I CSK 700/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CSK 700/10
POSTANOWIENIE
Dnia 19 maja 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski
w sprawie z powództwa "N. P." Spółka z o.o. w P.
przeciwko "R. - Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i Spółce Komandytowej z
siedzibą w W.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 19 maja 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 7 kwietnia 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
i zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3600
(trzy tysiące sześćset) złotych tytułem kosztów postępowania
kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania jeżeli: w sprawie
występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów
prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności
w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna
jest oczywiście uzasadniona (art. 3989
§ 1 k.p.c.).
Instytucja przedsądu, jak wynika z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego,
jest zgodna z normami konstytucyjnymi, a także z zaleceniami Rady Europy
zezwalającymi na wprowadzenie środków eliminujących dostęp do sądu
najwyższego szczebla. Skarga kasacyjna służy od prawomocnego orzeczenia, ma
ograniczony zasięg, a jej podstawowym celem jest ochrona interesu publicznego
przez zapewnienie jednolitości wykładni i twórczy wkład Sądu Najwyższego
w rozwój prawa.
W sprawie nie występuje żadna z przesłanek określonych w art. 3989
§ 1
k.p.c., choć skarżąca odwołała się do istotnego zagadnienia prawnego i potrzeby
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów.
Istotne zagadnienie prawne polega na przedstawieniu tego zagadnienia
przez jego sformułowanie, z przytoczeniem argumentów prawnych, które mogą
prowadzić do różnych wyników (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia
7 czerwca 2005 r., V CSK 3/05, niepublikowane i z dnia 26 września 2005 r., II PK
98/05, OCNP 2006, nr 15 - 16, poz. 243). Jego rozstrzygnięcie powinno wywierać
istotny wpływ na wynik sprawy.
Wskazane zagadnienie w istocie dotyczy kwestii na czyją rzecz mogły być
podejmowane działania marketingowe w sytuacji, gdy własność towaru przeszła
ze sprzedającego na pozwaną jako nabywcę. Jak trafnie podniesiono w odpowiedzi
na skargę kasacyjną w jego uzasadnieniu - poza posiłkowym odwołaniem się do
art. 3531
k.c. nie wskazano w nim przepisów prawnych z których rozumieniem bądź
3
stosowaniem byłoby bezpośrednio związane i nie wykazano, że jego
rozstrzygniecie miałoby bezpośredni wpływ na wynik sprawy.
Powołanie się na przesłankę zawartą w art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c. wymaga
wskazania, że określony przepis prawa, mimo że budzi wątpliwości nie doczekał się
należytej wykładni, bądź niejednolita jego interpretacja wywołuje rozbieżności
w orzecznictwie sądów. W takim wypadku strona powinna przedstawić na czym
polegają te rozbieżności, ze wskazaniem konkretnych orzeczeń (por. np.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN 570/01,
OSNC 2002, nr 12, poz. 151). Rozbieżność orzecznictwa musi dotyczyć kwestii
mającej dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie.
Artykuł 15 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu
nieuczciwej konkurencji (jedn. tekst: Dz.U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503, dalej:
„ustawa") nie budzi już większych wątpliwości interpretacyjnych i rozbieżności
w judykaturze. Dokonana jego wykładnia przez Sąd Apelacyjny jest utrwalona
w orzecznictwie. Zawiera on zwroty niedookreślone, a potrzeba wykładni przepisów
prawnych jako przesłanki przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania nie może być
rozumiana jako dążenie do zastąpienia klauzul generalnych przez opis sytuacji
wyczerpujących te klauzule. Artykuł 15 ust. 1 pkt 4 ustawy nie ingeruje w żaden
sposób w wysokość ustalanych między stronami marż czy cen. Wynika z niego
tylko, że na tych świadczeniach mają się zakończyć finansowe rozliczenia stron.
Zestawienie ceny sprzedanego przez powódkę miodu (łącznie kwota 2 500 000 zł)
z kwotą spornych opłat (około 1 400 000 zł) przekonuje, że miał miejsce czyn
nieuczciwej konkurencji utrudniający innym przedsiębiorcom dostęp do rynku.
Trafnie w odpowiedzi na skargę kasacyjną podniesiono, że druga
z podniesionych kwestii dotyczy w gruncie rzeczy nie wykładni art. 15 ust. 1 pkt 4
ustawy lecz rozkładu ciężaru dowodu. Przesłankami jego stosowania jest
pobieranie innych niż marża handlowa opłat z tytułu dopuszczenia towarów do
sprzedaży oraz utrudnienie dostępu do rynku. Z treści art. 15 ustawy wynika
domniemanie, że pobieranie innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towarów
do sprzedaży, utrudnia innym przedsiębiorcom dostęp do rynku. W sprawie
domniemanie to nie zostało obalone.
4
Także określenie „rynku" na gruncie wskazanego unormowania nie budzi
większych wątpliwości i rozbieżności w judykaturze. Chodzi tu o rynek wykreowany
pomiędzy stronami transakcji dostawy. Należy podzielić wyrażony w judykaturze
i literaturze pogląd, że kwestia jaką pozycję zajmuje pozwany na rynku jest
drugorzędna dla oceny czynu nieuczciwej konkurencji w postaci zastrzeżenia opłat
za dopuszczenie towarów do obrotu.
