II CZ 128/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:17-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 128/11
POSTANOWIENIE
Dnia 15 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku A. G. i P. S.
przy uczestnictwie O. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
w A.
o wpis hipoteki,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 15 grudnia 2011 r.,
zażalenia wnioskodawczyni A. G.
na postanowienie o kosztach zawarte w pkt. 2 postanowienia
Sądu Okręgowego z dnia 18 marca 2011 r.,
1) oddala zażalenie i wniosek uczestniczki postępowania
o zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego;
2) przyznaje adw. H. M. z Kancelarii w P. od Skarbu
Państwa - Sądu Okręgowego kwotę 120 zł, powiększoną
o należną stawkę podatku od towarów i usług, tytułem
nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej
wnioskodawczyni z urzędu w postępowaniu
zażaleniowym.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem zawartym w pkt 2 sentencji postanowienia Sądu
Okręgowego z dnia 18 marca 2011 r. zasądzono od obojga wnioskodawców na
rzecz uczestniczki postępowania kwoty po 30 zł z tytułu zwrotu kosztów
zastępstwa prawnego w postępowaniu zażaleniowym, wskazując jako podstawę
tego orzeczenia art. 520 § 3 k.p.c w zw. z art. 391 §1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2
k.p.c.
W zażaleniu wnioskodawczyni A. G. na powyższe postanowienie,
zaskarżające je w części zasądzającej zwrot kosztów zastępstwa prawnego od tej
żalącej, zarzucono błędne zastosowanie art. 520 § 3 k.p.c. oraz niezastosowanie
art. 102 k.p.c. w sytuacji występowania okoliczności uzasadniających jego
zastosowanie. Uzasadnienie zażalenia ogranicza się do twierdzeń o trudnej sytuacji
finansowej i osobistej wnioskodawczyni, uzasadniającej odstąpienie od obciążania
jej kosztami postępowania.
Uczestniczka postępowania w piśmie procesowym z dnia 29 czerwca 2011 r.
wniosła o oddalenie zażalenia wnioskodawczyni i zasądzenia od niej na rzecz
uczestniczki zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Żaląca nie wskazuje przyczyn przemawiających przeciwko zastosowaniu art.
520 § 3 k.p.c., bo za taką przyczynę nie można uznać subiektywnego przekonania
skarżącej o istnieniu podstaw do zastosowania art. 102 k.p.c. Zastosowanie
ostatnio wymienionego przepisu stanowi dyskrecjonalne uprawnienie orzekającego
Sądu, a zastosowanie go jest odstępstwem od reguły orzekania o kosztach
postępowania z uwzględnieniem odpowiedzialności za wynik sporu. Niezbywalnym
uprawnieniem Sądu jest kwalifikacja „wypadków szczególnie uzasadnionych”,
o których mowa w art. 102 k.p.c., a zatem Sąd władny jest kierować się własnym
poczuciem sprawiedliwości, mając na względzie okoliczności konkretnej sprawy
(postanowienie SN z dnia 27 stycznia 2010 r., II CZ 87/09, niepubl. Ustalenie, czy
3
w okolicznościach sprawy zachodzą „wypadki szczególnie uzasadnione”
w rozumieniu art. 102 k.p.c. zależy od swobodnej oceny sądu, a nie od przekonania
strony. Subiektywne przekonanie żalącej o swych racjach, odmiennie ocenionych
przez sąd drugiej instancji, nie może stanowić podstawy do uznania zasadności
zarzutu niezastosowania art. 102 k.p.c. (postanowienia SN: z dnia 13 stycznia
2007 r., I CZ 110/07 niepubl. i z dnia 27 stycznia 2010 r., II CZ 75/09, niepubl.).
Z powyższych względów Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie art.
39814
k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
Oddalenie wniosku uczestniczki postępowania o zasądzenie kosztów
postępowania zażaleniowego uzasadnione jest tym, że wniosek ten nie został
sformułowany w odpowiedzi na zażalenie wymagającej zachowania ustawowego
terminu, a dopiero w piśmie procesowym uczestniczki z dnia 29 czerwca 2011 r.
(k. 473).
O przyznaniu kosztów zastępstwa prawnego pełnomocnikowi
wnioskodawczyni z urzędu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art.
13 § 2 k.p.c oraz na podstawie § 2 ust. 3, § 8 pkt 5, §13 ust. 2 pkt 2 i §§ 19 i 20
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348
ze zm.).
