Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CZ 132/11
POSTANOWIENIE
Dnia 15 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z powództwa W. S.
przeciwko R. B.
o zadośćuczynienie i bezpodstawne wzbogacenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 15 grudnia 2011 r.,
zażalenia pozwanego na postanowienie o kosztach zawarte w pkt. 2
wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 5 lipca 2011 r.,
oddala zażalenie i zasądza od pozwanego na rzecz powódki
kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) zł, powiększoną o należną
stawkę podatku od towarów i usług, tytułem zwrotu kosztów
postępowania zażaleniowego.
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny orzekając w wyroku z dnia 5 lipca 2011 r. o kosztach
postępowania apelacyjnego nie obciążył powódki tymi kosztami uznając, że
w okolicznościach przedmiotowej sprawy należy zastosować art. 102 k.p.c.
W zażaleniu na to postanowienie pozwany zarzucił Sądowi Apelacyjnemu
naruszenie art. 98 § 1 w związku z art. 98 § 3 k.p.c. przez nieobciążenie powódki
kosztami postępowania apelacyjnego, mimo że powódka jako strona przegrywająca
sprawę, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sporu, powinna zwrócić
pozwanemu koszty zastępstwa adwokackiego.
W konkluzji pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia
i zasądzenie, na jego rzecz od powódki kwoty 2700 zł.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Stosownie do art. 102 k.p.c., w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd
może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej
w ogóle kosztami. Przepis ten ustanawia zasadę słuszności, będącej odstępstwem
od zasady odpowiedzialności za wynik procesu, wyrażonej w art. 98 k.p.c. Wedle
tej ostatniej reguły, strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić swojemu
przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntował się pogląd, zgodnie z którym
sposób skorzystania z art. 102 k.p.c. jest suwerennym uprawnieniem
jurysdykcyjnym sądu orzekającego i od oceny tego sądu zależy uznanie, że taki
szczególnie uzasadniony wypadek nastąpił w rozpoznawanej sprawie oraz
usprawiedliwia odstąpienie od obowiązku ponoszenia kosztów procesu.
Zakwalifikowanie określonego przypadku jako „szczególnie uzasadnionego”
wymaga rozważenia całokształtu okoliczności faktycznych sprawy. Ingerencja w to
uprawnienie sądu orzekającego, w ramach rozpoznawania środka zaskarżenia od
rozstrzygnięcia o kosztach procesu, może być uzasadniona jedynie w razie
stwierdzenia, że dokonana ocena jest dowolna, oczywiście pozbawiona
3
uzasadnionych podstaw (por. postanowienie z dnia 15 czerwca 2011 r., V CZ
23/11, niepubl.).
W ocenie Sądu Najwyższego, w sprawie niniejszej nie ma podstaw do
stwierdzenia, że zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane z oczywistym
naruszeniem zasad przewidzianych przez art. 102 k.p.c. Wniosku przeciwnego nie
usprawiedliwiają argumenty przytoczone w zażaleniu, odzwierciedlające jedynie
odmienne subiektywne przekonanie skarżącego.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy, na podstawie art. 3941
§ 3
w zw. z art. 39814
k.p.c. orzekł, jak w sentencji. O kosztach postępowania
orzeczono na podstawie art. 98 § 1, art. 108 § 1 k.p.c. i art. 39821
w związku z art.
391 § 1 k.p.c. i § 6 pkt 3 oraz § 12 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców
prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163, poz.
1349 ze zm.).

II CZ 132/11

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia