Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 50/10
POSTANOWIENIE
Dnia 5 kwietnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z powództwa Telekomunikacji Polskiej Spółki Akcyjnej
przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej
z udziałem zainteresowanego S. Z.
w sprawie określenia warunków współpracy ,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 5 kwietnia 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego w
Warszawie
z dnia 24 marca 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 24 marca 2010 r., oddalił
apelację Telekomunikacji Polskiej S.A. w Warszawie (powód) od wyroku Sądu
Okręgowego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2009 r., w sprawie z odwołania od
decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (Prezes Urzędu) o określenie
warunków współpracy.
Powód zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego w całości skargą kasacyjną.
Wnosząc o przyjęcie jej do rozpoznania powód powołał się na dwie okoliczności
wymienione w art. 3989
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.c., to jest na występowanie w spawie
2
zagadnienia prawnego oraz potrzebę wykładni przepisów budzących poważne
wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie.
W skardze kasacyjnej powoda sformułowano dwa zagadnienie prawne.
Pierwsze z nich polega na „potrzebie wyjaśnienia podstawy prawnej uznania w
treści Zaskarżonej decyzji oraz Decyzjach indywidualnych, że Prezes UKE
(Pozwany) jest uprawniony do dokonania wyboru modelu finansowania
Ogólnokrajowego Spisu Abonentów (model bezpłatny z częścią komercyjną albo
model kosztowy); jest uprawniony do zobowiązania Powoda do bezpłatnego
przekazywania Zainteresowanemu egzemplarzy OSA pomimo faktu, że do spisu
nie jest dołączona część komercyjna (brak jakiegokolwiek postanowienia na ten
temat w treści Zaskarżonej decyzji) i tym samym do wprowadzenia trzeciego
modelu finansowania OSA (Decyzja z dnia 14 lipca 2006 r. przewiduje dwa modele:
model bezpłatny z częścią komercyjną oraz model kosztowy); jest uprawniony do
zróżnicowania trybu wyboru modelu finansowania OSA w zależności od tego czy
Powód zawarł z Zainteresowanym umowę o udostępnianie danych (model wybiera
samodzielnie Powód - co jest bezsprzeczne), czy wydana jest decyzja
administracyjna zastępująca umowę ww. podmiotów (model finansowania OSA
wybiera Prezes UKE)”.
Drugie zagadnienie prawne zidentyfikowane w skardze kasacyjnej powoda
polega na „potrzebie wyjaśnienia, możliwości zobowiązania przez Prezesa UKE
przedsiębiorcy wyznaczonego (TP) do nieodpłatnego wydawania OSA, w przypadku
braku faktycznych i technicznych możliwości dołączania do OSA części
komercyjnej, tj. przyjęcia nieznanego decyzji wyznaczającej modelu finansowania
OSA - w treści Decyzji indywidualnych przyjęto bowiem model bezpłatnego
przekazywania egzemplarzy OSA pomimo faktu, że do spisu nie jest dołączona
część komercyjna”.
Uzasadniając potrzebę rozstrzygnięcia przedstawionych powyżej zagadnień
prawnych powód argumentuje, że jego zdaniem „powyższe uprawnienia - w myśl
art. 67 w zw. z art. 27 ust. 2, art. 28 ust. 1 pkt 2 oraz art. 31 ust. 2 pkt 3 Ustawy
Prawo telekomunikacyjne - nie przysługują [Prezesowi Urzędu]. Powyższe
potwierdza również wykładnia prowspólnotowa powyższych przepisów. O istotnym
charakterze tego zagadnienia przesądza również fakt, że dotyczy on zasad
3
udostępniania przez każdego dostawcę publicznie dostępnych usług
telefonicznych, który został ustanowiony na terytorium RP danych abonentów na
potrzeby OSA. Zajęcie stanowiska w tej kwestii przez Sąd Najwyższy będzie miało
zasadnicze znaczenia dla sposobu realizacji przez Zainteresowanego oraz innych
dostawców publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych obowiązku w
zakresie realizacji powyższej usługi. Z uwagi na konsekwencje jakie mogą wynikać
w zależności od przyjęcia określonego stanowiska odnośnie zaprezentowanego
zagadnienia, zasadne jest stwierdzenie, że mamy do czynienia z istotnym
zagadnieniem prawnym, wymagającym wypowiedzi Sądu Najwyższego w powyższym
zakresie”.
W zakresie dotyczącym potrzeby wykładni przepisów prawnych budzących
poważne wątpliwości oraz wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów,
powód podnosi, że należy rozstrzygnąć dwie kwestie. Po pierwsze, „czy w myśl art.
67 ust. 2 w zw. z art. 27 ust. 2, art. 28 ust. 1 pkt 2 oraz art. 31 ust. 2 pkt 3 Ustawy
Prawo telekomunikacyjne Prezesowi UKE przysługuje uprawnienie w zakresie: -
dokonania wyboru modelu finansowania Ogólnokrajowego Spisu Abonentów w
treści Zaskarżonej decyzji oraz Decyzji indywidualnych; - zobowiązania Powoda do
bezpłatnego przekazywania Zainteresowanemu egzemplarzy OSA pomimo faktu,
że do spisu nie jest dołączona część komercyjna (brak jakiegokolwiek
postanowienia na ten temat w treści Zaskarżonej decyzji) i tym samym do
wprowadzenia trzeciego modelu finansowania OSA (Decyzja z dnia 14 lipca 2006 r.
przewiduje dwa modele: model bezpłatny z częścią komercyjną oraz model
kosztowy); - zróżnicowania trybu wyboru modelu finansowania OSA w zależności
od tego czy Powód zawarł z Zainteresowanym umowę o udostępnianie danych
(model wybiera samodzielnie Powód - co jest bezsprzeczne), czy wydana jest
decyzja administracyjna zastępująca umowę ww. podmiotów (model finansowania
OSA - zdaniem Sądu Apelacyjnego w Warszawie - wybiera Prezes UKE)”. Po
drugie, „jak należy rozumieć pojęcie „interesu publicznego" oraz „interesu
użytkowników końcowych", o których mowa w art. 28 ust. 1 Ustawy Prawo
telekomunikacyjne”. Uzasadniając potrzebę rozstrzygnięcia podniesionych powyżej
wątpliwości powód wyjaśnił, że „[powyższe zagadnienie jest istotne i ma znaczenie
precedensowe dla rozstrzygnięcia podobnych spraw (sprawy z odwołania Powoda
4
od Decyzji indywidualnych). Sąd Apelacyjny uznał, że powyższe uprawnienia
przysługują Pozwanemu ze względu m.in. na konieczność uwzględnienia interesu
publicznego oraz interesu użytkowników końcowych (art. 28 ust. 1 Ustawy Prawo
telekomunikacyjne). Zdaniem Powoda pod pojęciem interesu publicznego oraz
interesu użytkowników końcowych - w przypadku udostępniania danych na
potrzeby OSA - nie można rozumieć interesu użytkowników końcowych w
otrzymaniu bezpłatnego wydawnictwa OSA ponieważ jest to sprzeczne z
przepisami Ustawy Prawo telekomunikacyjne oraz Dyrektywy o usługach
powszechnych. Wypowiedź Sądu Najwyższego w powyższej kwestii jest tym
bardziej pożądana, że orzecznictwo Sądu Okręgowego w Warszawie - Sądu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz Sądu Apelacyjnego w Warszawie w
kwestii możliwości przyznania Prezesowi UKE uprawnienia do dokonania wyboru
modelu finansowania OSA nie jest jednolite. Przyznanie Prezesowi UKE
powyższego uprawnienia zostało bowiem uznane za sprzeczne z przepisami
obowiązującego prawa w treści uchylających i/lub zmieniających (zgodnie z
żądaniem Powoda) poszczególne Decyzje indywidualne w następujących wyrokach
Sądu Okręgowego - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, które dotyczyły
analogicznych spraw (poniżej) [...]”. Powód podniósł również, że „[z]agadnienie,
które stanowi przedmiot niniejszych rozważań wystąpiło również w postępowaniach
przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie, który uchylił niekorzystne dla Powoda (tj. TP
S.A.) wyroki SOKiK (tj. oddalające odwołania TP S.A. od decyzji Prezesa UKE) [...],
a także dokonał zmiany wyroku SOKiK w treści wyroku z dnia 29 kwietnia 201 Or.
(przy udziale Zainteresowanego T. S.A.) uchylając jednak decyzję indywidualną w
tej sprawie. Natomiast przyznanie Prezesowi UKE powyższego uprawnienia zostało
uznane za zgodne z przepisami obowiązującego prawa w treści oddalających
odwołania Powoda od poszczególnych Decyzji indywidualnych wyroków Sądu
Okręgowego - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, które dotyczyły
analogicznych spraw (poniżej) [...]”.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
5
1. Skarga kasacyjna powoda nie kwalifikowała się do przyjęcia celem jej
merytorycznego rozpoznania.
2. Zgodnie z utrwalonym rzecznictwem Sądu Najwyższego dotyczącym
wymogów uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
w oparciu o przesłankę z art. 3989
§ 1 pkt 1 k.p.c., powinno ono zawierać
wywód oparty na jurydycznej argumentacji, że w sprawie rzeczywiście
występuje istotne zagadnienie prawne. Sformułowanie zagadnienia prawnego
powinno zawierać wywiedzenie i uzasadnienie występującego w sprawie
problemu prawnego w sposób zbliżony do tego, jaki jest przyjęty przy
przedstawieniu zagadnienia prawnego przez sąd odwoławczy na podstawie
art. 390 k.p.c. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2006 r., V CSK
75/06, niepublikowane). Sformułowane zagadnienie powinno odwoływać się w
sposób generalny i abstrakcyjny do treści przepisu, który nie podlega
jednoznacznej wykładni, a którego wyjaśnienie przez Sąd Najwyższy przyczyni
się do rozwoju jurysprudencji i prawa pozytywnego. Rolą Sądu Najwyższego
nie jest działanie w interesie indywidualnym, lecz powszechnym, przez ochronę
obowiązującego porządku prawnego przed dowolnością orzekania i
ujednolicanie praktyki stosowania prawa (postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 4 lutego 2000 r., II CZ 178/99, OSNC 2000 nr 7-8, poz. 147). Rzeczą
Sądu Najwyższego przy ocenie, czy skarga kasacyjna może być przyjęta do
rozpoznania, nie jest doszukiwanie się w uzasadnieniu podstaw skargi
jurydycznej argumentacji mającej wykazać istnienie istotnego zagadnienia
prawnego. Tymczasem sformułowane przez powoda zagadnienia nie zostały
powiązane z przepisem prawa, lecz z okolicznościami faktycznymi niniejszej
sprawy, zaś przytoczone powyżej uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania w zakresie zagadnienia prawnego nie zawiera
wymaganego wywodu, odpowiadającego przedstawionym powyżej wymogom.
3. Z kolei zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem Sądu Najwyższego,
przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania z uwagi na potrzebę wykładni
przepisów prawa nakłada na skarżącego obowiązek określenia, które przepisy
wymagają wykładni Sądu Najwyższego ze wskazaniem, na czym polegają
związane z tym poważne wątpliwości lub z przedstawieniem rozbieżności
6
występujących w orzecznictwie sądów (postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN 570/01, Biuletyn SN 2002 nr 7, s. 10). Nie
spełnia tego wymogu umieszczenie wykazu orzeczeń Sądu Okręgowego oraz
Sądu Apelacyjnego i twierdzenie, że w sprawach tych sądy, w analogicznych
okolicznościach faktycznych, odmiennie zinterpretowały te same przepisy.
4. Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji
postanowienia.