POSTANOWIENIE
Dnia 15 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku A. G. i P. S.
przy uczestnictwie O. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
w A.
o wpis hipoteki,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 15 grudnia 2011 r.,
zażalenia wnioskodawczyni A. G.
na postanowienie o kosztach zawarte w pkt. 2 postanowienia
Sądu Okręgowego z dnia 18 marca 2011 r.,
1) oddala zażalenie i wniosek uczestniczki postępowania
o zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego;
2) przyznaje adw. H. M. z Kancelarii w P. od Skarbu
Państwa - Sądu Okręgowego kwotę 120 zł, powiększoną
o należną stawkę podatku od towarów i usług, tytułem
nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej
wnioskodawczyni z urzędu w postępowaniu
zażaleniowym.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem zawartym w pkt 2 sentencji postanowienia Sądu
Okręgowego z dnia 18 marca 2011 r. zasądzono od obojga wnioskodawców na
rzecz uczestniczki postępowania kwoty po 30 zł z tytułu zwrotu kosztów
zastępstwa prawnego w postępowaniu zażaleniowym, wskazując jako podstawę
tego orzeczenia art. 520 § 3 k.p.c w zw. z art. 391 §1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2
k.p.c.
W zażaleniu wnioskodawczyni A. G. na powyższe postanowienie,
zaskarżające je w części zasądzającej zwrot kosztów zastępstwa prawnego od tej
żalącej, zarzucono błędne zastosowanie art. 520 § 3 k.p.c. oraz niezastosowanie
art. 102 k.p.c. w sytuacji występowania okoliczności uzasadniających jego
zastosowanie. Uzasadnienie zażalenia ogranicza się do twierdzeń o trudnej sytuacji
finansowej i osobistej wnioskodawczyni, uzasadniającej odstąpienie od obciążania
jej kosztami postępowania.
Uczestniczka postępowania w piśmie procesowym z dnia 29 czerwca 2011 r.
wniosła o oddalenie zażalenia wnioskodawczyni i zasądzenia od niej na rzecz
uczestniczki zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Żaląca nie wskazuje przyczyn przemawiających przeciwko zastosowaniu art.
520 § 3 k.p.c., bo za taką przyczynę nie można uznać subiektywnego przekonania
skarżącej o istnieniu podstaw do zastosowania art. 102 k.p.c. Zastosowanie
ostatnio wymienionego przepisu stanowi dyskrecjonalne uprawnienie orzekającego
Sądu, a zastosowanie go jest odstępstwem od reguły orzekania o kosztach
postępowania z uwzględnieniem odpowiedzialności za wynik sporu. Niezbywalnym
uprawnieniem Sądu jest kwalifikacja „wypadków szczególnie uzasadnionych”,
o których mowa w art. 102 k.p.c., a zatem Sąd władny jest kierować się własnym
poczuciem sprawiedliwości, mając na względzie okoliczności konkretnej sprawy
(postanowienie SN z dnia 27 stycznia 2010 r., II CZ 87/09, niepubl. Ustalenie, czy
3
w okolicznościach sprawy zachodzą „wypadki szczególnie uzasadnione”
w rozumieniu art. 102 k.p.c. zależy od swobodnej oceny sądu, a nie od przekonania
strony. Subiektywne przekonanie żalącej o swych racjach, odmiennie ocenionych
przez sąd drugiej instancji, nie może stanowić podstawy do uznania zasadności
zarzutu niezastosowania art. 102 k.p.c. (postanowienia SN: z dnia 13 stycznia
2007 r., I CZ 110/07 niepubl. i z dnia 27 stycznia 2010 r., II CZ 75/09, niepubl.).
Z powyższych względów Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie art.
39814
k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.
Oddalenie wniosku uczestniczki postępowania o zasądzenie kosztów
postępowania zażaleniowego uzasadnione jest tym, że wniosek ten nie został
sformułowany w odpowiedzi na zażalenie wymagającej zachowania ustawowego
terminu, a dopiero w piśmie procesowym uczestniczki z dnia 29 czerwca 2011 r.
(k. 473).
O przyznaniu kosztów zastępstwa prawnego pełnomocnikowi
wnioskodawczyni z urzędu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art.
13 § 2 k.p.c oraz na podstawie § 2 ust. 3, § 8 pkt 5, §13 ust. 2 pkt 2 i §§ 19 i 20
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348
ze zm.).