Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 55/11
POSTANOWIENIE
Dnia 20 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Henryk Pietrzkowski
w sprawie z powództwa Gminy Miasta S.
przeciwko Marcie M. i Rafałowi M.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 20 lipca 2011 r.,
na skutek skarg kasacyjnych pozwanych
od wyroku Sądu Apelacyjnego w S.
z dnia 16 września 2010 r., sygn. akt I ACa 391/10,
odmawia przyjęcia obu skarg kasacyjnych do rozpoznania
i zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz strony powodowej
kwotę 1800 (jeden tysiąc osiemset) zł tytułem zwrotu kosztów
postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Określone w art. 3984
§ 2 k.p.c. wymaganie uzasadnienia w skardze
kasacyjnej wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania zostaje spełnione, jeśli skarżący
wykaże, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub
skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania przewidzianego
w art. 3984
§ 2 k.p.c. może być zatem osiągnięty jedynie przez powołanie
i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym, które będą
mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia jej do
rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć
rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej
do rozpoznania.
Pełnomocnicy pozwanych Marty M. i Rafała M. w skargach kasacyjnych
wniesionych od wyroku Sądu Apelacyjnego w S. z dnia 16 września 2010 r. wnioski
o ich przyjęcie do rozpoznania oparli na przesłankach wskazanych w art. 3989
§ 1
pkt 1 i 4 k.p.c. Szczegółowa analiza uzasadnień wniosków o przyjęcie skarg
kasacyjnych do rozpoznania nie pozwala na stwierdzenie, że powołane przesłanki
zostały wykazane.
Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie i doktrynie poglądem przyjęcie
skargi do rozpoznania może uzasadniać jedynie zagadnienie prawne, które nie
zostało dotychczas rozstrzygnięte, a którego rozstrzygnięcie przyczyniłoby się do
rozpoznania sprawy oraz rozwoju prawa (zob. m.in. postanowienia SN z dnia
10 maja 2001 r. II CZ 35/01, OSNC z 2002 r., nr 1, poz. 11 i z dnia 7 czerwca
2005 r. V CSK 3/05 nie publ.). Przedstawiony w uzasadnieniu wniosków
o przyjęcie skarg kasacyjnych do rozpoznania problem nie jest zagadnieniem
nowym. W przedmiocie ustalenia prawa czasowo właściwego dla oceny obowiązku
zwrotu kwoty równiej udzielonej bonifikacie po waloryzacji przewidzianego
w wielokrotnie nowelizowanym art. 68 ustawy o gospodarce nieruchomościami Sąd
Najwyższy już się wypowiadał. Między innymi w uchwałach: z dnia 6 listopada 2002
r., III CZP 59/02, OSNC 2003, nr 7-8, poz. 101; z dnia 9 grudnia 2005 r., III CZP
3
112/05, OSNC 2006, nr 11, poz. 184 oraz z dnia 17 grudnia 2010 r., III CZP 102/10,
Biul. SN 2010, nr 12, s. 11 uznał, że miarodajna jest chwila pierwotnego nabycia
nieruchomości. W uchwale z dnia 24 lutego 2010 r., III CZP 131/09, OSNC 2010,
nr 9, poz. 118 stwierdził natomiast, że właściwe są przepisy obowiązujące w chwili
zbycia nieruchomości. Opisana rozbieżność nie ma jednak znaczenia dla
rozstrzygnięcia sprawy, ponieważ w rozpatrywanym przypadku zarówno nabycie
jak i zbycie nieruchomości nastąpiło pod rządami przepisów, które nie przewidywały
wyłączenia obowiązku zwrotu kwoty równej udzielonej bonifikacie po waloryzacji
w sytuacji zbycia lokalu mieszkalnego i przeznaczenia uzyskanych w ten sposób
środków na nabycie innego lokalu mieszkalnego. Powołany w obu skargach
kasacyjnych pogląd G. Bieńka, który według skarżących miałby uzasadniać
te skargi dotyczy zupełnie innego, niż w sprawie stanu faktycznego oraz zupełnie
innej kwestii prawnej związanej ze zmianą z fakultatywnego na obligatoryjne
dochodzenie zwrotu udzielonej bonifikaty.
Powołując się na oczywistą zasadność skargi kasacyjnej jako przesłankę
wniosku o jej przyjęcie do rozpoznania, skarżący powinni wykazać, że popełnione
przy ferowaniu zaskarżonego wyroku uchybienia w zakresie stosowania prawa
miały kwalifikowany charakter i nie podlegały różnym ocenom, były więc
dostrzegalne w sposób oczywisty dla przeciętnego prawnika (por. m.in.
postanowienie SN z dnia 12 grudnia 2000 r., V CKN 1780/00, OSNC 2001, nr 3,
poz. 52, postanowienie SN z dnia z 22 marca 2001 r., V CZ 131/00, OSNC 2001,
nr 10, poz. 156). Takich okoliczności skarżący nie wykazali.
Na marginesie należy wskazać, że zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. nie
może być podstawą skargi kasacyjnej (art. 3983
§ 3 k.p.c.). Niedopuszczalne jest
zatem także powoływanie się na naruszenie tego artykułu w uzasadnieniu wniosku
o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Z przytoczonych względów należało odmówić przyjęcia skarg kasacyjnych
do rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.).
O kosztach postępowania Sąd Najwyższy orzekł na podstawie art. 108 § 1
k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 oraz art. 99 k.p.c. w zw. z art. 39821
w zw. z art. 391 § 1
k.p.c.
jz /tp/
4

II CSK 55/11

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia