne zagadnienia prawne. Jako takie zidentyfikował
następujące problemy: 1) Co stanowi przedmiot żądania strony odwołujące się od
decyzji Prezesa Urzędu? Czy sąd pierwszej, a następnie drugiej instancji
obowiązany jest samodzielnie na nowo rozważyć cały zebrany materiał dowodowy i
2
dokonać jego własnej oceny prawnej, czy też działania sądów ogranicza się tylko
do kontroli oceny prawnej sprawy dokonanej przez Prezesa Urzędu w uzasadnieniu
zaskarżonej decyzji?; 2) Czy w sprawach z zakresu ochrony konkurencji Prezes
Urzędu jako strona postępowania ma możliwość podnoszenia w apelacji nowej
argumentacji prawnej, która przemawia za trafnością jego stanowiska, poszerzonej
o okoliczności, które nie zostały podniesione w toku postępowania
administracyjnego, a nie w toku postępowania odwoławczego przez Sądem
Okręgowym, jeżeli argumentacja ta opiera się na materiale dowodowym
zgromadzonym w toku postępowania administracyjnego; 3) czy w sprawach z
zakresu ochrony konkurencji treść uzasadnienia decyzji Prezesa Urzędu decyduje
o zakresie zarzutów, jakie Prezes Urzędu może podnosić dla uzasadnienia swojego
stanowiska w postępowaniu sądowym; 4) Czy Sąd Okręgowy - Sąd Ochrony
Konkurencji i Konsumentów orzekając na podstawie art. 479(31a) § 3 k.p.c. o
uchylenie decyzji Prezesa Urzędu powinien stosować tę podstawę prawną łącznie z
art. 386 § 4 i 6 k.p.c.? Czy uchylając decyzję Sąd obowiązany jest zawrzeć w
wyroku oceną prawną i wskazanie co do dalszego postępowania? Czy też art.
479(31a) § 3 k.p.c. pozostawia sądowi swobodę oceny wydanej przez Prezesa
Urzędu decyzji i uprawnia Sąd do uchylenia jej także w tych przypadkach, gdy nie
istnieje konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości,
ponadto nie zobowiązuje Sądu do wskazania, jakie działania Prezes Urzędu
powinien podjąć przy ponownego przeprowadzeniu postępowania?
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Skarga kasacyjna Prezesa Urzędu nie kwalifikowała się do przyjęcia celem
jej merytorycznego rozpoznania.
Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania oparto na przyczynie
przyjęcia skargi do rozpoznania określonej w art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. Jego
uzasadnienie powinno zatem zawierać argumentację wykazującą, przy pomocy
jurydycznej argumentacji, że w sprawie rzeczywiście występuje istotne zagadnienie
prawne. Sformułowanie zagadnienia prawnego powinno zawierać wywiedzenie i
uzasadnienie występującego w sprawie problemu prawnego w sposób zbliżony do
tego, jaki jest przyjęty przy przedstawieniu zagadnienia prawnego przez sąd
odwoławczy na podstawie art. 390 k.p.c. (postanowienie SN z 9 lutego 2011 r.,
3
sygn. akt III SK 41/10, niepublikowane). Sformułowane zagadnienie powinno
odwoływać się w sposób generalny i abstrakcyjny do treści przepisu, który nie
podlega jednoznacznej wykładni, a którego wyjaśnienie przez Sąd Najwyższy
przyczyni się do rozwoju jurysprudencji i prawa pozytywnego. Rolą Sądu
Najwyższego, jako najwyższego organu sądowego w Rzeczypospolitej Polskiej, nie
jest działanie w interesie indywidualnym, lecz powszechnym, przez ochronę
obowiązującego porządku prawnego przed dowolnością orzekania i ujednolicanie
praktyki stosowania prawa (postanowienie SN z 9 lutego 2011 r., sygn. akt III SK
41/10, niepublikowane).
Wbrew powyższym wymaganiom wnoszący skargę nie wykazał,
odpowiednią argumentacją, że w sprawie występują podane w skardze istotne
zagadnienia prawne dotyczące przepisów prawa procesowego. Stawiając
określone pytania do rozstrzygnięcia przez Sąd Najwyższy wnoszący skargę
uzasadnił je przede wszystkim własnymi wątpliwościami, w ograniczonym stopniu
odwołując się do orzecznictwa Sądu Najwyższego dotyczącego omawianej materii i
pomijając całkowicie stanowisko doktryny. Ponadto, sformułowane zagadnienia
prawne nie zostały powiązane z przepisami prawa stanowiącymi podstawę skargi
kasacyjnej.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
postanowienia.