II CZ 131/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:17-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 131/11
POSTANOWIENIE
Dnia 15 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca)
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z powództwa A. Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością z siedzibą we W.
przeciwko E. W. i F. W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 15 grudnia 2011 r.,
zażalenia pozwanych
na postanowienie o kosztach zawarte w pkt. II
wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 1 marca 2011 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem o kosztach, zawartym w wyroku Sądu Okręgowego z dnia 1
marca 2011 r., zasądzono od powódki A. sp. z o.o. z siedzibą we W. solidarnie na
rzecz pozwanych E. W. i F. W. kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu apelacyjnym, stanowiącą 50% stawki minimalnej.
Pozwani zaskarżyli postanowienie w części, w której nie uwzględniono
wniosku o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w wysokości równej 75%
stawki i wnieśli o zmianę postanowienia przez zasądzenie kosztów postępowania
apelacyjnego w kwocie 1819 zł (w tym także opłatę skarbową od pełnomocnictwa
i wydatki na znaczek pocztowy). W uzasadnieniu wskazali, że Sąd Okręgowy
zasądzając kwotę 1.200 zł stanowiącą 50% właściwej stawki minimalnej (2.400 zł)
nie dostrzegł, że ich pełnomocnik nie prowadził sprawy w pierwszej instancji, a
wówczas za uczestnictwo w postępowaniu apelacyjnym przysługuje
pełnomocnikowi 75% danej stawki minimalnej, tj. 1.800 zł (zgodnie ze spisem
kosztów z pisma z dnia 20 listopada 2010 r.), a nie tylko 50% tej stawki.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest
zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia
praw i celowej obrony (koszty procesu). Jak wynika z § 3 tego przepisu, do
niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata
(odpowiednio radcy prawnego) zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż
stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty
sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.
Wysokość kosztów sądowych, zasady zwrotu utraconego zarobku lub dochodu
oraz kosztów stawiennictwa strony w sądzie, a także wynagrodzenie adwokata,
radcy prawnego i rzecznika patentowego regulują odrębne przepisy (art. 98 § 4
k.p.c.).
W postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji pozwani byli
reprezentowani przez radcę prawnego M. Ś., zaś w postępowaniu przed Sądem
drugiej instancji przez dwóch radców prawnych, tj. radcę prawnego M. Ś. i radcę
3
prawnego A. S. Pełnomocnictwo udzielone radcy prawnemu M. Ś. nie zostało
odwołane, ani nie wygasło na etapie postępowania apelacyjnego – jego
umocowanie jedynie ograniczono w zakresie doręczeń. Ustanowienie kolejnego,
nowego pełnomocnika, w osobie radcy prawnego A. S., z uwagi na zasadę
zaliczania do niezbędnych kosztów procesu wynagrodzenia tylko jednego
pełnomocnika, nie może zostać uwzględnione w orzekaniu o kosztach procesu,
zwłaszcza, że chodzi o koszty niezbędne. Zasada, wedle której w postępowaniu
apelacyjnym zasądza się 75% stawki minimalnej, jeżeli w pierwszej instancji nie
prowadził sprawy ten sam pełnomocnik, dotyczy jedynie sytuacji, w której
pełnomocnik działający przed sądem pierwszej instancji nie jest już umocowany w
kolejnych etapach postępowania (pełnomocnictwo jest ograniczone do
postępowania w pierwszej instancji, wygasło, zostało odwołane itp.), a zamiast tego
pełnomocnika, lecz nie obok, zostaje ustanowiony nowy pełnomocnik (por.
postanowienie SN z dnia 8 września 2010 r., sygn. akt II CZ 86/10, nie publ.).
Podniesione w zażaleniu zarzuty należy zatem uznać za bezzasadne.
Odnośnie do kosztów, o których zasądzenie dodatkowo wnieśli pozwani
w piśmie z dnia 7 lipca 2011 r., wywołanych błędnym wezwaniem do uzupełnienia
braków formalnych zażalenia (zarządzenie z dnia 14 czerwca 2011 r. – k. 232),
należy zauważyć, że zarządzenie stanowiące przyczynę powstania żądanych
kosztów nie podlega zaskarżeniu zażaleniem do Sądu Najwyższego
(art. 3941
k.p.c.). Jeśli chodzi o bezpodstawne pobranie uzupełniającej części
opłaty od zażalenia w kwocie 1 zł, to na podstawie art. 80 ust. 1 ustawy z dnia
28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. j. Dz. U. z 2010 r.,
nr 90, poz. 594 z późn. zm.) sąd powinien z urzędu zwrócić stronie różnicę między
opłatą pobraną od strony a opłatą należną.
