Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UK 41/11
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 13 września 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kwaśniewski (przewodniczący)
SSN Romualda Spyt (sprawozdawca)
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
w sprawie z odwołania Zdzisława B.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych o rentę z tytułu niezdolności do
pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 13 września 2011 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 sierpnia 2010 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania i orzeczenia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Decyzją z dnia 16 października 2008 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych
odmówił Zdzisławowi B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy,
argumentując, że komisja lekarska nie uznała ubezpieczonego za osobę niezdolną
do pracy, jak również, że wnioskodawca nie wykazał odpowiednio długiego stażu
ubezpieczeniowego.
Wyrokiem z dnia 21 grudnia 2009 r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie ubezpieczonego.
Powyższe rozstrzygnięcie zapadło na tle następującego stanu faktycznego:
Zdzisław B., urodzony 5 lutego 1951 r., z zawodu technik pożarnictwa, jest
uprawniony do emerytury dla służb mundurowych od 1 lipca 1999 r. Do wyliczenia
tego świadczenia przyjęto okresy służby oraz okresy składkowe przypadające
przed jej podjęciem. Decyzją z dnia 1 lutego 2000 r. Zakład Emerytalno - Rentowy
MSWiA przyznał prawo do policyjnej renty inwalidzkiej, wypłata tego świadczenia
została zawieszona w związku z pobieraniem korzystniejszej emerytury policyjnej.
Orzeczeniem z dnia 21 października 2002 r. Komisja Lekarska MSWiA zaliczyła
wnioskodawcę do pierwszej grupy inwalidzkiej, stwierdzając niezdolność do
samodzielnej egzystencji w związku ze służbą.
Decyzją z dnia 2 kwietnia 2008 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił
ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z
chorobą zawodową; postępowanie z odwołania od tej decyzji w związku z jego
cofnięciem zostało umorzone postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 26
czerwca 2008 r.
Sąd wskazał, że Zdzisław B. bezspornie w okresie ostatnich dziesięciu lat
przed złożeniem niniejszego wniosku o rentę udowodnił 3 lata, 1 miesiąc i 16 dni
okresów składkowych. W oparciu o opinię biegłych Sąd stwierdził w odniesieniu do
wnioskodawcy całkowitą niezdolność do pracy w zawodzie pożarnika z uwagi na
raka nosogardła z przerzutami do węzłów chłonnych szyi i jego następstwa,
datującą się od 24 czerwca 1996 r., nie stwierdził natomiast niezdolności do pracy z
powodu innych schorzeń.
W tym stanie rzeczy Sąd uznał odwołanie za niezasadne. Wskazał na
przepisy art. 57 i art. 12 i art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
3
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr
157, poz. 1227 ze zm. – powoływanej dalej jako ustawa emerytalna) i stwierdził, że
ubezpieczony jest osobą trwale częściowo niezdolną do pracy, jednakże nie spełnia
pozostałych warunków do nabycia świadczenia, a to z uwagi na nielegitymowanie
się odpowiednio długim okresem stażu ubezpieczeniowego w ostatnim 10-leciu
przez zgłoszeniem wniosku o rentę, jak również z uwagi na fakt, że niezdolność do
pracy (datująca się od 1996 r.) nie powstała w okresach wymienionych w art. 57
ust. 3 ustawy, lecz w okresie służby.
Sąd podkreślił, że do sytuacji ubezpieczonego nie może mieć zastosowania
przepis art. 57 ust. 2 powyższej ustawy, bowiem nie posiada on wymaganego 25-
letniego okresu stażu pracy, jako że nie może on pokrywać się z okresami
zaliczonymi już do uprawnień do emerytury mundurowej (art. 2 pkt 1 ust. 1 ustawy
emerytalnej). Ponadto – z uwagi na treść art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej (w
brzmieniu obowiązującym na datę wniosku) ubezpieczonemu nie przysługuje prawo
do renty na podstawie tej ustawy.
Ubezpieczony zaskarżył ten wyrok apelacją, zarzucając mu naruszenie
przepisów prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, tj. art.
