IV CZ 59/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:19-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 59/11
.
POSTANOWIENIE
Dnia 5 października 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący)
SSN Wojciech Katner
SSA Roman Dziczek (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa R. J. i I. J.
przeciwko "S. G. POLSKA" Spółce z o.o. w S.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 5 października 2011 r.,
zażalenia strony pozwanej
na postanowienie o kosztach procesu zawarte w punkcie trzecim wyroku
Sądu Apelacyjnego
z dnia 10 marca 2011 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie i przekazuje sprawę Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu
Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania
zażaleniowego.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 10 marca 2011 r. Sąd Apelacyjny w sprawie z powództwa
R. J. i I. J. przeciwko „S. G. Polska" Spółce z o.o. w S. na skutek apelacji strony
pozwanej zmienił wyrok Sądu Okręgowego i zasądzoną w nim na rzecz powodów
kwotę 101 456 zł obniżył do kwoty 50 728 zł, korygując także orzeczenie Sądu
pierwszej instancji o kosztach procesu (1), oddalił apelację w pozostałej części (2)
i zasądził od pozwanej Spółki na rzecz powodów kwotę 2536,50 zł tytułem zwrotu
części kosztów procesu poniesionych w drugiej instancji (3). W uzasadnieniu
orzeczenia o kosztach postępowania w postępowaniu apelacyjnym Sąd ograniczył
się do przywołania art. 100 k.p.c.
W zażaleniu na zawarte w przywołanym wyroku postanowienie o kosztach
procesu w instancji odwoławczej pozwana Spółka zarzuciła, że prawidłowe
zastosowanie art. 100 k.p.c. powinno skutkować zasądzeniem od powodów na
rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu w kwocie 2536,50 zł. Wskazała, że
w postępowaniu apelacyjnym powodowie ponieśli koszty w wysokości 2700 zł
(wynagrodzenie radcy prawnego), a pozwana spółka poniosła koszty w kwocie
7773 zł (wynagrodzenie radcy prawnego - 2700 zł plus opłata od apelacji -
5.236,50 zł). A zatem, skoro każda ze stron przed Sądem drugiej instancji
przegrała w połowie, stosunkowe rozdzielenie powinno spowodować zasądzenie
wskazanej w zażaleniu kwoty od powodów na rzecz pozwanej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Z treści rozstrzygnięcia Sądu Apelacyjnego wynika niewątpliwie, że strona
pozwana przegrała przed tym Sądem w połowie; w takiej samej proporcji wygrali
powodowie. Nie można też odmówić racji pozwanej, co do przedstawionego przez
nią sposobu wyliczenia kosztów poniesionych przez strony sporu w postępowaniu
odwoławczym.
Sąd drugiej instancji zasądzając od pozwanej na rzecz powodów część
kosztów procesu w instancji odwoławczej ograniczył się jedynie do przywołania
przepisu art. 100 k.p.c., nie wskazując choćby lakonicznie, na której części dyspozycji
tego unormowania się oparł oraz jak rozliczył koszty. Jeśli bowiem odrzucić przyjęcie
przez Sąd Apelacyjny zasady wzajemnego zniesienia kosztów, co wynika z treści
zaskarżonego rozstrzygnięcia, pozostaje zasada stosunkowego rozdzielenia oraz
możność obciążenia kosztami jednej ze stron, w warunkach art. 100 zd. 2 k.p.c.
3
W sytuacji zaś, gdy nie można odeprzeć zarzutu zażalenia, że przy przyjęciu
zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu, odpowiednio do wyniku
procesu, uprawnioną z tytułu wyrównania kosztów byłaby strona pozwana, a nie
powodowie, stwierdzić należy, że ograniczenie się przez Sąd jedynie do
przytoczenia art. 100 k.p.c. i bez wskazania, w jaki sposób doszło do ustalenia
kwoty zasądzonej powodom od pozwanej oznacza zarówno, że uzasadnienie nie
odpowiada wymogom przewidzianym w art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c.
(por. postanowienie SN z dnia 25 lutego 2010 r., OSNC - ZD z 2010 r. Nr 4, poz.
104), jak i, że zaskarżone postanowienie nie poddaje się kontroli instancyjnej (por.
m. in. postanowienie SN z dnia 11 lutego 2011, I CZ 111/09, niepubl.;
postanowienie z dnia 19 maja 2011 r., I CZ 43/10, niepubl.).
Z tych względów, na podstawie art. 39815
§ 1 zd. 1 k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. oraz art. 108 § 2 k.p.c. w zw. z art. 398 k.p.c. Sąd Najwyższy orzekł jak
w sentencji.
