I CSK 44/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:16-11-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CSK 44/11
POSTANOWIENIE
Dnia 18 sierpnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski
w sprawie z powództwa Ryszarda M.
przeciwko M-M Spółce z o.o.
o zapłatę,
oraz z powództwa wzajemnego M-M Spółki z o.o.
przeciwko Ryszardowi M.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 18 sierpnia 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda (pozwanego wzajemnego)
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 26 marca 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania i oddala
wniosek pozwanej o przyznanie kosztów postępowania
kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania jeżeli: w sprawie
występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów
prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności
w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna
jest oczywiście uzasadniona (art. 3989
§ 1 k.p.c.).
Instytucja przedsądu, jak wynika z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego,
jest zgodna z normami konstytucyjnymi, a także z zaleceniami Rady Europy
zezwalającymi na wprowadzenie środków eliminujących dostęp do sądu
najwyższego szczebla. Skarga kasacyjna służy od prawomocnego orzeczenia, ma
ograniczony zasięg, a jej podstawowym celem jest ochrona interesu publicznego
przez zapewnienie jednolitości wykładni i twórczy wkład Sądu Najwyższego
w rozwój prawa.
W sprawie nie występuje żadna z przesłanek określonych w art. 3989
§ 1
k.p.c., choć skarżąca odwołała się do potrzeby wykładni przepisów prawnych
budzących poważne wątpliwości oraz oczywistej zasadności skargi.
Odwołanie się do przesłanki zawartej w art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c. wymaga
wskazania, że określony przepis prawa, mimo że budzi wątpliwości nie doczekał
się należytej wykładni, bądź niejednolita jego interpretacja wywołuje rozbieżności
w orzecznictwie sądów. W takim wypadku strona powinna przedstawić na czym
polegają te rozbieżności, ze wskazaniem konkretnych orzeczeń (por. np.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN 570/01,
OSNC 2002, nr 12, poz. 151).
Wykładnia art. 321 k.p.c. jest ukształtowana i jego stosowanie nie wywołuje
obecnie rozbieżności w orzecznictwie sądów, a w każdym razie skarżący w skardze
kasacyjnej takiej niejednolitości nie wskazał. Przewidziane w nim związanie sądu
żądaniem, poza wyjątkiem zawartym w art. 4771
k.p.c., ma w procesie charakter
bezwzględny i oznacza przywrócenie, należytej rangi zasadzie dyspozycyjności
(por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2007 r., III CZP
80/07, nie publ.). Zasada, że sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie
był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie została zrealizowana przez Sąd
3
drugiej instancji, gdyż zaskarżone orzeczenie w pełni zostało oparte tylko na
podstawie faktycznej przedstawionej przez powoda. Podstawa faktyczna
powództwa indywidualizuje żądanie i wyznacza jego granice poza które Sądy meriti
w sprawie nie wyszły, natomiast inna kwalifikacja prawna przedstawionego pod
osąd roszczenia zgodnie z zasadą da mihi factum dabo tibi ius nie jest
naruszeniem art. 321 k.p.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 marca
2005 r., II CK 556/04, OSNC 2006, nr 2, poz. 38).
Zaskarżone skargą kasacyjną orzeczenie oczywiście narusza prawo, gdy
jest niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni
przepisami, albo zostało wydane w wyniku błędnej wykładni lub niewłaściwego
zastosowania prawa, które jest w sposób pewny i niewątpliwy z góry widoczne dla
prawnika, bez potrzeby głębszej analizy jurydycznej (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 8 marca 2003 r., I PKN 341/2001 OSNP 2004, nr 6, poz. 100).
Skarga kasacyjna nie jest oczywiście uzasadniona, albowiem zaskarżone
orzeczenie nie narusza prawa w wyżej wskazanym znaczeniu. Skarżący przeoczył,
że ostatecznie powództwo główne zostało oddalone, z tego względu, że powód nie
wykazał przesłanek faktycznych roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia
(art. 6 k.c.), tj. wartości tzw. robót dodatkowych, oraz wartości zakupionych
materiałów. Poza tym otrzymał od pozwanej spółki ogółem za zakupione materiały
i wykonane roboty kwotę 46 950 zł.
Z tych względów Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.). Wniosek pozwanej o przyznanie kosztów został
oddalony, gdyż odpowiedź na skargę kasacyjną została złożona po terminie.
jz
POSTANOWIENIE
Dnia 18 sierpnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski
w sprawie z powództwa Ryszarda M.
przeciwko M-M Spółce z o.o.
o zapłatę,
oraz z powództwa wzajemnego M-M Spółki z o.o.
przeciwko Ryszardowi M.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 18 sierpnia 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda (pozwanego wzajemnego)
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 26 marca 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania i oddala
wniosek pozwanej o przyznanie kosztów postępowania
kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania jeżeli: w sprawie
występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów
prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności
w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna
jest oczywiście uzasadniona (art. 3989
§ 1 k.p.c.).
Instytucja przedsądu, jak wynika z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego,
jest zgodna z normami konstytucyjnymi, a także z zaleceniami Rady Europy
zezwalającymi na wprowadzenie środków eliminujących dostęp do sądu
najwyższego szczebla. Skarga kasacyjna służy od prawomocnego orzeczenia, ma
ograniczony zasięg, a jej podstawowym celem jest ochrona interesu publicznego
przez zapewnienie jednolitości wykładni i twórczy wkład Sądu Najwyższego
w rozwój prawa.
W sprawie nie występuje żadna z przesłanek określonych w art. 3989
§ 1
k.p.c., choć skarżąca odwołała się do potrzeby wykładni przepisów prawnych
budzących poważne wątpliwości oraz oczywistej zasadności skargi.
Odwołanie się do przesłanki zawartej w art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c. wymaga
wskazania, że określony przepis prawa, mimo że budzi wątpliwości nie doczekał
się należytej wykładni, bądź niejednolita jego interpretacja wywołuje rozbieżności
w orzecznictwie sądów. W takim wypadku strona powinna przedstawić na czym
polegają te rozbieżności, ze wskazaniem konkretnych orzeczeń (por. np.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2002 r., III CKN 570/01,
OSNC 2002, nr 12, poz. 151).
Wykładnia art. 321 k.p.c. jest ukształtowana i jego stosowanie nie wywołuje
obecnie rozbieżności w orzecznictwie sądów, a w każdym razie skarżący w skardze
kasacyjnej takiej niejednolitości nie wskazał. Przewidziane w nim związanie sądu
żądaniem, poza wyjątkiem zawartym w art. 4771
k.p.c., ma w procesie charakter
bezwzględny i oznacza przywrócenie, należytej rangi zasadzie dyspozycyjności
(por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2007 r., III CZP
80/07, nie publ.). Zasada, że sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie
był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie została zrealizowana przez Sąd
3
drugiej instancji, gdyż zaskarżone orzeczenie w pełni zostało oparte tylko na
podstawie faktycznej przedstawionej przez powoda. Podstawa faktyczna
powództwa indywidualizuje żądanie i wyznacza jego granice poza które Sądy meriti
w sprawie nie wyszły, natomiast inna kwalifikacja prawna przedstawionego pod
osąd roszczenia zgodnie z zasadą da mihi factum dabo tibi ius nie jest
naruszeniem art. 321 k.p.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 marca
2005 r., II CK 556/04, OSNC 2006, nr 2, poz. 38).
Zaskarżone skargą kasacyjną orzeczenie oczywiście narusza prawo, gdy
jest niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi różnej wykładni
przepisami, albo zostało wydane w wyniku błędnej wykładni lub niewłaściwego
zastosowania prawa, które jest w sposób pewny i niewątpliwy z góry widoczne dla
prawnika, bez potrzeby głębszej analizy jurydycznej (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 8 marca 2003 r., I PKN 341/2001 OSNP 2004, nr 6, poz. 100).
Skarga kasacyjna nie jest oczywiście uzasadniona, albowiem zaskarżone
orzeczenie nie narusza prawa w wyżej wskazanym znaczeniu. Skarżący przeoczył,
że ostatecznie powództwo główne zostało oddalone, z tego względu, że powód nie
wykazał przesłanek faktycznych roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia
(art. 6 k.c.), tj. wartości tzw. robót dodatkowych, oraz wartości zakupionych
materiałów. Poza tym otrzymał od pozwanej spółki ogółem za zakupione materiały
i wykonane roboty kwotę 46 950 zł.
Z tych względów Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.). Wniosek pozwanej o przyznanie kosztów został
oddalony, gdyż odpowiedź na skargę kasacyjną została złożona po terminie.
jz