233 § 1 k.p.c. w związku z art. 328 § 2 k.p.c. - poprzez przekroczenie granic
swobodnej oceny dowodów polegające na przyjęciu, że ubezpieczony jest jedynie
trwale częściowo niezdolny do pracy, podczas gdy ta niezdolność ma charakter
całkowity oraz nieuwzględnienie orzeczenia o niezdolności do samodzielnej
egzystencji ubezpieczonego z 2002 r. wydanego przez Komisję Lekarską MSWiA,
naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. przepisu art. 57 ust. 2 ustawy
emerytalnej - poprzez błędną jego wykładnię polegającą na przyjęciu, że do
ubezpieczonego nie ma zastosowania dyspozycja powyższego artykułu.
Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 11
sierpnia 2010 r. oddalił apelację.
W uzasadnieniu Sąd drugiej instancji między innymi wskazał, iż w pełni
podziela pogląd wyrażony przez Sąd pierwszej instancji dotyczący interpretacji art.
2 ust. 1 pkt 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym przed 5 lutego 2009 r. Zgodnie z
tym przepisem, świadczenia nie przysługują ubezpieczonym, którzy mają ustalone
prawo do emerytury określonej w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym
4
funkcjonariuszy, obliczonej z uwzględnieniem okresów składkowych, o których
mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1-3, 5 i 7-10 oraz w ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Tym samym
osoba, która miała przyznaną wcześniej emeryturę „mundurową", a w jej ramach
zaliczono do wyliczenia wysokości świadczenia okresy zatrudnienia (składkowe i
nieskładkowe) sprzed powołania do służby (a tak było w przypadku
ubezpieczonego), nie może żądać ich uwzględnienia do stażu ubezpieczenia w
powszechnym systemie emerytalnym. Podobnie nie ma takiej możliwości odnośnie
do okresu służby. Nie jest zatem zasadne twierdzenie skarżącego o spełnieniu
przez niego przesłanki z art. 57 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych w zakresie posiadania co najmniej 25-letniego okresu
stażu ubezpieczeniowego. Ubezpieczony takiego stażu, liczonego z
uwzględnieniem powyższych uwag, nie posiada.
Ubezpieczony zaskarżył ten wyrok skargą kasacyjną w całości, zarzucając
mu naruszenie prawa materialnego - przez naruszenie przepisu art. 57 ust. 1 oraz
art. 58 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych polegające na odmowie przyznania
świadczenia pomimo posiadania stażu ubezpieczeniowego przewidzianego we
wskazanych przepisach oraz powstania niezdolności do pracy w okresie
składkowym.
W uzasadnieniu skarżący podniósł, iż „z nieznanych przyczyn Sądy obu
instancji uznały, iż wnioskodawca ma zaliczone do emerytury mundurowej okresy
zatrudnienia poza służbą. Tymczasem większość okresów składkowych przypada
na okres pokrywający się z okresem służby, co jednoznacznie wynika z akt
rentowych. Ponadto wnioskodawca miał wyliczoną emeryturę w najwyższej
wysokości jedynie na podstawie okresów służby. Zatem okres zatrudnienia
wnioskodawcy w PPHU T. nie mógł zostać zaliczony do stażu uprawniającego do
tzw. emerytury mundurowej.”
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
5
Analizę prawidłowości zaskarżonego wyroku rozpocząć wypada od
przytoczenia treści art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - w brzmieniu
obowiązującym od 1 października 2003 r. (art. 10 pkt 2 ustawy z dnia 23 lipca 2003
r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych
ustaw, Dz.U. z 2003 r. Nr 9 - 10, poz. 14) do 5 lutego 2009 r. (art. 2 pkt 1 ustawy z
dnia 5 grudnia 2008 r. zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Dz.U. z
2009 r. Nr 8, poz. 38), mającego zastosowanie w niniejszej sprawie z uwagi na datę
wniosku o przyznanie świadczenia. Powołany przepis stanowił, że świadczenia na
warunkach i w wysokości określonej w ustawie przysługują ubezpieczonym w razie
spełnienia warunków do nabycia świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń
emerytalnego i rentowych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z wyjątkiem
ubezpieczonych, którzy mają ustalone prawo do emerytury określonej w przepisach
o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz w przepisach o
zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu
Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby
Więziennej, obliczonej z uwzględnieniem okresów składkowych, o których mowa w
art. 6 ust. 1 pkt 1 - 3, 5 i 7 - 10 oraz ust. 2. Na gruncie wykładni tego przepisu
wystąpiła w orzecznictwie sądowym rozbieżność. W wyrokach z dnia 3 kwietnia
2007 r., II UK 165/06 (OSNP 2008, nr 9 - 10, poz. 14), z dnia 17 lipca 2007 r., II UK
272/06 (niepublikowany) i z dnia 9 czerwca 2008 r., II UK 308/07 (LEX nr 494131)
Sąd Najwyższy stał na stanowisku, że świadczenia na warunkach określonych w
cytowanej ustawie nie przysługują ubezpieczonym, którzy mają ustalone prawo do
emerytury określonej w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy
zawodowych (funkcjonariuszy Policji i innych tzw. służb mundurowych) obliczonej z
uwzględnieniem okresów składkowych, o jakich mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 - 3, 5 i 7
- 10 oraz ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych. Natomiast w wyrokach z dnia 9 października 2009 r., II UK 48/08
(LEX nr 490387) i z dnia 6 stycznia 2009 r., II UK 178/08 (LEX nr 490375) Sąd
6
Najwyższy wyraził pogląd, iż w sytuacji przepracowania przez emeryta wojskowego
okresu wymaganego do nabycia prawa do emerytury przez przepisy ustawy o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (składkowego i
zwolnionego z opłacania składki ubezpieczeniowej) oraz legitymowania się
wymaganym przez tę ustawę wiekiem emerytalnym, może on ubiegać się o
emeryturę przewidzianą w tej ustawie, jeżeli okresy służby i ubezpieczenia nie
zazębiają się, okres ubezpieczenia po ustaniu służby nie został doliczony do
wojskowej wysługi emerytalnej, a zatem każdy z tych okresów z osobna jest
wystarczający do nabycia prawa do emerytury w określonym systemie.
W wyniku tych rozbieżności interpretacyjnych Sąd Najwyższy w składzie
siedmiu sędziów podjął w dniu 17 lutego 2010 r. uchwałę w sprawie II UZP 10/09
(OSNP 2010 nr 17-18, poz. 215), w której stwierdził, że: „przepis art. 2 ust. 1 pkt 1
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (tekst jedn.: Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.), w brzmieniu
sprzed zmiany dokonanej art. 2 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy o
systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy o emeryturach i rentach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 8, poz. 38), nie wyłączał nabycia
prawa do emerytury z ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych przez żołnierza zawodowego, jeżeli okresy składkowe, o których
mowa w tym przepisie, nie zostały uwzględnione przy obliczaniu emerytury
żołnierza zawodowego” W uzasadnieniu uchwały podkreślono, że do okresu
wojskowej wysługi emerytalnej żołnierzom spełniającym warunki z art. 12 ustawy o
zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin zalicza się, przy
obliczaniu emerytury na podstawie art. 15 tego aktu, posiadane przed powołaniem
do zawodowej służby wojskowej okresy składkowe i nieskładkowe w rozumieniu
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Z
powyższej regulacji prawnej wynika zatem, że zaliczenie tych okresów następuje z
mocy prawa, a nie na wniosek żołnierza. Przepis art. 2 ust. 1 pkt 1 in fine ustawy o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych należy interpretować
ściśle. Jeżeli emeryt wojskowy legitymuje się wyłącznie okresem służby wojskowej
wystarczającym do emerytury wojskowej (co najmniej 15 lat), czyli obliczonej bez
uwzględnienia okresów, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 - 3, 5 i 7 - 10 ustawy o
7
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, to w razie
ukończenia 65 roku życia i legitymowania się 25 - letnim ubezpieczeniem po
zakończeniu zawodowej służby wojskowej oraz przy niedoliczeniu tego okresu w
trybie art. 14 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich
rodzin), nie można wykluczyć pozytywnego rozpatrzenia wniosku o emeryturę z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i pozostawienia wnioskodawcy prawa wyboru
świadczenia (art. 7 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz
ich rodzin i art. 95 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych). Zaś samo funkcjonowanie wyżej wymienionych przepisów w obrocie
prawnym dowodzi, iż ex lege nie są wykluczone przypadki nabycia przez emeryta
wojskowego (policyjnego i innego mundurowego) uprawnień z odrębnych
systemów - zaopatrzeniowego i ubezpieczeniowego. W konkluzji, Sąd Najwyższy
stwierdził, że na gruncie art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (w brzmieniu z okresu objętego pytaniem
prawnym) decydowała alternatywa rozłączna (albo/albo). Emeryci wojskowi, którzy
mieli obliczoną emeryturę z uwzględnieniem wymienionych okresów cywilnego
ubezpieczenia, nie mają więc prawa do emerytury powszechnej, mimo iż pozostałe
okresy nie zwiększą już ich emerytury wojskowej ze względu na ograniczenie
przyjęte w art. 14 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych.
Natomiast emeryci wojskowi, którzy nie mają tak obliczonej emerytury, nie mogą
być pozbawieni prawa do emerytury powszechnej.
Przedstawiona wyżej wykładnia dotyczy wprawdzie emerytów wojskowych
oraz świadczenia z ubezpieczenia społecznego w postaci emerytury, ma jednak w
pełni zastosowanie do sytuacji emerytów pozostałych służb „mundurowych” (zob.
art. 15 ust. 1 pkt 2, 3 i 4 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu
emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego,
Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu
Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura
Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin
(jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r., Nr 8, poz. 67 ze zm.), a także odnosi się do
uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie ustawy o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Przepis art. 2 ust. 1
8
pkt 2 powyższego aktu prawnego zawiera bowiem ogólne wyłączenie „prawa do
świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń emerytalnego i rentowych”. Stąd też
emerytom służb mundurowych, którzy mają obliczoną emeryturę z uwzględnieniem
okresów cywilnego ubezpieczenia (także z uwzględnieniem okresów sprzed
służby), nie przysługiwało w spornym okresie prawo do renty z tytułu niezdolności
do pracy z powszechnego systemu emerytalnego.
Jak wynika z wiążącej Sąd Najwyższy podstawy faktycznej zaskarżonego
wyroku (art. 39813
§ 2 k.p.c.), w emeryturze skarżącego uwzględniono okresy
składkowe i nieskładkowe przypadające przed podjęciem służby, a więc przepis art.
2 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych w brzmieniu obowiązującym od 1 października 2003 r. do 5 lutego
2009 r. przesądzał o braku prawa do dochodzonego świadczenia aż do nowelizacji
tej normy prawnej. Wyrok Sądu pierwszej instancji w niniejszej sprawie zapadł w
dniu 21 grudnia 2009 r., a więc już pod rządami aktualnego brzmienia tego
przepisu. Zgodnie z nim, świadczenia na warunkach i w wysokości określonych w
ustawie przysługują ubezpieczonym - w przypadku spełnienia warunków do
nabycia prawa do świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń emerytalnego i rentowych
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Umożliwia on emerytowanym żołnierzom i
funkcjonariuszom służb mundurowych pobierającym emeryturę "mundurową",
zgłoszenie wniosku o przyznanie emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,
oczywiście z zastrzeżeniem wynikającym z art. 5 ust. 2a tej ustawy, że okresów
służby nie uwzględnia się przy ustalaniu prawa do emerytury i renty oraz obliczaniu
ich wysokości, jeżeli z ich tytułu ustalono prawo do świadczeń pieniężnych
określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym służb mundurowych.
