Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CSK 272/10
POSTANOWIENIE
Dnia 30 czerwca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący)
SSN Dariusz Dończyk
SSN Marta Romańska (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku Jolanty B.
przy uczestnictwie Spółki Mieszkaniowej S. sp. z o.o.
z siedzibą w K. oraz Wspólnoty Mieszkaniowej M. w K.
o wpis w księdze wieczystej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 30 czerwca 2011 r.,
skargi kasacyjnej uczestnika Spółki Mieszkaniowej S. sp. z o.o.
z siedzibą w K.
od postanowienia Sądu Okręgowego
z dnia 14 kwietnia 2010 r.,
1) uchyla zaskarżone postanowienie w pkt 2 (drugim)
i w tym zakresie przekazuje sprawę Sądowi
Okręgowemu do ponownego rozpoznania
i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego;
2) odrzuca skargę kasacyjną w pozostałym zakresie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z 2 lutego 2009 r. Sąd Rejonowy oddalił wniosek Jolanty B.
o wpis służebności gruntowej korzystania z ogródka przydomowego w dziale I-Sp
księgi wieczystej założonej dla lokalu mieszkalnego nr 2, położonego na parterze
budynku nr […] na osiedlu M. w K., oznaczonej nr [...] oraz w dziale III księgi
wieczystej nr [...], prowadzonej dla nieruchomości wspólnej.
Sąd Rejonowy wskazał, że podstawą wpisu miał być akt notarialny z 14
kwietnia 2008 r., obejmujący oświadczenie o wyodrębnieniu i umowę sprzedaży
wyodrębnionego lokalu mieszkalnego nr 2 oraz oświadczenia zarządcy
nieruchomości wspólnej, złożone na podstawie uchwały i pełnomocnictwa
Wspólnoty Mieszkaniowej M. z 18 grudnia 2006 r., o ustanowieniu służebności
korzystania z ogródka na rzecz każdoczesnego właściciela lokalu mieszkalnego nr
2. Sąd Rejonowy uznał, że ustanowiona służebność wyłącznego korzystania przez
właścicielkę lokalu mieszkalnego nr 2 z ogródka przydomowego na nieruchomości
wspólnej, nie odpowiada konstrukcji służebności gruntowej przewidzianej w art. 285
k.c. Według tego przepisu, do ustanowienia służebności gruntowej konieczne jest
istnienie dwóch nieruchomości: władnącej i obciążonej, natomiast na podstawie
oświadczenia zawartego w akcie notarialnym z 14 kwietnia 2008 r. służebnością
gruntową obciążono nieruchomość wspólną, która jest prawem związanym
z własnością lokalu, dzieli jego los prawny i nie może być uznana za „inną
nieruchomość” względem wyodrębnionego z niej lokalu. Poza tym służebność
gruntowa może mieć jedynie na celu zwiększenie użyteczności nieruchomości
władnącej lub jej oznaczonej części, a prawo wyłącznego korzystania z części
nieruchomości wspólnej stanowiącej ogródek nie zwiększa użyteczności lokalu
mieszkalnego. Wyłącznym celem ustanowienia służebności gruntowej nie może
być wygoda właściciela nieruchomości władnącej czy jego upodobanie niezwiązane
z potrzebą nieruchomości. O dopuszczalności obciążenia cudzej nieruchomości
służebnością decydują ponadto przesłanki określone w art. 294 k.c., dlatego do
ustanowienia służebności konieczna jest celowość mierzona użytecznością
3
nieruchomości władnącej oraz konieczność rozumiana jako brak innych możliwości
osiągnięcia tego celu niż przez ingerencję w cudze prawo własności.
Sąd Rejonowy przyjął, że w ramach obowiązku badania treści i formy
dokumentów dołączonych do wniosku o wpis ma również obowiązek badania
skuteczności ustanowienia służebności. Uznając, że ustanowiona służebność nie
odpowiada ustawowemu typowi służebności gruntowej, oddalił wniosek o wpis bez
wnikania w kwestię skuteczności uchwały podjętej na zebraniu Wspólnoty
Mieszkaniowej M. o wyrażeniu zgody na ustanawianie przez zarządcę
nieruchomości wspólnej służebności parkowania samochodów oraz korzystania
z ogródków przydomowych na rzecz nabywców konkretnych lokali.
Postanowieniem z 14 kwietnia 2010 r. Sąd Okręgowy podjął zawieszone
postępowanie (pkt 1) i oddalił apelację Spółki Mieszkaniowej „S.” Sp. z o.o. w K. od
postanowienia z 2 lutego 2009 r. (pkt 2). Sąd Okręgowy zaakceptował stanowisko
Sądu Rejonowego, że treść służebności, do ujawnienia której zmierzał
wnioskodawca nie odpowiada ustawowemu typowi służebności gruntowej
uregulowanej w art. 285 k.c. Prawo korzystania z ogródka przydomowego nie może
obciążać nieruchomości wspólnej, bo ta nie jest „inną nieruchomością” w
rozumieniu art. 285 k.c., a sama służebność ze względu na treść nie zwiększa
użyteczności lokalu mieszkalnego. Badanie powyższych okoliczności mieści się w
zakresie kognicji sądu wieczystoksięgowego w sprawie o wpis, bowiem sąd
wieczystoksięgowy ma obowiązek ustalić czy prawo, które ma być wpisane zostało
ważnie ustanowione, a osoby zainteresowane mogą ustanawiać tylko takie
ograniczone prawa rzeczowe, jakie zostały przewidziane w ustawie (art. 6268
§ 2
k.p.c.). W ocenie Sądu Okręgowego, odpowiedź na pytanie, czy uchwała podjęta
przez Zebranie Wspólnoty Mieszkaniowej M. o wyrażeniu zgody na ustanowienie
przez zarządcę służebności gruntowych korzystania z ogródków przydomowych
została podjęta przez uprawniony do jej złożenia podmiot, nie miała znaczenia dla
rozstrzygnięcia.
W skardze kasacyjnej od postanowienia Sądu Okręgowego Spółka
Mieszkaniowa S. sp. z o.o. w K., powołując się na obie podstawy określone w art.
3983
§ 1 k.p.c., wniosła o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego
4
rozpoznania ewentualnie o uchylenie również postanowienia Sądu Rejonowego z 9
lutego 2009 r. i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania. W
ramach pierwszej podstawy kasacyjnej wskazała na naruszenie art. 285 § 1 i 2 k.c.
przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, a w ramach drugiej podniosła
zarzut obrazy art. 6268
§ 2 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
1. Zgodnie z art. 6268
§ 2 k.p.c., który w swej treści nawiązuje do uchylonego
art. 46 ust. 1 ustawy z 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (tekst jedn.
Dz.U. z 2001 r. Nr 125, poz. 1368 ze zm. – dalej: u.k.w.h.), rozpoznając wniosek
o wpis, sąd bada jedynie treść i formę wniosku, dołączonych do wniosku
dokumentów oraz treść księgi wieczystej. Przytoczony przepis wyznacza zakres
kognicji sądu w postępowaniu wieczystoksięgowym, i to zarówno sądu pierwszej
instancji rozpoznającego wniosek o wpis, jak i sądu drugiej instancji
rozpoznającego apelację od wpisu (zob. postanowienia Sądu Najwyższego
z 27 kwietnia 2001 r., III CKN 354/00, OSNC 2001, nr 12, poz. 183
i z 6 października 2006 r., V CSK 214/06, nie publ.). Kognicja ta, choć ograniczona
do badania jedynie treści wniosku, treści i formy dołączonych do wniosku
dokumentów oraz treści księgi wieczystej, nie ma charakteru wyłącznie formalnego.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, obowiązek badania treści dokumentu
dołączonego do wniosku o wpis mieści w sobie również konieczność oceny, czy
dokument ten stanowi uzasadnioną podstawę wpisu. W konsekwencji sąd jest
obowiązany badać czynność materialną stanowiącą podstawę wpisu nie tylko pod
względem formalnoprawnym, lecz także pod względem jej skuteczności
materialnej. Powinien zbadać, czy czynność ta uzasadnia powstanie, zmianę lub
wygaśnięcie prawa, które ma być wpisane do księgi wieczystej lub z niej
wykreślone. Musi zatem ocenić, czy prawo, które ma być wpisane, zostało ważnie
ustanowione. Trzeba jednak podkreślić, że podstawę tej oceny stanowić mogą
wyłącznie ustalenia dokonane na podstawie treści wniosku, treści dołączonych do
niego dokumentów oraz treści księgi wieczystej. W postępowaniu
wieczystoksięgowym bowiem sąd nie może prowadzić postępowania dowodowego
wykraczającego poza granice, które zostały zakreślone w art. 6268
§ 2 k.p.c. ani
uwzględniać dalszych okoliczności niewynikających z wskazanych w tym przepisie
5
dowodów (zob. postanowienia Sądu Najwyższego: z 22 marca 1955 r., II CO
116/54, OSNCK 1956, nr 1, poz. 15; z 25 lutego 1963 r., III CR 177/62, OSNCP
1964, nr 2, poz. 36; z 18 listopada 1971 r., III CRN 338/71, OSNCP 1972, nr 6, poz.
110; z 13 lipca 1984 r., IV CR 343/84, OSNCP 1985, nr 7, poz. 92 i z 20 lutego
2003 r., II CKN 1237/00 oraz uchwały Sądu Najwyższego: z 12 kwietnia 1990 r.,
III CZP 14/90, Rej. 1991, nr 1, s. 129; z 20 lipca 1995 r., III CZP 88/95, OSNC
1995, nr 11, poz. 163; z 22 maja 1996 r., III CZP 50/96, OSNC 1996, nr 11, poz.
141 i z 17 stycznia 2003 r., III CZP 79/02, OSNC 2003, nr 11, poz. 142).
Jeżeli przedmiotem wpisu jest służebność gruntowa, sąd, kierując się
utrwaloną wykładnią przepisów regulujących postępowanie wieczystoksięgowe,
powinien zbadać, czy prawo to zostało ważnie ustanowione. Co do zasady zatem
Sądy obu instancji prawidłowo badały, czy według przepisów obowiązujących
14 kwietnia 2008 r. służebność gruntowa, polegająca na prawie wyłącznego
korzystania przez każdoczesnych właścicieli lokalu nr 2 z ogródka przydomowego
znajdującego się pod oknami tego lokalu, została ważnie ustanowiona. Trafnie też
oceniły, że – ze względu na obowiązującą zasadę zamkniętego katalogu praw
rzeczowych – prawa te mogą być powoływane tylko na podstawie i w granicach
upoważnień ustawowych. Osoby zainteresowane mogą więc ustanawiać tylko takie
ograniczone prawa rzeczowe, jakie są przewidziane w ustawie, przy uwzględnieniu,
iż każde z nich ma zdefiniowane ustawowo cechy niepodlegające modyfikacji
(zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 12 listopada 1997 r., I CKN 321/97,
nie publ.).
2. Istotę służebności gruntowej określa art. 285 § 1 k.c., stanowiąc,
że nieruchomość można obciążyć na rzecz właściciela innej nieruchomości
(nieruchomości władnącej) prawem, którego treść polega bądź na tym,
że właściciel nieruchomości władnącej może korzystać w oznaczonym zakresie
z nieruchomości obciążonej, bądź na tym, że właściciel nieruchomości obciążonej
zostaje ograniczony w możności dokonywania w stosunku do niej określonych
działań, bądź też na tym, że właścicielowi nieruchomości obciążonej nie wolno
wykonywać określonych uprawnień, które mu względem nieruchomości władnącej
przysługują na podstawie przepisów o treści i wykonywaniu własności. Z przepisu
tego wynika, że dla istnienia służebności gruntowej konieczne są dwie
6
nieruchomości: władnąca i obciążona, nieruchomość obciążona może być przy tym
także przedmiotem współwłasności. Przyjmuje się, że służebność gruntowa może
obciążać również użytkowanie wieczyste (zob. uchwałę Sądu Najwyższego
z 22 października 1968 r., III CZP 98/68, OSNCP 1969, nr 11, poz. 188,
postanowienia Sądu Najwyższego: z 17 stycznia 1974 r., III CRN 316/73, OSNCP
1974, nr 11, poz. 197; z 10 kwietnia 2008 r., IV CSK 21/08, nie
publ.; z 15 października 2008 r., I CSK 135/08, OSNC-ZD 2009, nr C, poz. 62).