Z tych względów Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 19 maja 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski
w sprawie z powództwa "N. P." Spółka z o.o. w P.
przeciwko "R. - Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i Spółce Komandytowej z
siedzibą w W.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 19 maja 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 7 kwietnia 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
i zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3600
(trzy tysiące sześćset) złotych tytułem kosztów postępowania
kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania jeżeli: w sprawie
występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów
prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności
w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna
jest oczywiście uzasadniona (art. 3989
§ 1 k.p.c.).
Instytucja przedsądu, jak wynika z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego,
jest zgodna z normami konstytucyjnymi, a także z zaleceniami Rady Europy
zezwalającymi na wprowadzenie środków eliminujących dostęp do sądu
najwyższego szczebla. Skarga kasacyjna służy od prawomocnego orzeczenia, ma
ograniczony zasięg, a jej podstawowym celem jest ochrona interesu publicznego
przez zapewnienie jednolitości wykładni i twórczy wkład Sądu Najwyższego
w rozwój prawa.
W sprawie nie występuje żadna z przesłanek określonych w art. 3989
§ 1
k.p.c., choć skarżąca odwołała się do istotnego zagadnienia prawnego i potrzeby
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów.
Istotne zagadnienie prawne polega na przedstawieniu tego zagadnienia
przez jego sformułowanie, z przytoczeniem argumentów prawnych, które mogą
prowadzić do różnych wyników (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia
7 czerwca 2005 r., V CSK 3/05, niepublikowane i z dnia 26 września 2005 r., II PK
98/05, OCNP 2006, nr 15 - 16, poz. 243). Jego rozstrzygnięcie powinno wywierać
istotny wpływ na wynik sprawy.
Wskazane zagadnienie w istocie dotyczy kwestii na czyją rzecz mogły być
podejmowane działania marketingowe w sytuacji, gdy własność towaru przeszła
ze sprzedającego na pozwaną jako nabywcę. Jak trafnie podniesiono w odpowiedzi
na skargę kasacyjną w jego uzasadnieniu - poza posiłkowym odwołaniem się do
art. 3531
k.c. nie wskazano w nim przepisów prawnych z których rozumieniem bądź
3
stosowaniem byłoby bezpośrednio związane i nie wykazano, że jego
rozstrzygniecie miałoby bezpośredni wpływ na wynik sprawy.
Powołanie się na przesłankę zawartą w art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c. wymaga
wskazania, że określony przepis prawa, mimo że budzi wątpliwości nie doczekał się
należytej wykładni, bądź niejednolita jego interpretacja wywołuje rozbieżności
w orzecznictwie sądów. W takim wypadku strona powinna przedstawić na czym
polegają te rozbieżności, ze wskazaniem konkretnych orzeczeń (por. np.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN 570/01,
OSNC 2002, nr 12, poz. 151). Rozbieżność orzecznictwa musi dotyczyć kwestii
mającej dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie.
Artykuł 15 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu
nieuczciwej konkurencji (jedn. tekst: Dz.U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503, dalej:
„ustawa") nie budzi już większych wątpliwości interpretacyjnych i rozbieżności
w judykaturze. Dokonana jego wykładnia przez Sąd Apelacyjny jest utrwalona
w orzecznictwie. Zawiera on zwroty niedookreślone, a potrzeba wykładni przepisów
prawnych jako przesłanki przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania nie może być
rozumiana jako dążenie do zastąpienia klauzul generalnych przez opis sytuacji
wyczerpujących te klauzule. Artykuł 15 ust. 1 pkt 4 ustawy nie ingeruje w żaden
sposób w wysokość ustalanych między stronami marż czy cen. Wynika z niego
tylko, że na tych świadczeniach mają się zakończyć finansowe rozliczenia stron.
Zestawienie ceny sprzedanego przez powódkę miodu (łącznie kwota 2 500 000 zł)
z kwotą spornych opłat (około 1 400 000 zł) przekonuje, że miał miejsce czyn
nieuczciwej konkurencji utrudniający innym przedsiębiorcom dostęp do rynku.
Trafnie w odpowiedzi na skargę kasacyjną podniesiono, że druga
z podniesionych kwestii dotyczy w gruncie rzeczy nie wykładni art. 15 ust. 1 pkt 4
ustawy lecz rozkładu ciężaru dowodu. Przesłankami jego stosowania jest
pobieranie innych niż marża handlowa opłat z tytułu dopuszczenia towarów do
sprzedaży oraz utrudnienie dostępu do rynku. Z treści art. 15 ustawy wynika
domniemanie, że pobieranie innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towarów
do sprzedaży, utrudnia innym przedsiębiorcom dostęp do rynku. W sprawie
domniemanie to nie zostało obalone.
4
Także określenie „rynku" na gruncie wskazanego unormowania nie budzi
większych wątpliwości i rozbieżności w judykaturze. Chodzi tu o rynek wykreowany
pomiędzy stronami transakcji dostawy. Należy podzielić wyrażony w judykaturze
i literaturze pogląd, że kwestia jaką pozycję zajmuje pozwany na rynku jest
drugorzędna dla oceny czynu nieuczciwej konkurencji w postaci zastrzeżenia opłat
za dopuszczenie towarów do obrotu.
Z tych względów Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.).