Wobec powyższego, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.,
Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 15 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (sprawozdawca)
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z powództwa A. Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością z siedzibą we W.
przeciwko E. W. i F. W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 15 grudnia 2011 r.,
zażalenia pozwanych
na postanowienie o kosztach zawarte w pkt. II
wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 1 marca 2011 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem o kosztach, zawartym w wyroku Sądu Okręgowego z dnia 1
marca 2011 r., zasądzono od powódki A. sp. z o.o. z siedzibą we W. solidarnie na
rzecz pozwanych E. W. i F. W. kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego w postępowaniu apelacyjnym, stanowiącą 50% stawki minimalnej.
Pozwani zaskarżyli postanowienie w części, w której nie uwzględniono
wniosku o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w wysokości równej 75%
stawki i wnieśli o zmianę postanowienia przez zasądzenie kosztów postępowania
apelacyjnego w kwocie 1819 zł (w tym także opłatę skarbową od pełnomocnictwa
i wydatki na znaczek pocztowy). W uzasadnieniu wskazali, że Sąd Okręgowy
zasądzając kwotę 1.200 zł stanowiącą 50% właściwej stawki minimalnej (2.400 zł)
nie dostrzegł, że ich pełnomocnik nie prowadził sprawy w pierwszej instancji, a
wówczas za uczestnictwo w postępowaniu apelacyjnym przysługuje
pełnomocnikowi 75% danej stawki minimalnej, tj. 1.800 zł (zgodnie ze spisem
kosztów z pisma z dnia 20 listopada 2010 r.), a nie tylko 50% tej stawki.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest
zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia
praw i celowej obrony (koszty procesu). Jak wynika z § 3 tego przepisu, do
niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata
(odpowiednio radcy prawnego) zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż
stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty
sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.
Wysokość kosztów sądowych, zasady zwrotu utraconego zarobku lub dochodu
oraz kosztów stawiennictwa strony w sądzie, a także wynagrodzenie adwokata,
radcy prawnego i rzecznika patentowego regulują odrębne przepisy (art. 98 § 4
k.p.c.).
W postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji pozwani byli
reprezentowani przez radcę prawnego M. Ś., zaś w postępowaniu przed Sądem
drugiej instancji przez dwóch radców prawnych, tj. radcę prawnego M. Ś. i radcę
3
prawnego A. S. Pełnomocnictwo udzielone radcy prawnemu M. Ś. nie zostało
odwołane, ani nie wygasło na etapie postępowania apelacyjnego – jego
umocowanie jedynie ograniczono w zakresie doręczeń. Ustanowienie kolejnego,
nowego pełnomocnika, w osobie radcy prawnego A. S., z uwagi na zasadę
zaliczania do niezbędnych kosztów procesu wynagrodzenia tylko jednego
pełnomocnika, nie może zostać uwzględnione w orzekaniu o kosztach procesu,
zwłaszcza, że chodzi o koszty niezbędne. Zasada, wedle której w postępowaniu
apelacyjnym zasądza się 75% stawki minimalnej, jeżeli w pierwszej instancji nie
prowadził sprawy ten sam pełnomocnik, dotyczy jedynie sytuacji, w której
pełnomocnik działający przed sądem pierwszej instancji nie jest już umocowany w
kolejnych etapach postępowania (pełnomocnictwo jest ograniczone do
postępowania w pierwszej instancji, wygasło, zostało odwołane itp.), a zamiast tego
pełnomocnika, lecz nie obok, zostaje ustanowiony nowy pełnomocnik (por.
postanowienie SN z dnia 8 września 2010 r., sygn. akt II CZ 86/10, nie publ.).
Podniesione w zażaleniu zarzuty należy zatem uznać za bezzasadne.
Odnośnie do kosztów, o których zasądzenie dodatkowo wnieśli pozwani
w piśmie z dnia 7 lipca 2011 r., wywołanych błędnym wezwaniem do uzupełnienia
braków formalnych zażalenia (zarządzenie z dnia 14 czerwca 2011 r. – k. 232),
należy zauważyć, że zarządzenie stanowiące przyczynę powstania żądanych
kosztów nie podlega zaskarżeniu zażaleniem do Sądu Najwyższego
(art. 3941
k.p.c.). Jeśli chodzi o bezpodstawne pobranie uzupełniającej części
opłaty od zażalenia w kwocie 1 zł, to na podstawie art. 80 ust. 1 ustawy z dnia
28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. j. Dz. U. z 2010 r.,
nr 90, poz. 594 z późn. zm.) sąd powinien z urzędu zwrócić stronie różnicę między
opłatą pobraną od strony a opłatą należną.
Wobec powyższego, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.,
Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.