Zgodnie z poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym w postanowieniu
z 20 października 2005 r., IV CK 65/05 (nie publ.), nieruchomość można obciążyć
służebnością gruntową także w sytuacji, w której jej współwłaścicielem jest
właściciel nieruchomości władnącej. Kontynuując ten kierunek wykładni, trzeba
uznać za dopuszczalne obciążenie nieruchomości wspólnej, o której mowa w art. 3
ust. 2 ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r.,
Nr 80, poz. 903 ze zm.; dalej - u.w.l.) służebnością gruntową ustanowioną na rzecz
każdoczesnego właściciela lokalu. Sąd pierwszej instancji odmiennie ocenił tę
kwestię, a Sąd Okręgowy nie zajął co do niej wyraźnego stanowiska. Pogląd Sądu
pierwszej instancji nie może być zaakceptowany, gdyż podkreślany przez ten Sąd
element związania praw nie wyklucza uznania lokalu za „inną nieruchomość”
w rozumieniu art. 285 § 1 k.c. Element związania udziału we własności
w nieruchomości wspólnej z prawem odrębnej własności lokalu został
wprowadzony nie po to, by zatrzeć odrębność prawną lokalu i nieruchomości
wspólnej, lecz by uniemożliwić rozporządzanie prawem własności lokalu bez
związanego z nim udziału w nieruchomości wspólnej, przysługiwanie tego prawa
jest bowiem niezbędne do normalnego korzystania z lokalu.
W art. 285 § 1 k.c. ustawodawca nie sprecyzował, na czym polega
uprawnienie do korzystania z nieruchomości obciążonej przez właściciela
nieruchomości władnącej bądź obowiązek powstrzymania się właściciela
nieruchomości obciążonej od określonego korzystania z niej. Wskazał jedynie,
że właściciel nieruchomości władnącej może korzystać „w oznaczonym zakresie
z nieruchomości obciążonej”, a właściciel nieruchomości obciążonej zostaje
ograniczony w możności dokonywania „określonych działań” czy też nie wolno mu
wykonywać „określonych uprawnień”. Z powołanego przepisu nie wynika wprost,
7
czy służebność gruntowa może polegać jedynie na częściowym korzystaniu
z nieruchomości obciążonej, czy też przedmiotem tej służebności może być
również pełne korzystanie z nieruchomości, odbierające właścicielowi
nieruchomości wszelkie uprawnienia w tym zakresie i pozostawiające mu
względem obciążonej nieruchomości jedynie ius nudum. Posłużenie się przez
ustawodawcę zwrotem „może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości
obciążonej” oraz istota i funkcje służebności przemawiają za przyjęciem,
że korzystanie z cudzej nieruchomości przez uprawnionego z tytułu służebności
gruntowej może być jedynie częściowe. Przyznane właścicielowi nieruchomości
władnącej w art. 285 § 1 k.c. uprawnienie do korzystania „w oznaczonym zakresie”
nie może więc prowadzić do całkowitego pobawienia właściciela nieruchomości
obciążonej uprawnień wynikających z prawa własności. Jednak w szczególnych
sytuacjach zakres treści przyznanej służebności może pozwalać właścicielowi
nieruchomości władnącej na pełne korzystanie z określonej części nieruchomości
obciążonej. Będzie tak np. w razie wybudowania części budynku na gruncie
sąsiada i ustanowienia w tym zakresie służebności gruntowej (art. 151 k.c.).
3. Zasadniczo nie jest dopuszczalne takie ukształtowanie treści
służebności gruntowej, które przyznawałoby właścicielowi nieruchomości władnącej
uprawnienie do wyłącznego korzystania z nieruchomości obciążonej,
równoznaczne nie tylko z pełnym korzystaniem z nieruchomości, lecz także
z całkowitym pozbawieniem możności korzystania z niej przez właściciela
nieruchomości obciążonej. Ustanowienie na rzecz właściciela lokalu mieszkalnego
służebności gruntowej, polegającej na prawie do wyłącznego korzystania z ogródka
przydomowego znajdującego się pod oknami lokalu, nie odbiera współwłaścicielom
lub współużytkownikom wieczystym nieruchomości wspólnej, o której mowa w art. 3
ust. 2 u.w.l., wszelkich uprawnień do gruntu obciążonego służebnością i nie
pozostawia im w stosunku do obciążonej nieruchomości jedynie ius nudum.