.
POSTANOWIENIE
Dnia 5 października 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący)
SSN Wojciech Katner
SSA Roman Dziczek (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa R. J. i I. J.
przeciwko "S. G. POLSKA" Spółce z o.o. w S.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 5 października 2011 r.,
zażalenia strony pozwanej
na postanowienie o kosztach procesu zawarte w punkcie trzecim wyroku
Sądu Apelacyjnego
z dnia 10 marca 2011 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie i przekazuje sprawę Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu
Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania
zażaleniowego.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 10 marca 2011 r. Sąd Apelacyjny w sprawie z powództwa
R. J. i I. J. przeciwko „S. G. Polska" Spółce z o.o. w S. na skutek apelacji strony
pozwanej zmienił wyrok Sądu Okręgowego i zasądzoną w nim na rzecz powodów
kwotę 101 456 zł obniżył do kwoty 50 728 zł, korygując także orzeczenie Sądu
pierwszej instancji o kosztach procesu (1), oddalił apelację w pozostałej części (2)
i zasądził od pozwanej Spółki na rzecz powodów kwotę 2536,50 zł tytułem zwrotu
części kosztów procesu poniesionych w drugiej instancji (3). W uzasadnieniu
orzeczenia o kosztach postępowania w postępowaniu apelacyjnym Sąd ograniczył
się do przywołania art. 100 k.p.c.
W zażaleniu na zawarte w przywołanym wyroku postanowienie o kosztach
procesu w instancji odwoławczej pozwana Spółka zarzuciła, że prawidłowe
zastosowanie art. 100 k.p.c. powinno skutkować zasądzeniem od powodów na
rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu w kwocie 2536,50 zł. Wskazała, że
w postępowaniu apelacyjnym powodowie ponieśli koszty w wysokości 2700 zł
(wynagrodzenie radcy prawnego), a pozwana spółka poniosła koszty w kwocie
7773 zł (wynagrodzenie radcy prawnego - 2700 zł plus opłata od apelacji -
5.236,50 zł). A zatem, skoro każda ze stron przed Sądem drugiej instancji
przegrała w połowie, stosunkowe rozdzielenie powinno spowodować zasądzenie
wskazanej w zażaleniu kwoty od powodów na rzecz pozwanej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Z treści rozstrzygnięcia Sądu Apelacyjnego wynika niewątpliwie, że strona
pozwana przegrała przed tym Sądem w połowie; w takiej samej proporcji wygrali
powodowie. Nie można też odmówić racji pozwanej, co do przedstawionego przez
nią sposobu wyliczenia kosztów poniesionych przez strony sporu w postępowaniu
odwoławczym.
Sąd drugiej instancji zasądzając od pozwanej na rzecz powodów część
kosztów procesu w instancji odwoławczej ograniczył się jedynie do przywołania
przepisu art. 100 k.p.c., nie wskazując choćby lakonicznie, na której części dyspozycji
tego unormowania się oparł oraz jak rozliczył koszty. Jeśli bowiem odrzucić przyjęcie
przez Sąd Apelacyjny zasady wzajemnego zniesienia kosztów, co wynika z treści
zaskarżonego rozstrzygnięcia, pozostaje zasada stosunkowego rozdzielenia oraz
możność obciążenia kosztami jednej ze stron, w warunkach art. 100 zd. 2 k.p.c.
3
W sytuacji zaś, gdy nie można odeprzeć zarzutu zażalenia, że przy przyjęciu
zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu, odpowiednio do wyniku
procesu, uprawnioną z tytułu wyrównania kosztów byłaby strona pozwana, a nie
powodowie, stwierdzić należy, że ograniczenie się przez Sąd jedynie do
przytoczenia art. 100 k.p.c. i bez wskazania, w jaki sposób doszło do ustalenia
kwoty zasądzonej powodom od pozwanej oznacza zarówno, że uzasadnienie nie
odpowiada wymogom przewidzianym w art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c.
(por. postanowienie SN z dnia 25 lutego 2010 r., OSNC - ZD z 2010 r. Nr 4, poz.
104), jak i, że zaskarżone postanowienie nie poddaje się kontroli instancyjnej (por.
m. in. postanowienie SN z dnia 11 lutego 2011, I CZ 111/09, niepubl.;
postanowienie z dnia 19 maja 2011 r., I CZ 43/10, niepubl.).
Z tych względów, na podstawie art. 39815
§ 1 zd. 1 k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. oraz art. 108 § 2 k.p.c. w zw. z art. 398 k.p.c. Sąd Najwyższy orzekł jak
w sentencji.