Z przepisu art. 316 § 1 k.p.c. wynika ogólna zasada obowiązująca w
postępowaniu cywilnym, zgodnie z którą podstawą rozstrzygnięcia roszczenia jest
stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy, przy czym nie budzi
wątpliwości, że sformułowanie „stan rzeczy" obejmuje również stan prawny w
zakresie prawa materialnego. Nie oznacza to nic innego jak to, że wydając wyrok
sąd stosuje obowiązujące w chwili zamknięcia rozprawy przepisy prawa
materialnego. Na gruncie spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych reguła ta
doznaje weryfikacji z tego względu, że postępowanie sądowe w tych sprawach
9
wszczynane jest na skutek odwołania wniesionego od decyzji Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych, które zastępuje pozew. Postępowanie to ma zatem charakter
odwoławczy, a jego przedmiotem jest ocena zgodności z prawem wydanej decyzji.
Przyjmuje się więc, że co do zasady badanie przez sąd legalności decyzji i
orzekanie o niej możliwe jest tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego i
prawnego istniejącego w chwili jej wydania Jednakże wyjątkowo sąd może
przyznać ubezpieczonemu świadczenie, jeżeli warunki je uzasadniające zostały
spełnione po wydaniu zaskarżonej decyzji. Wyjątek taki jest obwarowany
szeregiem zastrzeżeń, takich jak oczywistość prawa do świadczenia i pewność co
do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy przez organ rentowy w razie
ponownego zgłoszenia wniosku (por. między innymi wyroki z dnia 10 marca 1998
r., II UKN 555/97, OSNAPiUS 1999, nr 5, poz. 181; z dnia 20 maja 2004 r., II UK
395/03, OSNP 2005, nr 3, poz. 43; z dnia 25 stycznia 2005 r., I UK 152/04, OSNP
2005, nr 17, poz. 273; z dnia 2 lutego 2007 r., III UK 25/07, OSNP 2008 nr 19-20,
poz. 293). Za taki wyjątek uznać można także zmianę stanu prawnego przed
wydaniem wyroku, co zobowiązuje sąd do badania zasadności roszczenia na
podstawie nowych regulacji. Z motywów zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd
drugiej instancji podzielił pogląd Sądu pierwszej instancji, że ubezpieczony nie
spełnił warunków prawa do renty wskazanych w art. 57 ust. 1 pkt 2 w związku z art.
58 ust. 1 i 2, a także w art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, nie zwracając uwagi, że zastosowanie prawa
materialnego w tym zakresie nie zostało poprzedzone dokonaniem wszystkich
wymaganych ustaleń faktycznych. To, czy ubezpieczony legitymuje się
wymaganym okresem składkowym i nieskładkowym wymagało odniesienia się nie
tylko do dziesięciolecia poprzedzającego złożenie wniosku o rentę, ale także do
dziesięciolecia przed powstaniem niezdolności do pracy i ustalenia przypadających
w nim okresów składkowych i nieskładkowych, w tym okresów zatrudnienia (poza
służbą). Natomiast ustalenie, czy stwierdzona niezdolność do pracy powstała w okresie
wskazanym w art. 57 ust. 1 pkt 3, zależało od tego, czy ubezpieczony stał się niezdolny do
pracy w okresie zatrudnienia. Uznaniu tej przesłanki za spełnioną nie sprzeciwiałoby
się równoległe z zatrudnieniem pozostawanie ubezpieczonego w służbie, które nie
10
odbiera przecież okresowi pozostawania w stosunku pracy charakteru okresu
składkowego. Podkreślić należy, że nie jest możliwe prawidłowe zastosowanie
prawa materialnego bez zgodnego z prawem procesowym ustalenia podstawy
faktycznej rozstrzygnięcia (por. między innymi wyrok Sądu Najwyższego z 11
kwietnia 2006 r., I PK 164/05, Monitor Prawa Pracy 2006 nr 10, s. 541). W takiej
jednak sytuacji Sąd Najwyższy rozważa zasadność zarzutów naruszenia prawa
materialnego, a nie zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Z tych przyczyn zarzuty
skargi okazały się usprawiedliwione.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy na mocy art. 38915
§ 1 k.p.c.
orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto po
myśli art. 108 § 2 k.p.c. w związku z art. 39821
k.p.c.