Uprawnienia właściciela lokalu w stosunku do części nieruchomości wspólnej
mającej stanowić ogródek przydomowy nie zostały wprawdzie w akcie notarialnym
precyzyjnie określone, niemniej z samego przeznaczenia tej części nieruchomości
wspólnej wynika uprawnienie właściciela nieruchomości władnącej jedynie do
urządzenia i utrzymywania małego ogródka przy domu, zajmowanego zwykle pod
8
uprawę traw i roślin ozdobnych. Przyznanie właścicielowi lokalu takiego
uprawnienia nie oznacza, że właścicielom pozostałych lokali, będących
współwłaścicielami nieruchomości wspólnej, pozostało względem części
nieruchomości zajętej pod uprawę jedynie ius nudum. Trzeba podkreślić,
że w granicach określonych przez społeczno-gospodarcze przeznaczenie gruntu
własność gruntu rozciąga się na przestrzeń nad i pod jego powierzchnią (art. 143
k.c.). Urządzenie przez właściciela lokalu ogródka przydomowego nie pozbawia
współwłaścicieli nieruchomości wspólnej korzystania z przestrzeni nad i pod jej
powierzchnią w granicach dozwolonego oddziaływania właściciela nieruchomości
gruntowej. Poza tym uprawnienie do korzystania przez właściciela lokalu z ogródka
przydomowego na nieruchomości wspólnej nie pozbawia pozostałych
współwłaścicieli nieruchomości możności ingerowania w sposób wykonywania
służebności, np. w razie zaniedbań w urządzeniu lub utrzymywaniu ogródka.
Rozważając ten problem nie można pomijać widocznej ostatnio
w orzecznictwie tendencji do dynamicznej wykładni przepisów regulujących
służebności gruntowe, zmierzającej do szerszego wykorzystania tej instytucji.
W uzasadnieniu postanowienia z 8 września 2006 r., II CSK 112/06 (M. Prawn.
2006, nr 19, s. 1016), Sąd Najwyższy stwierdził wprost, że rozwój cywilizacyjny
i postęp techniczny spowodowały powstanie konieczności dynamicznej wykładni
wspomnianych przepisów. Wyrazem tej tendencji było zaaprobowanie służebności
odpowiadającej swą treścią służebności przesyłu, wprowadzonej następnie ustawą
z 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 116, poz. 731; zob. uchwałę Sądu Najwyższego z 17 stycznia 2003 r.,
III CZP 79/02, OSNC 2003, nr 11, poz. 142 oraz postanowienia Sądu Najwyższego
z 8 września 2006 r., II CSK 112/06 i z 5 czerwca 2009 r., I CSK 392/08, nie publ.).
Podzielając ten kierunek wykładni, wypada zauważyć, że obciążenie
nieruchomości wspólnej służebnością gruntową korzystania z ogródka
przydomowego, może być korzystne dla pozostałych właścicieli lokali, którzy wszak
decydują o ukształtowaniu treści służebności obciążającej nieruchomość wspólną.
Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że przyznanie właścicielowi
lokalu w ramach służebności gruntowej uprawnienia do wyłącznego korzystania
z ogródka przydomowego na nieruchomości wspólnej położonego pod oknami
9
lokalu mieści się w granicach uprawnień właściciela nieruchomości władnącej
przewidzianych w art. 285 § 1 k.c.
4. Sąd Okręgowy wyszedł z założenia, że w postępowaniu
wieczystoksięgowym dopuszczalne jest również badanie skuteczności
materialnoprawnej umowy o ustanowieniu służebności pod kątem jej zgodności
z celem służebności gruntowej określonym w art. 285 § 2 k.c. W wyniku dokonanej
oceny podzielił przy tym pogląd Sądu pierwszej instancji, że służebność ogródka
przydomowego nie zwiększa użyteczności lokalu mieszkalnego, a jej celem jest
jedynie wygoda lub upodobanie właściciela lokalu. Trzeba zgodzić się z zarzutem
skarżącej, że tak rozumując Sąd Okręgowy naruszył art. 285 § 2 k.c., zbadanie
bowiem, czy ustanowiona służebność gruntowa zwiększa użyteczność
nieruchomości władnącej usuwa się spod oceny sądu w postępowaniu
wieczystoksięgowym. Jak już wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale z 17 stycznia
2003 r., III CZP 97/02 (OSNC 2003, nr 11, poz. 142), w postępowaniu
wieczystoksięgowym nie jest dopuszczalne badanie skuteczności
materialnoprawnej umowy o ustanowieniu służebności gruntowej w zakresie jej
zgodności z celem takiej czynności, o którym mowa w art. 285 § 2 k.c.
W uzasadnieniu Sąd Najwyższy podkreślił, że ograniczony z mocy art. 6268
§ 2
k.p.c. charakter kognicji sądu wieczystoksięgowego nie pozwala mu na
prowadzenie badania w kierunku poznania stanu faktycznego, wobec czego sąd
ten – nie mając uprawnień do prowadzenia postępowania dowodowego – nie może
weryfikować danych twierdzonych przez strony. Z tej przyczyny skuteczne
podważenie czynności prawnej - dokonanej we właściwej formie – na podstawie
wskazującej na naruszenie art. 285 § 2 k.c. może być dokonane wyłącznie
w postępowaniu procesowym. Stanowisko to uzyskało aprobatę doktryny i podziela
je także skład Sądu Najwyższego orzekający w niniejszej sprawie.
Ocena, czy ustanowiona służebność ogródka przydomowego realizuje cel
określony w art. 285 § 2 k.c., jakim jest zwiększenie użyteczności lokalu
mieszkalnego, wymaga uwzględnienia okoliczności dotyczących usytuowania,
przeznaczenia i konfiguracji zarówno lokalu, jak i ogródka przydomowego,
co z kolei wymaga dokonania ustaleń wykraczających poza kognicję sądu
w postępowaniu wieczystoksięgowym. Nie jest to – wbrew odmiennym
10
zapatrywaniom Sądu Okręgowego – ocena oczywista, istnieją bowiem rację
przemawiające na rzecz tezy, że ustanowienie służebności korzystania z ogródka
przydomowego może podnosić użyteczność lokalu jako nieruchomości władnącej.
Wystarczy wskazać, że zwiększa się w ten sposób funkcjonalność mieszkania,
które uzyskuje dodatkowe wejście do lokalu usytuowanego na parterze budynku,
zwiększa się bezpieczeństwo i stopień izolacji lokalu od osób postronnych,
a w razie odpowiedniego zagospodarowania ogródka – zmniejsza się także
natężenie hałasu.
Ze względu na ograniczenia dowodowe wynikające z art. 6268
§ 2 k.p.c.,
samo zanegowanie spełnienia przesłanki zwiększenia użyteczności nieruchomości
władnącej nie uzasadnia odmowy wpisu służebności do księgi wieczystej.
Reasumując stwierdzić trzeba, że skarga kasacyjna wnioskodawcy okazała
się uzasadniona, jednakże – na co wskazał już Sąd Najwyższy w postanowieniu
z 12 stycznia 2010 r., III CZP 106/09 (nie publ.) – w sprawie zachodzi potrzeba
oceny prawidłowości wyrażenia przez Wspólnotę Mieszkaniową M. zgody na
ustanowienie służebności oraz prawidłowości udzielenia pełnomocnictwa do
składania w tym przedmiocie stosownych oświadczeń woli. Sąd Rejonowy uznał
tę kwestię za nieistotną dla rozstrzygnięcia, a ocenę tę zaakceptował Sąd
Okręgowy. Z tej przyczyny nie można uznać, żeby Sądy obu instancji odniosły się
do niej merytorycznie.
Wnioskodawca zaskarżył postanowienie Sądu Okręgowego z 14 kwietnia
2010 r. w całości, a zatem także co do rozstrzygnięcia w pkt 1 o podjęciu
zawieszonego postępowania. Skoro jednak orzeczenie o tym przedmiocie nie
podlega zaskarżeniu skargą kasacyjną, to na podstawie art. 3986
§ 3 k.p.c.,
Sąd Najwyższy częściowo odrzucił skargę kasacyjną wnioskodawcy, jako
niedopuszczalną. Mając na uwadze okoliczności przedstawione wyżej, na
podstawie art. 39815
§ 1 oraz art. 108 § 2 w zw. z art. 39821
k.p.c., Sąd Najwyższy
uchylił zaskarżone postanowienie w pkt 2 i w tym zakresie przekazał sprawę
Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.